Læknablaðið - 15.11.2010, Blaðsíða 57

UMRÆÐA 0 G FRETTIR
ÖLDUNGADEILD LÍ
Síðan okkar býður upp á
ýmsa möguleika. í síðasta
blaði var frásögn af ferð okkar
í Skagafjörð á vit Sturlungu
og annarra sagna.
En margt fleira kemur til
greina. Þeirri frásögn sem
hér er birt er ætlað að vera
hvatning til félaga sem hafa
í fórum sínum frásagnir eða
annað efni sem þeir gjarnan
vilja deila með félögum
sínum.
Þá vil ég ekki síður minna á
að bundið mál hvers konar er
vel þegið.
Málefni félagsins þurfa að
eiga hér sinn sess en mörg
tækifæri munu gefast til að
skjóta inn efni frá félögum.
Muna þarf þó að pláss er að
minnsta kosti um sinn bundið
við síðuna sem okkur hefur
verið úthlutað.
P.Á.
Idungadeild
Læknafélags íslands
Umsjón síðu:
Páll Ásmundsson
Stjórn
Öldungadeildar:
Sigurður E.
Þorvaldsson
formaður
Jón Hilmar Alfreðsson
ritari
Tryggvi Ásmundsson
gjaldkeri
Guðmundur Oddsson
Óli Björn Hannesson
Öldungaráð:
Hörður Þorleifsson
Höskuldur Baldursson
Kristín Guttormsson
Leifur Jónsson
Páll Ásmundsson
Vigfús Magnússon
Vefsíða
Öldungadeildar
finnst meðal annarra
vefsíðna sérfélaga á
síðu Ll.
Minningar úr héraði 1962
Ég útskrifaðist úr læknadeild vorið 1962. í ágúst
þá um sumarið leysti ég af Kristján Sigurðsson
héraðslækni á Patreksfirði og afplánaði með því
hluta héraðsskyldunnar. Ég á góðar minningar frá
þessum tíma.
Við hjónin fórum vestur með rúmlega ársgamla
dóttur okkar. Tengdaforeldrar mínir óku okkur í
Flókalund en þangað kom Kristján læknir og sótti
okkur. Var okkur vel tekið af honum og Valgerði
konu hans.
Strax fyrsta kvöldið varð atvik sem mér fannst
svolítið skondið eftir á. Sýslumaðurinn, Ari
Kristinsson, leitaði til Kristjáns læknis vegna beins
sem hrökk ofan í hann og honum fannst standa fast
í hálsinum. Kristján kallaði til „svæfingalækni"
héraðsins til fulltingis en hann var enginn annar
en sóknarpresturinn, séra Tómas Guðmundsson!
Betur fór en á horfðist því að óþægindi Ara hurfu
af sjálfu sér. Tilhugsunin um að kynnast þannig
þremur æðstu embættismönnum svæðisins:
lækninum, sýslumanninum (sjúklingnum) og
prestinum (svæfaranum) hefur oft síðan vakið
mér bros.
Séra Tómas var reyndar líka bílstjóri minn
í vitjanir utan þorpsins. Fórum við nokkrar
slíkar ferðir á jeppanum hans, meðal annars
til Tálknafjarðar, sem var í minni umsjá hluta
mánaðarins, og út í Örlygshöfn. Tómas var
skemmtilegur ferðafélagi og tókst góð vinátta með
fjölskyldum okkar.
Báðum þótti okkur Tómasi gaman að silungs-
veiðum og ræddum oft um að skreppa í veiðitúr
ef færi gæfist. Einn sunnudag í blíðskaparveðri
var ég að koma frá stofugangi á spítalanum og
mætti séra Tómasi að koma frá messu. Mér sýndist
viðra vel til veiða en kunni ekki við að spyrja
hempuklæddan guðsmanninn. Hann hugsaði víst
eitthvað líkt því eftir smáspjall um veðrið kvaddi
hann mig með þessum orðum: „Já, það er fallegt
veður í dag. Ég hringi í þig á eftir". Og það gerði
hann og við ókum í jeppanum yfir á Rauðasand.
