Morgunblaðið - 29.11.2014, Qupperneq 43

✝ Jónína Ás-bjarnardóttir
fæddist á Flateyri
17. september
1935. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 14. nóv-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Ásbjörn
Bjarnason, f. 9.9.
1861, d. 21.5. 1938,
og Þuríður Jóns-
dóttir, f. 21.5. 1901, d. 31.6.
1960. Systkin Jónínu voru
Mikael Örlygur, f. 1936, d.
2010. Hulda Hafnfjörð, f. 1929,
d. 2013. Jóhann, f. og d. 1892.
Elín Ragnheiður, f. 1894, d.
1915. Þuríður, f. og d. 1896.
Fósturforeldrar Jónínu voru
Guðmundur Ólafur Einar Al-
bertsson, f. 16.10. 1905, d. 11.4.
1966 og Ragnheiður Kristjáns-
ríður Jónsdóttir. Guðmund
Ragnar, f. 1959, eiginkona
hans er Evelyn Margrét Calde-
ron. Og Grétar Þór, f. 1964,
eiginkona hans er Sigríður
María Gísladóttir. Barnabörn
Jónínu og Björgvins eru Arnar
Logi Grétarsson, Ragnheiður
Ásbjarnardóttir, Elín Ásbjarn-
ardóttir Strandberg, Hjörtur
Ásbjarnarson, Linda Björg
Guðmundsdóttir, Gísli Friðrik
Magnús Grétarsson, Anna
Anika Jónína Guðmundsdóttir
og Bjarki Geir Grétarsson.
Barnabarnabörnin eru Bjartur
Þór Arnarsson, Freyja Marí og
Birkir Hrafn Hjartarbörn. Jón-
ína starfaði við póstafgreiðslu
á Flateyri á árunum 1969-1994.
Hún starfaði að ýmsum fé-
lagsmálum, t.d. við kvenfélagið
Brynju á Flateyri, hún var fé-
lagi í Sjálfsbjörg og starfaði
með Styrktarfélagi fatlaðra á
Vestfjörðum. Minningarathöfn
fór fram í Bústaðakirkju 27.
nóvember 2014. Jónína verður
jarðsungin frá Flateyrarkirkju
í dag, 29. nóvember 2014, kl.
14.
dóttir, f. 29.8.
1912, d. 20.7. 1985.
Fóstursystkini
Guðrún Rósborg
Jónsdóttir og
Magnús Th. Bene-
diktsson. Jónína
ólst upp á Flateyri,
gekk þar í barna-
skóla og var einn
vetur í Húsmæðra-
skólanum Ósk á
Ísafirði. Jónína
giftist Björgvini Þórðarsyni
rafvirkjameistara, f. 30.3. 1934
á Suðureyri við Súgandafjörð,
15.8. 1956, og hófu þau búskap
sinn á Flateyri þar sem þau
bjuggu til 1996 að þau fluttu
að Hæðargarði 33 í Reykjavík.
Eignuðust þau tvíbura, f. og d.
1956, Ásbjörn Þóri, f. 1957,
eiginkona hans er Hildur
Guðnadóttir, barnsmóðir Sig-
Þegar við veltum því fyrir
okkur hvað það er sem gerir
okkur að þeim einstaklingum
sem við erum í dag hljótum við
að komast að þeirri niðurstöðu
að allt það fólk sem við höfum
umgengist á lífsleiðinni hafi
mest um það að segja. Sem bet-
ur fer höfum við systkinin verið
umvafin góðu fólki í gegnum tíð-
ina sem hefur viljað hafa góð
áhrif á aðra í kringum sig. Ein
þeirra er Nína en hún og Venni
hafa verið okkur sem afi og
amma alla tíð en Nína er fóst-
ursystir pabba okkar. Nína og
Venni bjuggu á Eyrarvegi 12 á
Flateyri á uppvaxtarárum okkar
og stóð heimili þeirra okkur allt-
af opið. Í raun stóð heimilið allt-
af öllum opið þó svo okkur finn-
ist eins og við höfum haft
sérstakan forgang. Það gerðist
til að mynda oft að búið var að
leggja á borð fyrir gesti í stof-
unni þegar við komum til að fá
að spila á píanóið sem var þar
inni. Þá var gestunum sem fyrir
voru vísað inn í sjónvarpsher-
bergi með veitingarnar þannig
að við misstum ekki úr mikil-
vægan æfingatíma. Þar fengum
við algert næði til æfinga og þó
svo Nína hafi eflaust haft skoð-
anir á því hvernig við spiluðum
eða nýttum æfingatímann gerði
hún aldrei annað en að hrósa
okkur fyrir framfarir og fallega
spilamennsku. Það var kannski
stundum óverðskuldað en það
hvatti okkur áfram, sem vænt-
anlega var tilgangurinn.
