Morgunblaðið - 22.10.2014, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. OKTÓBER 2014
✝ HaraldurLýðsson fædd-
ist í Reykjavík 4.
ágúst 1930. Hann
lést á Landspít-
alanum 8. október
2014. Foreldrar
hans voru Kristín
Jóhannsdóttir og
Lýður Jónsson.
Haraldur gekk í
Verzlunarskóla Ís-
lands og útskrif-
aðist þaðan 1949. Árið 1951
kvæntist hann Ólöfu Sveins-
dóttur, f. 22.10. 1929, d. 20.8.
1998. Börn Haraldar eru: 1)
Haraldur D. Haraldsson, f.
24.5. 1951, kvæntur Hanne
Fisker og eiga þau tvo syni,
Daníel og Aron. 2) Friðgeir S.
Haraldsson, f. 17.12. 1952,
kvæntur Rut
Garðarsdóttur, en
þeirra börn eru
Salome og Har-
aldur Óli. Rut átti
fyrir börnin Sól-
rúnu Lísu og
Garðar. Úr fyrri
sambúð á Friðgeir
dótturina Ásdísi
Björk. 3) Inga Þ.
Haraldsdóttir, f.
7.7. 1956.
Verslunarrekstur varð ævi-
starf Haraldar, en einnig
fékkst hann við veit-
ingarekstur og var starfs-
maður Útvegsbankans í nokk-
ur ár.
Útför Haraldar fór fram frá
Bústaðakirkju 20.10. 2014, í
kyrrþey að hans ósk.
Elskulegur faðir minn hefur
nú skilið við okkur hér hinsta
sinni í þessari jarðvist og tæmt
sinn hérlífsbikar. Vona að flutn-
ingur til nýrra heimkynna hafi
orðið farsæll. Pabbi, ég veit að
þú ert hvíldinni feginn því þú
hafðir ekki þrek í meira hérna
megin og varst farinn að vonast
eftir að verða sóttur. Vonandi
ertu nú kominn á slóðir mömmu
og genginna kynslóða.
Ég veit að ég, konan mín og
drengirnir mínir minnast þín
fyrir hjartahlýjuna og þá gæsku,
gestrisni og hjálpsemi sem þú
sýndir í blíðu og stríðu, ekki
bara okkur heldur svo mörgum
samferðamönnunum. Þú varst
alltaf potturinn og pannan í að
styrkja fjölskylduböndin – sem
sagt miðpunktur – tókst alltaf
vel á móti vinum mínum og svo
eiginkonu minni, henni Hanne,
sem var sérlega vel tekið þegar
hún flutti með mér frá Dan-
mörku.
Þú lagðir alltaf allt kapp á að
halda frændliðinu saman, t.d.
með matarboðum. Veit ég varla
það heimili, sem var meira gest-
kvæmt á, á meðan mamma var
enn með okkur. Þegar þú rakst
þín fyrirtæki held ég að þeir
sem fengu þitt handtak hafi
fljótt fundið, að loforð voru efnd
– ígildi ekta gamaldags heiðurs-
mannasamkomulags.
Ég kom um nokkurra ára
skeið að rekstri heildverslunar-
innar Godda ásamt þér og bróð-
ur og þykist ég vita að enginn
hefur tapað á viðskiptum við
þig. Þótt stundum gæfi á bátinn
í rekstrinum tókst þér alltaf að
standa allt af þér með því að
leggja sjálfan þig undir. Ekki
var þá alltaf gengið að laun-
unum vísum.
Mikið má ég prísa mig sælan
að hafa haft rænu á að bjóða þér
til okkar – eða var þetta bara
glópalán – í kvöldmat síðustu
helgina sem þú lifðir, en saman
horfðum við þá á hressilega has-
armynd langt fram á kvöldið.
Það var notaleg kvöldstund eins
og alltaf. Oftast komst þú nú í
seinni tíð óvænt og þá gjarnan
með köku meðferðis – stóðst
bara skyndilega á tröppunum og
hringdir dyrabjöllunni þrisvar.
Þá þurfti ekki að fara í graf-
götur með hver væri kominn.
Mikið dálæti hafðir þú á hest-
um á meðan þú varst hreystin
uppmáluð og oftlega var ég með
í ferðum er farið var um merkur
Ísafoldar í stuttum og löngum
hestaferðum.
