Morgunblaðið - 01.03.2014, Qupperneq 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. MARS 2014
✝ Baldur ÓfeigurEinarsson,
Kuggi, frá Ófeigs-
stöðum í Köldukinn
var fæddur 8. jan-
úar 1962. Hann lést
á Landspítalanum
22. febrúar síðast-
liðinn.
Baldur Ófeigur
var sonur hjónanna
Svanhildar Bald-
ursdóttur, f. 1936,
húsfreyju á Ófeigsstöðum, og
Einars Kristjánssonar, f. 1927,
bónda á Ófeigsstöðum. Systkini
Baldurs Ófeigs eru: óskírður
drengur, f. 1954, d. 1954; Krist-
jana, f. 1954; Sigurbjörg, f.
1956, sambýlismaður hennar er
Kristján Ólafur Jónsson, dætur
þeirra eru Svanhildur Edda og
dóttur, f. 1961, þann 21. júní
2008. Foreldrar hennar eru Sig-
ríður Manasesdóttir, f. 1937 og
Davíð Guðmundsson, f. 1936,
Glæsibæ í Eyjafirði. Börn Huldu
af fyrra hjónabandi eru: Elfa
Antonsdóttir, f. 1985, sambýlis-
maður hennar er Hjalti Jak-
obsson, f. 1982; Egill Antonsson,
f. 1988. Baldur Ófeigur útskrif-
aðist sem bifvélavirki frá Iðn-
skólanum á Húsavík árið 1985.
Fram til ársins 1989 starfaði
hann sem bifvélavirki bæði á
Húsavík og í Reykjavík, en þá
hóf hann störf á Akureyr-
arflugvelli. Þar starfaði hann
við afgreiðslu hjá Flugleiðum til
ársins 1996 en frá árinu 1997
var hann þar starfsmaður Flug-
málastjórnar, nú Isavia. Haustið
2010 fluttist hann heim í sveit-
ina sína. Þar sinnti hann bú-
störfum ásamt því að starfa á
Aðaldalsflugvelli við Húsavík.
Útför Baldurs Ófeigs fer fram
frá Þóroddsstaðarkirkju í dag,
1. mars 2014, og hefst athöfnin
kl. 14.
Eyrún Sif; Hall-
dóra, f. 1958, gift
Lars Ove Tesdal,
börn þeirra eru
Kristine og Mikael
Ófeigur; Sig-
urbjörn, f. 1966,
giftur Guðrúnu
Gísladóttur, börn
þeirra eru Krist-
jana, Helga og
Kristján Einar.
Baldur Ófeigur var
í sambúð með Jenný Sigfúsdótt-
ur, f. 1965, þau slitu samvistum.
Dóttir þeirra er Birgitta Anný,
f. 1985, unnusti hennar er Ró-
bert Örn Einarsson, f. 1983,
börn þeirra eru Bjarki Snær, f.
2004 og Sara Lind, f. 2007. Bald-
ur Ófeigur giftist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Huldu Davíðs-
Nú ertu farinn langt í lönd,
elsku sonur og bróðir. Eftir sitja
ljúfar minningar um umhyggju-
saman dreng, þær verða okkur
ómetanlegar alla tíð.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl þú í friði, elskulegur, Guð
blessi minningu þína
Mamma, pabbi, Kristjana,
Sigurbjörg, Halldóra ,
Sigurbjörn og fjölskyldur.
Elsku hjartans pabbi minn,
hvað það er sársaukafullt að
hugsa til þess að þú sért farinn og
að ég fái ekki að heyra röddina
þína og fá knúsið þitt aftur og alla
þína skemmtun og ráðleggingar.
Mér líður eins og það vanti á mig
hinn helminginn af mér, það er
svo mikið tómarúm. Þú varst eitt
það dýrmætasta í lífinu mínu, litla
hjartað mitt er núna mölbrotið og
það mun aldrei gróa rétt saman
aftur. Ég kveð þig með þessum
orðum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði og ég elska þig að
eilífu.
Þín dóttir
Anný.
Elsku besti afi minn, þú sem
ert á himni. Þú ert góður, en aldr-
ei mun ég gleyma þér. Þú hefur
alltaf verið góður við mig, þú
smíðaðir handa mér allskonar dót
og smíðaðir kofa handa mér og
bróður mínum. Þú kallaðir mig
Sörubíu og komst mér alltaf til að
hlæja. Ég skal passa sveitina og
kindurnar fyrir þig. Ég elska þig,
afi.
