Morgunblaðið - 29.11.2014, Qupperneq 51

Önnu frænku. Fyrst og fremst
er það þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og verið
hluti af fjölskyldu hennar. Þrátt
fyrir að Anna hafi ekki eignast
börn sjálf eignaðist hún stóra
fjölskyldu sem voru systkina-
börnin og síðar börn þeirra. Hún
lét sér annt um alla, jafnt stóra
sem smáa, menn sem málleys-
ingja. Anna bar hag allra fyrir
brjósti, rétti hjálparhönd hvar
sem hún gat en gerði jafnframt
þá kröfu að fólk stæði sína plikt.
Hún vildi að það sinnti sínu af
kostgæfni, menntaði sig eftir
föngum og færi vel með fjár-
muni og eigur. Anna var traust
og trú. Hún gladdist ef frænd-
systkinunum vegnaði vel í leik,
námi eða starfi. Hún var eins og
sönn ættmóðir og gerði ekki upp
á milli „barna sinna“. Hún unni
þeim öllum og skildi að lífið er
margbreytilegt og engir tveir
eru eins. Sumum kann að hafa
þótt Anna beinskeytt á köflum
en hún talaði beint frá hjartanu.
Hugsi maður til þeirra aðstæðna
sem Anna ólst upp við, heima á
Staðarbakka, þar sem dauðinn
knúði grátlega oft dyra og mörg
systkini hennar féllu frá á unga
aldri, er með ólíkindum hversu
heilsteypt Anna var. Hún missti
föður sinn kornung og þurfti að
taka mikla ábyrgð á heimili og
fjölskyldu. Aldrei bar hún sorgir
sínar á torg en hélt lífsglöð
áfram göngu sinni og smitaði út
frá sér elju og dugnaði. Það fékk
ég að reyna þegar ég vann hjá
henni í Domus. Anna lét hlutina
ganga og allir unnu glaðir með
henni. Oft kom Anna til okkar
norður að Staðarbakka og mörg
jólin dvaldi hún hjá okkur á
heimili foreldra minna. Ég man
að mér fannst mikið vanta í
jólahátíðina ef Anna kom ekki.
Mér er minnisstætt að Anna
fékk gjarnan það verkefni að
setja okkur strákpjakkana í jóla-
baðið. Það var ekki tekið vett-
lingatökum, frekar en annað.
Maður beit á jaxlinn meðan hár-
ið var þurkað af miklum krafti
og er raunar mesta furða að það
skyldi þó tolla á fram yfir þrí-
tugt. Eftir að ég flutti suður hef-
ur verið fastur liður hjá okkur
systkinunum sem búa hér syðra
að halda jólaboð. Þar var Anna
ætíð með okkur og lék við hvern
sinn fingur. Þau verða öðruvísi
boðin hér eftir en góðar minn-
ingar lifa. Þegar ég og Ólöf kona
mín eignuðumst dóttur ákváðum
við að skíra hana Önnu í höfuðið
á Önnu frænku. Oft kíktum við í
heimsókn með þá stuttu á Berg-
staðastrætið og þá setti Anna
frænka oft lítinn dótakassa inn í
svefnherbergi og síðan jarðar-
berjamúslí í skál handa þeirri
litlu. Barnið tíndi jarðarberin úr
en skildi hitt eftir. Í mörg ár bað
dóttirin okkur um að kaupa
svona jarðarberjamúslí. Það var
sama hvað við keyptum margar
tegundir, aldrei fundum við neitt
sem var eins gott og múslíið hjá
Önnu, það var einstakt. Það var
Anna frænka einnig, hún átti
engan sinn líka. Nú hefur Anna
frænka lokið sinni löngu ævi-
göngu. Þótt sárt sé að kveðja
átti hún hvíldina svo sannarlega
skilið. Blessuð sé minning henn-
ar.
Það er svo margt að minnast á
og margt sem ber að þakka.
Ætíð verður eftirsjá
að Önnu frá Staðarbakka.
Jón Magnússon
og fjölskylda.
„Passið ykkur á þessu, þetta
er stórhættulegt,“ sagði Anna
frænka við mig, Helgu systur og
Magnús föður minn er við heim-
sóttum Önnu á dvalar- og vist-
heimilið Grund í Reykjavík um
mitt síðasta ár. Þarna var Anna
að vísa til dálítils gólfhalla á
gangi nálægt herbergi hennar.
Hún stoppaði við og sagði fyrr-
nefnd orð en brýndi jafnframt
fyrir Helgu systur að styðja föð-
ur minn yfir þessa „torfæru“.
Síðan gaf hún í með göngugrind-
ina yfir hallann og við fylgdum
fast á eftir. Þá snarstoppaði hún
og sagði: Hélstu ekki í pabba
þinn? Nei sagði Helga. Þú áttir
að gera það sagði Anna, hann
hefði getað dottið. Við brostum
út í annað og reyndum að gera
lítið úr þessu en þetta var Anna,
þá 95 ára en leit út eins og 75
ára. Hún hikaði ekki við að segja
skoðun sína hvenær sem var
enda mjög hreinskilin. Flestir
tóku því vel enda vissu þeir
hvaða persónu Anna hafði að
geyma. Hún var mjög sjálfstæð
en umhyggjusöm bæði um fólk
og fénað, víkingur til vinnu og
ósérhlífin með eindæmum. Hún
vildi allt fyrir aðra gera en gerði
lítið úr sínum eigin þörfum. Þeg-
ar ég man fyrst eftir vann Anna
í veislusal Domus Medica í
Reykjavík. Þar stjórnaði hún um
19 ára skeið auk þess að baka,
smyrja og leggja á borð fyrir
stórar sem smáar veislur. Það
var einhver sjarmi og ólýsanleg
tilfinning að koma inn í Domus
þegar Anna var að undirbúa
veislu. Fyrir að aðstoða hana
fékk maður að launum að
smakka á afskurðum eða ein-
hverju girnilegu úr síðustu
veislu. Þá fann maður hvers lags
snilldar bakari og kokkur Anna
var. Hún fékkst við matreiðslu-
störf mestallan sinn starfsaldur
og þar kunni hún vel til verka.
Eftir að móðir mín lést árið 1990
kom Anna norður og var þar um
hríð og eldaði fyrir mig og bræð-
ur sína og sinnti almennum
heimilisstörfum. Hún kom raun-
ar oft norður hin seinni ár og
stóð þá vaktina í eldhúsinu frá
morgni til kvölds. Maður fór
ekki svangur frá borði þar sem
Anna réð ríkjum, það var ekki í
boði. Hún hafði mjög gaman af
ferðalögum og fór í þau mörg
bæði hérlendis og erlendis. Árið
2007 fóru ég og fjölskylda mín,
Helga systir og Anna til Barce-
lona að heimsækja Margréti
dóttur Helgu og Vincent, kær-
asta Margrétar. Þarna var
gamla konan orðin 89 ára en það
var ekki að sjá á henni. Hún
fylgdi okkur eftir allar götur og
upp brekkur og hafði mjög gam-
an af þessari ferð enda er Barce-
lona mjög skemmtileg borg.
Lífið var á fótinn fyrir Önnu
bæði andlega og líkamlega þó
að gleðistundirnar væru líka
margar. Hún missti marga nána
ættingja á barns- og unglings-
árum og hefur það eflaust verið
erfitt að yfirstíga en hún gerði
það samt og kvartaði aldrei. Á
Bergstaðstræti bjó Anna lengi í
lítilli íbúð á efstu hæð. Það var
tröppugangur þangað upp en
ekki kvartaði hún yfir því þó að
árin færðust yfir. Það var nota-
legt að koma á strætið að
spjalla og þiggja veitingar enda
gerði maður sér varla ferð í bæ-
inn án þess að koma þar við.