Þá skorti ekki á ratvísi þína
og harðfylgni. Þú hafðir líka
gaman af alls konar hljómlist og
fórum við oft á tónleika saman,
sérstaklega varð djass og óperur
fyrir valinu auk bíóferða – alltaf
til í allt.
Ég og við fjölskyldan minn-
umst þín með þökk og biðjum
allar góðar vættir að geyma þig.
Að leiðarlokum langar mig að
enda saknaðarkveðju mína með
vísan í eftirfarandi spekierindi
úr Hávamálum:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Haraldur D. Haraldsson.
Góður maður, elsku pabbi
minn, sem við fráfall mömmu
varð gamall maður, hefur kvatt
þennan heim – fékk loksins
langþráð fararleyfi. Þau voru
um margt ólík, en spiluðu samt
sitt lífsspil samhent. Hún var
ljósið í lífi hans.
Mannkostir þeirra, sem fólust
í örlæti og hjálpsemi, laðaði
margan að. Gestkvæmt var
heima alla þeirra búskapartíð,
þar sem manngildið en ekki orð-
ur og titlar skiptu máli. Þarna
voru alloft ýmsir með þungan
bagga.
Hér vil ég og nefna til sög-
unnar föðursystur mína, Ingu,
svo samofin voru þau þrjú alla
tíð, sterkt fólk sem vildi vel og
gerði vel, miklir Íslendingar sem
elskuðu landið sitt og hörmuðu
því þau örlög sem virtust bíða
þess. Við fráfall mömmu kemur
Inga, sú mæta kona, færandi
hendi inn í líf pabba en hjá
henni og Jóni átt hann alltaf
mikið og gott athvarf sem seint
verður fullþakkað. Inga féll frá
2012.
Pabbi var mikil félagsvera.
Fór tíðum í heimsóknir og alltaf
til í að fara á hina ýmsu við-
burði. Hann sótti Þorrasel, dag-
deild aldraðra, og undi þar hag
sínum ákaflega vel – átti ekki til
orð yfir það framúrskarandi
starf sem þar væri innt af hendi,
með valinn mann í hverju rúmi.
Svimi og minnistap hrjáðu
pabba síðustu árin og lét hann
hvergi deigan síga í baráttunni
við þá vágesti. Orðinn lítill bóg-
ur en vildi samt aðstoða við sem
flest. Gekk mikið um bæinn, þar
sem höfnin var vinsælust, síðan
á bernskuslóðir, Tjarnargötuna.
Þá las hann mikið og tefldi. En
allt kom fyrir ekki – áfram fjar-
aði undan. Hann óttaðist fram-
haldið þar, gat ekki hugsað sér
að enda á einhverri stofnun –
óskaði lausnar frá þessu óbæri-
lega lífi.
„Hver vegur að heiman er
vegurinn heim“ og „þess spyr
vetur hvers aflaði sumar“. For-
eldrar mínir voru ekki hnökra-
lausir frekar en aðrir dauðlegir
menn en þeim auðnaðist að lifa
heiðarlegu og gjöfulu lífi. Sjálfs-
rækt mömmu og pabba fólst í
því að láta verkin tala. Lögðu
upp í ferðina með nestispokann
sinn, pundið sitt, og ávöxtuðu
ríkulega þann auð sem hvorki
mölur né ryð fá grandað og sem
að lokum skilar okkur heim.
Megi þríeykið, foreldrar mínir
og Inga, á sinni vegferð ávallt
hljóta þau laun sem bezt verða
fengin og bezt duga.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Inga.
Með fáeinum orðum vil ég
þakka tengdaföður mínum fyrir
samfylgdina. Hann og hans lífs-
förunautur, Ólöf, tóku mér opn-
um örmum og hleyptu mér inn í
hlýlegt og umfangsmikið fjöl-
skyldulíf. Þau hlúðu af mynd-
arskap og umhyggju að eldri
kynslóðinni sem og þeirri yngri
og heimili þeirra var ramminn
um ættina og vinina. Mikið var
um að vera og gustaði af þeim
hjónunum, alveg frá fyrstu
kynnum þar sem þau komu
vindblásin og glöð úr hesthús-
inu. Hestamennskan var sam-
eiginlegt áhugamál fjölskyldunn-
ar og þar var ég líka velkomin,
hvort sem var dags daglega eða
í eftirminnilegum langferðum.