Þín afastelpa
Sara Lind.
Takk afi, fyrir að vera svona
góður afi, þú ert besti afi í heimi,
ég, gakki nær, eins og þú kallaðir
mig, elska þig rosalega mikið og
allir í fjölskyldunni þinni. Og ég
sakna þín, afi, takk fyrir að vera
svona góður við mig og þú hefur
alltaf verið svo fyndinn og komið
mér til að hlæja. Þú kenndir mér
svo margt. Og ég vona að þú hafir
gott líf þarna uppi.
Þinn afastrákur
Bjarki Snær.
Við fráfall Baldurs Ófeigs er
höggvið djúpt skarð og vandfyllt í
raðir okkar frændsystkinanna
frá Ófeigsstöðum og Rangá –
raðirnar, sem verið hafa svo þétt-
ar og traustar. Í þær höfum við
sótt styrk okkar; fundið samhug-
inn reistan á dýrmætri arfleifð
feðra okkar og mæðra; yljað okk-
ur við glaðar og góðar minningar;
sungið okkur heim.
En „skjótt hefur sól brugðið
sumri“. Raðirnar hafa riðlast.
Framvörðurinn, Kuggi, stendur
ekki lengur í hlaði. Glaðvær
kveðja hans ómar ekki oftar í
eyrum. Smellin tilsvör hans,
beinskeyttar athugasemdir og
hagmælska mæta ekki framar
komumönnum. Metnaðarfull
natni hans og eljusemi, sem sett
hefur svo áþreifanlega mark sitt
á staðinn, umhyggja hans fyrir
fólkinu sínu, gestrisni hans og
góðvild eru nú minningar einar.
Eftirsjáin er því mikil og
harmsefnið þungt. Á hinn bóginn
eru minningarnar um Kugga
bæði glaðar og bjartar. Í þeim
eiga allir þeir, sem nutu þess að
eiga hann að, dýrmætan fjársjóð
og gleðigjafa sem mun endast
þeim svo lengi sem hjörtu þeirra
slá. Í þeim hópi erum við, Rang-
ársystkinin, sem litum á hann
sem bróður fremur en frænda.
Víst eigum við um sárt að
binda, Ófeigsstaða- og Rangár-
fólk, nú þegar Kuggi er horfinn
okkur um stund. Hann var sá
sem hélt utan um æskustöðvar
okkar betur en aðrir. Hvergi ann-
ars staðar undi hann hag sínum.
Okkur „gestunum“ var hann
ómetanleg hjálparhella, boðinn
og búinn að leysa úr vanda og
rétta hjálparhönd. Í okkar glaða
hópi var hann hrókur alls fagn-
aðar. Alls þessa munum við
sakna. En vonandi verður okkur
minning hans hvati til dáða og
ræktarsemi við heimaslóð.
Þakkarefnin eru sannarlega
mörg á kveðjustund. Það stærsta
er Kuggi sjálfur.
Án konu sinnar var hann þó ei
nema hálfur. Það var gæfa hans
að eignast Huldu að lífsförunaut.
Mannkostakonan sú var honum
bæði styrkur og gleðigjafi og allri
fjölskyldunni mikill happafengur.
Þá voru börnin hennar, Elfa og
Egill Antonsbörn, Kugga kær.
Einstök umhyggja Huldu og
óbifanlegur styrkur á reynslu-
tíma síðustu mánaða er hvort
tveggja aðdáunarvert þrekvirki
og ómetanlegt þakkarefni. Og
ljósið í lífi Kugga, dóttirin Birg-
itta Anný, var honum kærari en
lífið í hans eigin brjósti. Hún
einnig stóð sem klettur við hlið
hans þar til yfir lauk. Hún færði
honum afabörnin hans kæru,
Bjarka Snæ og Söru Lind. Í Ró-
berti átti hann góðan tengdason.
Kuggi skildi því við mikið ríki-
dæmi þegar hann kvaddi. Fyrir
það var hann einlæglega þakklát-
ur eins og við öll sem í kringum
hann stóðum.
Við biðjum Kugga og öllum
sem hann unni blessunar Guðs og
þökkum allar góðu og glöðu
minningarnar honum tengdar.
