Morgunblaðið - 27.01.2014, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. JANÚAR 2014
✝ JóhannKröyer fædd-
ist 8. sept. 1949 í
Osló í Noregi.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 16.
janúar 2013.
Foreldrar hans
voru Ragnheiður
Hallgrímsdóttir
frá Hjalteyri við
Akureyri, f. 23.10.
1921, d. 5.7. 1959 og Haraldur
Kröyer frá Akureyri, f.
9.1.1921, d. 17.10. 1995. Al-
systir Jóhanns var Eva Kröyer
Mannion, f. 1944, d. 2007. Hún
var búsett í Bandaríkjunum.
Hálfsystkini Jóhanns, börn
Haraldar og Unni Börde
Kröyer eru Ari Börde Kröyer,
fræði frá KTH í Stokkhólmi
1974.
Hann starfaði á vegum
sænska verktakafyrirtækisins
Skånska í u.þ.b. tíu ár, m.a. í
Kenýa og á Sri Lanka og einn-
ig við virkjun Hrauneyjafoss.
Jóhann og Arnbjörg fluttu til
Íslands 1984 og hóf hann störf
hjá Ístaki sama ár. Árið 2001
réð hann sig hjá Landsvirkjun
og starfaði þar til dauðadags.
Meðal verkefna sem Jóhann
vann að voru Flugstöð Leifs
Eiríkssonar, Ráðhúsið í
Reykjavík, Listasafn Íslands,
Smáralindin, Vestfjarðagöng-
in, verslunarmiðstöð í Fær-
eyjum, Hvalfjarðargöngin og
Kárahnjúkavirkjun. Jóhann og
Arnbjörg bjuggu í Miðleiti 8
eftir að þau fluttu til Íslands.
Útför Jóhanns fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 27. jan-
úar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
f. 1964, búsettur í
Noregi og Katrín
Kröyer, f. 1965,
búsett í Bandaríkj-
unum.
Eiginkona Jó-
hanns er Arnbjörg
Jóhannsdóttir,
kennari, f. 12.10.
1949. Foreldrar
hennar eru Jó-
hann Hannesson f.
1930 og Margrét
Sigfúsdóttir f. 1929.
Fyrstu árin dvaldi Jóhann
með foreldrum sínum í Osló
og París en frá unglingsárum
ólst hann upp hjá afa sínum
Jóhanni Kröyer og Margréti
konu hans á Akureyri. Hann
varð stúdent frá MA 1968 og
lauk námi í byggingaverk-
Elsku Jói Krau,
það er þögn sem liggur yfir
allri fjölskyldunni. Andlát þitt er
eins erfitt að meðtaka og það er
óraunverulegt. Þú varst tekinn
frá okkur allt of fljótt og það er
svo sárt að hugsa til þess að við
fáum ekki að njóta samveru
þinnar lengur. Við munum minn-
ast þín fyrir þær yndislegu
stundir sem við áttum saman.
Fjöldann allan af matarboðum,
hápólitískum umræðum og Yat-
zee-leikjum. Við munum seint
gleyma hversu ákveðinn þú
varst, tilbúinn að berjast fyrir
því sem þú trúðir á, tilbúinn til
að berja í borðið. Þú varst alltaf
svo hjálpfús, vinalegur og hlýr.
Öll eigum við okkar eigin góðar
og glaðlegar minningar sem við
munum geyma og varðveita um
ókomna tíð. Hér er lítil vísa þér
til heiðurs.
Á lífsskeiði þínu
þú sýndir mikinn dug
er þú snerir við blaðinu
og vísaðir djöflum á bug.
Ekki vissum við þá
að einn lá í leyni
og varð þér í skyndi
að dauðans meini.
Ég vildi að við hefðum
vitað af honum fyrr
þá værir þú kannski
hjá okkur kyrr.
En við þurfum að kveðja,
þú ert farinn á nýja braut.
Ég veit þú kannt að leysa
hverja næstu þraut.
Því þannig varstu gerður,
af þrautseigju og þrjósku,
sem varð þér í lífinu
að mikilli grósku.
