Morgunblaðið - 27.01.2014, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JANÚAR 2014
✝ Guðrún Hallfæddist í
Reykjavík 16. mars
1935. Hún lést á
Landspítalanum
18. janúar sl.
Foreldrar henn-
ar voru Brynhildur
Jónatansdóttir
Hall, f. 1910, d.
1973 og Garðar
Hall, f. 1907, d.
1997. Systkini Guð-
rúnar eru Jónatan, f. 1942, d.
2009, Jónas, f. 1946, maki Ólafía
Jónsdóttir og Hjördís Anna, f.
1950, maki Sigurjón Stefánsson,
f. 1950. Árið 1958 kvæntist Guð-
rún eftirlifandi eiginmanni sín-
um G. Agnari Einarssyni, f.
1931. Eignuðust þau þrjú börn,
þau 1) Brynhildi, f. 1955, maki
Sveinn Þorsteinsson, f. 1953.
Alexander Briem, f. 1990, unn-
usta hans er Rós, f. 1992. Guð-
rún ólst upp í Reykjavík, bjó
fyrstu æviárin á Ljósvallagöt-
unni og síðan austast í Foss-
vogdal á Bústaðabletti 4 þar
sem foreldrar hennar höfðu
reist sér hús árið 1945. Þar
bjuggu Guðrún og Agnar sín
fyrstu hjúskaparár þar til þau
fluttu í hús sitt í Fögrubrekku í
Kópavogi. Guðrún starfaði sem
matráðskona í Digranesskóla í
34 ár eða þar til hún lét af störf-
um vegna aldurs.
Síðustu árin starfaði Guðrún
að hluta í fyrirtæki sonar síns,
Kryddi og kavíar.
Guðrún var einstök hann-
yrðakona og liggur eftir hana
fágæt handvinna meðal ættingja
og vina sem margir munu njóta
um ókomna tíð.
Útför hennar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 27. jan-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Eiga þau tvo syni,
Agnar, f. 1972 og
Arnar, f. 1984.
Maki Agnars er El-
ín Freyja Eggerts-
dóttir, f. 1975. Eiga
þau saman Svein
Brynjar, stjúpsonur
Agnars og sonur
Elínar er Eggert
Sveinn, unnusta
hans er Karen, 2)
Ernu Guðrúnu, f.
1959, maki Þorlákur Björnsson,
f. 1955. Eiga þau þrjú börn,
Björn, f. 1995, unnusta hans er
Guðrún Fanney, f. 1994, Guð-
rúnu og Agnar, f. 1998, 3) Garð-
ar, f. 1965, maki Sigríður Pét-
ursdóttir, f. 1961. Synir Garðars
frá fyrra hjónabandi eru Geir, f.
1993, og Hugi, f. 1997. Stjúpson-
ur Garðars og sonur Sigríðar er
Í biblíunni er ritað: „Öllu er af-
mörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefur sinn tíma.
Að fæðast hefur sinn tíma og að
deyja hefur sinn tíma, að gráta
hefur sinn tíma og að hlæja hefur
sinn tíma“
Nú kveðjum við með söknuði
ástkæra móður. Eftir lifir góð
minning um ást hennar og hlýju.
Ljós minninganna mun lýsa okk-
ur.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir.)
Brynhildur, Erna og Garðar.
Myndband af hátíðarhöldum
17. júní á sjöunda áratug síðustu
aldar. Ung, fallega snyrt kona, í
vel sniðinni kápu og með hvíta
hanska leiðir ljóshærð börn í
sparifötum. Öll í stíl. Á sömu
spólu er að finna upptökur af
veisluhöldum, jólum, fermingu,
fjölskyldu gleðjast saman í fögr-
um blómagarði. Sama yfirbragð
alls staðar, á þeim tíma hefðu orð-
in „lekkert“ og jafnvel „smækó“
verið notuð um fagurlega fram
bornar veitingarnar og fólk í sínu
fínasta pússi.
