Morgunblaðið - 27.01.2014, Blaðsíða 27

mikill en minningin lifir um aldur
og ævi.
Elín Freyja.
Við getum ekki ráðið öllum að-
stæðum í lífi okkar, en við ein get-
um stjórnað hvernig við bregð-
umst við öllum lífsins verkefnum.
Á lífsgöngunni eru tilviljanir stór
hluti af lífi hverrar manneskju.
Hverjir veljast sem samferða-
menn er oft háð búsetu, vinnu-
stað, áhugamálum og fleiru. Má
vera að þetta sé rétt, en vinátta
sem nær yfir hálfa ævina er engin
tilviljun.
Kærleikur og ræktarsemi,
hjálpsemi og góðvild voru aðals-
merki Guðrúnar Hall. Leiðir okk-
ar lágu fyrst saman fyrir um 40
árum í gamla Digranesskólanum
þar sem hún starfaði sem matráð-
ur starfsfólks áratugum saman.
Guðrún var listakokkur og þeir
eru margir sem minnast matar-
gerðar hennar. Hún var einnig
mikil hannyrðakona og eftir hana
liggja mörg listaverkin. Guðrúnu
var umhugað um að rækta garð-
inn sinn sem hún lagði mikla alúð
við með dyggri hjálp Agga.
Hin síðari árin þegar kraftarn-
ir voru minni en áður var, fann
maður hvað henni þótti ekki gott
að geta ekki annast um garðinn.
Er hún nú heldur til hæða himna-
föðurins og hittir e.t.v. áður
gengna félaga úr gamla Digra-
nesskóla trúi ég að slegið verði
upp í góðan „plokkara“ og eitt-
hvað sætt í eftirrétt ásamt góðum
gamansögum og áreiðanlega mun
pípu- og vindlaangan bærast með
kaffiilminum.
Ég færi Agga, Billý, Ernu,
Garðari og fjölskyldum þeirra
einlægar samúðarkveðjur og
þakka góðri vinkonu samfylgd-
ina.
Elín Richards.
Langt er nú orðið síðan ég kom
fyrst inn á heimili Guðrúnar og
Agga. Ég var þá nýgengin í
saumaklúbb, sem myndaðist í
tengslum við gamlan vinahóp.
Einkasonurinn Garðar lá þar í
vöggu sinni, nýfæddur. Drifhvítt
línið, handverkið og umbúnaður-
inn um barnið var með þeim hætti
að ekki hefur horfið mér úr minni
og átti ég þó eftir að kynnast bet-
ur handavinnu Guðrúnar er fram
liðu stundir. Þetta voru fyrstu
kynni okkar. Upphaf vináttu með
stöðugum og eftirminnilegum
samskiptum langa tíð. Þessi hóp-
ur kvenna hefur haldið saman all-
an þann tíma, sem síðan er liðinn
og gerir það enn.
Nú er þó höggvið skarð í þenn-
an hóp en áður hafa tvær úr hon-
um horfið okkur yfir móðuna
miklu. Það gefur að skilja að frá
svo langri vegferð er margs að
minnast. Þær minningar eru
verðmæt eign, sem ekki verður
frá mér tekin þrátt fyrir þau um-
skipti, sem nú eru orðin. Ég
minnist Guðrúnar fyrir svo
margt. Það mun ég gera þegar ég
sé fagurt handbragð eða smekk-
legt heimili.
Ég mun minnast hennar fyrir
hæverskuna, hlýjuna og þá virðu-
legu framkomu, sem einkenndi
allt hennar líf.
Fyrir æðruleysið, sem hún
sýndi nú síðast í baráttunni við ill-
vígan sjúkdóm en umfram allt þó
fyrir tryggðina og vináttuna, sem
svo lengi hefur staðið. Á liðnum
jólum skreytti ég heimili okkar
meðal annars með jólastjörnu og
englum, sem Guðrún færði mér
eitt sinn að gjöf.
Það mun ég gera á jólum með-
an kostur er. Þá eins og alla tíð
verður þessi gamla vinkona mín
mér nærlæg og hugstæð.