Þín munum við minnast,
öll á eigin hátt
og með tímanum komumst
við kannski í sátt.
Mamma mun hugsa um
matarást þína,
trygglyndi og hjálpfýsi.
Þú gafst alltaf þinn tíma.
Fyrir börn sín pabbi
þakka þér vildi,
góðmennsku, hlýju
og þína gjafmildi.
Nafni þinn, hann Jóhann,
vill minnast bíóferðar,
gjafmildi og stuðnings.
Þú varst gullinnar gerðar.
Af minningum sínum
hún Hulda vill rýna
í drauma um fiskabúr
og kartöflur að tína.
Sjálf vil ég minnast þess
að þú kenndir mér tafl,
kallaðir mig prinsessu
og elskaðir „skrabbl“.
Við öll höfum eitthvað
sem merkjum við þér
og þannig muntu blífa
í hjörtum okkar hér.
Elsku Jói, ég vona svo inni-
lega að þú hafir fundið ró. Þín
verður sárt saknað.
Fyrir hönd Jóhönnu, Birgis,
Jóhanns og Huldu, þín prinsessa
Margrét Hanna Birgisdóttir.
Ég kynntist Jóhanni Kröyer
þegar við hófum báðir störf við
Kárahnjúkaverkefnið. Þar kom í
hlut Jóhanns að sjá um tvo
stærstu verksamningana; gerð
Kárahnjúkastíflu og aðrennslis-
ganga virkjunarinnar.
Jóhann dró hvergi af sér við
stjórnun þessara verkefna og
kraftur hans og áhugi hreif aðra
með. Það gustaði af Jóhanni og
enginn gekk þess dulinn að hann
lagði sig allan í verkið. Hann lifði
sig inní það og var hamhleypa til
verka. Ef eitthvað fór úrskeiðis
varð hann reiður og sár, en inni-
lega glaður ef vel gekk. Þar sem
herbergi okkar voru hlið við hlið
og okkur lá báðum hátt rómur
vissum við nokkuð vel hvað var í
gangi hvor hjá öðrum. Því var
fljótlegt að fá hjá honum ráð og
ábendingar. Stundum kom hann,
ef hann heyrði að eitthvað gekk
illa og gaf ráð eða ákúrur, ef
ástæða var til.
Við Nanna Huld áttum þess
kost að fara tvær ferðir með Jó-
hanni og Öddu til útlanda. Í þess-
um ferðum var Jóhann skemmti-
legur og notalegur ferðafélagi.
Það var einnig tilhlökkunarefni
að fara í kvöldboð til þeirra
hjóna. Þau voru höfðingjar heim
að sækja, heimsborgarar sem
höfðu búið erlendis og víða farið.
Góður og hreinskiptinn maður
er nú kvaddur. Við hjónin send-
um Öddu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Pétur Ingólfsson.
Það var okkur hjá Landsvirkj-
un mikið sorgarefni að frétta af
andláti Jóhanns Kröyer eftir
skammvinn veikindi.
Jóhann Kröyer hóf störf hjá
Landsvirkjun árið 2001 á fram-
kvæmda- og verkfræðisviði fyr-
irtækisins. Hann vann við und-
irbúning framkvæmda vegna
Búðarhálsvirkjunar og síðar við
byggingu Kárahnúkavirkjunar
um árabil. Við það verkefni hag-
nýtti hann viðamikla reynslu sína
úr fyrri störfum hjá Ístak og
SKANSKA við erlendar og inn-
lendar stórframkvæmdir.
Var hann óþreytandi meðan á
vinnu stóð við þessa stærstu
framkvæmd í sögu Íslands.
Þrautseigja hans og eljusemi var
þar í sérflokki. Við stofnun
Landsvirkjunar Power árið 2008
færðist Jóhann til í starfi og
reynsla hans og þekking nýttist
við erlend ráðgjafastörf m.a. á
Nýfundnalandi og Kanada, auk
þess sem innlend verkefni nutu
góðs af innsýn hans og fyrri
störfum.
Jóhann var hreinskiptinn og
áhugasamur í hverju því sem
hann tók sér fyrir hendur og
lagði ætíð hönd á plóg í stefnu-
mótunarvinnu og framþróun inn-
an Landsvirkjunar og Lands-
virkjunar Power. Hann var
mikilvægur í samfélagi starfs-
fólks Landsvirkjunar og verður
sjónarsviptir við fráfall hans. Jó-
hann var fastur fyrir, reynslu-
mikill en jafnframt tilbúinn í
breytingar. Ætíð mátti finna í
aðkomu hans metnað fyrir hönd
fyrirtækisins og samferðamanna.
Hann gerði miklar kröfur til
sjálfs sín og annarra um leið og
hann miðlaði af reynslu sinni til
félaga sinna innan fyrirtækisins.
Jóhann var sterkur og litríkur
persónuleiki sem hafði áhuga á
samferðafólki sínu á vinnustað.
Hann var sannkallaður fram-
kvæmdamaður og traustur í allri
sinni framgöngu. Við þökkum
fyrir að hafa fengið tækifæri til
að kynnast Jóhanni Kröyer og
kveðjum góðan félaga með sökn-
uði.
Hörður Arnarson.
Síðla árs 2000 barst mér til
eyrna að Jóhann Kröyer hefði
leitað eftir vinnu hjá Landsvirkj-
un en þá var ég nýlega kominn
þangað til starfa. Ég mælti með
að hann yrði ráðinn strax enda
taldi ég hann vera afburða
starfsmann með annars konar
reynslu en margir aðrir sem
reyndar kom fljótlega á daginn.
Við Jóhann höfðum kynnst lít-
illega í menntaskóla en síðan
haldið hvor í sína áttina til náms
og starfa. Hann starfaði um
langa hríð erlendis en síðan hjá
Ístaki hf. Það átti nú fyrir okkur
að liggja að starfa náið saman
hjá Landsvirkjun og síðar
Landsvirkjun Power næstu 13
árin. Vart er hægt að finna dug-
legri og samviskusamari starfs-
mann enda var hann vakinn og
sofinn yfir hverju því verki sem
honum var falið, hvort sem það
var smátt eða stórt. Enda fór það
svo að honum var falin umsjón
með stærstu verksamningum
sem Landsvirkjun hafði nokkurn
tíma gert. Tók það mikið á, enda
var unnið við framkvæmdirnar
nánast alla daga ársins, dag og
nótt, í um 5 ár. Reyndi verulega
á Jóhann að standa vörð um
hagsmuni Landsvirkjunar í þess-
um stóru verkum. Jafnframt
þurfti að tryggja að framkvæmd-
um miðaði samkvæmt áætlunum.
Allt gekk það eftir fyrir tilstilli
margra einstaklinga en fáir
lögðu jafn hart að sér og Jóhann.
Jóhann var með afbrigðum
skipulegur og framsýnn við störf
sín. Hann hugði alltaf að því sem
framundan var og sá þess vegna
oft fyrir erfiðleika sem aðrir
höfðu ekki komið auga á. Með
því móti var auðveldara að yf-
irstíga ýmsar hindranir eða jafn-
vel koma í veg fyrir þær. Hann
lagði ávallt mikinn metnað í að
gera vel.
En Jóhann hafði líka aðrar
hliðar. Hann hafði unun af tón-
list, leiklist, góðum mat og mörg-
um öðrum lystisemdum lífsins.
Hann og þau Adda áttu marga
vini sem eru dreifðir um allan
heim. Þau bæði tóku á móti þess-
um vinum á heimili sínu og heim-
sóttu þá um langan veg. Jóhann
kunni að rækta vinskapinn.
Við sem með Jóhanni höfum
starfað höfum misst góðan vin og
vinnufélaga. En missir Öddu er
meiri og sendum við henni og
fjölskyldu hennar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Björn Stefánsson.
Já, lífið er hverfult, enginn
veit ævi sína fyrr en öll er.