Frá því við munum eftir okk-
ur vorum við heimagangar hjá
Nínu og Venna og sóttum við
mjög í að fara þangað. Þau tóku
á móti okkur á hverjum laug-
ardagsmorgni þar sem boðið var
uppá ristað brauð með osti og
te. Reglulega voru einhverjir
gestir hjá þeim þegar við kom-
um en okkur var alltaf boðið í
hásæti og fengum við börnin það
ávallt á tilfinninguna að við vær-
um mikilvægustu gestirnir.
Nína kenndi okkur kurteisi og
góða siði með elsku sinni og
framkomu en auk þess virtist
Nína vera með áætlun um að
kenna okkur aðra mikilvæga
hluti eins og nýtni, sparnað,
þakklæti, hjálpsemi, sjálfsbjörg
og jafnrétti, svo eitthvað sé
nefnt. Kennslan fór að stórum
hluta fram í eldhúsinu þar sem
við fengum að vera þátttakend-
ur í bakstri og öðrum heimilis-
störfum en allt hafði það sinn til-
gang. Þessi kennsla hefur verið
gott veganesti út í lífið sem við
erum þakklát fyrir.
Eftir að við fluttum frá Flat-
eyri minnkaði samgangurinn en
vináttan var sterk og órjúfanleg.
Nína lagði sig fram um að kynn-
ast mökum okkar og börnum og
fengu þau að finna fyrir því
hversu einstök hún var. Fastur
liður í tilverunni og jólahaldinu
undanfarin ár hefur verið að
fara saman í skötuveislu til Nínu
og Venna á Þorláksmessu. Þar
hefur oft verið mikið fjölmenni
en Nína tekið á móti öllum yf-
irveguð, glaðlynd og með bros á
vör. Alltaf hefur verið tekið jafn
vel á móti okkur á heimili þeirra
hjóna og enn líður okkur eins og
mikilvægustu gestunum. Við
minnumst Nínu með miklu
þakklæti.
Elsku Venni, Ábbi, Gumbi,
Grétar og fjölskyldur, við send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Magni Rúnar Magnússon,
Ómar Örn Magnússon,
Óla Kallý Magnúsdóttir.
Sár harmur er að okkur kveð-
inn við fráfall Jónínu Ásbjarn-
ardóttur, eiginkonu Björgvins
Þórðarsonar húsvarðar. Þau
hafa umvafið okkur íbúana elsku
sinni og umhyggju þannig að
yndislegt er að búa hér á efri ár-
um. Hún hefur verið stoð hans
og stytta í öllum hans störfum
fyrir okkur og við notið góðs af.
Þau komu hingað fyrir rúmum
nítján árum frá Flateyri til
starfa hér við húsvörsluna. Við
teljum okkur hafa lent í lukku-
potti að fá þau hingað. Hér hafa
þau skapað einstakt andrúms-
loft meðal íbúanna svo eftir-
sóknarvert er talið að eiga hér
íbúð og búa hér. Ég kynntist
þeim hjónum stuttu eftir að þau
fluttust hingað til Reykjavíkur
en þó ekki hér í Hæðargarði. Við
Björgvin eigum sameiginlegt
áhugamál sem er söngur. Stuttu
eftir að ég flutti hingað í Hæð-
argarðinn í október 2006 hvatti
Jónína okkur Björgvin til að æfa
dúetta og syngja fyrir íbúa hér.