Margar minningar um hann
tengjast íslenskri sveit á ein-
hvern hátt. Farið var í tjald-
ferðalög um landið þar sem
tjaldkerra hans og Ollu var mið-
punkturinn á kvöldin. Þannig
kynntust foreldrar mínir Íslandi
fyrst og fannst mikið til koma.
Fleira stendur upp úr. Sumar-
húsalífið í Draumalandi við
Helluvatn í jaðri Heiðmerkur,
heyskapur upp á gamla mátann
og samveran við vini og ættingja
þar. Sveitalífið á jörðinni Sandi í
Kjós þar sem helgarnar snerust
um hesta og allt sem þeim fylgdi
– girðingarvinna, hvers kyns
stúss og viðhald og ekki síst út-
reiðartúrar. Það var ævintýra-
heimur fyrir barnabörnin allt frá
því þau fóru að geta staulast um
og sullað í bæjarlæknum.
Lífsgleðin varð aldrei sú sama
hjá tengdapabba eftir að hann
varð einn en það slokknaði aldr-
ei á umhyggjunni gagnvart okk-
ur, fólkinu hans. Hann fylgdist
vel með líðan okkar og barnanna
okkar og vildi alltaf vita hvernig
hverjum og einum vegnaði og
leið. Unga fólkið var oft tekið á
beinið og þurfti að standa skil á
því hvert það ætlaði í lífinu.
Hann hafði áhrif á barnabörnin
og það til góðs. Sonum okkar
finnst, ekki síður en okkur,
missirinn vera mikill. Gildi hans
voru skýr – vinnusemi, rækt-
arsemi og heiðarleiki – og hann
kom þeim til skila til okkar og
barnabarnanna. Takk fyrir allt.
Hanne Fisker.
Haraldur Lýðsson, afi minn,
er skyndilega horfinn héðan af
sviði jarðlífsins, en miklar og
sterkar minningar um hann
geymast í huga okkar, sem
þekktum hann best. Hann var
duglegur, vinnusamur og ávallt
tilbúinn til þess að kenna og
sýna hvernig best yrði staðið að
hlutunum. Fyrstu minningar
mínar um afa eru í kringum
hestamennskuna. Hann var
hestamaður mikill og duglegur
að sýna mér hvernig væri best
að bera sig að. Hann hafði unun
af því að kenna, en ég naut þess
að hlusta og draga að mér þá
þekkingu sem honum var svo
leikið að gefa frá sér. Hann var
mjög áhugasamur um alla mína
hagi og mætti samviskusamlega
á alla mína tónleika og/eða
skemmtanir frá barnsaldri og
þótti mér mjög vænt um það.
Söng- og dansgleði ríkti í hon-
um, en hann kenndi mér fyrstu
sporin í svokölluðum „gömlu
dönsum“. Ég man vel eftir góð-
um sveiflum á fallegu heimili
þeirra ömmu og afa í Lágabergi
5. Ljúfar minningar eru frá
þessum tíma í Lágaberginu,
lokkandi matarlykt, gestrisni og
selskapur einkenndu þann tíma.
Einhvers konar ævintýraheimur
fyrir okkur börnin, sem fengum
að leika okkur í flottu „höllinni“
þeirra, eins og ég kallaði það.
Sagnagleðin var mikil og naut
ég þess að leggja við hlustir og
lifa mig inn í „gömlu dagana“.
Þau lifðu svo sannarlega tímana
tvenna.
Afi lét sig aðra varða og var
duglegur að halda góðum og
sterkum samskiptum við vini og
vandamenn nær og fjær. Hann
naut þess að fara í heimsóknir
og boð og var hann tíður gestur
á okkar heimili. Þrjár hringing-
ar voru hans merki. Þá vissi ég
að hann væri kominn. Hann gaf
sér tíma í að spjalla og fá sér
einn kaffibolla. Það var ávallt
mikil ánægja af samveru við
hann og voru maðurinn minn og
hann miklir mátar. Síðasta
skiptið sem við áttum samtal var
í Melgerðinu, þar sem hann lýsti
yfir ánægju sinni með nýju íbúð-
ina okkar og hans seinustu orð
til okkar voru að það væri gott
fyrir sálina að búa svona hátt
uppi og steytti hnefann til þess
að fullvissa okkur um það. Þessi
orð, sveipuð dulúð, lifa með mér
þar sem leiðir okkar hafa skilið í
bili. Minning um afa verður okk-
ur vandamönnum ljósgeisli sem
fylgir okkur þann spöl sem við
eigum sjálf ófarinn.