Við áttum ekki von á því þegar
Jói fór upp á spítala að við sæj-
um hann ekki aftur.
Við fjölskyldan og Jói og Adda
höfum verið nágrannar í 30 ár.
Það var hamingjuspor fyrir okk-
ur að fá svona frábæra ná-
granna. Alla tíð hafa þau fylgst
með börnunum okkar af einlægni
og í þá tíð þegar Níels eldri son-
ur okkar var í fótbolta og Bjarni
var að vinna vaktavinnu þá stóð
oft í dagbókinni að Jói og Adda
höfðu opið á milli og fylgdust
með krílunum meðan Níels var
sóttur. Þegar Níels byrjaði að
syngja í Drengjakórnum komu
þau hjónin á alla tónleika sem
þau gátu og héldu því áfram eftir
að hann byrjaði með Karlakór
Reykjavíkur. Sömu sögu má
segja þegar hann byrjaði í söng-
skóla þá héldu þau áfram að
fylgjast með.
Ólöf okkar var þeim líka kær-
komin og heimsóttu þau hana
þegar hún fór óvenju snemma að
heiman og var þeim ætíð ofar-
lega í huga.
Óskar minnist þeirra gleði-
stunda þegar hann fór yfir í
bókasafnið hjá Jóa og Öddu sem
í hans minningu var stórt og æv-
intýralegt og með mjög svo
spennandi bókum, skemmtilegri
en þeim sem voru heima fyrir.
Níels minnist þess líka hvað það
var alltaf spennandi að fara í
heimsókn til Jóa og Öddu og
hvað þau voru alltaf hlý og ynd-
isleg.
Meira að segja hundurinn
okkar hún Tara tók alltaf fagn-
andi á móti Jóa og var ekki lengi
að smeygja sér inn til hans.
Harpa tengdadóttir okkar
hafði strax orð á því þegar hún
fór að venja komur sínar hingað
hvað fólkið á móti væri indælt.
Þegar svo barnabarnið okkar
hann Villi Bjarni kom þá fékk
hann sömu meðferð og aðrir,
alltaf velkominn að kíkja yfir.
Jói var hjartahlýr maður,
glaður og einstaklega vinalegur.
Hans verður sárt saknað en við
minnumst hans með gleði og
þakklæti fyrir vinarþel í okkar
garð síðustu þrjátíu árin.
Elsku Adda okkar, mikill er
missir þinn, við vottum þér
dýpstu samúð okkar.
Bjarni, Gyða, Harpa,
Níels, Ólöf, Óskar
og Vilhjálmur Bjarni.
Jóhann Kröyer vann hluta
starfsævi sinnar við að stjórna
jarðgangagerð, oft í gegnum fjöll
en sjálfur var hann fjall: Stór og
myndarlegur og haggaðist ekki á
hverju sem gekk. Þó er mér til
efa að það finnist nokkurt það
fjall sem getur brosað jafnbreitt
og Jóhann þegar sá gállinn var á
honum.
Ég kynntist Jóhanni fyrst
þegar hann kom til starfa hjá
Landsvirkjun við undirbúning og
síðar verkefnastjórnun Kára-
hnjúkavirkjunar. Það er að mínu
mati ekki á nokkurn hallað þó ég
segi að Jóhann Kröyer hafi verið
fremstur meðal jafningja í þeim
vaska hóp starfsfólks Lands-
virkjunar sem vann að byggingu
virkjunarinnar. Það var ekkert
smáræðis verkefni að vera verk-
efnastjóri fyrir bæði göngin og
stífluna við virkjunina. Þessu
verkefni skilaði Jóhann með
samstarfsfólki sínu á þann hátt
að vakið hefur verðskuldaða at-
hygli á erlendri grund sem verk-
fræðilegt afrek.