Rangársystkinin
Friðrika, Hildur, Baldur,
Baldvin Kristinn og Jón
Aðalsteinn.
Nú lengir dag, sólin hækkar á
lofti og bráðum kemur vor. Flest-
um held ég að þyki það notaleg
tilhugsun. Sá mikli skuggi liggur
þó yfir að minn kæri frændi,
Baldur Ófeigur, verður ekki til
staðar að sinna vorverkum og
sauðburði eins og vant hefur ver-
ið um fjölda ára. Ekki nema þá í
huganum.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú,
þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
Þannig orti Jóhannes úr Kötl-
um í kvæði sem heitir „Brot úr
kveðju“ og vonandi er sannleikur
í því fólginn.
Minningarnar koma í hugann,
hver annarri ljúfari. Ógleymanleg-
ar heimsóknir í Ófeigsstaði á árum
áður, sem barn, unglingur og full-
orðinn maður. Alltaf jafn gaman á
öllum æviskeiðum að hitta ætt-
ingja og vini. Stundum var sér-
stakt tilefni, afmæli, ferming eða
aðrir viðburðir en ekkert slíkt
þurfti þó til. Heimilisbragurinn
var með þeim hætti að gestkvæmt
var, enda göfgandi fyrir andann að
blanda geði við heimilisfólk og
halda síðan reynslunni ríkari
heim. Ætíð var frændi minn, Bald-
ur Ófeigur, framarlega í flokki í
leik og starfi með sínar hnyttnu at-
hugasemdir og skemmtilegu til-
svör.
Fyrir hugskotssjónum er einn-
ig eftirminnilegt niðjamót á
Finnsstöðum þar sem afkomend-
ur Árna Geirhjartar og Bóthildar
konu hans komu saman. Þar var
greint frá gömlum minningum og
endurvakinn „Mysukór“ lét til sín
taka með nýjum liðsmönnum.
Jafnan voru glaðværar samveru-
stundir þar sem hljóðfæri voru
nálæg og sungið var af hjartans
list. Þar naut frændi sín vel með
sína ágætu tenórrödd. Slíkar góð-
ar minningar lifa með manni alla
tíð og fyrir þær ber að þakka.
Að leiðarlokum vitna ég til vísu
úr kvæði sem Einar Benedikts-
son orti eftir föður sinn.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt banastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir.
Að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veiti frið.
Aðstandendum öllum, vinum
og vandamönnum votta ég mína
dýpstu samúð með kærri kveðju
frá allri minni fjölskyldu. Blessuð
sé minningin um góðan dreng.
Valtýr Sigurbjarnarson.
Það þyrmdi yfir mig þegar Sig-
urbjörn flutti mér helfregn bróður
síns, frænda míns og vinar, Bald-
urs Ófeigs. Þótt enginn fái breytt
klukku tímans, þá efaðist ég
hvergi eftir síðasta símtal okkar
Kugga, þegar hann fullur stað-
festu sagðist myndi ganga þennan
ófögnuð af sér, þ.e.a.s krabba-
meinið. En hinn einarði vilji mátti
sín lítils gegn helgreipum sjúk-
dómsins. Þó að þessi holdskarpi og
harðsækni maður sem Kuggi var,
hygði á fullan sigur, varð vígstaða
andstæðingsins önnur og betri.
Mér þótti um stund sem gleðin
væri nú gengin hjá, en þegar hug-
urinn hægðist og ég sest til að
setja niður á blað minningarorð
um frænda minn og vin, þá fann ég
fljótt að engin leið er að sitja yfir
sútarefnum. Gegnum okkar langa
og trausta vinskap var gamansem-
in ávallt í öndvegi og fáa hef ég
þekkt jafn glettna og skopríka
sem Kugga. Allt okkar samneyti
var ofið gleðiefnum. Upphaf okkar
varanlega vinskapar má rekja til
þess tíma er Kuggi ók mjólkurbíl
hjá KÞ. Þrisvar í viku sótti hann
mjólkina til mín í Fremstafell og í
hvert sinn var settur upp smá leik-
þáttur þar sem aðalpersónur voru
jafnan sveitungar okkar lífs eða
liðnir. Persónurnar urðu ljóslif-
andi þar sem Kuggi bæði lét þeim
eftir látbragð og orðaval. Eftir-
minnilegt atvik heima í hlaði varð í
algleymi leiksins, er ég hafði lagt
mjólkurvörur þær er ég verslaði
úr bílnum, óþarflega nærri. Þegar
Kuggi ók úr hlaði, varð pokinn fyr-
ir bílnum og innihald hans gekk
óskipt yfir mig allan, bæði rjómi
og súrmjólk. Að þessu var enda-
laust hlegið. Á þessum árum var
þó ekki alltaf setið við súrmjólk-
urþamb á stundum stofugleði og
söngs. Til þess höfðum við aðra og
virkari gleðigjafa sem örvuðu söng
og vísnagerð okkar beggja:
Er huga ég eftir horfnum stundum,
heyri ég andlegt vængjablak,
þegar við á fjörgum fundum,
fengum okkur koníak.