Salome Friðgeirsdóttir
og Americo Paulo.
Lífið er rétt ein lykkjustund
en rúmar þó bæði sorgir og
sigra, ástina, gleði og trega.
Góður fjölskylduvinur er fall-
inn í valinn. Það var óvænt. Þó
vissum við að hann var löngu
tilbúinn til þessarar hinstu far-
ar.
Haraldur missti konu sína,
Ólöfu Sveinsdóttur, 20. ágúst
1998. Hún var lífsblómið hans,
gæsileg heimskona að ásýnd og
framgöngu, grönn, hávaxin og
tíguleg, hláturmild, fasprúð og
allra yndi. Heimahaginn fylgdi
henna alla tíð. Það var ljúfsár
minning í skugga föðurmissis á
ungum aldri að Sveinsstöðum í
Dalasýslu.
En Haraldur átti líka ættir í
Dalasýslu, að Goddastöðum.
Hjörtu þeirra voru samhljóma í
þessari ást á heimahögunum.
Nafni var hlýr í fasi og bros-
mildur, kvikur, kátur og spengi-
legur alla tíð. Hestamennska var
þeim í blóð borin. Aldrei gleymi
ég því er þau riðu í hlað á heim-
ili tengdaforeldra minna í Hóla-
stekk 5 í Reykjavík, á sólríkum
sumardegi fyrir margt löngu.
Olla var söðulprýði. Nafni var
enda stoltur af þessari fasprúðu
og glæstu konu. Sólin söng og
lognið brosti. Þau voru komin.
Ég get ekki nefnt annað án þess
að minnast hins. Þau voru eitt í
allra hugum.
Tengsl okkar nafna voru af
þrennum toga, fjölskylduvensl,
ástin á Dalasýslu og jazzinn. Ég
uppgötvaði þennan snertiflöt
okkar á ættarmóti Sveinsstaða-
ættar að Laugum í Sælingsdal.
Mér leiddist tónlistin og eigraði
útí bíl, að hlutsa á Ellington,
Garner og – já – Tinu Turner.
Allt var í botni. Skyndilega var
bankað á rúðuna, dyr opnaðar
og inn settist Haraldur Lýðsson;
HL: Jæja, nafni, hér er fjör.
HBL: Já, mér leiddist.
HL: Mér líka. Ég er með
koníakslús. Eigum við ekki að
hlusta og skála? Þarna sátum
við 60 mínútur eða þar til við
vorum sóttir og leiddir í böndum
á ballið.
Þar spratt vinátta okkar;
sameining tveggja anda í hinni
miklu eilífðarsveiflu stórmeistar-
anna. Sé satt sem sagt er, að við
taki annað líf að loknu þessu –
er víst að nafni á glæsta tónleika
í vændum hjá himnabandinu. Ég
hugsa mér hjónin hönd í hönd í
sumarlandinu eilífa. Þar syngur
sólin þeim söngva sína og
blómstur spretta af hverju
skrefi.
Ástvinum þínum
öllum ég sendi
blóm fagurrautt
úr brjósti mínu,
legg það við sárin,
læt tárin
seytla í þess krónu,
uns sorgin ljómar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Að lokum sameinumst við í
samúðar- og blessunaróskum til
fjölskyldunar.
Hvert er það vald,
sem allt fram knýr,
en ósýn tjöldin hjúpa,
sem innst í vitund allra býr
og allra kné því krjúpa?
Á himni og jörðu heldur það,
þitt hjarta er því innsiglað,
þess nálægð nær úr fjarska.
Við lífsins barm, við dauðans dyr
vér krjúpum þöglum vörum.
Þú sjálfur hnígur síð sem fyr
og seint átt von á svörum.
Ó, vesæll maður, mold ert þú.
Ó, minnstu Guðs þíns, vak og trú.