Allt sem Guðrún Hall kom ná-
lægt hafði yfir sér stíl. Fíngerðu
jólaskreytingarnar sem hún hekl-
aði, blómskrúðið í garðinum, agn-
arlitlar og einstaklega gómsætar
smákökur.
Einhver gæti ímyndað sér að
erfitt væri að standa undir vænt-
ingum þegar tengdamóðir manns
er birtingarmynd hinnar full-
komnu húsmóður. En það var
öðru nær. Guðrún kunni alveg
jafn vel að hæla öðrum fyrir
styrkleika þeirra.
Hún var einstaklega gjafmild
kona og fjölskylda og vinir nutu
góðs af myndarskapnum. Guðrún
naut þess að færa þeim sem henni
þótti vænt um fallegar gjafir jafn-
vel þó að ekki væri neitt sérstakt
tilefni og fátt vissi hún skemmti-
legra en að vera umkringd fólk-
inu sínu og gera því gott.
Á bolludag var stórfjölskyldan
boðin í fiskibollur og bestu rjóma-
bollur sem hægt er að hugsa sér.
Á sumrin dásamlegar veislur í
garðinum þar sem Aggi spilaði á
harmonikku og sólin skein. Við
munum sakna Guðrúnar en eftir
lifa minningar um skemmtilegar
stundir og hlýja og umhyggju-
sama tengdamóður og stjú-
pömmu. Minningar sem verma.
Elsku Aggi, börn, barnabörn,
systkini og aðrir aðstandendur.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Sigríður Pétursdóttir
og Alexander Briem.
Minning um Guðrúnu Hall,
hana ömmu gömlu.
Góðu minningarnar okkar um
ömmu voru hinir ótrúlegu hæfi-
leikar hennar við bakstur.
Þegar við áttum afmæli spurð-
um við hana alltaf hvort hún gæti
bakað þessa æðislegu pipar-
mintuköku sem var alveg gjör-
samlega ómissandi fyrir hverja
afmælisveislu. Hún hafði alltaf
bakað hana með glöðu geði.
Einnig bakaði hún stundum
þessar litlu frönsku vöfflur sem
voru eins og lítið kremkex. Að
bragða á þeim var eins og að
fljúga á einhyrningi yfir falleg-
ustu regnbogafossa heimsins.
Fyrir einum eða tveimur árum
var hún að vinna hjá fyrirtæki
sonar síns, föður okkar. Hún bak-
aði þar kökur, sætabrauð og alls-
konar gómsætis bakkelsi. En
þegar hún var greind með
krabbamein þurfti hún að taka
smá pásu frá vinnunni. Hún bak-
aði seinna fyrir fyrirtækið en ekki
alveg eins mikið og áður. Hún
dundaði sér mikið við baksturinn
á þessu erfiða tímabili.
Tveimur dögum áður en hún
lést dreymdi Huga að hún var að
suða í pabba mínum og systrum
hans að hana langaði svakalega
mikið í hlaupaskó. Öll þrjú
reyndu þau að sannfæra hana um
að hún þyrfti ekkert á hlaupas-
kóm að halda fyrst að hún þyrfti
að styðjast við göngugrind. Mér
fannst þessi draumur bara
skondinn.
Síðan amma var greind með
krabbamein þurfti hún að fara í
gegnum margar læknismeðferð-
ir. Hún barðist lengi á móti veik-
indunum með stuðningi frá hverj-
um einasta fjölskyldumeðlimi og
vinum.
Minning hennar verður ávallt
með okkur öllum. Með eigin-
manni, börnum, barnabörnum,
barnabarnabörnum og öllum
nánum ættingjum og vinum.
Megi amma okkar hvíla í friði.
Hugi og Geir.
Elsku besta og yndislega
amma okkar.