Sjálfum var Kugga létt um
vísnagerð. Til fimmtugsafmælis
míns og tvíburasystur minnar Ás-
laugar, mætti hann síglaður og
syngjandi. Meðferðis hafði hann
10 lítra plastfötu undan mæjo-
nesi, þó ekki fulla af súrmat, held-
ur lýsti þessi vísa hans innihaldi
gjafarinnar:
Þó eflaust núna ætti að gefa blóm,
og afleggjara þess í moldu leggja,
er fatan sem í fyrstu virðist tóm,
full af hamingju til ykkar beggja.
Og svo var brostið í söng.
Lengstum starfstíma sínum
eyddi Kuggi hjá flugmálastjórn
við Akureyrarvöll. En helst og
fremst var þó hugurinn heima á
Ófeigsstöðum, og því fór svo að
þau Hulda fluttu austur í sveitina
og samhliða sauðfjárbúskap gerð-
ist Kuggi starfsmaður við Húsa-
víkurflugvöll.
Elsku Kuggi, því er vel fyrir
séð, að þegar þú leggur í þína
hinstu ferð, þá er brautin hrein og
búið að sanda:
Nú kveð ég þig, vinur, í síðsta sinn,
en svipinn þinn mun ég geyma,
þó takir þú flugið, frændi minn,
til fegri og betri heima.
Þinn vinur og frændi.
Árni Geirhjörtur.
„Sem sjálfur Drottinn mildum lófum
lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –“
(Tómas Guðmundsson)
Elsku frændi, uppeldisbróðir
og vinur. Orð mega sín lítils á
stundu sem þessari.
Þegar við börn vorum að leik
heima í sveitinni fögru og lögðum
framtíðarplönin sem stundum
tóku skjótum breytingum. Sátum
kannski uppi í „afamó“, horfðum
yfir ríkidæmið og ætluðum okkur
stóra hluti þegar við yrðum bænd-
ur á Ófeigsstöðum og Rangá.
Ávallt voru plönin að um bland-
aðan búskap yrði að ræða. Eða
þegar setið var í hænsnakofanum
og hænurnar „læknaðar“ þá ætl-
uðum við í dýralæknanám og
starfa í sveitinni. Ekki þarf að taka
fram að eggin voru ekki mörg úr
hænunum eftir slíka meðferð. Sitj-
andi í baggagati í afafjárhúsum og
syngjandi inn í tóma hlöðuna, þar
var flottur hljómburður. Það kom
fyrir að þér fannst ég ekki syngja
sama lag og þú en aldrei léstu mig
finna fyrir öðru en að allt væri í
besta lagi. Þá var ekki í huga okk-
ar annað en að okkur væru allir
vegir færir og framtíðin eilíf og í
henni voru alltaf þú og ég saman.
Ótalmörg voru prakkarastrikin en
þau geymum við með okkur, þau
eru ekki birtingarhæf. Svo komu
unglingsárin en þá var nú ýmislegt
brallað og þá stóðum við sem klett-
ar hlið við hlið ef eitthvað bjátaði á
og vörðum hvort annað.
Við eignuðumst börnin okkar,
þú þína yndislegu Anný og ég
mína eldri syni, síðar kom nafni
þinn. Sonum mínum reyndist þú
sem besti frændi og fyrirmynd þó
að ég hafi nú kannski ekki alltaf
verið sammála þeirri fræðslu frá
þér sem þeir komu með heim eftir
dvöl í sveitinni.
