Læknablaðið - 15.09.2005, Page 63

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 61
Eftir morgunmat
Hlustað eftir morgunmat
Barnalæknir nokkur var algjör snillingur í að ná
sambandi við sjúklinga sína. Þegar hann gekk
stofugang átti hann til að leggja hlustunarpípuna
á kvið barnsins sem hann var að sinna og giska á
hvað það hefði borðað í morgunmat.
„Mér heyrist þú hafa fengið hafragraut í morg-
un,“ sagði læknirinn við fjögurra ára hnátu sem lá
í rúmi úti við glugga á stofu 14. Stúlkan ljómaði
eins og sól og fannst mikið til um hæfni læknisins
koma. Svo leit hann á föður stúlkunnar sem spurði
undrandi: „Geturðu í alvöru HEYRT hvað barnið
borðaði?"
Hvíslað í eyra
Læknirinn var á stofugangi á geðdeildinni þegar
sjúklingur kom að honum og hvfslaði í eyra hans:
„Þú ættir að gera eitthvað fyrir herbergisfélaga
minn af því að hann heyrir raddir.“
„Hvernig veistu það?“ spurði læknirinn.
„Af því ég heyri þær líka.“
Dýrar töflur
Læknirinn spurði sjúklinginn hvaða lyf hann not-
aði.
„Sko, ég á að taka eina bláa og eina hvíta töflu
á hverju kvöldi en þessar bláu eru svo dýrar að ég
tek bara tvær hvítar í staðinn."
Á stofugangi
Unglæknir var á stofugangi ásamt hjúkrunar-
fræðingi og nema. Hann kom að rúmi eldri konu
sem hafði farið í kviðarholsaðgerð tveimur dögum
áður. „Hefið þér leyst vind í morgun, frú mín
góð?“ spurði unglæknirinn. „Nei, góði minn, það
hlýtur að hafa verið þú sjálfur.“
Sólarhringssöfnun
Maður nokkur hringdi áhyggjufullur í rannsókna-
stofu á spítala og sagði við meinatækninn: „Konan
mín er að safna sólarhringsþvagi til rannsóknar.
Hún er búin að halda í sér í 23 klukkustundir og
getur ekki meir.“
Hugulsamur sjúklingur
Ungur maður var búinn að liggja inni á spítala í
rúma viku. Hann var hinn viðkunnanlegasti en
það var eitthvað í fari hans sem gerði hann ólíkan
öðrum í háttum og tilsvörum. Þegar stutt var í að
hann útskrifaðist birtist hann með fulla skál af
hnetum inni á vaktinni á deildinni og gaf starfs-
fólkinu. Hjúkrunarfræðingur sem sólgin var í hnet-
ur skellti slatta af þeim upp í sig og þakkaði mann-
inum hugulsemina. „Það var nú svo lítið,“ sagði
maðurinn „mér þykja hnetur ekkert sérstakar, en
mér fannst súkkulaðið gott sem var utan á þeim.“
Inn og út
Hressilegur og ern eldri bóndi kom til héraðslækn-
is í gamla daga til almennrar skoðunar. Það amaði
ekkert sérstakt að honum nema hvað heyrnin var
farin að dofna verulega. Bóndanum þótti hálfvand-
ræðalegt að heyra jafn illa og hann gerði og hafði
lítinn áhuga á að ræða það frekar. Þegar læknirinn
hlustaði lungun og sagði: „Viltu anda djúpt inn og
út“ gerðist ekkert. Læknirinn hækkaði róminn og
sagði: „Andaðu djúpt inn og út.“ Ekkert gerðist.
Þá tók læknirinn hlustunarpípuna úr eyrum sér
og setti í eyru gamla mannsins og hrópaði síðan í
hinn enda hlustunarpípunnar: „ANDAÐU INN,
ANDAÐU ÚT“. Bóndinn leit undrandi á lækninn
og hrópaði á móti: „Hvernig í andsk... á ég annars
að anda.“
Augndropar
Sjúklingur kom til læknis á Læknavaktinni vegna
sýkingar í auga. Hann fékk í hendur lyfseðil sem
hann fór með í Lyfju. Biðin þar var stutt og að
henni lokinni fór sjúklingurinn heim.
Tveimur tímum síðar hringdi sjúklingurinn í
lyfjafræðing í lyfjabúðinni og sagði: „Það stendur á
miðanum á augndropaglasinu: „TVEIR DROPAR
í VINSTRA AUGA ÞRISVAR Á DAG.“
„Já,“ sagði lyfjafræðingurinn.
Sjúklingurinn var á báðum áttum og spurði: „Er
það vinstra augað þegar maður horfir í spegil?"
Aðstandandi í símanum
Síminn hringdi að morgni dags á hjúkrunarheim-
ili og rödd í símanum spurði: „Gætir þú sagt mér
hvernig móðir mín hefur það í dag?“ Hjúkrunar-
fræðingurinn sem svaraði kveikti hvorki á því hver
var í símanum né um hvern var spurt og sagði:
„Hver er þetta með leyfi?“ Röddin í símanum
varð nokkuð hvefsin: „Nú, dóttir hennar, að sjálf-
sögðu.“
Bjarni Jónasson
bjarni.jo?iassoti@hg. is
Bjarni er heimilislæknir
í Garðabæ.
Læknablaðið 2005/91 699