Við, sem eftir lifum í þessum
aldna saumaklúbbi sendum
Agga, börnum þeirraog fjölskyld-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi minningin um góða
konu vera þeim styrkur í sorg-
inni.
Erla Hjartardóttir.
Fallin er frá mikil sómakona,
Guðrún Hall. Ég starfaði með
Guðrúnu stóran hluta starfsferils
míns í Digranesskóla en hún var
matráður þar. Það er einkum
tvennt í mínum huga sem minn-
ingin um hana kallar fram. Bros
hennar og framkoma skapaði
þægilegt andrúmsloft. Þrátt fyrir
að vinna við þröngar aðstæður
sem varla voru alltaf boðlegar og
í upphafi fráleitar, einungis krók-
ur í kennslustofu sem við notuð-
um sem kaffistofu og gott ef ekki
skrifstofu líka, tók hún því með
jafnaðargeði og gerði það besta
úr öllu. Hún var skapgóð og bros-
mild og hafði ákaflega þægilega
viðveru.
En umfram allt var hún því-
líkur gæðakokkur að menn fóru
sveitarfélaga á milli til að komast
í mat hjá Guðrúnu. Í fyrstu, þeg-
ar ég var nýgræðingur á staðn-
um, áttaði ég mig ekki á því af
hverju Ólafur Þórðarson heitinn,
hljómlistarmaður, sem fyrir
löngu var hættur kennslu við
skólann mætti oft í mat hjá okkur
þegar plokkfiskur var í boði.
Hann kom langar leiðir og
dvaldi góða stund í góðu komp-
aníi. Seinna komst ég að því að
hann hafði beðið Guðrúnu að láta
sig vita ef plokkfiskur og þeir
veisluréttir, sem með honum
fylgdu, væru á matarborðinu. Og
eftir að hafa látið kræsingarnar
leika um bragðlaukana skildi ég
þessa matarást betur. Þetta var
hlaðborð sem hefði sómt sér vel í
Gestaboði Babettu. Þeir voru
fleiri en Ólafur, fyrrverandi
kennararnir, sem laumuðu sér í
veisluna.
Dóttir Guðrúnar, Brynhildur
Agnarsdóttir, starfar með okkur í
Álfhólsskóla, frábær samstarfs-
maður með svipaða lund og Guð-
rún. Henni, Agnari, manni Guð-
rúnar og öðrum aðstandendum
votta ég samúð mína.
Skafti Þ. Halldórsson,
deildarstjóri
Álfhólsskóla.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JANÚAR 2014
maður, enda samviskusamur og
laginn.
Athafnasamur í meira lagi var
þessi frændi, og leit til ýmissa átta.
Í áraraðir stundaði hann ferðir á
eigin áætlunarbíl milli Seyðisfjarð-
ar og Egilsstaða, auk þess að reka
leigu- og vörubíla. Sjaldan þurfti
hann að leita til annarra ef bilanir
urðu, hvort sem um vél, rafmagn
eða annað var að ræða. Allt kláraði
Villi sjálfur. Eitt sinn hafði faðir
hans sagt: Ef aðrir geta það, þá
getum við það líka. Þetta varð lífs-
mottó Villa. Greiðasölu rak hann í
mörg ár með konu sinni Bjarnheiði
Rafnsdóttur, auk verslunar í húsi
þeirra, Norðurgötu 8. Hér er ekki
hægt að geta nema brots af ævi
Vilbergs Sveinbjörnssonar, svo
margbrotinn var hans ferill.
Ljósmyndasafn hans er stórt,
því í áratugi tók hann myndir á sjó
og landi. Alla tíð hændust börn að
honum, ekki síst við systrabörn
hans. Marga morgna lögðu dreng-
irnir okkar á sig að vakna snemma
til að ná plássi hjá frænda í vöru-
bílnum. Villi átti marga litla frænd-
ur sem allir kepptust um plássið.
Í september árið 1930, þegar
hann var tíu ára, varð fjölskyldan
fyrir þungu áfalli. Þrír eldri bræð-
ur hans drukknuðu við heyflutn-
inga á báti sem þeir voru á og
hvolfdi við landsteina. Þar missti
Villi alla bræður sína, Svein Jó-
hann, Yngva Hrafn og Ingimund.