Alltaf toguðu heimahagarnir
og það var ekki auðvelt fyrir þig
að dvelja lengi fjarri sveitinni
okkar því þar voru ræturnar.
Eins og gengur við daglegt amst-
ur og brauðstrit þá varð fjarlægð-
in meiri á milli okkar. Þegar ég
bjó í Noregi um tíma þá talaðir þú
inn á segulbands-kassettur og
sendir mér helstu fréttir að heim-
an ásamt lögum sem höfðu þann
skýra boðskap að ég ætti nú að
koma mér heim.
Nú seinni ár höfum við einmitt
verið komin heim. Þó ekki sem
bændur á ættaróðulunum eins og
við ætluðum en verið að rækta og
hlúa að arfleifðinni í sveitinni
okkar, njóta þess að vera með
barnabörnunum. Þar fórst þú í
fararbroddi með henni Huldu
þinni og varst mörgum skrefum á
undan mér og við áttum eftir að
gera svo ótal margt.
Nú sit ég hér og skrifa hinstu
kveðju til þín með klökkva og
þakklæti fyrir allt sem þú varst
mér og mínum.
Ég kveð þig eins og þú kvaddir
mig í síðasta sinn. Guð geymi þig,
elsku vinur, guð geymi þig.
Friðrika Baldvinsdóttir.
Elsku besti Kuggi frændi. Með
þessum fátæklegu orðum viljum
við bræður kasta á þig hinstu
kveðju.
Það er ekki annað hægt en að
minnast þín með bros á vör og
hlýju í hjarta. Endalausar minn-
ingar, sögur og skemmtilegar
uppákomur koma uppí hugann er
við látum hugann reika og hugs-
um heim í sveitina. Yfirleitt alltaf
er sól og mikið um að vera. Það er
mikið hlegið og grínast en það er
ekki alltaf mikill tími. Það þarf að
fara að gera eitthvað. Í okkar
augum varstu duglegasti maður í
heimi. Kannski allt að því ofvirk-
ur en fáa þekktum við sem voru
jafn fljótir að finna sér eitthvað
annað að gera að loknu verki.
Samt einhvern veginn gafstu þér
alltaf tíma til að greiða úr ýmsum
vanda hjá ungum mönnum. Sama
hvað bjátaði á þá var alltaf gott og
gagnlegt að leita til Kugga
frænda. Þannig var það alltaf.
Kuggi reddaði málunum. Alla tíð
höfum við bræður litið upp til þín
og dáðst að hinu og þessu sem þú
gerðir vel. Reyndum að hlaupa
eins hratt, hoppa eins hátt, gera
við hluti, vera jafn duglegir, vera
jafn fyndnir, syngja jafn vel. Þú
gerðir lítið úr þessu þó við vissum
líklega allir að við vorum eftirbát-
ar þínir. Enn reyndirðu að gera
lítið úr skáldskap þínum, sem
okkur fannst mikið til koma, eftir
að við sátum í salnum í Ljósvetn-
ingabúð að rifna úr stolti yfir
frænda okkar sem fór á kostum á
þorrablótinu fyrir ári síðan.
Þrátt fyrir bæði skin og skúrir
í gegnum tíðina þá var eitt alveg
pottþétt en það var hve vel við
fundum fyrir hlýhug og um-
hyggju frá þér í okkar garð. Þið
mamma voruð náttúrulega nán-
ast eins og tvíburar alla tíð og við
nutum góðs af því. Við finnum það
svo vel núna og áttum okkur enn
betur á því hvað við vorum
heppnir að eiga tryggt skjól undir
Baldur Ófeigur
Einarsson (Kuggi)
HINSTA KVEÐJA
Ástin mín!
Njóttu þess að ganga sveitavegi,
týnda slóða djúpt í skóg-
arfylgsnum,
heiðavegi með bláklukkur og vor
í fjarska.
Hlíðarvegi niður að sjó.
Veginn til Rómar, veginn til hafs.
Veginn til eyjanna, veginn heim.
(Pam Brown)
Elsku Kuggi minn, takk
fyrir tímann okkar.
Sakna þín, elska þig,
man og geymi.
Þín Hulda.
Hulda Davíðsdóttir
✝
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát
PÉTURS PÉTURSSONAR,
Háagerði 71.
Jóna Björk Jónsdóttir,
Hjördís Ágústsdóttir
og fjölskylda.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann