Fréttablaðið - 16.02.2013, Blaðsíða 40

Fréttablaðið - 16.02.2013, Blaðsíða 40
16. febrúar 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 40 sem hún var í var með Íslands- hestabraut. „Stundum var ég í hest- húsi þrisvar í viku en lærði líka allar venjulegar menntaskólagreinar,“ segir hún og kveðst hafa dvalið í einn mánuð á Íslandi í starfsþjálfun á hrossaræktarbúinu Jaðri í Hrepp- unum, þar sem henni var boðin vinna þegar stúdentsprófið væri í höfn. Enda var hún mætt til Íslands tveim- ur dögum eftir prófið, í byrjun júní 2005, þá 18 ára. „Ég varð strax ást- fangin af landinu, náttúrunni, fólkinu og hestunum og fljótlega fann ég að mig langaði að búa hér. Að fara að Hólum á reiðkennarabraut var draum- urinn og hann rættist. Ég var þar í þrjú ár, fór í starfsþjálfun til Gísla og Mette á Þúfum í Skagafirði og vann áfram hjá þeim, samtals í fjögur ár. Frá því ég kom til landsins hef ég líka unnið hjá Einari og Svönu í Halakoti, Huldu og Hinna í Árbæ og hjá Bald- vini í Torfunesi. Svo fór ég til Sigur- björns og Fríðu á Oddhóli eftir lands- mótið í fyrrasumar og var búin að vinna þar í um tvo mánuði þegar ég lenti í slysinu 8. september. Mér hafði liðið rosalega vel hjá Didda og Fríðu. Börnin þeirra eru yndisleg, þar eru margir góðir hestar og skemmtilegar reiðleiðir á bökkum Rangár svo það var spennandi vetur fram undan hjá mér,“ segir Anna Rebecka, sem keppti á Tommamóti, ásamt Sigurbirni, dag- inn áður en slysið varð. Stefndi á vegg Þá er komið að því að fara yfir atburðarásina sem umsneri lífi Önnu Rebecku, að minnsta kosti tíma- bundið. „Ég var ein í venjulegum verkum í hesthúsinu á Oddhóli og ætl- aði að hreyfa eitt fullorðið hross úti eftir að hafa hitað það upp í reiðhöll- inni en fyrst ætlaði ég að ná í buff og vettlinga í hesthúsinu sem er sam- tengt reiðhöllinni. Þar var opið á milli. Þegar ég ætlaði að stíga af baki til að ná í hlífðarfötin tryllist hrossið og fór á hröðu stökki eftir hesthús- ganginum en við enda hans eru dyr sem eru ekki nógu háar til að ríða í gegnum. Ég ákvað á sekúndubroti að henda mér af baki til að skella ekki á veggnum. Gólfið er steypt og veggirn- ir meðfram ganginum þar sem stíu- kantarnir eru. Ég skall niður svona einum og hálfum metra frá dyrunum og lenti með höfuðið í gólfinu en var með hjálm, sem bjargaði lífi mínu því hann sprakk. Ég missti meðvitund um stund en áður man ég eftir miklum sársauka enda virðist annað hnéð og ökkli hafa slegist utan í steypuvegg- inn og mjöðmin í gólfið. Þegar ég rankaði við mér náði ég í símann í brjóstvasann og hringdi í hús bændur mína. Ég var flutt með sjúkrabíl í bæinn og Fríða og Styrmir sonur hennar fóru með mér. Mér fannst ég vera að kafna og giskað var á að lung- un hefðu fallið saman. Ég var rosa- lega hrædd og fann mikið til. Svo var þetta líka mikið andlegt sjokk.“ Á bráðadeildinni kveðst Anna Rebecka hafa verið mynduð, hægri vinstri. „Ég var óbrotin, bara með heilahristing eftir mikið höfuðhögg og var sagt að hvíla mig. Ég fór því austur að Oddhóli aftur sama dag og lá þar, þurfti samt aðstoð til að komast um, var rosalega óglatt og með dúndrandi hausverk. Svo fór ástandið versnandi. Sviminn jókst og eftir nokkra daga varð ég að liggja í myrku herbergi því ég þoldi ekkert ljós. Mátturinn fór líka minnkandi. Viku eða tíu dögum eftir slysið leið yfir mig þrisvar á einum klukku- tíma. Í þriðja skiptið fór ég í ein- hverns konar kóma. Ég vaknaði í hvítu herbergi og hvítklædd kona spurði mig að nafni, þá hélt ég að ég væri komin í annan heim en svo birt- ust Fríða og Styrmir og ég var mjög glöð að vera hérna megin. Þau höfðu þá farið með mig aftur í sjúkrabíl á Landspítalann og eru búin að vera mér mjög mikill stuðningur í gegn- um þetta allt.“ Frelsið í lauginni Næstu vikur voru erfiðar hjá Önnu Rebecku. „Mér leið eins og rúmið væri á sjó. Ég gat ekkert borðað og varð alveg máttlaus. Sums staðar hafði ég enga tilfinningu svo ef ég drakk heitt kaffi gat ég brennt mig án þess að finna fyrir því og þó ég væri ísköld á fótunum leið mér eins og mér væri sjóðheitt. Svo komu miklir vöðvakrampar og þeim fylgdi ofboðs- legur sársauki. Ég var svo þreytt og hrædd að ég var alveg að gefast upp og hélt ég væri að deyja. Eina nóttina svaf Karen, systir hans Einars Öder, hjá mér. Síðan tók við tímabil útbrota og kláða á öllum líkamanum. Ég gat ekkert hreyft mig og var eins og fangi í eigin líkama, lá bara eins og slytti og gat ekki einu sinni klórað mér á nefinu.“ Anna Rebecka kveðst hafa komið á Reykjalund 3. október, tæpum mán- uði eftir slysið. „Reykjalundur er frábær staður og ég var heppin að komast hingað. Hér er flinkt fólk. Ég er í vatnsleikfimi tvisvar í viku, sem mér finnst góð þjálfun og árangurs- rík. Þegar ég byrjaði í lauginni fannst mér ég komast í auðlind því þar losn- aði ég tímabundið við sársaukann og í volga vatninu, með púða undir fótum og baki, fann ég því til frelsis. Hér er verið að vinna í að tengja tauga- brautirnar aftur, það gengur í raun ágætlega en tekur mikið á. Það er búin að vera gríðarlega framför hjá mér eftir áramót. Núna get ég borðað sjálf en þarf enn að nota smekk og það er stutt síðan ég gat rúllað stóln- um, þó bara stutt í einu. Ég byrjaði að prjóna um jólin og er búin að prjóna skokk og vesti á sjálfa mig og barna- kjól, -peysu, -buxur og -sokka. Nú er ég með ponsjó. Prjónaskapurinn hjálpar mér mikið með samhæfingu handanna. Enn er engin hreyfing í fótunum en tilfinning fyrir sársauka, hita og kulda er komin. Markmiðið er að ég labbi héðan út. Þar sem mænan er ósködduð hef ég góðar vonir um að það náist. Það eru ekki allir jafn heppnir. Ég ætla að leggja hart að mér til að ná bata og bind vonir við að geta einhvern tíma mætt með góðan hest í keppnisbrautina.“ Líf utan við hestaheiminn Anna dregur ekki dul á að hugsanlega hafi vinnusemi hennar undanfarin ár komið í bakið á henni eftir slysið. „Ég var búin að leggja mikið á mig og átti alltaf erfitt með að slaka á. Kannski var ég að ofgera líkama mínum. Var mjög orkumikil og fannst ég þurfa á hreyfingu að halda. Að geta starfað við það að þjálfa og temja hesta var mér svo ofboðslega mikilvægt að ég útilokaði allt annað og gaf mér ekki tíma til að hugsa um sjálfa mig. Það eina sem skipti máli var að vinna og læra sem mest og verða sem best í því sem ég var að gera. Þessu var öllu kippt burtu í einu vetfangi og því fylgdi mikið áfall, bæði andlegt og líkamlegt. Ég held okkur mann fólkinu sé mikilvægast af öllu að hafa sem mesta stjórn á eigin lífi. Flestir eiga líka einhver persónuleg vandamál sem þeir setja bara í einhvern bak- poka og nenna ekki að díla við en svo kemur að þeirri stund að maður getur ekkert annað.“ Hún kveðst fá hjálp til að stokka upp andlegu spilin á Reykjalundi ásamt líkamlegu þjálfuninni. „Hlýja og væntumþykja er það sem mér finnst dýrmætast. Ég fann þau ele- ment í hestunum til að byrja með. Hingað til hafa þeir tekið 98% af mínu lífi svo þegar þeir voru teknir burtu varð lítið eftir. En ég hef þrosk- ast og lært af áfallinu og veit að það er líf utan við hestaheiminn. Ég hef orðið að bæta þætti í mínu lífi eins og þolinmæði, skilning og kjark og líka lært að virða sjálfa mig, því eina leið- in til að komast í gegnum þetta er að vera með sjálfri mér í liði. Fjölskyld- an í Halakoti hefur reynst mér ótrú- lega vel og ég á stóran vinahóp sem skiptir mig miklu máli. Stuðningurinn frá þeim er hvetjandi, knús, upphring- ingar, SMS og kveðjur á fésbókinni. Ég vissi ekki að ég ætti svona marga að fyrr en ég lenti í slysinu og ég er óumræðilega þakklát fyrir allan stuðninginn og umhyggjuna. Nú er ég líka þakklát fyrir litla hluti eins og að geta greitt mér, burstað tennurnar og lyft kaffibollanum sjálf. Ég veit að enn er löng og mikil brekka fram undan en þegar og ef ég get aftur þjálfað og tamið hesta þá nýtist mér öll þessi reynsla á jákvæðan hátt.“ Ég hef orðið að bæta þætti í mínu lífi eins og þolin- mæði, skilning og kjark og líka lært að virða sjálfa mig því eina leiðin til að komast í gegnum þetta er að vera með sjálfri mér í liði. Í FYRSTA SINN Á BAK EFTIR SLYSIÐ STÓR STUND „Mér leið eins og ég væri miklu meira lifandi en þegar mér er trillað um í hjólastól,“ sagði Anna Rebecka um þá reynslu að fara á bak hestinum Gabríel nú í vikunni. Berglind Árnadóttir í Hestamennt teymdi og læknir og sjúkraþjálfarar á Reykjalundi aðstoðuðu. MYNDIR/GVA
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112

x

Fréttablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.