Það fyrsta sem okkur dettur í
hug þegar við heyrum þetta orð,
„amma“, er hlýjan. Dásamlega
hlýjan og gleðin sem geislaði ætíð
af þér. Þótt þú sért farin munum
við aldrei nokkurn tímann
gleyma ógrynni minninganna
sem við eigum saman. Dýrmætu
og fallegu minninganna sem lifa
áfram í hjörtum okkar allra.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Björn, Agnar og Guðrún.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Guðrún Hall, Gunna mágkona,
er látin. Það var fyrir um 60 árum
sem Aggi bróðir kom með hana í
fjölskylduna og síðan höfum við
átt samleið í gleði og sorg og verið
góðar vinkonur.
Gunna og Aggi byrjuðu bú-
skap sinn á Bústaðablettinum og
þegar það hús þurfti að víkja fyrir
skipulaginu þá fluttu þau í Brekk-
una fögru í Kópavogi, þar sem
þau byggðu sér yndislegt heimili.
Hvers konar handavinna og
föndur voru henni hugleikin og
liggja eftir hana margir fallegir
munir sem unnir voru af miklu
næmi og hlýleika sem einkenndi
Gunnu.
Í nokkurn tíma hefur hún nú
barist við veikindi sín af fádæma
æðruleysi. Alltaf hélt hún reisn
sinni og glæsileika. Hlý og gef-
andi til hinstu stundar. Eftir sitj-
um við með sorg og söknuð í
hjarta.
En við eigum góðar minningar
um Gunnu, sem enginn getur tek-
ið frá okkur. Fyrir hönd fjöl-
skyldna okkar þökkum við ynd-
islegar samverustundir með
henni og biðjum Guð að styrkja
Agga, Billie, Ernu, Garðar og
fjölskyldur þeirra.
Minningarnar um Guðrúnu
Hall eru perlur sem við geymum í
hjörtum okkar.
Sigurborg, María og Þórey.
Fallin er frá hún elsku amma
Gunna sem ég var svo heppin að
kynnast fyrir 18 árum þegar við
Aggi, elsta barnabarnið hennar,
fórum að vera saman. Margar
gleðistundir eins og spilakvöld og
veislur áttum við saman sem við
eigum eftir að minnast með
drengjunum okkar og fjölskyld-
unni.
Við vorum heppin að fá ykkur
Agga afa til okkar til Danmerkur
þegar Aggi var 75 ára. Þá var nú
ýmislegt brallað og mun það aldr-
ei gleymast hversu yndislegur
tími það var að hafa ykkur hjá
okkur. Handavinna var leikur í
þínum höndum og eru ófáir munir
á heimilinu okkar sem eru eftir
þig, við erum þakklát fyrir að eiga
þessar minningar.
Þú fengið hefur hvíldina góðu
við munum sakna þín.
Minningar verma hjörtun
við ætíð minnumst þín.
Elsku Aggi afi, Billie, Erna,
Garðar, tengdabörn og barna-
barnabörn, söknuður og missir er
Guðrún Hall
✝ Otti VilbergurSveinbjörnsson
fæddist á Vestdals-
eyri við Seyðisfjörð
hinn 20. júlí 1920.
Hann andaðist á
sjúkrahúsinu á
Seyðisfirði hinn 16.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sveinbjörn
Árni Ingimundar-
son, f. 26. desember
1879, d. 4. ágúst 1956, og Odd-
fríður Ottadóttir, f. 27. júlí 1882,
d. 30. september 1961. Vilbergur
var yngstur 10 systkina. Systkini
hans voru: 1) Hallfríður Jóna, f.
8. desember 1905, d. fyrir 1991,
2) Svava, f. 25. október 1908, d.
15. desember 1983, 3) Sveinn Jó-
hann, f. 22. september 1910, d.