Sjálfur átti hann að fá að fara með í
þessa ferð, var kominn um borð
þegar faðir hans sendi hann gang-
andi inn í kaupstað, með bréf. Á
meðan hann var í þeirri ferð varð
slysið.
Sagt er að kettir eigi sér níu líf.
Kannski átti Villi fleiri. Frændi
lenti nefnilega oft í háska um æv-
ina, sem forlögin höfðu þó ákveðið
að ekki yrðu hans skapadægur.
Eitt dæmi af mörgum: Kringum
árið 1970 var hann um haust á síld-
veiðum í Norðursjó. Bræla var og
skip hans í vari í Leirvík á Hjalt-
landi. Eitt kvöld var hann á leið um
borð í skip sitt frá knæpurölti.
Mörg skip voru bundin hvert utan
á öðru og var hans skip utarlega,
svo klifra þurfti yfir marga borð-
stokka. Villi sagði svo frá: „Ég
vaknaði úr roti í sjónum milli
tveggja færeyskra báta, synti
stuttan spöl frá þeim og kallaði á
hjálp. Hvasst var svo enginn
heyrði til mín. Ég synti því út fyr-
ir röðina, út á miðja höfnina, tróð
marvaðann og söng hástöfum
„Gott áttu hrísla á grænum bala.“
Færeyingur átti leið upp á dekk á
skipi sínu og heyrði til mín. Ég
synti að skipunum og var hífður
um borð. Þar var mér vel tekið, og
varð ekki meint af.
Kæri frændi. Á kveðjustund
eru þér þakkir færðar, og ættingj-
um vottuð samúð. Hvar sem þú
hefur nú landi náð, fylgir þér
blessun okkar.
Kveðju færðu frá Fróða Ell-
erup.
Jóhann B. Sveinbjörnsson.
Nú þegar Villi frændi hefur
kvatt þessa jarðvist þá stöldrum
við frændsystkinin við og rifjum
upp margt það sem dreif á daga
þegar við vorum krakkar að alast
upp í faðmi fjallanna fögru sem
umfaðma Seyðisfjörð.
Þegar við vorum að slíta barns-
skónum heima á Seyðisfirði var
Villi frændi eins sjálfsagður hlut-
ur af lífinu eins og Bjólfurinn var
ofan við Ölduna og þó má segja að
meira hafi gustað af honum held-
ur en fjallinu háa og eftir því var
tekið. Villi fæddist á Vestdalseyr-
inni snemma á síðustu öld í stóran
hóp systkina og upplifði þegar í
æsku að sjá Seyðisfjörð dafna úr
þorpi í stóra byggð sem flaggaði
öllu því bezta sem í boði var.
Villi var alltaf að og alltaf á
fullu, stórhuga og uppátektar-
samur og lét einskins ófreistað til
að koma ár sinni fyrir borð, stund-
um með góðum árangri og stund-
um ekki og í dag myndi hann telj-
ast til athafnaskálda samtímans
með stórum staf. Á sinni löngu
ævi var varla það til sem hann
ekki hafði tekið sér fyrir hendur.
Starfsævi hans skartar ferliskrá
sem margur maðurinn í dag væri
fullsæmdur af. Hann stundaði sjó-
inn, vann í fiski, vann í bræðslu,
gerðist útgerðarmaður, gerði út
langferðabíla, gerði út vörubíl, rak
grill og kaffiteríu, rak verzlun og
svo mætti lengi telja. Og alltaf var
hann fram í háa elli með eitthvað á
prjónunum þannig að stundum
þótti manni nóg um og spurði sig
hvaðan hann hefði alla þessa orku
og allt þetta hugmyndaflug.
Á sinni löngu ævi þá upplifði
Villi tíma tveggja alda og ekki var
það alltaf dans á rósum, þegar
hann var 10-11 ára þá missti hann
þrjá bræður sína í sjóslysi nánast í
fjöruborðinu við Vestdalseyri og
erum við á því að það hafi alla tíð
fylgt honum eins og systkinum
hans öllum.