Það er skrítin tilfinning að
Anna sé ekki lengur á meðal
vor. Fallin er frækin kona. Guð
blessi minningu Önnu Guð-
mundsdóttur frá Staðarbakka.
Gísli G. Magnússon.
Anna Guðmundsdóttir frá
Staðarbakka í Miðfirði lést á
Hjúkrunarheimilinu Grund 9.
nóvember sl., 96 ára að aldri.
Létt lund og jákvætt hugarfar
hafa áreiðanlega átt sinn þátt í
því að hún náði svo háum aldri.
Hún var góðum gáfum gædd, fé-
lagslynd, hafði ákveðnar skoð-
anir og sagði óhikað meiningu
sína án þess að móðga fólk eða
særa. Anna var fríðleikskona,
beinvaxin og tíguleg, með dökkt,
fallegt hár, alltaf vel til höfð og
glaðleg í fasi. Hún var vel verki
farin og eftirsótt til vinnu. Alltaf
var pláss fyrir gesti í litlu íbúð-
inni hennar á Bergstaðastræti
og nutu þeir góðs atlætis. Sigríð-
ur systir Önnu var fyrri kona
Karls, föður okkar systra. Guð-
mundur og Garðar bræður okk-
ar eru synir þeirra. Eftir lát Sig-
ríðar voru þeir áfram til heimilis
að Staðarbakka þó að pabbi
byggi í Reykjavík um skeið.
Þegar hann sneri til baka ásamt
Gunnlaugu seinni konu sinni,
mömmu okkar, var henni vel
tekið af Staðarbakkafólki og
voru þar hnýtt vináttubönd sem
ætíð héldust. Anna var þar
fremst í flokki og voru þær
mamma miklar vinkonur alla tíð.
Þær ferðuðust saman til út-
landa, sungu saman í kór á efri
árum og hittust oft. Samveru-
stundir með Önnu og Staðar-
bakkafólkinu voru okkur öllum
mikils virði. Gagnkvæm jólaboð
með góðum mat og spila-
mennsku tíðkuðust og margar
minningar eru tengdar Önnu
bæði að norðan og úr Reykjavík.
Þó að Anna byggi í Reykjavík
í áratugi kenndi hún sig alltaf
við Staðarbakka og fór þangað
þegar hún kom því við til að vera
samvistum við fjölskyldu sína
þar. Þá notaði hún líka tækifær-
ið til að heimsækja vini og kunn-
ingja í nágrenninu. Önnu var
mjög umhugað um velferð systk-
inabarna sinna og hlúði að þeim
eins og hún gat. Þau hugsuðu
líka vel um hana þegar að því
kom að hún þurfti á stuðningi að
halda. Anna var heilsuhraust al-
veg þar til hún var komin hátt á
níræðisaldur, þá veiktist hún og
náði ekki fullri heilsu eftir það.
Hún hélt þó reisn og minni til
hinstu stundar.
Við Árnessystur erum þakk-
látar fyrir hvað Anna reyndist
okkur og foreldrum okkar alltaf
vel og vonum að hún hafi vitað
það þó að ekki hafi verið höfð
mörg orð þar um.
Nei, hættu nú alveg! hefði
Anna sagt við lestur þessara
orða. Hennar kynslóð var ekki
alin upp við hól og átti ekki á
hættu að ofmetnast þess vegna.
Anna verðskuldaði þó mikið lof.
Langri ævi Önnu Guðmunds-
dóttur er lokið. Minningarnar
ylja okkur sem eftir stöndum og
við systur þökkum samfylgdina.
Sigríður, Ragnhildur,
Jóhanna og Ingibjörg
Karlsdætur.
Þegar við systur minnumst
Önnu Guðmundsdóttur frá Stað-
arbakka, koma fyrst upp í hug-
ann orð eins og æðruleysi, dugn-
aður og elska ásamt hreinskilni
og festu. Hún var okkur systrum
fyrirmynd um sterka og góða
konu. Góðar minningar streyma
fram, við syrgjum og söknum
Anna var vinkona móður okk-
ar og fjölskyldu og þekktust þær
frá æsku, báðar úr Miðfirði í V-
Húnavatnssýslu. Þær fluttust
suður til Reykjavíkur sem ungar
konur og styrktust vináttubönd-
in enn frekar utan átthaganna.
