Fréttablaðið - 12.07.2014, Side 18

12. júlí 2014 LAUGARDAGUR| HELGIN | 18
þúsund starfsmenn og við höfum
fimmtánfaldað tekjur fyrirtækis-
ins á aðeins fimm árum. Líkt og
við uppbyggingu Actavis, þá munu
Íslendingar spila stórt hlutverk í
uppbyggingu fyrirtækisins.“
Á næsta ári lýkur framkvæmd-
um við Hátæknisetur Alvo-
gen sem rís innan Vísindagarða
Háskóla Íslands. Róbert vonast
til að starfsemi Hátækniseturs-
ins muni skila um 65 milljörðum
í árstekjur þegar lyf fyrirtækis-
ins koma á markað frá árinu 2018.
Framkvæmdin mun vera ein sú
stærsta frá efnahagshruni og
alls munu 400 ársverk skapast á
framkvæmdatímanum. „Við horf-
um sérstaklega til þess að ráða
háskólamenntaða Íslendinga þó að
lykilstjórnunarstöður verði mann-
aðar útlendingum. Við stefnum að
því að skapa um 200 ný framtíðar-
störf hér á landi á næstu árum, til
viðbótar við þá 45 starfsmenn sem
nú þegar hafa verið ráðnir til Alvo-
gen á Íslandi.“
Langaði að gera þetta á Íslandi
„Valið stóð á milli Íslands og Möltu
þegar við ákváðum að byggja upp
þróunarsetur fyrir líftæknilyf.
Umhverfið á Möltu er mjög hag-
stætt og það hefði verið fjárhags-
lega hagkvæmara til skamms tíma
að byggja upp þessa starfsemi þar.
Lega Íslands mitt á milli stærstu
markaðssvæða okkar í Banda-
ríkjunum og Evrópu, auk öflugs
menntakerfis hér á landi, eru hins
vegar mjög jákvæðir kostir við upp-
byggingu hér á landi. Við ákváð-
um að horfa frekar til langs tíma
við okkar ákvörðun og létum nei-
kvæða umræðu um rekstrarskil-
yrði alþjóðlegra fyrirtækja hér
á landi ekki hafa áhrif á okkur. Á
meðan mörg fyrirtæki hafa ákveð-
ið að draga úr uppbyggingu sinni
hér á landi, eða jafnvel flytja starf-
semi úr landi, sjáum við tækifæri.
Ég trúi því að Ísland geti verið leið-
andi í þeirri þróun sem er að eiga
sér stað innan líftæknigeirans um
þessar mundir.“
Kominn á fulla ferð
Róbert byrjaði að vinna fullan
vinnudag fyrir síðustu áramót en
fram að þeim tíma hafði hann að
miklu leyti unnið að heiman. Hann
segist þó enn finna fyrir verkjum,
ógleði og svima vegna slyssins sem
mun sennilega taka einhvern tíma
að losna alveg við. „Í dag get ég þó
horft meira á kómísku hliðarnar á
þessari lífsreynslu. Það var mikið
hlegið á mínu heimili þegar ég fékk
fyrstu máltíðina á Landspítalanum
nokkrum dögum eftir slysið. Þá
hafði ég verið með næringu í æð
í nokkra daga og fyrsti maturinn
sem ég fékk voru stappaðar kjöt-
bollur. Það að fá einhvern mat var
svo gott að ég bað hjúkrunarkon-
una um uppskriftina. Við höfum þó
ekki enn eldað kjötbollurnar þó að
ég hafi fengið uppskriftina,“ segir
Róbert brosandi.
„Ég er nokkuð jafnvígur á ensku
og íslensku enda hef ég verið í mikl-
um samskiptum utan Íslands síð-
ustu fimmtán ár. Það var því skrítið
að upplifa það á fyrsta starfsmanna-
fundi eftir slysið með stórum hópi
af lykilstjórnendum eftir að ég kom
til vinnu að ég mundi ekki annað
hvert orð í ensku. Það er víst hluti
af miklum höfuðáverkum að svona
lagað gerist.“
Byrjaður að æfa á ný
Róbert hefur alla tíð stundað lík-
amsrækt en hann hefur breytt
æfingaáætluninni. „Ég er hjá
sjúkraþjálfara í endurhæfingu í dag
auk þess sem ég stunda reglulega
rope-jóga. Rope-jóga hefur hjálpað
mér mikið við að losna við verki og
auka liðleika. Ég syndi líka í dag
töluvert, mæti í spinning og stunda
létta líkamsrækt og er duglegri við
teygjur án áður.
Í dag er ég einfaldlega ekki til-
búinn til þess að hjóla. Auk þess var
slysið talsvert áfall fyrir fjölskyld-
una og hjólreiðar eru því ekki á dag-
skrá á næstunni. Kannski breytist
þetta með tímanum, hver veit? Ég
sakna þess samt töluvert að vera
hættur að hjóla enda eru hjólreið-
ar frábær íþrótt og félagsskapur-
inn mjög góður. Ég eignaðist mikið
af góðum vinum síðustu ár í hjóla-
íþróttinni og sá vinskapur stendur
upp úr þegar ég horfi til baka.“
Hvaða lærdóm finnst þér þú hafa
dregið af lífsreynslu þinni eftir
slysið?
Að takast á við svona slys er
álíka erfitt andlega og líkamlega.
Það sem ég lærði af þessu ævintýri
var að vera jákvæður og trúa því að
ég kæmist í gegnum þetta. Ég veit
að það eru ekki allir jafn heppnir
og ég var. Í dag hef ég meiri skiln-
ing á því hvað einstaklingar sem
lenda í enn alvarlegri slysum en
ég ganga í gegnum. Fólk sem lam-
ast á lífsleiðinni er hetjur í mínum
huga, það er hreinlega óskiljanlegt
hvernig hægt er að takast á við
slíkt áfall.
Ég upplifði líka hvað aðstoð,
hjálpsemi og væntumþykja skipta
miklu máli þegar mikið bjátar á. Ég
upplifði hvað margir voru tilbúnir
til að hjálpa mér og leggja á sig til
að mér liði betur. Bæði ættingjar,
vinir, samstarfsmenn og fólk sem
ég þekkti ekkert fyrir slysið. Ég er
ekki viss um að allir þeir sem hjálp-
uðu mér viti hvað aðstoð þeirra var
mér mikils virði.“
Enginn óskar þess að
lenda í svona alvarlegu
slysi og vera rúmfastur í
þrjá mánuði. En þrátt fyrir
það var þetta að mörgu
leyti góður tími. Ég var til
dæmis alltaf heima þegar
börnin mín komu úr
skólanum sem ég hef aldrei
áður haft tækifæri til.
Í dag er ég einfald-
lega ekki tilbúinn til þess
að hjóla. Auk þess var
slysið talsvert áfall fyrir
fjölskylduna og hjólreiðar
eru því ekki á dagskrá á
næstunni. Kannski breyt-
ist þetta með tímanum,
hver veit?