Þjóðlíf - 01.09.1986, Qupperneq 56

„ Voríð sem var“ sagði össur
rítstjórí Þjóðviljans í viðtali
nr. 2 í Heimsmynd.
tökin 78 sína síðu vikulega á eigin
ábyrgð og til frjálsrar ráðstöfunar, og
loks vinstri hópar, sem lifað höfðu af
hreinsanir í Fylkingunni; ekki var
þess langt að bíða að samtök „Gegn
stríðinu í Mið-Ameríku“ fengju sína
síðu, o.s.frv. (Samtök um vestræna
samvinnu báðu um, og fengu, síðu á
eigin ábyrgð, en þá var Mogganum
nóg boðið og beiðnin dregin til
baka). Pað merkilega við þessa þró-
un var ekki sú að samtök sem þessi
„fengju inni“, eins og það kallaðist
áður fyrr, heldur áttu þau sína síðu og
máttu gera við hana hvað sem þau
vildu, á eigin ábyrgð. Nýr Birtingur
þróaði með þessum hætti róttæka
hugmynd um fjölmiðil sem átti sína
eigin ritstjórnarstefnu, var vettvang-
ur flokkanna, og síðar, samtaka sem
einhverra hluta vegna töldu sig ekki
eiga samleið með þeim. Áður en
regnhlífarsamtök urðu möguleg, varð
að vera til vettvangur umræðu í skjóli
regnhlífarmiðils.
PÓLITÍSKAR
AFLEIÐINGAR. Án Nýs Birt-
ings og síðar útvarpsstöðvarinnar er
ekki víst að Lýðræðishreyfingin hefði
orðið til. Þessir miðlar skópu póli-
tískar forsendur fyrir því, að „stærsti
stjórnmálaflokkur landsins" (sjá
grein Svans) varð til árið 1990. Ár-
angurinn af blaðinu varð m.a. til þess
að menn sættu sig við að í formanns-
kjöri fengu allir sem vildu kosninga-
rétt, sem síðar opnaði leið almennu,
opnu prófkjöri hreyfingarinnar. Eftir
að lýðræðið hafði fengið að sanna sig
var önnur leið hreint ekki fær. Það
var ekki síst að þakka Nýjum Birtingi
sjálfum, sem afhjúpaði hrossakaup
formanna A-flokkanna um skiptingu
valds („fyrst ég, svo þú“) á byrjunar-
stigi, um leið og blaðið ólgaði af reiði
ólíkra flokksmanna sem báru fram
kröfuna „eitt atkvæði hverjum til
handa“. Blaðið átti því drjúgan þátt í
að þroska hreyfinguna og gera henni
iV'

Wi
i/:\*
w <
w.-
Ta

■-V
:k
> V.i
&

Gárungarnir sögðu meydóm Kvennalistans mikils-
verðari en skuldir hinna flokkanna!
kleyft að skilgreina sjálfa sig — verk-
efni sem enn er ekki lokið, nú þegar
þess er krafist að almennir flokks-
menn kjósi ráðherraefni.
Miklu má þakka það að blaðið
þraut ekki siðferðisstyrk þegar mest á
reyndi. Þar skiptu miklu að það
þurfti aldrei að svara öðru en köllun
sinni, átti ekki við neina eina valda-
stofnun að etja. Nú þegar flokkurinn
er kominn í stjórn gerast þær raddir
háværari að áskrifendur (ekki flokks-
Pi

t.Á

I?
56 ÞJÓÐLÍF