Morgunblaðið - 24.10.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. OKTÓBER 2014
✝ SteingrímurLárusson fædd-
ist að Hörgslands-
koti á Síðu í Vestur-
Skaftafellssýslu 5.
maí 1933. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Eir í Graf-
arvogi 17. október
2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Lárus
Ólafur Stein-
grímsson, bóndi í Hörgslands-
koti á Síðu, f. á Kálfafelli í Fljóts-
hverfi 11. nóv. 1905, d. 6. sept.
1977, og Sigurlaug Margrét Sig-
urðardóttir, f. í Oddgeirsbæ í
Reykjavík 2. sept. 1910, d. 12.
febr. 1978. Lárus og Sigurlaug
eignuðust 3 syni. Bræður Stein-
gríms eru: Sigurður, f. 14. sept.
1937, d. 4. sept. 1997, og Magn-
ús, f. 17. mars 1946. Steingrímur
kvæntist 4. maí 1958 Önnu Hildi
Árnadóttur, f. 27. maí 1938. For-
eldrar Önnu Hildar voru Árni
Kristinn Árnason, bóndi í Skál á
Síðu, f. 3. ágúst 1904, d. 6. okt.
Reykjavík. Steingrímur hóf bú-
skap í Hörgslandskoti árið 1956
með Önnu Hildi Árnadóttur.
Hann tengdist starfi Slát-
urfélags Suðurlands í áratugi og
hafði mikinn áhuga á þróun fé-
lagsins en hann var verkstjóri í
sláturhúsinu á Kirkjubæj-
arklaustri í 16 ár. Steingrímur
sinnti jafnframt fjölmörgum
trúnaðarstörfum, var hrepp-
stjóri í Hörgslandshreppi og síð-
ar Skaftárhreppi í samtals um
30 ár. Hann var um árabil for-
maður kjörstjórnar og starfaði
sem úttektar- og virðing-
armaður í Skaftárhreppi, ásamt
því að vinna að ýmsum hags-
munamálum bænda. Hann var
einn af stofnfélögum Lands-
sambands kúabænda árið 1986.
Steingrímur ásamt eiginkonu
sinni var metnaðarfullur sauð-
fjár- og kúabóndi, framleiddi úr-
valsvörur og fylgdist vel með
nýjungum í sínu fagi. Þau hjónin
fengu endurtekið viðurkenn-
ingu Mjólkurbús Flóamanna fyr-
ir framleiðslu á úrvalsmjólk.
Steingrímur og Anna brugðu
búi 2007 og fluttu til Reykjavík-
ur.
Útför Steingríms verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag, 24.
október 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
1989 og Jóhanna
Pálsdóttir, f. í Ytri-
Dalbæ í Landbroti
1. sept. 1913, d. 28.
ágúst 2006. Dætur
þeirra eru: 1) Lilja
Sigríður, f. 7. mars
1958, maki Óskar
P. Friðriksson, f.
19. júní 1958. Synir
Lilju eru: Alexand-
er Jón, f. 12. maí
1992, og Aaron
Thomas, f. 8. júní 1995. 2) Jó-
hanna Kristín, f. 17. mars 1961,
maki Logi Ragnarsson, f. 18.
febrúar 1960. Börn þeirra eru
Halla Hrund, f. 12. mars 1981,
maki Kristján Freyr Krist-
jánsson og dóttir þeirra er Hild-
ur Kristín, f. 24. okt. 2012, og
Haukur Steinn, f. 13. ágúst 1990.
Steingrímur ólst upp í Hörgs-
landskoti. Hann lauk grunnskóla
og byrjaði ungur að vinna á býl-
inu. Hann var einnig fimm ver-
tíðir á sjó til ársins 1956 á togar-
anum Neptúnusi, í eigu Júpíters,
og Mars sem gerður var út frá
Elsku pabbi okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þínar dætur
Lilja og Jóhanna.