Minningar okkar snúast þó
fyrst og fremst um skemmtilegan
og góðan frænda og hversu oft var
gaman að þvælast með honum í
langferðabílunum, í Bedfordinum
og ekki síst að koma við í Öldukaffi
og fá sér borgara með öllu og
frönskum því það var eins og að
koma á toppveitingastað úti í
heimi eða í Reykjavík og Villi á
bak við borðið, oft með vindil í
munnvikinu og stundum aðeins
búinn að fá sér í tána.
Minning hans mun lengi lifa í
hug okkar allra og þá ekki síst
þegar hann kom við í Oddagötunni
og Norðurgötunni og átti við okk-
ur skemmtilegt spjall sem oftar en
ekki endaði með því að hann gauk-
aði að okkur nokkrum krónum til
nammikaupa. Um leið og við
kveðjum flottan frænda og þökk-
um skemmtilega samfylgd og vin-
áttu vottum við öllum hans börn-
um og öðrum afkomendum samúð
og virðingu, megi minningin um
góðan dreng og frænda lifa með
okkur öllum.
Óttarr Magni, Ástrún Lilja,
Árdís Björg, Ásta Sif, Svein-
björn Orri, Heiðbjört Dröfn
og Helena Mjöll.
✝ Jón RagnarKjartansson
fæddist í Austvaðs-
holti í Rangár-
vallasýslu 24. októ-
ber 1919. Hann lést
á Grund í Reykja-
vík 13. janúar
2014. Foreldrar
hans voru Kristrún
Guðjónsdóttir, f.
10.6. 1894, d. 14.6.
1976, og Kjartan
Jónsson, f. 21.9. 1899, d. 24.3.
1989.
Alsystkini Jóns eru Hjálmar,
f. 14.3. 1922, d. 7.10. 2007, Ing-
unn, f. 24.5. 1923, d. 4.9. 2000,
Ragnheiður, f. 7.5. 1925, og
Kjartan Ármann, f. 30.12. 1930.
Bróðir Jóns sammæðra er Er-
lingur Dagsson, f. 7.11. 1914, d.
26.10. 2012.
Eiginkona Jóns var Una
Kjartansdóttir, f. 24.7. 1921, d.
4.9. 2004. Þau skildu. Börn
2.9. 1971. Barnabörn Guðnýjar
eru sjö; Tómas Snær, Eva Sól-
rún, Stefán Snorri, Sunneva
Lukka, Henrik Nói, Ari Akil og
Una Guðný. d) Þrúður, f. 9.10.
1947. Börn hennar með Þorleifi
G. Jóhannessyni eru Una Berg-
lind, f. 8.1. 1966, og Arnar Þór
f. 3.4. 1967, börn hennar með
núverandi eiginmanni, Þor-
steini Guðmundssyni, eru Guð-
mundur Ingi, f. 21.10. 1981, og
Björgvin Freyr, f. 9.6. 1984.
Barnabörn Þrúðar eru níu,
Lilja Rut, Berglind Helga,
Bergþór, Sveinn Valur, Ellen,
Andrea Lind, Elísa Margrét,
Elma Rún og Hafsteinn Þór.
Barnabarnabarn Þrúðar er
Freyja Mjöll.
Seinni hjónabönd Jóns (barn-
laus): Emelía Húnfjörð, f . 16.1.
1922. Þau skildu. Þorbjörg Bi-
ering, f. 21.8. 1935, d. 29.5.
1978, Valdís Kristjónsdóttir, f.
21.8. 1932, d. 22.11. 1997. Þau
skildu.
Útför Jóns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 27. janúar
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
þeirra eru: a) Sig-
rún Ragna, f. 26.3.
1942. Börn hennar
með Einari Loga
Einarssyni eru Ás-
gerður, f. 19.10.
1965, María, f.
12.12. 1969. Barn
Sigrúnar með nú-
verandi eiginmanni
sínum, Ólafi Emils-
syni, er Hildur, f.
12.5. 1982. Barna-
börn Sigrúnar eru þrjú, Snædís
Eir, Díana Lilja og Mikael
Darri. b) Kjartan, f. 25.1. 1946.
Börn hans með Fanneyju
Helgadóttur eru Helga Sjöfn, f.
10.2. 1981, og Margrét Una, f.
6.7. 1983. Stjúpsonur Kjartans
er Helgi Birgisson og barna-
börn hans eru tvö, Fanney og
Agnar. c) Guðný, f. 9.10. 1947.
Börn hennar með Gylfa Snorra-
syni eru Dagný, f. 3.12. 1966,
Snorri, f. 10.12. 1968, Sigrún, f.
Eins og mörgu öðru safnaði
faðir minn minningargreinum úr
Mogganum um vini og ættingja í
áratugi, það er þykkur stafli.
Þykir mér við hæfi að skrifa
nokkur minningabrot um helstu
þætti ævi hans og leggja efst í
bunkann.
Eftir barnaskóla, bæði Mið-
bæjar- og Austurbæjarskóla,
gekk hann í Verzlunarskólann og
lauk þaðan verzlunarprófi. Hann
lærði bókband og vann hjá Ísa-
fold í nokkur ár og rak bókaútgáf-
una Arnarfell með öðrum. Hann
stofnsetti Bókaverslun á Lauga-
veginum, þýddi og gaf út bækur.
Fór seinna út á land með bóka-
markaði. Hann var með tónlist-
arþætti í Útvarpinu. Safnaði í bók
lista yfir allar hljómplötur gefnar
út á Íslandi frá upphafi 1907 til
1956. Var sú bók lengi biblía
þeirra á tónlistardeild Ríkisút-
varpsins og kölluð Jónsbók. Það
var eina bókin í heiminum með
lista yfir alla (Komplett) hljóm-
plötuútgáfu eins lands frá upp-
hafi. Hann vann á Keflavíkurflug-
velli í bókhaldi í nokkur ár, svo
hjá Loftleiðum og á Orlofi, fyrstu
ferðaskrifstofu landsins 1957.
Hann var auglýsingastjóri Al-
þýðublaðsins og starfaði á auglýs-
ingastofu. Er þó ekki allt talið.
Hann varð snemma mikill
áhugamaður um tónlist. Hann
settist sem unglingur inn á Hótel
Ísland, þar sem evrópskir tónlist-
arsnillingar léku klassíska tónlist
í kaffitímanum. Þeim þótti und-
arlegt að sjá þennan unga blað-
söludreng sitja yfir límonaði-
flösku og hlusta í hrifningu á
flutninginn og buðu honum að
kjósa sér lög. Ekki þótti þeim síð-
ur eftirtektarvert að hann bað um
Eine Kleine Nachtmusik eftir
Mozart, það hafði hann þá heyrt í
nýstofnuðu Ríkisútvarpinu.
Danskir óperusöngvarar, sem
komu hér og höfðu heyrt hann
syngja, buðu honum seinna að
koma honum að hjá Konunglega
leikhúsinu í Kaupmannahöfn til
náms. Þá var hann kominn með
fjögur ung börn og fannst það
óframkvæmanlegt.
Áratugum saman söng hann í
Dómkórnum ásamt Hjálmari
bróður sínum. Hann söng við út-
farir í áratugi, og setti þá skilti á
frímerkja- og fornbókaverslun
sína: Lokað vegna jarðarfarar.
Jafnvel voru tvær á dag! Þótti
sumum ekki einleikið hvað kaup-
maður þessi kveddi marga hinstu
kveðju, þar til fastakúnnar fréttu
orsökina – hann hafði alltaf gam-
an að slíku spaugi.
Eitt mesta yndi pabba var þó
kórsöngurinn. Hann söng í fjölda
kóra. Allan tíma Þjóðleikhúskórs-
ins í öllum óperum þar. Á yngri
árum söng hann á skemmtunum
með vini sínum Agli Bjarnasyni
„Gluntana“ eftir Wennerberg.
Mér er minnisstætt eitt sinn er
við ókum framhjá Tjörninni að
hann sagði: „Þegar ég var strák-
ur var enginn fugl á Tjörninni.
Við drengirnir stofnuðum félag
að frumkvæði kennara okkar til
að hæna þá að. Það hét fuglavina-
félagið Fönix. Við vorum 7 og
fékk hver sinn dag að gefa þeim
brauð, sem fékkst hjá bökurum
bæjarins. Vikulega voru fundir
þar sem skrifað var niður hvað
hver taldi marga fugla. Fjölgaði
þeim smátt og smátt“. Svona var
þá upphafið af því að „gefa bra
bra brauð“ eins og það heitir nú.