Það var stundum þungt yfir
Jóhanni meðan á framkvæmdun-
um stóð og ljóst að verkefnið tók
á. Eitt sinn þegar annar borinn
við aðalgöngin hafði verið fastur
um nokkurra vikna skeið rakst
ég á Jóhann á göngum Lands-
virkjunar. Það var bjartara yfir
honum en hafði verið um tíma og
ég spurði hann hvort borinn væri
laus. „Hann snerist kvarthring í
morgun,“ sagði Jóhann og brosti
hringinn. Vissi sem var að þrot-
laus margra vikna vinna var að
skila árangri.
En Jóhann átti sér aðra hlið
sem er ekki öllum kunn. Það var
listunnandinn Jóhann Kröyer.
Ef farið var á tónleika, leikhús
eða myndlistasýningu voru Jó-
hann og Adda í hópi þeirra sem
líklegast var að finna þar fyrir og
hann var fjölfróður hvar sem
borið var niður á listasviðinu.
Ég kynntist Jóhanni mun bet-
ur en búast má við um stjórn-
armann og starfsmann í einu fyr-
irtæki. Fyrir því eru ýmsar
ástæður: Jóhann kom oft á
stjórnarfundi Landsvirkjunar
þegar rætt var um framgang
framkvæmda við Kárahnjúka og
vissulega deildum við þeim vilja
að þær mættu ganga fram á sem
farsælastan hátt og einhver
tímalaus taug tengir okkur sam-
an sem stóðum í fronti þessa
mikla verkefnis. Hvort á sínu
sviði. Þessi kunningsskapur hef-
ur haldist síðan og Jóhann og
Adda komu í heimsókn til okkar
Ragnheiðar á Öngulsstaði þegar
þau voru fyrir norðan og hann
fylgdist af áhuga með því sem við
vorum að gera og stappaði í okk-
ur stálinu. Nú síðast kom hann
til Ragnheiðar með uppskriftir
að guðaveigum og öðrum mat-
vælum úr fíflum eftir að hafa
frétt í heimsókn í sumar sem leið
að næsta sumar stæði til að
halda fíflahátíð í Eyjafjarðar-
sveit. Góður verkefnastjóri fylgir
öllum verkefnum eftir, stórum
sem smáum.
En heimsóknirnar verða ekki
fleiri. Jóhann féll frá eftir stutt
veikindi en skilur okkur eftir
með minningar um góðan dreng.
Við Ragnheiður sendum Öddu
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og biðum Guð að styrkja hana
við fráfall ástvinar síns og eig-
inmanns.
Jóhannes Geir Sigurgeirsson.
Jóhann Kröyer
✝ HrafnhildurHilmarsdóttir
var fædd 5. október
1948 í Reykjavík.
Hún lést 31. desem-
ber 2013 á deild
13-E á Landspítal-
anum við Hring-
braut. Foreldrar
hennar voru Svein-
ey Þormóðsdóttir,
húsfreyja, fædd 23.
janúar 1920, dáin 3.
desember 1995 og Hilmar Lud-
vigsson, bakarameistari, fædd-
ur 5. október 1920, dáinn 24.
nóvember 1987. Systkin hennar
eru Ragnheiður, f. 1940, d. 2012,
Theodóra, f. 1943, Þórunn, f.
1944, Ásthildur, f. 1950, Bryn-
dís, f. 1952, Hugrún, f. 1955 og
bónda, g. Höllu S. Steinólfs-
dóttur, bónda, f. 11. maí 1964.
Þau eiga samtals 3 börn og 1
barnabarn. Og Kolbrúnu Gísla-
dóttur, f. 26. febrúar 1970, leik-
skólaliða, g. Reyni H. Jónssyni,
f. 14. febrúar 1967, pípulagn-
ingamanni. Þau eiga samtals 6
börn og 1 barnabarn. Hrafnhild-
ur bjó í Reykjavík fyrstu 3 árin
sín en flutti þá í Kópavoginn og
bjó þar til 12 ára aldurs er hún
flutti aftur til Reykjavíkur. Hún
hóf skólagöngu sína í Kópavogs-
skóla en fór síðan í Breiðagerð-
isskóla og svo Réttarholtsskóla.