Við sungum svo í Félagsheim-
ilinu sem er hér í næsta húsi.
Fyrir um tveim árum sagði Jón-
ína mér svo frá því að hún og
vinkonur hennar hefðu verið að
spjalla saman um að gaman væri
að koma saman í Sólstofunni á
fyrstu hæðinni og fá sér kaffi-
sopa saman. Það var drifið í
þessu og nú höfum við komið
þar saman á hverjum laugar-
dagsmorgni síðan og fengið okk-
ur kaffi og sungið, sagt sögur og
gamanmál öllum til gamans.
Þetta eru vel sóttar samkomur
sem hafa tengt íbúana sérstak-
lega vel saman. Eins og segir í
ljóði sem samið var í tilefni þess-
ara samkomna „Þá einhlítt er,
að ekkert fellur hnjóð í annars
garð frá þeim er hérna búa“. Í
þessum anda er gott að búa hér
og Jónína hefur svo sannarlega
stuðlað að. Jónína hvatti einnig
til að hafa pylsugrillpartí á góð-
viðrisdegi hér úti á stétt og voru
það fjölmennar samkomur þar
sem allir skemmtu sér vel. Því
miður hafa rigningarsumur sett
strik í reikninginn með það. Per-
sónulega vil ég þakka Jónínu
ástúð og umhyggju fyrir dótt-
ursyni mínum sem dvaldi hér
með foreldrum sínum stuttan
tíma.
Söknuður er okkur öllum í
huga og þökkum innilega sam-
fylgdina.
Við sendum Björgvini, Ás-
birni, Guðmundi, Grétari og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðaróskir.
F.h. Húsfélags Hæðargarðs
33-35,
Jón Hallsson, formaður.
Sumarið 1978 fóru foreldrar
mínir í sólarlandaferð til Ítalíu.
Þau voru svo heppin og við öll
fjölskyldan að þarna kynntust
þau Nínu og Venna. Mikill vin-
skapur myndaðist með foreldr-
um mínum og Nínu og Venna í
þessari ferð sem haldist hefur
alla tíð síðan. Yndislegra fólk er
ekki hægt að hugsa sér. Tveim-
ur árum síðar komu þau svo alla
leið til Eskifjarðar í heimsókn
og þar hitti ég þau í fyrsta
skipti, þá sex ára gömul. Sem
barn tók ég óskaplegu ástfóstri
við þau bæði, enda ekkert skrýt-
ið við það. Hlýleikinn og vænt-
umþykjan sem fylgdi þeim báð-
um var engu lík. Þegar ég var
átta ára lögðum við svo upp í
langferð til Flateyrar. Við vor-
um heila þrjá daga á leiðinni og
það var mikill spenningur að
fara og heimsækja þau. Þetta
var virkilega ánægjuleg og
skemmtileg heimsókn og svo fór
að ég fékk að vera hjá þeim
nokkur sumur á Flateyri eftir
þetta. Á Flateyri var gott að
vera og hjá Nínu og Venna var
maður alltaf í góðu yfirlæti.
Sumarið 1995 eignaðist ég
mitt fyrsta barn og fyrsta
barnabarn foreldra minna. Mín
ósk var að Nína og Venni yrðu
guðforeldrar eða skírnarvottar
barnsins. Og það stóð ekki á
þeim, þau ferðuðust alla þessa
leið til þess eins að koma, hitta
okkur, nýfætt barnið og taka að
sér þetta hlutverk. Það lýsir
kannski vel gæsku þeirra og
góðvild að þetta þótti lítið mál
hjá þeim og aldrei létu þau lang-
ar vegalengdir stoppa sig.