Þótt á ýmsu gengi í lífi hans
eins og okkar flestra, var það
honum gjöfult og hann dó sáttur
við Guð og menn í sinni háu elli á
Grund. Hann var listamannssál,
lífskúnstner og jafnvel „bóhem“.
Sagðist þakklátur fyrir að hafa
fengið að lifa þetta mikla breyt-
ingarskeið Íslandssögunnar í
næstum heila öld.
Blessuð sé minning föður
míns!
Kjartan Jónsson.
Ótal góðar minningar koma
upp í hugann þegar við hugsum
til afa Jóns þó svo við höfum ekki
eytt löngum stundum saman.
Hann var þó yfirleitt hjá okkur
um jól í Háagerðinu og á sumrin
kom hann stundum í heimsókn á
hjóli úr miðbænum. Okkur fannst
það mjög skemmtileg sjón að sjá
afa, svona hávaxinn, á hjóli.
Minningar okkar um afa tengjast
óneitanlega miðbænum en afi var
mikill miðbæjarmaður og þar
undi hann sér best. Allt fyrir utan
Snorrabraut og Hringbraut
fannst honum vera úthverfi, enda
var það sveit á hans yngri árum.
Afi fór nær daglega niður í bæ og
fékk sér kaffi á Hressingarskál-
anum, það var sama hvort hann
héti orðið McDonalds, Hressó eða
eitthvað annað, hann fékk sér
kaffi á Skálanum. Þær eru góðar
minningar okkar frá því þegar við
heilsuðum upp á afa, með hatt og
stafinn sinn, í Austurstræti á
sumrin.
Afi var glæsilegur maður, með
einstaka og djúpa rödd. Þrátt fyr-
ir að vera verslunarmaður og
mikill safnari var ekki að sjá að
hann væri mikið fyrir efnislega
hluti. Hann var mikill spekúlant
og aldrei var langt í heimspeki-
legar pælingar. Hann las mikið
og voru sannsögulegar glæpasög-
ur í miklu uppáhaldi seinni árin.
Einnig var hann öflugur í að leysa
krossgátur og sudoku og leysti
þær nánast fram á seinustu
stundu. Þegar við vorum litlar
fórum við oft í Kolaportið þar sem
afi seldi frímerki og mynt ásamt
öðru. Það var alltaf gaman að
vera í kringum afa enda var hann
alltaf kátur og góður við okkur.
Síðustu ár bjó önnur okkar rétt
hjá afa í Vesturbænum. Leið okk-
ar lá því oft framhjá glugganum
hans á Grund og í hvert skipti
hugsuðum við hlýtt til hans. Við
systurnar erum mjög þakklátar
fyrir að hafa heimsótt afa með
pabba síðustu dagana áður en
hann lést.
Þetta ljóð eftir Jóhann Sigur-
jónsson er úr ljóðabók sem afi átti
og er okkur mjög kær.
Hljóðnað er, borg, á breiðum strætum
þínum,
bláhvítur snjór við vota steina sefur,
draumsilki rakið dimma nóttin hefur
deginum fegra upp úr silfurskrínum.
Vökunnar logi er enn í augum mínum,
órói dagsins bleika spurning grefur
djúpt í mitt hjarta, er kemur seinna og
krefur
kyrrðina um svar, um lausn á gátum
sínum.
Vinur, þú sefur einn við opinn glugga,
æskunnar brunn í svefnsins gylltu festi
sígur þú í og safnar fullum höndum.
Hugur minn man þinn háa pálma-
skugga,
hafi ég komið líkur þreyttum gesti
utan frá lífsins eyðihvítu söndum.
Helga Sjöfn Kjartansdóttir
og Margrét Una
Kjartansdóttir.
Jón R. Kjartansson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Neðst á for-
síðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsending-
armáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst
í hægra horninu og velja viðeig-
andi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf
greinin að hafa borist á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánu-
degi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, jafnvel
þótt grein hafi borist innan
skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og hvenær
útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn, svo og æviferil. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargrein-
unum.
Minningargreinar