Læknablaðið - 15.01.2007, Blaðsíða 45

UMRÆÐA & FRÉTTIR / ÁHUGAMÁL
um bílskúr við sjúkrahúsið. Þarna var alveg príma
aðstaða. Svo varð úr þessu eins konar iðjuþjálfun
því ég gerði gamlan vinnumann sem kominn var á
sjúkrahúsið og talinn elliær og ruglaður að hesta-
sveini og sendli fyrir sjúkrahúsið. Hann gekk alveg
í endurnýjun lífdaga og gat sleppt öllum geðlyfjum
eftir smátíma. Hann átti síðan nokkur ágæt ár sem
hesta- og sendisveinn sjúkrahússins.”
Og þarna byrjarðu að fara í lengri ferðir á hest-
um?
„Já, ég fékk strax áhuga á því og við hópuðum
okkur saman í héraðinu og riðum á landsmót og
fjórðungsmót. Svo fór ég í ferðir um héraðið og
skiidi hrossin eftir í nátthaga og hélt svo áfram
daginn eftir. Þessar stuttu ferðir á þessum árum
kveiktu neista í mér sem hefur bara vaxið síðan
og orðið að báli í brjóstinu. Það er alveg ólýsanleg
tilfinning að komast í ferð á hesturn, geta skilið
allt daglega amstrið eftir, frelsistilfinningin sem
fylgir því að ferðast á hestum í íslenskri náttúru.
Ég hef alltaf haft almennan áhuga á náttúrunni og
umhverfinu og kann best við mig utan þéttbýlisins.
Þetta er tvíþætt því annars vegar er ánægjan af því
að upplifa náttúruna í svo mikilli nálægð, fuglana,
grösin og skordýrin. En hins vegar eru það átökin
við náttúruna sem heilla líka. Ég hef lent í því-
líkum óveðrum í þessum ferðum að ég get ekki
lýst því en þó alltaf fullviss um að allt verði í lagi.
Þetta er stórkostleg upplifun. Ég hef lent í slíkum
fárviðrum á Kili, Kaldadal og að Fjallabaki að
maður hefur verið dauðhræddur um að eitthvað
dræpist af hrossunum. En þó hef ég aldrei lent í
því að missa hest í þessum ferðum. Sem betur fer.
Og er þó búinn að fara í lengri og skemmri ferðir
á hverju sumri nánast frá því 1972. Lengsta ferðin
stóð 28 daga og sjaldan eða aldrei hafa hrossin
mín verið betri en þá. Oft hef ég verið á ferðinni í
viku til tíu daga. Erfiðasta ferðin sem ég man eftir
var í kringum Hofsjökul og þá á ég við erfið fyrir
hrossin því við vorum á hagleysum lengst af og
hrossin fengu aðflutt hey og það var svo misjafnt
frá einum degi til annars að maður hafði stórar
áhyggjur af þeim. Það er eitt sem erfitt er að hafa
stjórn á sjálfur, gæðin á heyinu sem maður kaupir
óséð og treystir á að sé gott. Stundum er það eins
og nýslegið og ilmandi en stundum er það mygl-
að og rykugt. Það hefur í tvígang gerst að ég hef
frekar svelt hestana mína en gefa þeim myglaðan
rudda sem maður hefur keypt í góðri trú.”
Það er von að Guðbrandi hitni í hamsi þegar
hann minnist á lélegt hey því hann er þekktur fyrir
að fóðra hesta sína vel og þjálfa þá vandlega fyrir
sumarferðirnar. Er endingu og úthaldi hesta hans
viðbrugðið, þeir slá ekki feilspor þó komnir séu
hátt á þrítugsaldurinn. „Já, þeir hafa enst vel hest-
arnir mínir. Ég hef stundum verið spurður hvar ég
nái alltaf í svona duglega hesta. Svarið við því er Guðbrandur og Snilli 26
einfalt. Ég þjálfa þá markvisst til að verða sterkir vetra, sumarið 2006.
og duglegir. Þetta er ekkert öðruvísi en ineð mann-
fólkið. Þjálfunin og fóðrunin er aðalatriðið.”
Fjallabakshringurinn skemmtilegastur
Þegar ég bið Guðbrand að Iýsa undirbúningi
ferðar segir hann að ferð næsta sumars sé gjarnan
ákveðin í ferð sumarsins. „Við erum á ferðinni og
þá dettur okkur í hug að gaman væri að fara næst
einhverja ákveðna leið. Og svo fer veturinn í und-
irbúning því það þarf að hafa góðan fyrirvara með
pöntun á gistingu í skálum, fyrir áramót ef maður
ætlar að vera öruggur, og síðan pöntun á heyi og
öðru sem að ferðinni snýr. Við erum ákveðinn
kjarni af köllum sem höfum ferðast saman í mörg
ár og í kringum þennan kjarna er síðan talsverður
hópur af fjölskyldumeðlimum og vinum og vanda-
mönnum sem gjarnan slást í för með okkur hluta
af leiðinni um lengri eða skemmri tíma. Þetta er
óskaplega skemmtilegt allt saman.”
Og áttu þér einhverja uppáhaldsleið?
„Já, það er Fjallabakshringurinn. Það er besta
og skemmtilegasta reiðleið á íslandi. Menn hafa
hælt moldargötum í Þingeyjarsýslunum og þær
eru ágætar og reyndar víða annars staðar líka, en
Fjallabakshringurinn slær allt út. Maður er alltaf á
flennigötu. Mold eða sandi og þá er mikið unnið
að vera alltaf á góðri reiðgötu. Og svo bætist
landslagið við, þarna sér maður þvílíka fjölbreytni
í landslaginu að þó að ég sé búinn að fara þessa
leið einum fimm eða sex sinnum þá finnst mér ég
alltaf uppgötva eitthvað nýtt í hverri ferð. Ég gæti
vel hugsað mér að ríða hringinn um Fjallabak á
hverju sumri.”
Læknablaðið 2007/93 45