Árið 1965-1966 stndaði hún nám
við Húsmæðraskólann á Staðar-
felli í Dölum. Hrafnhildur og
Gísli keyptu sér hús í Kópavog-
inum og bjuggu þar alla tíð.
Hrafnhildur stundaði ýmis störf
í gegnum tíðina en mestmegnis
vann hún heima við að sinna
börnum og heimili.
Útför Hrafnhildar fór fram
frá Kópavogskirkju þann 9. jan-
úar 2014.
Ludvig, f. 1957.
Tvö önnur systkin
dóu í frumbernsku.
Árið 1965 kynntist
Hrafnhildur eft-
irlifandi eigin-
manni sínum, Gísla
Rúnari Guðmunds-
syni, f. 9. janúar
1945, bifvélavirkja.
Hann er sonur
hjónanna Jóhönnu
Guðmundsdóttur,
húsfreyju, f. 16. ágúst 1911, d.
27. október, 2006 og Guð-
mundar K. Gíslasonar, f. 25.
febrúar 1910, d. 23. september
2006, bónda að Höfða í Dýra-
firði. Hrafnhildur og Gísli eign-
uðust 2 börn, þau Guðmund K.
Gíslason, f. 7. september 1967,
Elsku mamma, hvað ég sakna
þín mikið og veit ekkert hvernig
ég á að vera en stríð þitt við
sjúkdómana sem voru að hrella
þig er búið og þú laus við þján-
ingarnar og það er það sem
skiptir öllu máli. Ekki nóg með
að vera með nýrnabilun sem
greindist hjá þér 2010 heldur
fékkst þú líka krabbamein sem
fannst í höfðinu á þér í byrjun
árs 2013 og þú barðist hetjulega
og af þinni alkunnu bjartsýni og
jákvæðni ætlaðir þú að vinna og
þú varst svo glöð þegar hárið fór
aftur að vaxa og þú fékkst svo
mikið af dökka hárinu þínu aft-
ur, allt virtist á réttri leið þegar
nýrun tóku alveg að gefa sig. Þú
skilur eftir svo mikið tómarúm
hjá okkur öllum sem eftir erum
en líka fullt af góðum minning-
um sem hlýja okkur. Og að
koma heim á Víghólastíg, alls
staðar þar sem maður lítur er
handverk þitt allur útsaumurinn,
grænlenski perlusaumurinn,
heklið, prjónið, englarnir þínir
og ljóðin sem þú samdir og varst
ekki að hafa hátt um og allt
nostrið við heimilið ber þess
merki hvað þú annst heimilinu
og handverkinu mikið. Þú áttir
endalausa þolinmæði og kær-
leika. Ég á svo góðar minningar
frá allri minni æsku en ein af
mínum fyrstu minningum eru
þegar við vorum í Dýrafirði í
leitum og við vorum að bíða rétt
fyrir ofan bæinn og ég orðin
eitthvað leið á að sitja bara og
bíða þá kenndir þú mér þuluna
um fingurna og alltaf þegar ég
fer með þessa þulu kemur þessi
mynd í huga minn. Þegar ég svo
veiktist í byrjun 2012 varst þú
alltaf tilbúin að vera hjá mér og
hjálpa og styðja mig á hverjum
einasta degi þó að þú værir veik
sjálf eins og þegar þú fórst í
búðir með mér að versla og ég
mátti ekki bera neitt þungt eftir
mína aðgerð þá vildir þú bera
það en máttir í raun ekki bera
neitt þungt sjálf svo við urðum
næstum því að slást um hvor
tæki þyngri pokana og gerðum
oft grín að þessu, við værum
eins og haltur leiðir blindan. Í
dag er ég eiginlega þakklát ef
hægt er að vera þakklátur fyrir
veikindi, fyrir að hafa lent í mín-
um veikindum því annars hefð-
um við ekki getað eytt síðustu
tveimur árum svona mikið sam-
an í að styðja hvor aðra. Takk,
elsku mamma, fyrir allt sem þú
gafst mér og Guð geymi þig. Þín
Kolbrún.
Hrafnhildur
Hilmarsdóttir