Læknablaðið - 15.01.2007, Síða 24

UMRÆÐA & FRÉTTIR / SÉRFRÆÐILEYFI
Hávar
Sigurjónsson
Innihald sérfræðinámsins skiptir mestu máli.
Ólafur Baldursson lungnalæknir hefur setið
sem fulltrúi læknadeildar HI í nefnd sem skipuð
var af heilbrigðisráðherra og skyldi endurskoða
reglugerð urn veitingu sérfræðileyfa. „Þessi nefnd
héll nokkra fundi en hefur ekki verið kölluð saman
í nokkuð marga mánuði,” segir Ólafur. Hann gegn-
ir stöðu sviðsstjóra á Skrifstofu kennslu, vísinda
og þróunar á Landspítala og gegnir til áramóta
stöðu framkvæmdastjóra framhaldsmenntunar-
ráðs læknadeildar. „Það eru því ýmsar breytingar á
mínum starfshögum sem gætu valdið því að annar
yrði skipaður fulltrúi læknadeildar í minn stað á
nýju ári.”
„Framhaldsmenntunarráð læknadeiidar lagði
á það áherslu fyrir nokkrum árum að hefja þyrfti
endurskoðun reglugerðar um útgáfu sérfræðileyfa,
fyrst og fremst vegna þess að eina viðmiðið sem
þar er stuðst við er tímaákvæðið, þ.e. hvort við-
komandi hefur starfað nógu lengi á ákveðinni
deild til að geta talist sérfræðingur. Það er hins
vegar lítið sem ekkert minnst á innihaldið og við
höfum haft áhyggjur af þessu í framhaldsmennt-
unarráði, ekki síst vegna þess að ráðið stóð fyrir
gerð marklýsinga í hverri grein og því er heilmikið
af lýsingum til fyrir ýmsar greinar, s.s. lyflækn-
ingar, skurðlækningar, geðlækningar, bráðalækn-
ingar og heimilislækningar og við höfum áhuga á
því að skilgreina sérfræðileyfin mun nánar útfrá
innihaldi starfsnámsins. í löndunum í kringum
okkur eru menn talsvert lengra komnir í þessu og
Bandaríkjamenn einna lengst. Við höfum haft til
hliðsjónar marklýsingar frá Danmörku og Svíþjóð
og læknadeild hefur ákveðið að láta þýða og stað-
færa dönsku reglugerðina um veitingu sérfræði-
leyfa og í framhaldi af því má leyfa sér að vona að
einhver skriður komist á þetta brýna mál.”
Ólafur segir að fulltrúar lækna hafi lagt til
ákveðið vinnulag í nefndinni sem felur í sér að
forsvarsmenn hverrar fræðigreinar séu kallaðir til
ásamt fulltrúa hvers sérgreinafélags og þannig sé
hægt að samræma sjónarmið fræðigreinarinnar og
fagfélagsins. „Nefndin hefur kallað fyrir fulltrúa
tveggja greina nú þegar, lyflækninga og heimilis-
lækninga, þannig að vinnan við þetta er komin af
stað, en nefndin hefur ekki verið kölluð saman um
nokkurt skeið og forræðið fyrir nefndinni liggur í
heilbrigðisráðuneytinu.”
Ólafur segir að auðvitað sé ekki hægt að bjóða
Íslendíngar og útlendingar sem fengið hafa almennt
lækningaleyfi á íslandi 2001 - 1. nóv 2006
íslendlngar
KK KVK Alls
2001 19 14 33
2002 23 19 42
2003 32 12 44
2004 21 13 34
2005 23 18 41
2006 til 1. nóv 26 20 46
Erlent ríkisfang*
KK KVK Alls
2001 14 5 19
2002 9 2 11
2003 13 11 24
2004 17 7 24
2005 23 6 29
2006 til 1. nóv 23 9 32
*Þó nokkuð er um aö erlendir ríkisborgarar, sérstaklega Norðmenn,
fái lækningaleyfi á íslandi án þess að eiga hér búsetu. Sem dæmi
má nefna voru þrír af 32 erlendum ríkisborgurum sem hafa fengið
almennt lækninga leyfi á árinu 2006 með lögheimili á íslandi
Hjá heilbrigðisráðuneytinu fengust þær upplýsingar að staöfesting á
almennum læknaleyfum til erlendra ríkisborgara hefðu verið samtals
108 tímabiliö 2001-2005. Af þeim eru ríflega helmingur Norðmenn,
eða 59 talsins.
Tölurnar um almenn lækningaleyfi og útgefin sérfræðileyfi til
erlendra ríkisborgara haldast síðan nokkurn veginn í hendur þar
sem hið fyrra er forsenda hins síðara. Það er ekki óeðlilegt að spurt
sé hvort um einhverja gloppu í íslenska kerfinu sé að ræða úr því
erlendir ríkisþorgarar sem ekki hyggja á ástundun lækninga hér-
lendis skuli sækja viðurkenningu á menntun sinni hingaö í þeim
tilgangi að stunda síöan lækningar í heimalandi sínu. Á hinn bóginn
má líka spyrja hvort það megi ekki einu gilda fyrir okkur hvar lækn-
irinn ætlar að starfa; ef hann fullnægir íslenskum skilyrðum er ekk-
ert sem mælir á móti því að viöurkenna menntun hans. Hvort aukin
fyrirhöfn sérfræðinefndar lækna og starfsmanna heilbrigðisráðu-
neytisins vegna þessarar ásóknar er nægileg ástæða til reglugerð-
arbreytinga eða hvort aðrar ástæður vega þyngra til breytinga er
spurning sem Læknablaðið lagði fyrir nokkra viðmælendur.
24 Læknablaðið 2007/93