Straumhvörf - 15.01.1943, Blaðsíða 32

STRAUMHVÖRF
30
lífhollu hvötum. Ef hin ræða skyn-
semi einstaklingsins hefir borið sig-
ur úr býtum, hefir það leitt til félags-
legrar tortímingar.
Fjölmargir kynflokkar villiþjóða
gera þessar fullyrðingar ljósar. Þær
deyja út, vegna þess að félagslegar
verndarráðstafanir eru ekki nógu
traustar til að styðja verndarhvötina
í samræmi við vaxandi „upplýsingu“.
Fyrir þessar sakir verður mörgum
villiþjóðflokkum örlögþrungið að
kynnast æðri menningu annarra
þjóð. „Upplýsingin" brýtur mátt sið-
venja þeirra og félagslegra stofnana,
en reynist þess sjaldnast umkomin
að gefa eitthvað jafngilt í staðinn.
Röskun á hinni félagslegu vernd, er
tímgunarhvötin og verndarhvötin
upprunalega nutu, hefir ráðið miklu
um tortímingu voldugustu og glæsi-
legustu þjóðfélaga, svo sem Grikkja-
veldis hins forna og Rómaveldis.
STRAUMHVÖRF
Rit um þjóðfélags- og menningarmál.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Emil Björnsson.
Ritið kemur út 6 sinnum á ári.
Askriftarverð kr. 15.00 árgangurinn.
Heftið kostar í lausasölu kr. 3.00.
Afgreiðsla: Bókaverzlun Kristjáns
Kristjánssonar, Hafnarstr. 19,
Reykjavík. Sími 4179.
Prentað í ísafoldarprentsmiðju h.f.
Röskun á þessari félagslegu vernd
hefir meðal hinna lægri þjóða leitt
til barnamorða, meðal „menningar-
þjóða“ hefir það leitt til barnamorða,
áður en börnin voru borin í heiminn,
óeðlilegs sambands milli kynjanna,
kynvillu og lítilsvirðingar á hjóna-
bandinu og röskunar á fjölskyldu-
lífinu.
Framh.
ÞJÓÐTRLIN DÆMIR
íslenzk skammdegi og vetrarveður hafa skráð lokaþátt margrar ein-
staklingssögu. Fyrir nokkrum mannsöldrum gerðist það, að bóndi einn og
fjármaður hans leituðu sauða í tvísýnu veðri. Er á leitina leið, harðnaði
veðrið. Undir hömrum gljúfurs nokkurs urðu örlög bónda og fjármannsins.
Er frosthreinn og bjartur vetrardagur rann upp, fundust líkin. Þau voru
flutt heim til bæjar.
Þar var stofa forn með einni lokrekkju. Þar var lík bóndans lagt á fjalir,
en lík vinnumannsins í útiskemmu.
Er þeir voru jarðsettir, raulaði skammdegisgusturinn kveðjusönginn.
Sú var venja, að næturgestir, er að garði bar, sváfu í lokrekkjunni. Urðu
þeir þess brátt varir, að ekki var allt kyrrt um nætur. Höfðu fæstir næt-
urgestir fest blund, er tekið var að rjála við stofuhurðina. Síðan opnaðist
hún, og hrollsvalur gustur fór um hana, en helkalin rödd mælti: „Húí!
Húí! Jafnir í dauða. Jafnir í dauða!“ Svo heyrðist fetað að lokrekkjunni,
og gesturinn virtist ætla að stíga upp í hana. Meðan skrjáfaði í klaka-
stokknum klæðum, heyrðist aftur: „Kaldara en gljúfrin. Kaldara en gljúfrin".