23. september 1930, 4) Guðrún
Ásta, f. 31. október 1911, d. 9.
júní 2002, 5) Ingi Vilberg, f. 29.
apríl 1913, d. 12. júlí 1913, 6)
Daníel, f. 15. júlí 1914, d. 5. októ-
ber 1914, 7) Yngvi Hrafn, f. 1. júlí
1915, d. 23. september 1930, 8)
Ingimundur, f. 4. nóvember 1916,
d. 23. september 1930, 9) Ingi-
björg, f. 10. nóvember 1917, d. 7.
maí 2004.
þeirra: a) Guðrún Fönn, f. 1982,
eiginmaður Trausti Hannesson,
synir þeirra eru Tómas Jökull
Aron Frosti. b) Páll Fannar, f.
1990. c) Vilborg Fönn, f. 1993.
Vilbergur ólst upp í foreldra-
húsum á Seyðisfirði, fyrstu árin á
Vestdalseyri og síðar inni í bæ og
bjó þar allt til dauðadags.
Vilbergur vann ýmis störf
bæði til sjós og lands, hann stund-
aði lengi sjómennsku og útgerð.
Hann fór einnig víða um land á
vertíðir. Um árabil starfaði hann
sem atvinnubílstjóri og var lengi
með eigin bíla, bæði fólksflutn-
inga- og vörubíla. Árið 1970
keypti hann húseign Kaupfélags
Austfjarða á Öldunni. Þar inn-
réttaði hann íbúð uppi og hóf
hann ásamt eiginkonu sinni
rekstur kaffiteríu og matsölu-
staðar á neðri hæðinni, smátt og
smátt breyttist reksturinn yfir í
Verslunina Ölduna sem þau ráku
allt til ársins 2000.
Lionshreyfingin átti stóran
þátt í lífi Vilbergs, hann var um
áratuga skeið virkur félagi í
Lionsklúbbi Seyðisfjarðar og
hlaut ýmsar viðurkenningar fyr-
ir störf sín þar. Í apríl 2010 var
hann gerður að Melvin Jones-
félaga sem er æðsta viður-
kenning sem Lionsklúbbar geta
veitt félögum sínum.
Vilbergur verður jarðsunginn
frá Seyðisfjarðarkirkju í dag, 27.
janúar 2014, og hefst athöfnin kl.
14.
Eiginkona Vil-
bergs var Bjarn-
heiður Rafnsdóttir,
f. 5. janúar 1924, d.
10. júní 2004, dóttir
þeirra er Guðrún
Hrefna, f. 5. apríl
1952, gift Jóhanni
Pétri Hanssyni,
börn þeirra: a)
Eygló Björg, f. 1974,
eiginmaður Dánjal
Salberg Adlersson,
börn þeirra eru Guðrún Adela og
Jóhann Eli, b) Eydís Bára, f. 1976,
í sambandi með Þorleifi Karli
Eggertssyni, c) Örvar, f. 1984,
unnusta Sandra Guðmundsdóttir,
dóttir hennar, Katrín Embla Jó-
hannsdóttir. Synir Vilbergs og
Ingibjargar Símonardóttur: 1)
Símon Hrafn, f. 7. maí 1957, fyrr-
verandi eiginkona Anna Kristín
Sverrisdóttir, börn þeirra eru a)
Eva, f. 1979, eiginmaður Þór-
arinn Torfi Finnbogason, börn
þeirra eru Alma Hlín og Símon
Bogi, b) Ingibjörg María, f. 1990,
c) Sindri Otti, f. 1996. Sambýlis-
kona Símonar er Inga Arna
Heimisdóttir. 2) Tómas Lárus, f.
26. maí. 1958, eiginkona Hafdís
Ármann Þorvaldsdóttir, börn
Elsku Villi afi.
Nú er hún komin. Stundin sem
ég hef nokkuð lengi gert mér
grein fyrir að muni einhvern tím-
an koma, en hef líka óttast að
muni koma of fljótt, að minnsta
kosti að mínu mati, en nú er þess-
um bíltúr þínum á lífsins vegi lokið
og þú eflaust hvíldinni feginn eftir
langan akstur. Því hraðahindran-
irnar og holurnar hafa verið marg-
ar og miserfiðar á þeirri leið.