Nú er komið að leiðarlokum,
tengdapabbi fallinn frá, rúmlega
81 árs að aldri. Ég kynntist Steina
og konu hann Önnu árið 1980 þeg-
ar við Jóhanna dóttir þeirra byrj-
uðum að vera saman. Strax við
fyrstu kynni sá maður að þarna
var um dugnaðarhjón að ræða
sem sinntu sínu búi af hvílíkri elju
og áhuga að unun var að fylgjast
með. Allt í kringum búskapinn
gekk eins og vel smurð vél og gilti
það bæði um þau verk sem unnin
voru utandyra sem og innan heim-
ilisins þar sem mannmargt var að
sumri til enda eftirsótt að fá að
vera í sveit í Hörgslandskoti eins
og margir þekkja. Steini hafði
gott lag á að virkja vinnufólkið til
hinna ýmsu verka og sjálfur gekk
hann fram með góðu fordæmi
enda harðduglegur og góð fyrir-
mynd í alla staði. Gilti það ekki
síður um það hvernig hann nálg-
aðist hin ýmsu verkefni og virð-
ingu hans fyrir því sem unnið var
með í hvert og eitt skipti. Margir
geta af því lært hvernig hann um-
gekkst sín tæki og tól, alltaf var
verið að smyrja og dytta að og
passað upp á að geyma hlutina
inni ef þess var nokkur kostur.
Steini hafði mótaðar skoðanir á
öllu því sem fram fór í okkar sam-
félagi og var einkar laginn við að
fá fólk til að vinna sem eining að
sameiginlegum markmiðum.
Hann var á sama tíma maður
einkaframtaksins fram í fingur-
góma. Við höfðum af því gaman að
kynda undir sjálfstæðishugsun-
inni og gerðum við ef til vill meira
af því en góðu hófi gegndi til að
lífga upp á umræðurnar í Kotinu,
enda ekki allir á sömu skoðun
hvað þessi mál varðaði meðal okk-
ar nánustu. Eins og fram kemur í
innganginum að minningargrein-
unum voru Steina falin ýmiskonar
vandmeðfarin verkefni í gegnum
tíðina sem hann gerði sér far um
að leysa úr með sanngjörnum
hætti. Ég veit að honum tókst alla
jafnan vel til í því efni sem sýndi
sig í því að alltaf var eftirspurnin
næg eftir hans liðveislu við úr-
lausn hinna ýmsu mála. Bústöfin
heima í Hörgslandskoti voru þó
hans ær og kýr í orðsins fyllstu
merkingu, þar var hann á heima-
velli enda fæddur og uppalinn á
bænum og vildi helst hvergi ann-
ars staðar vera. Á mölina fyrir
sunnan var svo sem ekkert sér-
stakt að sækja að því er honum
fannst og ef hægt var að sleppa
með að fara á Hvolsvöll eða Sel-
foss var það látið duga. Hann
hafði þó gaman af því að líta upp
úr daglega amstrinu og bregða
sér af bæ í stutt ferðalög, annað-
hvort innanlands eða til útlanda
og þá oft í samfylgd annarra úr
fjölskyldunni. Svo fór að tengda-
foreldrar mínir ákváðu að bregða
búi árið 2007 og flytja til Reykja-
víkur enda hafði Steini á þeim
tíma nýverið greinst með parkin-
sonsjúkdóminn sem hann tókst á
við með sama jafnaðargeði og
seiglu og einkenndu allt hans lífs-
hlaup til dauðadags.
Bestu þakkir fyrir þann tíma
sem við áttum saman, elsku
tengdapabbi.
Logi.
Ég er svo heppin að hafa fengið
að eyða miklum tíma með afa
Steina í Hörgslandskoti frá því að
ég var ung, en þar dvaldi ég yf-
irleitt sumarlangt og í öðrum frí-
um frá því að ég man eftir mér
fram undir tvítugt.