Mörgum finnst nú hrikalegur vegurinn niður
á Rauðasand en hvílík hátíð hjá því sem þá
var: Snarbrattir sneiðingar með ótal beygjum.
Tómas ók þetta af snilld og nú fórum við að leita
veiðistaða. Þarna liðuðust smálækir um mýrlent
flatlendi. Engan sáum við silunginn en þarna var
mikið um ál. Endirinn varð sá að við „húkkuðum"
hvor sinn álinn og héldum heimleiðis. Við Sigrún
snæddum okkar um kvöldið og smakkaðist vel.
Ég hitti Tómas daginn eftir og spurði hvernig hans
áll hefði smakkast. „Já, állinn," svaraði hann. „Við
vorum með annan mat tilbúinn svo ég setti álinn
í bala niðri í kjallara. Um nóttina sváfum við ekki
dúr því kvikindið var ekki dautt og hamaðist í
balanum. Ég gafst upp undir morgun fór niður,
náði í balann, fór með hann niður í fjöru og sleppti
álnum."
Fá stórafrek voru unnin í lækningum þennan
mánuð. Ég sinnti spítalanum og læknisstofunni
og fór í allnokkrar vitjanir. Sigrún, kona mín,
afgreiddi í apótekinu og Áslaug litla undi sér
við að dreifa eiturmiðum sem hún fann í einni
skúffunni.
Seinasta daginn dró þó til tíðinda. Kona kom
á sjúkrahúsið til að fæða og gekk fæðingin mjög
seint. Ljósmóðir staðarins óskaði míns fulltingis.
Litlu betur sýndist ganga þótt ég kæmi til leiks.
Ég leitaði loks ráða símleiðis hjá sjálfum prófessor
Pétri H. Jakobsson og það nokkrum sinnum. Loks
kom þar að hann sagði að ég yrði að nota tengur.
Hófst nú mikið puð við að leggja þær en hvernig
sem ég reyndi kom ég aldrei að nema öðru blaðinu.
Á endanum fór eitthvað að ganga og ég reyndi að
hjálpa til með hálfri töng. Barnið fæddist loks og
kom þá í ljós að annar handleggurinn lá fram með
vanga þess. Þar var komin skýring á brasinu. Mér
hefur alltaf þótt hálfklént að hátindur ferils míns í
fæðingarhjálp var að leggja hálfa töng. Barnið var
blátt og slappt og fór langur tími í að koma lífi í
það en tókst þó um síðir. Á meðan beið móðirin
mikið klippt og nokkuð rifin. Loks settist ég við
að sauma hana og var að taka síðasta sporið þegar
ljósmóðurinni var litið út um gluggann. „Nei sko!
Þarna kemur þá Kristján læknir keyrandi!"
Páll Ásmundsson
Aðventufagnaður
Búið er að bóka sal á Hótel Sögu (Yale)
miðvikudaginn 8. desember.
Verð kr. 6400 á mann.
Félögum er bent á að hafa kvöldið frátekið
og fjölmenna að sjálfsögðu.
Bókanir eru í síma 5644100 á skrifstofu LÍ.
Stjórnin
Þá birgði hann Eitil upp afheyi að eta og snjó til að svala þorstanum
þangað til liann gæti boðið honum betri drukk, þreif til malpokans,
tók upp nesti sitt, setti ekki Leó hjá. Kjötið var frosið og jafnvel
brauðið olli tannkuli, en hvað um það. Bráðum gæti hann hellt upp
á. Þeir skiptu freðna matnum milli sín eins og góðvinum bar, hann
og Leó, skiptu bróðurlega. Benedikt þætti gaman að sjá framan í
þann sem lifði við konunglegri kjör í liöll sinni og meira öryggi í
þrengingum veraldar
Úr Aðventu Gunnars Gunnarsson
LÆKNAblaðið 2010/96 721