Hvað á ég að skrifa þegar ég
kveð mann eins og þig, elsku afi?
Mann sem auk þess að vera afi
minn hefur verið bæði minn besti
vinur og helsta fyrirmynd í lífinu.
Það er svo margt sem flæðir í
gegnum hugann á svona stundu.
Ferðirnar í héraðið, sögurnar af
rútuferðunum, síldarárunum, sjó-
mennskunni og allar hinar sög-
urnar en ekki síst sögurnar af
Vestdalseyrinni, sem var þér svo
kær. Já, þær voru sko margar
sögurnar sem þú sagðir mér, og
margar þeirra sagðir þú mér aftur
og aftur og alltaf þótti mér þær
jafn skemmtilegar, en merkileg-
ast þótti mér samt að alveg sama
hversu margar sögur þú sagðir
mér og hversu oft þá fylgdu nán-
ast alltaf einhverjar nýjar með
sem ég hafði ekki heyrt áður.
Það var býsna margt sem þú
tókst þér fyrir hendur á þinni
löngu ævi og er ýmislegt af því
sem ég setti mér snemma að
markmiði að feta í þín spor. Ég
var ekki gamall þegar ég setti mér
það markmið að verða Lionsmað-
ur eins og afi, það varð úr fyrir
nokkrum árum og ég var stoltur af
því að fá að starfa í klúbbnum með
þér um tíma, og þakklátur fyrir að
hafa fengið, sem stjórnarmaður í
klúbbnum, að afhenda þér þakk-
arskjöldinn, sem þú fékkst síðasta
sumar fyrir störf í þágu klúbbsins.
Ég ætlaði líka að verða rútubíl-
stjóri eins og þú, mér leiddist þess
vegna ekki þegar ég skrapp yfir
fjallið á rútunni einn góðan sum-
ardag og renndi í hlað hjá þér.
Þú hefur alltaf reynst mér svo
vel og hjálpaðir mér í gegnum erf-
iðustu tíma sem ég hef upplifað til
þessa. Stundirnar okkar í kjallar-
anum þar sem við brösuðum við
hvað sem okkur datt í hug eru mér
ómetanlegar og ég verð ævinlega
þakklátur fyrir þær og allar hinar
stundirnar sem við áttum saman.
Elsku afi, „Kallið er komið,“ þú
hefur lokið þínu starfi hér á jörð,
kominn til systkina þinna og henn-
ar Böddu ömmu sem eflaust bíður
eftir þér með heitt á könnunni svo
þú getir fengið þér „tíu dropa“,
mundu bara að flauta þegar það er
komið nóg í bollann.
Ég læt hér fylgja þennan texta
sem hefur verið í miklu uppáhaldi
hjá okkur báðum
Gott átt þú hrísla á grænum bala
glöðum að hlýða lækjarnið.
Það megið saman aldur ala
unnast og sjást og talast við.
Það slítur aldrei ykkar fundi,
indæl þig svæfa ljóðin hans.
Vekja þig æ af blíðum blundi
brennandi kossar unnustans.
Svo þegar hnígur sól til fjalla
sveigir þú niður limarnar
og lætur á kvöldin laufblöð falla
í lækinn honum til ununar.
Hvíslar þá lækjar bláa buna
og blossandi kyssir laufið þitt.
Þig skal ég ætíð, ætíð muna
ástríka, blíða hjartað mitt.
(Páll Ólafsson)
Elsku mamma, Símon og Lalli,
Guð veri með ykkur og okkur öll-
um í sorginni.
Örvar.
Þá hefur þú kvatt okkur hinni
hinstu kveðju, elsku afi. Við vitum
að þú varst tilbúinn að fara í þessa
för en samt erum við sem eftir sitj-
um einhvern veginn aldrei tilbúin.