Afi Steini var frábær afi og
bóndi af Guðs náð. Ég minnist
hans sem sterkrar fyrirmyndar
sem var alltaf að kenna mér eitt-
hvað nýtt. Þegar ég var barn
þreyttist hann seint á að hlýða
mér yfir fuglana eða fara með mér
yfir álfasögur og staðhætti í útrei-
ðatúrum og smalamennsku. Hann
var duglegur að taka mig með í
bústörfin og leyfa mér að takast á
við hin ýmsu verkefni, sama hvort
ég réð við þau eður ei. Ef allt
komst í hnút þá brosti hann oft í
kampinn og sýndi mér síðan með
sínu yfirvegaða fasi hvernig ég
gæti haldið áfram. Hann ítrekaði
alltaf fyrir mér mikilvægi þess að
vinna fyrir kaupinu sínu og fara
vel með, og í lok hverrar dvalar í
Kotinu fékk ég iðulega nokkra
skildinga að launum sem ég upp-
lifði sem gulls ígildi.
Þegar ég eltist og fór að vinna
sem vinnumaður á bænum óx
ábyrgðin og afi varð í raun að eig-
inlegum verkstjóra. Í vinnu rak
hann sjaldan á eftir okkur vinnu-
mönnunum, heldur hvatti til
verka með góðu fordæmi, veitti
okkur ábyrgð og traust og þakk-
aði okkur fyrir samvinnuna á
hverju kvöldi. Það skipti ekki
máli hvort maður var 5 ára að
flétta baggabönd eða 20 ára að
smala á afrétti, alltaf fékk vinnu-
framlagið manns sömu virðingu
og alltaf fékk hann mann til að
leggja sig fram án þess að vera
með neinn asa. Hans alúð og
bjarta viðmót gagnvart bústofni
og verkefnum á bænum smitaði
einfaldlega út frá sér til manna
og dýra. Okkur vinnumönnunum
þótti því aldrei jafn gaman og
þegar mikið lá við á bænum, t.d.
heyskapur, helst rétt fyrir rign-
ingu, sem þýddi að allir þurftu að
standa saman að því að láta hlut-
ina ganga upp. Þá kvartaði eng-
inn yfir álaginu eða eðli verkefn-
anna, heldur var eldmóðurinn og
framkvæmdagleðin allsráðandi,
og mikil ánægja fylgdi því að
vinna saman að því að koma síð-
asta bagganum í hús!
Á seinni árum skeggræddum
við afi oft pólitík og samfélags-
mál. Hann hafði lengi verið
hreppstjóri, fylgdist mjög vel
með fréttum og vann að hags-
munum bænda. Mikið var hlegið í
þeim bollaleggingum og pæling-
um. Ég var stolt að komast að því
eftir andlát hans að afi var einn af
þeim sem lögðu áherslu á að fá
konur í stjórn Landssambands
kúabænda og enn stoltari að lesa
viðtal við hann um hvað þyrfti til
að Sláturfélag Suðurlands
blómstraði þar sem hann nefndi:
„Bændur verða að gera miklar
kröfur til félagsins. Við verðum
hins vegar einnig að gera miklar
kröfur til okkar sjálfra.“ Þetta
lýsti samfélagssýn afa vel og er
gott veganesti út í lífið.
Elsku afi, takk fyrir allar dýr-
mætu samverustundirnar. Hvíl í
friði.
Þín
Halla Hrund.
Steingrímur Lárusson, fyrr-
verandi bóndi í Hörgslandskoti á
Síðu, er horfinn á vit forfeðra
sinna eftir löng og erfið veikindi.
Komið er að kveðjustund,
kveðjustund með samblandi af
sorg og þakklæti fyrir að hafa átt
hann að sem góðan frænda, vin
og leiðbeinanda þegar ég var lítil
stúlka að vaxa úr grasi í Hörgs-
landskoti. Ég ætla ekki að telja
upp mannkosti Steina frænda en
þeir voru margir og góðir, en
kveð hann með kvæðinu „Örlög“
eftir Jóhannes úr Kötlum.
Við munum öll gleymast
við sem eltum sílin í bæjarlæknum
páruðum nafn okkar í snjófölið á ísnum
hlógum og grétum á víxl
öll munum við gleymast.
Líf okkar er sviptónn í ófullgerðri
hljómkviðu
fýkur brátt sem neisti veg allrar
veraldar
eftir liggur aska.