Þær voru sjálfstæðar konur,
sem unnu hörðum höndum og
fjárfestu í íbúð saman.
Anna starfaði við veitinga- og
veisluþjónustu lengst af hjá
Smurbrauðsstofunni Birninum
og Domus Medica. Hún var
snillingur á þessu sviði, einstak-
lega smekkvís og lagin. Árið
1963 fluttist móðir okkar til
Vesturheims og Anna fluttist
síðar að Bergstaðastræti 11a og
bjó þar alla tíð. Ávallt hélst vin-
skapurinn og tengslin við Önnu í
gegnum heimsóknir, bréf og
sendingar. Til merkis um dýr-
mæta vináttu hennar og mömmu
var önnur okkar skírð Anna í
höfuðið á henni.
Þegar fjölskylda okkar fluttist
aftur heim til Íslands á áttunda
áratugnum var stutt að hlaupa
frá Óðinsgötu, þar sem við
bjuggum, og heim til „Stóru
Önnu“. Við systurnar hlupum í
kapp niður á Bergstaðarstræti
og slegist var um að verða fyrst
til að styðja á dyrahnappinn. Í
dyrasímanum heyrðist „Halló“
og við svöruðum „Þetta erum
við“ og þá heyrðist: „Nú, eru þið
bara komnar?“ Þessa upphafs-
kveðju áttum við eftir að heyra
oft á Bergstaðarstrætinu og síð-
ar þegar við heimsóttum hana á
Grund. Ótalmörg eru þau æv-
intýri og uppátæki sem við vild-
um deila með henni og alltaf
sýndi hún frásögnum okkar
áhuga. Þegar við uxum úr grasi
og eignuðumst börn var hún á
sama hátt mikilvæg þeim.
Anna og mamma mynduðu
óformlegan spilaklúbb með öðr-
um góðum konum, flestar ætt-
aðar úr Miðfirðinum. Allar voru
þær á mismunandi aldri og
tengslin góð. Þetta var hópur
sem kom saman um helgar til að
spila vist, en þær létu sig líka
málin skipta. Þær ræddu öll
heimsins mál, en það var einnig
mikið hlegið og skellt uppúr.
Þær skiptust á að bjóða heim og
aldrei vantaði kræsingarnar. Lí-
kjörsflaska var stundum dregin
fram og skenkt í glös. Ef ein-
hver forfallaðist vorum við syst-
urnar stundum dregnar inn í
þennan hóp og tókum virkan
þátt í spilamennskunni. Þetta
var bráðskemmtilegur hópur og
góðir tímar. Þegar komið var að
heimferð kom það oft í okkar
hlut að skila öllum þessum kon-
um heim til sín og vorum við
ávallt kallaðar einkabílstjórarn-
ir. Við ókum þeim heim, hverri
af annarri.
Árin liðu og smám saman
fækkaði í hópnum og er Anna sú
síðasta til að kveðja. Á þessum
tímamótum kemur það upp í
huga okkar hvort spilahópurinn
sé ekki komin aftur saman til að
spila, spjalla og hlæja. Ef til vill
heyrist „Nú, ertu bara komin?“
þegar síðasta spilakonan er
mætt í hópinn.
Við þökkum elsku Önnu sam-
fylgdina. Blessuð sé minning
hennar. Fjölskyldu Önnu og
ættingjum vottum við okkar
innilegustu samúð.
Jónína og Anna María
Kárdal.
MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2014
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
eiginmanns míns, sonar, föður, tengdaföður
og afa,
UNNARS JÓNS KRISTJÁNSSONAR,
Kambahrauni 26,
Hveragerði.