Allar yndislegu minningarnar
sem maður geymir um þig koma
til manns á færibandi á stundum
sem þessum.
Þú hafðir endalausa þolinmæði
gagnvart okkur systkinunum og
hafðir alltaf tíma til að leika við
okkur og fíflast með okkur. Þegar
barnabarnabörnin svo komu var
tíminn og þolinmæðin fyrir þau
líka endalaus. Það sem þú nenntir
að stússast með þeim í kjallaran-
um og leika við þau var hreint
ótrúlegt. Stundum þurfti nú að
minna þig á að þú værir enginn
unglingur lengur en þú hlóst nú
bara að því.
Ferðir okkar systra með þér í
Héraðið eru ofarlega í minninga-
bankanum. Þegar farið var í þær
ferðir var alltaf sungið á leiðinni
yfir fjallið og skipar m.a. lagið
„Blátt lítið blóm eitt er“ þar stóran
sess. Iðulega fórstu með okkur í
söluskálann í þessum ferðum og
keyptir handa okkur pylsu og kók,
það var einhvern veginn partur af
þessu öllu saman. Spilastokkurinn
var aldrei langt undan og þú gast
setið endalaust, lagt kapal nú eða
spilað við okkur þegar við kíktum
inn og var þá oftar en ekki olsen
olsen eða kasína fyrir valinu.
Verslunin Aldan, sem þið
amma rákuð, skipar líka stóran
sess í hjörtum okkar. Þar eyddum
við ófáum stundum í að aðstoða
ykkur í vörutalningu, verðmerk-
ingum, afgreiðslu, fara í sendiferð-
ir og fleira. Dugnaðurinn í ykkur í
þessum rekstri var hreint ótrúleg-
ur og er varla hægt að segja að þið
hafið tekið ykkur frí fyrr en þið
hættuð í þeim rekstri.
Eftir að amma kvaddi okkur til-
kynntir þú að þú vildir fá a.m.k. 10
ár í viðbót við svona góða heilsu.
Þú varst nú ekki langt frá því að
ná því markmiði þó að síðustu tvö
árin hafi verið frekar erfið. Dugn-
aðurinn og sjálfstæðið sem ein-
kenndi þig var aðdáunarvert. Allt-
af vildirðu bara sjá um allt sjálfur
og vildir helst litla sem enga að-
stoð. Eitt af því sem stendur upp
úr eru pönnsurnar þínar sem þú
varst einstaklega laginn við að
baka.
Sjúkdómurinn sem þú hafðir
greinst með reyndist þér erfiður.
Þú varst líkamlega hraustur fram
eftir öllu en mátturinn í talfærun-
um fór minnkandi og erfitt var
orðið að skilja þig. Við vitum að
þér þótti það erfitt líka því það var
alltaf af nógu að taka hjá þér þegar
kom að sögum og spjalli.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku afi, missir okkar er mikill
en við vitum að þú kveður lífið sátt-
ur og glaður yfir því að vera kom-
inn til ömmu og systkina þinna.
Minningin um yndislegan afa mun
lifa í hjörtum okkar að eilífu.
Eygló og Eydís.
Nú hefur Otti Vilbergur Svein-
björnsson, Villi frændi, leyst land-
festar og siglt út á haf eilífðarinn-
ar. Vafalaust er hann kominn til
hafnar, eins og þegar hann sigldi
sjói bláa hnattarins. Mestur hluti
starfsævi hans tengdist sjó-
mennsku, enda afburða sjómaður,
sem vann öll verk, hvort sem á
dekki, við kabyssuna eða annars
staðar á skipinu. Framan af stund-
aði hann sjóinn á fiskibátum og
togurum, bæði við eigin útgerð og
annarra. Á vetrarvertíðum var
hann ýmist sjómaður eða landfor-
Vilbergur
Sveinbjörnsson