Og áfram snýst hnötturinn samur
og jafn
eins og við hefðum aldrei verið til
Það er svo skrýtið að hugsa sér þessa
fögru jörð í sólskini
hugsa sér gras gróa og ull vaxa á
sauðum
eins og við hefðum aldrei verið til.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ég sendi Önnu minni, eigin-
konu Steina, dætrum og öllum af-
komendum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
Gréta Sigurjónsdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Fyrsti snjórinn er fallinn sem
minnir okkur á hringrás náttúr-
unnar. Haustið var komið í lífi
Steina frænda og tími kominn til
að kveðja.
Föðurbróðir minn Steingrím-
ur Lárusson fæddist að Hörgs-
landskoti á Síðu og kaus að verja
ævi sinni þar sem bóndi og
hreppstjóri. Sem barn var ætíð
tilhlökkunarefni að fara austur til
afa og ömmu. Við keyrðum aust-
ur Mýrdalssand og sáum Vatna-
jökul í fjarska, þá fór hjartað að
slá hraðar. Þegar komið var aust-
ur fyrir Klaustur og fallegu fjöll-
in á Síðunni og Álfakirkjan blasti
við ofan við bæinn sem bauð okk-
ur faðminn. Á hlaðinu stóðu afi og
amma og út úr hinum bænum
stigu Anna og Steini, faðmlagið
var hlýtt og innilegt. Steini
frændi fór ríðandi inn í Heiði og
fræddi okkur systur um nöfn
fossa, beitarhúsa og hvar forfeð-
urnir gengu forðum. Í bernsku
var það hans venja að kveðja með
peningaseðli með orðunum
kauptu þér eitthvað góðgæti,
væna mín.
Steini frændi gekk um hlaðið
með hendur fyrir aftan bak og
hundur í humátt á eftir. Gengið
var austur að Stekkatúni að
Hundafossi eða niður að Rauðá
og vissi maður ekki hvort það var
húsbóndinn eða hundurinn sem
réð ferð. Hann hlúði að foreldrum
sínum og bróður. Var hæglátur
maður með sterka nærveru.
Myndarlegur á að líta þannig að
eftir honum var tekið þar sem
hann fór. Honum voru falin trún-
aðarverkefni sem hann sinnti af
einlægni og honum var hægt að
treysta. Steini hafði sterka póli-
tíska skoðun og var einbeittur ef
á þurfti að halda en orðvar.
Gott var að koma í Hörgs-
landskot og þangað var myndar-
legt heim að líta. Veit ég að
frændi var stoltur af dætrum sín-
um er þær máluðu útihúsin nú í
sumar. Hann, náttúran og Anna
fundu taktinn í þeim verkum sem
þurfti að sinna. Ekki þurfti að
hækka róminn eða hlaupa við fót,
verkin voru unnin án orða. Frek-
ar gerðu þau grín og hlógu. Oft
var glatt á hjalla við eldhúsborðið
við góðar veitingar. Ræða þjóð-
félagsmál, pólitík og nýjustu sög-
ur úr sveitinni, gat þá Steini
hermt eftir samferðamönnum og
gaf svo frænku í nefið. Börnin
mín eiga dýrmætar minningar úr
Hörgslandskoti. Plútó vakti okk-
ur á morgnana með því að klóra í
hurðina og vildi fá þau út að leika.
Hundurinn sýndi endalausa þol-
inmæði og úthald við leik sinn og
grét síðan eins og barn þegar við
keyrðum úr hlaði.
Undanfarin ár hef ég sinnt
læknisstörfum á Klaustri og í Vík
og gisti ég þá oft í Hörgslands-
koti. Fann ég að frændi var stolt-
ur af frænku og kvaddi; gangi þér
vel, væna mín. Ég hef hitt
fjöldann allan af konum sem hafa
borið frænda mínum gott vitni.
Árið 2014 hefur reynst mér erfitt
því fjölskylda mín seldi sinn hlut í
Hörgslandskoti til vandalausra,
táknrænt að frændi fari nú. Síð-
ustu ár hafa ekki verið Steina
auðveld, heilsan gaf sig og erfitt
var að horfa á þennan sterk-
byggða mann missa mátt, en með
reisn.
Elsku Anna, Lilja, Jóhanna og
fjölskylda, Guð blessi minningu
um einstakan öðling sem lifir er
við keyrum austur á Síðu. Á eftir
vetri kemur vor.
Ebba Margrét Magnúsdóttir.
Fallinn er frá gamall vinur,
Steingrímur Lárusson, bóndi í
Hörgslandskoti á Síðu og síðasti
hreppstjóri í Hörgslandshreppi.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir 40 árum, þegar ég kom til
starfa sem héraðsdýralæknir í
Kirkjubæjarklaustursumdæmi.
Eitt af fyrstu verkum mínum var
að annast kjötskoðun og heil-
brigðiseftirlit í sláturhúsinu á
Kirkjubæjarklaustri og þar var
Steingrímur verkstjóri. Okkur
varð fljótt vel til vina og ég fann
að hann hafði gott lag á starfs-
fólki og öllum vinnubrögðum.
Þetta skipti miklu máli fyrir mig,
tiltölulega reynslulausan á þessu
sviði og það var auðvelt að þiggja
góð ráð hans um það sem betur
mætti fara og að sama skapi var
hann fljótur að bæta úr þeim at-
riðum sem ég bað um að yrðu lög-
uð. Mér er það minnisstætt þegar
ég á mínum fyrstu dögum tók til
við að brýna hníf sem ég notaði,
að hann kom stökkvandi og bað
mig í guðanna bænum að fara
ekki að slasa mig á þessu og tók
hnífinn, lagði hann á og brýndi
hæfilega og sagði mér að tala við
sig næst þegar illa biti. Mesta
ánægju hafði ég þó af því að fylgj-
ast með Steingrími sem bónda,
því hann og Anna ráku fyrir-
myndarbú með kýr og kindur.
Afurðasemi búsins var með því
besta og því gerðar miklar kröfur
til mín sem dýralæknis, að bregð-
ast skjótt við ef skepnurnar
þurftu á lækningu að halda, sem
þau réðu ekki sjálf við að leysa.
Og að verki loknu var alltaf ljúft
að þiggja kaffi og með því, í eld-
húsinu hjá Önnu. Allur aðbúnað-
ur dýranna og snyrtimennska
voru til fyrirmyndar, á veggjum
héngu viðurkenningar frá mjólk-
urbúinu fyrir úrvalsmjólk og ég
vissi alltaf hvert ég gat leitað ef
það vantaði mjólk handa mínum
börnum, þegar Mýrdalssandur
var ófær og enga mjólk að fá í
kaupfélaginu. Eitt af því sem ég
hafði gaman af að spyrja Stein-
grím um var veðurspá næsta
dags. Þá fór í gang heilmikil ræða
um hverju hefði verið spáð í veð-
urfréttum í útvarpi og sjónvarpi,
síðan kom útlistun á því hvernig
skýjafar væri til vesturs og aust-
urs og loks svo hans spá og það
var undravert hvað hann náði að
nýta sér þessar upplýsingar,
meta þær með sínu búmannsviti
og hafa svo á réttu að standa.
Þarna sá ég hvað það var mik-
ilvægt fyrir bóndann að kunna
skil á þessum hlutum, því þetta
þýddi að hann gat byrjað að slá á
réttum tíma fyrir þurrk, náð góð-
um heyjum og þar með góðu fóðri
fyrir sínar skepnur um veturinn.
Þetta var honum metnaðarmál og
eins að geta byrjað að slá
snemma og ég man eftir því að
hann varð eitt vorið fyrstur
bænda á landinu til að hefja slátt,
hinn 10. júní. Að sama skapi
fannst mér alltaf merkilegt hvað
hann fylgdist vel með og kunni
góð skil á landbúnaðarkerfinu, en
á áttunda og níunda áratugnum
var verið að innleiða ýmiss konar
framleiðslustýringu, sem ég átti
stundum erfitt með að skilja og
þá var gott að fara í Kotið í kaffi
og fá útskýringar hans á manna-
máli. Við Steinunn þökkum fyrir
þau forréttindi að hafa fengið að
starfa með þessum fallna höfð-
ingja og hafa átt hann sem vin.
Við sendum Önnu og aðstand-
endum öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Halldór og Steinunn.
Þá er Steini í sveitinni, eins og
ég kýs að kalla hann, fallinn frá.
Minningar mínar um hann eru
aðeins góðar.
Ég var vinnumaður á sumrin
hjá Önnu og Steina í Hörgslands-
koti á árunum 1986-1993 eða frá
10 til 17 ára aldurs. Ég tel það
mikil forréttindi að hafa fengið að
dvelja hjá þeim og kynnast þessu
góða fólki. Ég hefði ekki getað
verið heppnari með sveitaveru og
hlakkaði alltaf jafnmikið til að
fara til þeirra. Steini var ekki
bara yfirmaður heldur líka góður
vinur og mikill lærimeistari fyrir
komandi framtíð. Hann rak mann
ekki áfram heldur gaf sér tíma til
að sýna manni réttu handtökin
svo vel mætti vera.
Hann kenndi manni að keyra
og umgangast vélarnar af mikilli
varkárni og virðingu enda nýttu
þau sömu vélarnar í tugi ára sem
virkuðu fyrir vikið alltaf eins og
nýjar.
Snyrtimennska þeirra, hvort
sem það var innandyra eða utan,
var til fyrirmyndar. Mjög vel var
hugsað um skepnurnar og mikil
virðing borin fyrir þeim. Þau
voru bændur sem margir mættu
taka sér til fyrirmyndar. Steini
var léttur í skapi og gaman að
umgangast hann. Það var stutt í
grínið en hann gat líka æst sig og
sent manni tóninn með tilheyr-
andi blótsyrðum ef maður gerði
einhverja vitleysu. Það entist
hins vegar aldrei lengi og eftir
nokkrar mínútur var maður aftur
búinn að fá bros frá honum og
klapp á bakið.
En eins og svo margir aðrir
þurfti þessi mikli meistari að
kveðja eftir langvarandi veikindi
og megi hann hvíla í friði. Ég
samhryggist, elsku Anna, kveðja
til þín og þinna.
Bragi vinnumaður.
Í örfáum orðum langar mig að
þakka fyrir margar ógleymanleg-
ar stundir sem við Bubbi heitinn
áttum með Steina og Önnu, en
ófáar voru heimsóknirnar í Kotið
til þeirra á sumrin. Gestrisni,
ljúft viðmót og greiðasemi ein-
kenndu húsráðendur sem tóku
ávallt vel á móti okkur og stelp-
unum svo ekki sé talað um þá
miklu gleði og kátínu sem ríkti.
Alltaf var pláss í eldhúskrókn-
um. Minningarnar streyma um
hugann því margs er að minnast.
Eina sumarhelgina brunuðum við
austur með tjaldvagninn, eins og
svo oft áður, nema að um kvöldið
gerir arfavitlaust veður. Þurfti að
pakka öllu saman í einum græn-
um. Stelpurnar vildu alls ekki
fara í bæinn og ekki stóð á lausn
hjá Steina og Önnu. Það væri lítið
mál að tjalda inni í tómri hlöð-
unni. Er þetta með allra
skemmtilegustu útilegum sem
farið var í og voru þær ófáar.
Eins er ljúft að minnast ættar-
mótsins á túninu þegar Emma
móðursystir Steina kom frá Am-
eríku. Þá var leikið, sungið og
mikið hlegið alla helgina.
Bóngóður var Steini og bar
mikla virðingu fyrir náttúru og
umhverfi, en þegar ég bað hann
að útvega Klettafrú, íslenska jurt
sem vex í klettunum á Síðu, varð
hann ljúflega við þeirri beiðni
með einu skilyrði. Hann vildi fara
einn að sækja jurtina því hann
varð að fá „leyfi“ til að taka hana
frá vinum sínum klettabúunum.
Ljúfsárust er minningin þegar
Steini kom niður á Granda til að
hitta frændur sína í Aðalbjörgu,
en ásamt því að njóta stunda með
þeim öllum vildi hann ná að
kveðja Bubba, sem þótti afar
vænt um þá heimsókn.
Elsku Anna, Lilja, Jóhanna og
fjölskylda, minning um góðan
dreng lifir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Anna.
Steingrímur
Lárusson