Við fluttum öll suður á svip-
uðum tíma, foreldrar mínir og
Nína og Venni. Það var alltaf
gott að koma í Hæðargarð til
þeirra. Nína tók okkur alltaf
fagnandi og talaði ávallt um
okkur við annað fólk sem Aust-
firðingana sína. Nína var ákaf-
lega hlý og góð kona sem okkur
öllum þótti óskaplega vænt um.
Hún fylgdist vel með sínum og
lét sig alltaf heilsu og velferð
annarra skipta sig máli. Þar sem
Nína var þar leið öllum vel. Það
er mikill missir að Nína skuli
vera farin frá okkur. Innilegar
samúðarkveðjur til þín, elsku
Venni okkar, Ásbjörn, Guð-
mundur, Grétar og fjölskyldur,
minning mömmu ykkar og
ömmu mun ávallt lifa með okk-
ur. Guð gefi ykkur styrk í sorg-
inni.
Þórunn Brynja Jónasdóttir,
Kristín Hreggviðsdóttir og
Jónas Sveinsson.
Jónína
Ásbjarnardóttir
✝ GuðbrandurÁrmannsson
fæddist í Reykjavík
19. maí 1944. Hann
lést 21. nóvember
2014.
Foreldrar hans
voru Sigrún Guð-
brandsdóttir kenn-
ari, f. 13. júlí 1912,
d. 27. mars 2002,
og Ármann Hall-
dórsson námstjóri,
f. 29. desember 1909, d. 29. apr-
íl 1954. Systkini Guðbrands eru
Halldór, f. 3. október 1942,
Steinunn, f. 20. febrúar 1946,
Áslaug, f. 19. október 1947 og
Halldís, f. 1. desember 1951.
Guðbrandur giftist sumarið
1967 Nínu Björk Elíasson.
Dóttir þeirra er Sigrún Guð-
brandsdóttir, grafískur hönn-
uður, f. 26. október 1968. Sig-
rún er gift Jim Quist Holm, f.
20. desember 1967. Þeirra
fræðaskólann við Vonarstræti
og Menntaskólann í Reykjavík
þar sem hann lauk stúdents-
prófi vorið 1964. Eftir það
sinnti hann ýmsum störfum.
M.a. kennslu í Hveragerði og
Reykjanesi við Ísafjarðardjúp.
Veturinn 1965-1966 stundaði
Guðbrandur nám við University
of Wales í Bangor og lauk forn-
ámi í efnafræði. En haustið
1968 fóru hann og Nína til
náms Danmörku og hefur hann
búið þar síðan. 1976 lauk hann
embættisprófi prófi í raunvís-
indum með stærðfræði sem að-
algrein frá Københavns Uni-
versitet. 1977 lauk hann prófi í
kennsluréttindum í stærðfræði
frá sama skóla. 1994 lauk hann
prófi í raungreinun með eðl-
isfræði sem aðalgrein. 1996
lauk hann prófi í kennslurétt-
indum í eðlisfræði og aftur 1998
í raungreinum almennt. Guð-
brandur fékk kennarastöðu við
Næstved Gymnasium haustið
1978 og kenndi þar til haustsins
2010 þegar hann varð að hætta
vegna veikinda.
Útför hans fer fram frá
Birkerödkirkju í dag, 29. nóv-
ember 2014.
börn eru: Anna
María Björk, f.
1998, Friðrik, f.
1999 og Ingeborg
Lilja, f. 2005. Guð-
brandur og Nína
skildu. Seinni kona
Guðbrands er
Marianne Jul
Rasmussen, f. 17.
júní 1952. Þau
giftu sig 10. mars
1975. Þeirra dætur
eru: Eva Sif Guðbrandsdóttir,
læknir, f. 11. ágúst 1977. Sam-
býlismaður hennar er Rasmus
Vonsild, f. 12. júlí 1979. Stein-
unn Herdís Guðbrandsdóttir
landfræðingur, f. 6. mars 1980.
Hennar maður er Johan Rønby
Pedersen, f. 4. nóvember 1979.
