Þjóðlíf - 01.09.1986, Page 35

er að í myndinni eyðum við kynstrun-
um öllum af bjór. Við reyndum að
verða okkur út um hann eftir lög-
Iegum leiðum og fórum alla leið upp í
fjármálaráðuneyti þar sem við hittum
að máli viðmótsþýðan mann. Hann
taldi afar ólíklegt og flókið mál að við
fengjum löglegan bjór og benti okkur
á að best væri fyrir okkur að kaupa
smyglaðan. Svo bætti hann því við að
hann vissi að nóg framboð væri af
slíkum varningi. Það vissum við líka
og ekki farið með sem neitt launung-
armál.“
Er nokkur þörf á að gera grín að
svona hlœgilegu þjóðfélagi?
„Já, það þarf að gera meira af því
en gert er. Fólk tekur pillunum betur
með þeim hætti. Myndin er okkar
skerfur, í henni er tekið á ýmsu dellu-
maki en allt er það þó þess eðlis að
hægt væri að fjalla um það í fúiustu
alvöru. Að því leyti á myndin sér
rætur í þjóðfélaginu."
Margir karlar gefa lítið fyrir skop-
skyn kvenna. Hafa konur húmor?
Við þessa spurningu verða þær
Guðný og Þórhildur ansi langleitar.
„Jú, og það er miklu meira basl að
gera svona mynd en hægar, lýrískar
myndir," segir Guðný.
Þórhildur hefur, eins og alþjóð er
kunnugt, starfað meira fyrir svið en
hvítt tjald. Þó hefur hún aðeins þefað
af tjaldinu, hún var aðstoðarleikstjóri
Edda BjörgvinsdóttirleikurStellu
og hér stendur hún í viðskiptum
við tvo félaga úr læonsklúbbnum
Kidda (Eggert Þorleifsson tv. og
Kjartan Bergmundsson).
Fáar konur hafa lagt það fyrir sig að vera sjálfstæðir
skemmtikraftar, en það er að breytast.
að hafa auga með leikurum í þessari
mynd og langur vegur frá því að ég
hafi verið að „yrkja á kvikmynda-
„Húmor er ekki kynbundinn og
konur eru ekkert öðruvísi en karlar
að þessu leyti nema ef vera skyldi að
þær hafi meiri húmor fyrir körlum og
þeirra afsprengjum. En konur hafa
sig minna í frammi með sitt grín. Það
urðu allir hissa á þáttunum um Ella í
útvarpinu en engum finnst skrýtið
þótt tveir menntaskólastrákar séu að
grínast í sjónvarpinu í hverri viku.
Það hafa fáar konur lagt það fyrir sig
að vera sjálfstæðir skemmtikraftar en
það er að breytast.“
„Og nú kemur líklega spurningin
um hvort þetta sé kvennamynd,"
heldur Guðný áfram. „Æ, ég er orðin
svo leið á henni. Ástæðan fyrir því að
svo margar konur koma við sögu
Stellu í orlofi er ekki eitthvert systra-
lag. Mér finnst sú umræða orðin dá-
lítið gömul. Ég er bara manneskja
sem langar að starfa í mínu fagi og
með færu fólki. Það er tilviljun að
sumt af því eru konur.“
En er þessi kvikmyndagerð ekki
bölvað basl?
Guðný og Þórarinn tveir. Sá til
vinstri er Halldór Þorgeirsson
sem sá um leikmyndina í
myndinni en sá í fangi Guðnýjar
er sonur þeirra.
í Hrafninn flýgur og hefur stjórnað
nokkrum sjónvarpsleikritum. Hvern-
ig finnst henni að koma inn í kvik-
myndirnar núna?
„Þetta var harðduglegur og hress
hópur sem hlut átti að máli, ákveðinn
í að láta ekki deigan síga. Skemmti-
leg og spennandi reynsla fyrir mig, að
sumu leyti framandi, en margt gamal-
kunnugt. Ég var nú ráðin aðallega til
vél“.
Hvað varðar einhvern samanburð
á þessari reynslu og fyrri störfum er
augljósasti munurinn sá að maður
finnur glöggt að kvikmyndagerðin
stendur ekki á gömlum merg. Það
ríkir dálítil baslstemmning og skortir
hefðir. Flestir þeir sem starfa að kvik-
myndum hér á landi eru ungt fólk
sem skortir reynslu og það er mikill
ÞJÓÐLÍF 35