Ó, bið hann þig að blessa.
Í hjarta þínu Guð þér gaf
sinn geisla úr himins boga.
Lát tendrast þína trú, sem svaf,
sem tiginborinn loga.
Í þér er Guð. Í Guði þú.
Frá Guði kemur hjálp þín nú.
Ó, krjúp hans barn til bænar.
(Lárus H. Blöndal)
Haraldur G. Blöndal, María
Aldís Kristinsdóttir, Krist-
inn Sveinsson, Margrét Jör-
undsdóttir og fjölskyldur.
Haraldur Lýðsson
✝ GuðmundurReykdal
Karlsson (Sonni)
fæddist 21. febr-
úar 1931 í Ytri-
Njarðvík en flutt-
ist mjög ungur til
Reykjavíkur og
ólst þar upp. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 13.
október 2014.
Foreldrar hans
voru Markúsína Sigríður
Markúsdóttir, f. 1904, d. 1996,
og Karl Guðmundsson, f. 1904,
d. 1985. Systkini hans voru
Gunnlaugur Ernir, f. 2003, b)
Benedikt Elí, f. 2007, c) Hrafn-
hildur Helena, f. 2014. 2)
Hjalti, f. 1983. 3) Gunnar Karl,
f. 1988. Síðari kona Guð-
mundar var Guðbjörg María
Hannesdóttir, f. 1932, d. 2011.
Guðmundur lauk gagn-
fræðaprófi frá Lindargötu-
skóla (áður Ingimarsskóla).
Sín fyrstu hjúskaparár bjó
Guðmundur í Kópavogi, en
alla tíð síðan í Reykjavík.
Hann vann hjá Ríkisskipum,
O. Johnson & Kaaber, í Timb-
urversluninni Völundi í yfir 30
ár og síðustu starfsárin var
hann dómvörður við Hæsta-
rétt Íslands. Guðmundur var
alla tíð virkur félagi í
Frímúrarareglunni.
Útför Guðmundar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 22.
október 2014, kl. 13.
Sigríður, f. 1923,
d. 1991, sem bjó
lengst í Bandaríkj-
unum, og Ólafur,
f. 1935, d. 2013.
Guðmundur var
tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var
Hrafnhildur Gunn-
arsdóttir, f. 1936,
og er barn þeirra
Erna Þrúður, f.
1955, maki Gunn-
laugur Guðjónsson, f. 1957.
Þeirra börn eru: 1) Steinunn,
f. 1981, maki Ragnar Lövdahl,
f. 1980. Þeirra börn eru: a)
Í dag kveð ég afa minn, Guð-
mund Karlsson. Sonni, eins og afi
var alltaf kallaður, fæddist árið
1931 og ólst upp í Reykjavík á tím-
um seinna stríðs. Ég vissi fátt
skemmtilegra í æsku en að fá afa
til að segja mér sögur af bernsku-
brekum sínum á stríðsárunum.
Hann mundi minnstu smáatriði
og mér fannst hann segja ótrúlega
skemmtilega frá ævintýrum
þeirra félaganna og samskiptum
þeirra við hermennina sem og líf-
inu í Reykjavík á þessum árum.
Afi minn var yfirvegaður maður
með einstaklega góða nærveru.
Frægt var í fjölskyldunni hvernig
krakkar vildu alltaf vera í kringum
hann án þess að hann væri neitt að
sýna þeim athygli að fyrra bragði.
Það skein bara af honum einhver
ró sem smitaði út frá sér. Þetta
kom sér sérstaklega vel á aðfanga-
dagskvöldum, en þeim eyddum við
ávallt heima hjá afa Sonna og
ömmu Guggu.
Þegar pakkaspenningurinn var
í hámarki var bara ekki hægt að
vera með of mikil læti í kringum
hann. Kannski vorum við hrædd
um að sjá hann reiðan, en það
gerðist auðvitað aldrei.
Nú kveð ég afa minn með sökn-
uði, þakka fyrir öll jólin okkar, all-
ar 17. júní-skrúðgöngurnar, jóla-
böllin, tívolíferðirnar og allt hitt.
Allar þessar góðu minningar lifa
áfram.
Ég bið Guð að taka vel á móti
afa mínum.
Steinunn.
Guðmundur R.
Karlsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar