Þjóðlíf - 01.09.1986, Page 8

Ljósmynd: Þorvarður
Árnason
PÖUríSKIR
FLDKKAR
ÉTA
MANNAMJÖL!
Þegar ég bað Guðmund J. Guðmundsson, formann Dagsbrúnar
og Verkamannasambands íslands og alþingismann, um viðtal
hló hann fyrst í stað og spurði hvort ekki væri nú nóg komið. Sagðist
hafa verið I tjölmiðlum á tjórðu viku og ekki hefði gengið
meira á þótt tíu manns hefðu verið drepnir á götu um hábjartan dag.
Mál væri að Iinni. Hann féllst þó á að skýra sjónarmið
sín fyrir lesendum ÞJÓÐLÍFS — einkum og sérílagi sem fordæmi og
aðvörun til annarra, sem kynnu að lenda í fjölmiðlcikjaftinwn
í framtíðinni.
Eftir Auði Styrkársdóttur
„Ég vil óska þeim sem lendir í
þessu næst það til handa, að hann sé
nógu helv. heilsugóður og vanur að
koma fram í sjónvarpi og útvarpi og
auk þess góður penni,“ segir Guð-
mundur J. þegar við hittumst á skrif-
stofu Verkamannafélagsins Dags-
brúnar. „Það má nefnilega algjörlega
myrða menn ef þeir hafa ekki þrek til
að rísa undir þessu. Þetta var nú
meira helvítið."
Guðmundur J. Guðmundsson hef-
ur verið formaður Dagsbrúnar frá ár-
inu 1982 en hóf störf hjá félaginu á
árinu 1953. Hann segir, að vammir
og skammir af öllu hugsanlegu tagi
hafi verið upp á sig bornar um tíðina
- en aldrei fégræðgi. Enda sé hann
ákaflega lítill fjármálamaður og
hvergi aufúsugestur í bönkum, nema
ef vera skyldi í Blóðbankanum, en
hann er tekinn reglulega í „aftöppun“
vegna síns ágæta blóðs, O-mínus.
„Ókunnugum gæti virst, að ásak-
anir um að ég sé styrkþegi hjá
8 ÞJÓÐLÍF
skipafélagi, séu eins og hver önnur
kjaftasaga útí bæ,“ segir Guðmundur
J. brúnaþungur og hampar tóbaks-
dósinni. „En þetta er algjörlega að
svipta mig ærunni. Ég er hér formað-
ur í Dagsbrún og helstu viðsemjendur
okkar eru skipafélögin. Sé það satt
að forystumaður í verkalýðsfélagi
þiggi mútur, á hann umsvifalaust að
segja af sér öllum störfum. Ja, maður
hefði átt að forðast meira öll mútutil-
boðin sem manni hafa borist um
dagana!“
Guðmundur J. var staddur á fundi
Alþjóðavinnumálasamtakanna í
Genf og uggði hvergi að sér þegar
frétt birtist í sjónvarpi þess efnis, að
hann hefði þegið fé hjá Albert
Guðmundssyni. Fréttinni fylgdu jafn-
framt ummæli Björgólfs Guðmunds-
sonar, sem þá sat í hljóðeinangruðum
fangaklefa í gæsluvarðhaldi, að þetta
væri ein besta fjárfesting sem Hafskip
hefði gert. Þröstur Ólafsson, fram-
kvæmdastjóri Dagsbrúnar, hringdi
daginn eftir í Guðmund til að segja
honum tíðindin. Hann segist hafa
orðið mjög undrandi, því hann hafi
með engu móti getað komið þessu
heim og saman við Hafskipsmálið.
Þess utan hafi hann vart trúað því að
sjónvarpið skyldi birta slíka frétt —
og það sem fyrstu frétt kvöldsins.
Hann lagði þegar af stað heim á leið,
en sú ferð tók uppundir sólarhring.
„Ég mundi eftir þessum peningum
frá Albert, en kom því með engu
móti heim og saman við Haf-
skipsmálið,“ segir hann. „Ég vissi
aldrei betur en þetta væri lán frá Al-
bert, hafði aldrei haft neina ástæðu til
að tortryggja hann og hef ekki enn-
þá. Viðbrögð fjölmiðla komu mér
satt að segja mjög á óvart. Nú hafði
orðið hér eitt stærsta gjaldþrot Is-
landssögunnar og forráðamenn Haf-
skips bornir þungum sökum og settir
í gæsluvarðhald. Heill ríkisbanki
riðaði til falls. Ég get ekki dæmt um
sök þessara manna, enda ekki búið