Börn þeirra eru Carl Guð-
brandur, f. 2011, og Vilfred
Bjørn, f. 2014.
Guðbrandur gekk í Miðbæj-
arskólann, Hagaskóla, Gagn-
Guðbrandur bróðir okkar er
látinn sjötugur að aldri. Hann
hefur barist við illvígt krabba-
mein sem hann varð að lokum
að lúta fyrir.
Guðbrandur var ljúfur mað-
ur og heimakær. Hann kaus ró
og frið og var einstaklega fróð-
leiksfús og víðlesinn. Hann
fræddi endalaust alla sem í
kringum hann voru. Þegar við
systkinin sátum og spjölluðum
saman þurfti hann mörgum
sinnum að ná í uppflettirit til
að athuga hver hefði rétt fyrir
sér. Litli ipadinn hans varð
honum kærkominn því var
hann alltaf innan seilingar.
Við systkinin erum alin upp
á Hringbraut, við misstum ung
föður okkar. Í seinni tíð hefur
það sótt mjög á Guðbrand frá-
fall pabba og þau áhrif sem það
hafði á okkur, ung börnin.
En bróðir okkar var
skemmtilegur, alltaf að kenna
og leiðbeina okkur systrum og
smástríða okkur. Honum var
kennslan í blóð borin og engan
hefur undrað að hann valdi það
sem ævistarf.
Eftir að hann veiktist varð
hann að hætta kennslu. Þá
hellti hann sér út í skriftir.
Hann safnaði saman sögum úr
eigin lífi og reynslusögum ann-
arra og færði í nýjan búning á
sinn hátt. Hann hefur safnað
þessum sögum í bók sem kem-
ur út nú um þessar mundir.
Við systkinin höfum borið
gæfu til að njóta samvista
hvert við annað. Á síðastliðnum
árum höfum við ferðast saman
m.a. til Kanada þar sem Stein-
unn var búsett, til Vínarborgar
að minnast 100 ára fæðingar-
dags föður okkar, en hann
stundaði nám þar, og til Dan-
merkur þar sem haldin var
stórhátíð á heimili Guðbrands
og Janne konu hans á aldaraf-
mæli mömmu.
Uppúr stendur heimsókn
Guðbrands og Janne til Íslands
sl. vor í tilefni af sjötugsafmæli
hans. Við fórum í tveggja daga
ferð um Snæfellsnes og í sigl-
ingu á Breiðafirði. Hann var
svo glaður og ánægður með
ferðina sem var mjög vel
heppnuð í alla staði. Þegar
verulega var farið að draga af
Guðbrandi nú í októberlok fór-
um við systkinin fjögur og
dvöldum á heimili hans í
nokkra daga og áttum góðar
stundir með honum og konu
hans.
Guðbrandur var mikill hjól-
reiðamaður og hafði yndi af
hjólaferðum. Við yngri systur
hans deilum þessu áhugamáli
með honum og höfum farið í
margar ferðir með þeim hjón-
um. Síðast í sumar hjóluðum við
um norðanvert Sjáland til Gille-
leje, Tidsvilleje, Rungsted og
fleiri staða. Það var töluvert af
honum dregið og þurfti hann að
leggja sig um hádegisbilið og
fann þá staði á ströndinni og
svaf um klukkutíma en stóð svo
upp aftur og hjólaði af stað.
Við höfum alltaf verið vel-
komin í hús þeirra hjóna í
Birkerød og notið þar mikillar
gestrisni.
Við þökkum fyrir að hafa átt
þennan góða bróður sem hefur
fyllt svo mikið upp í líf okkar.
En það vorum ekki bara við
sem nutum samveru við hann.
Hann var mikill heimilisfaðir
og hugsaði vel um dætur sínar
og barnabörn og hann átti láni
að fagna í hjónabandi sínu og
voru þau hjónin mjög samhent.
Við sendum samúðarkveðjur
til Janne, Sigrúnar, Sifjar og
Herdísar og barnabarnanna.
Þau áttu mikið og hafa misst
mikið.