Guðný Einarsdóttir,
Ragnhildur Magnúsdóttir,
Kristján Óðinn Unnarsson, Birgitta Dröfn Sölvadóttir,
Unnur Sylvía Unnarsdóttir,
Unnar Logi Sigfússon.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför dóttur okkar, systur, mágkonu og
frænku,
HELGU JÓHANNSDÓTTUR,
Fannafold 178.
Sérstakar þakkir til heimilisfólks og starfsfólks
í Fannafold 178, sem og starfsfólks Vífilsstaðaspítala,
fyrir hlýhug og umhyggju í garð Helgu okkar.
Jóhann Hannesson, Margrét Sigfúsdóttir,
Arnbjörg Jóhannsdóttir,
Jóhanna Jóhannsdótir, Birgir Þórisson,
Jóhann Þórir, Hulda Björg og Margrét Hanna.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
vinarhug og samúð við andlát og útför okkar
ástkæra föður, tengdaföður, afa og langafa,
ÞORSTEINS GEIRSSONAR
frá Reyðará.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Heilbrigðisstofnunar Suðausturlands fyrir umhyggju og hlýju.
Geir Þorsteinsson, Björk Pálsdóttir,
Gunnar Bragi Þorsteinsson,
Guðbrandur Ragnar Jóhannsson, Kristín Kristjánsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og fjölskyldur.
✝
Þökkum innilega fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu, móður, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ÁSU HARALDSDÓTTUR
frá Sandi í Vestmannaeyjum,
síðast til heimilis að Lindargötu 57.
Guð blessi ykkur öll.
Þráinn Sigtryggsson,
Haraldur Þráinsson, Guðný Gunnarsdóttir,
Kristjana Þráinsdóttir,
Sigurbjörg Þráinsdóttir, Vignir Guðmundsson
og fjölskyldur.
Mikið óskaplega er hægt að vera
þakklátur. Mikið óskaplega átti ég
góða móður og nú dýrmætar
minningar. Móðir mín hefði orðið
80 ára 30. nóvember. Á slíkum
tímamótum reikar hugurinn aftur
til þess tíma sem Guð gaf okkur
saman í gleði og kærleika. Hún
bjó yfir mörgum góðum kostum,
og ekki hefði verið hægt að hugsa
Unnur Guðrún
Jóhannsdóttir
✝ Unnur GuðrúnJóhannsdóttir
fæddist á Akureyri
30. nóv. 1934 og
lést á Landspítala
Hringbraut 11. júní
1995. Eftirlifandi
eiginmaður hennar
er Sigurjón E.
Sigurgeirsson.
Unnur Guðrún
eignaðist tvær dæt-
ur þær Þóru Ingi-
björgu, maki Jóhann G.
Frímann, og Árnýju Jóhönnu,
maki Hans Henrik Christensen.
Barnabörnin eru fjögur, Unnur
Hlíf og Auður Bríet, og Sigurjón
Eðvarð og Hans Freyr.
sér betri móður.
Hún var hugrökk,
alltaf til staðar,
þrautseig með ein-
dæmum og myndar-
leg húsmóðir. Þótt
hún gengi ekki alltaf
heil til skógar dáðist
ég oft og iðulega að
dugnaði hennar og
krafti á ýmsum svið-
um. Móðir mín
greindist með berkla
7 ára gömul og barðist við þá til 27
ára aldurs. Auðvitað mörkuðu þau
veikindi líf hennar. Móðir mín var
hnarreist kona, hún bar mikla
virðingu fyrir réttlæti og heiðar-
leika og lifði þannig sjálf.
Á þessum tímamótum gleðst ég
yfir lífi þínu, ég sakna þín auðvitað
oft sárlega en, mamma mín, það er
vegna ástarinnar sem ég ber til
þín og mun alltaf gera. Efst er þó
þakklæti og gleði yfir að fá að vera
dóttir þín og að geta fundið ná-
lægð þína í huga og hjarta.
Ævinlega Guði falin móðir mín.
Þóra Ingibjörg
Sigurjónsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar