Fréttablaðið - 28.06.2014, Síða 22

28. júní 2014 LAUGARDAGUR| HELGIN | 22
Þetta er
mjög erfitt
en maður
verður að
koma þeirri
hugsun í
gegn að
maður getur
ekki bjargað
öllum og ef
við værum
ekki þarna
myndu fleiri
deyja. Við
erum að
bjarga
einhverjum.
Gunnhildur Árnadóttir fyllir þrítugt á árinu og á hvergi heima. Eða þannig orðar hún það sjálf, kímin. Nú hefur hún unnið í
Malaví, Miðafríkulýðveldinu, Suð-
ur-Súdan og Gíneu. Næsti áfanga-
staður er Síerra Leóne þar sem
hinn skæði ebólufaraldur ræður
ríkjum. Hún er starfsmaður hjálp-
arsamtakanna Læknar án landa-
mæra en á milli erfiðra verkefna
nær hún sér niður og starfar sem
hjúkrunarfræðingur í heimahjúkr-
un í Ósló.
Gunnhildur er stödd hér á landi
í löngu ákveðnu fríi til að vera við-
stödd brúðkaup bestu vinkonunn-
ar. Þar tóku kökuskreytingar við af
meðhöndlun þeirra sem sýktir eru
af ebóluveirunni skæðu í Gíneu.
Starfinu sem flökkuhjúkrunar-
fræðingur fylgir það að erfitt er að
skipuleggja sig fram í tímann. Sér-
staklega núna en Gunnhildur þurfti
að vera í hálfgerðri sóttkví í Ósló í
21 dag áður en hún kom heim til að
ganga úr skugga um að hún hefði
ekki sýkst af veirunni. Hún viður-
kennir að það geti verið erfitt að
sameina þessa tvo heima. „Maður
má ekki gleyma lífinu sem maður
á hérna heima og detta inn í þennan
flökkuheim. Það er nefnilega mjög
auðvelt,“ segir hún og heldur áfram:
„Það getur verið snúið að sameina
þetta tvennt og þetta er heimur sem
maður skilur ekki nema hafa prófað.
Þegar ég tala við vinkonur mínar og
þær spyrja: Hvernig var úti? svara
ég yfirleitt: Bara fínt. Ef ég segði
frá vinnudögunum í smáatriðum
myndi ég örugglega gera fólk þung-
lynt bara.“
Ætlaði ekki að vera „bara“ hjúkka
Hún er fædd í Reykjavík en upp-
alin í Hveragerði þar sem Gunn-
hildur byrjaði ung að vinna í heil-
brigðisgeiranum. Faðir hennar, Árni
Gunnarson fyrrverandi alþingis-
maður, var lengi framkvæmdastjóri
Heilsustofnunar NLFÍ í Hvera-
gerði þar sem Gunnhildur byrjaði
snemma að ganga í öll verk. Hún fór
í Kvennaskólann og tók svo snögg-
lega ákvörðun um að læra hjúkrun
á Akureyri án þess að eiga neinar
rætur þangað að rekja. „Ég sé sko
ekki eftir þeirri skyndiákvörðun
yfir morgunmatnum. Akureyri er
yndislegur bær og gott að búa þar.
Ég eignaðist marga af mínum bestu
vinum í dag þar.“
Gunnhildur ætlaði aldrei að vera
„bara hjúkka“ eins og hún orðar
það og var stefnan tekin á ljósmóð-
urnám. Eftir fjögur ár í námi var
hún hins vegar komin með nóg af
skóla og gaf sér tvö ár til að vinna
áður en hún héldi áfram. Það hafði
hins vegar lengi blundað í henni
áhugi á hjálparstarfi en faðir henn-
ar hafði starfað fyrir Hjálparstofn-
un Kirkjunnar í Eþíópíu. Það varð
úr að haustið 2008 hélt hún ásamt
vinkonu sinni til Malaví fyrir milli-
göngu Hjálparstofnunar kirkjunnar
í sjálfboðastarf. „Við vorum búnar
að safna og leggja fyrir ferðinni í
langan tíma og ætluðum að vera í
sex mánuði. Eins og allir muna var
haustið 2008 alræmt á Íslandi og
eftir október varð dvölin allt í einu
helmingi dýrari fyrir okkur,“ segir
Gunnhildur sem kom fyrr heim frá
Malaví en segist þarna hafa ákveð-
ið að vinna í þessum geira. „Ég sá
mörg samstök þarna úti sem voru
í hjálparstörfum án þess að gera
hlutina rétt. Þau voru ekki að kenna
fólkinu sjálfbærni og ég hugsaði að
það hlyti að vera hægt að gera þetta
betur. Þess vegna ákvað ég að sækja
um í meistaranám í alþjóðalýð-
heilsufræði við Karolinska Institu-
tet Í Stokkhólmi.“
Getur ekki ein bjargað heiminum
Gunnhildur Árnadóttir starfar sem hjúkrunarfræðingur hjá hjálparsamtökunum Læknar án landamæra. Hún lagði til hliðar
ljósmóðurdrauminn fyrir flökkulíf á framandi slóðum og segir lykilinn vera að trúa því að maður sé að gera gagn.
FLÖKKUHJÚKR-
UNARFRÆÐ-
INGUR Gunn-
hildur Árnadóttir
er orðin þaulvön
hlutum sem koma
öðrum spánskt
fyrir sjónir á borð
við sóttkví, bólu-
setningar og flug
á framandi slóðir.
Hún viðurkennir
þó að með aldr-
inum fylgi pressa
á að festa rætur,
eignast heimili og
stofna fjölskyldu.
FRÉTTABLAÐIÐ/PJETUR
Álfrún
Pálsdóttir
alfrun@frettabladid.is