Steinunn og Áslaug
Ármannsdætur.
Við viljum gjarnan minnast
elskulegs bróður og mágs með
miklu þakklæti fyrir að hafa
fengið að njóta vináttu hans í
gegnum árin.
Guðbrandur fæddist í
Reykjavík 19. maí 1944. Hann
var næstelstur í hópi fimm
systkina og sjö árum eldri en
undirrituð. Sem eldri bróðir
reyndist hann litlu systur ávallt
vel. Hann átti það reyndar til
að vera nokkuð stríðinn en það
var alltaf græskulaust gaman.
Ef hjálpar var þörf var hann
boðinn og búinn að aðstoða
hvort sem það tengdist námi
eða öðru. Hann var góður félagi
allra systkina sinna og mjög
stoltur ef við hin stóðum okkur
vel að hans mati.
Kennslan var ævistarf hans
en fyrstu skrefin á því sviði,
fyrir utan aðstoð við systur
sínar, tók hann á Reykjanesi
við Ísafjarðardjúp. Þá kom
strax í ljós hversu vel þetta
starf hentaði honum og mikill
áhugi hans á velferð nemenda.
Í Danmörku kenndi hann
stærðfræði við menntaskóla í
Næstved um árabil og fékkst
líka við kennslu á framhalds-
skólabrautum fyrir nemendur
sem stóðu ekki jafn vel að vígi.
Auk þess tók hann að sér að
kenna pakistönskum stúlkum
úr nágrenninu endurgjalds-
laust. Það byrjaði með því að
faðir einnar þeirra bankaði
upp á hjá honum og bað um
aukatíma fyrir dóttur sína.
Faðirinn kunni Kóraninn utan
að en átti erfitt með að hjálpa
dótturinni við að reikna út
flatarmál. Þetta vatt síðan upp
á sig og stúlkur úr þessari
fjölskyldu nutu hjálpar Guð-
brands um árabil. Hann taldi
sjálfur að á þennan hátt væri
gott að vinna að auknum skiln-
ingi milli mismunandi menn-
ingarheima þar sem þetta fólk
hafði mikinn áhuga á að kynn-
ast viðhorfum hans til ýmissa
mála, sérstaklega fjölskyldu-
mála, og hann kynntist um leið
hugsunarhætti þess.
Hjálpsemin var Guðbrandi í
blóð borin og fengum við hjónin
oftar en ekki að njóta hennar.
Hús hans í Danmörku stóð okk-
ur alltaf opið og móttökur hans
og Janne voru einatt höfðing-
legar. Þegar við vorum að
byggja tók hann að sér að mála
stóran hluta af húsinu og
hjálpa við ýmislegt á meðan
hann var í fríi hér á Íslandi.
Þegar Árdís, dóttir okkar, flutti
til Kaupmannahafnar eyddi
hann ófáum stundum í að dytta
að íbúðinni hennar. Hann gekk
jafnvel svo langt að hann fékk
tengdaföður sinn til að flytja
allar hurðir úr íbúðinni hennar
svo að hann gæti pússað þær
og málað heima í Birkerød en
Guðbrandur hafði ekki bílpróf.
Fyrir Guðbrandi varð Árdís ein
af „systrunum“ og naut sömu
aðstoðar og áhuga af hans
hendi og þær. Hinar systurnar
voru Sigrún, dóttir hans af
fyrra hjónabandi, Sif og Her-
dis, dætur hans og Janne, og
svo Silja og Hanna dætur Nínu,
fyrrverandi konu hans. Hann
var jafnstoltur af þeim öllum og
var þeim jafnan öllum boðið í
fjölskylduveislur. Tryggð Guð-
brands við samferðafólkið var
einstök.
Við þökkum Guðbrandi góða
samfylgd og að hafa fengið að
kynnast einstakri velvild hans.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Víst er að orðspor Guð-
brands lifir meðal þeirra sem
fengu að kynnast honum.
Halldís og Elías.
Guðbrandur
Ármannsson
MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2014