Þjóðlíf - 01.01.1988, Qupperneq 59

B í L A R
• Ford T módel 1923, breyttur til hernaðarnota m.a. með drifi á öllum hjólum.
Fnimjeppinn
og jeppinn í sjálfum okkur
in skökk, grindin sigin um miðjuna og það
syngur í gírkassanum. Þá kemur til sögunnar
snaggaralegur skóla- piltur, brunar beint
upp á Hellisheiði, stingur gamla Grána á
bólakaf inn í fyrsta skafl og er gikkfastur,
dregur þá fram skófluna og byrjar að moka.
Alsæll með jeppann sinn og kófsveittur.
JEPPAR ERU til ýmissa hluta nytsamlegir í
víðfeðmu, frostköldu landi þar sem þjóðveg-
ir eru færir fólksbílum með ströndum fram
hluta ársins. Að öðru leyti eru landsmenn
háðir flugvélum og skipum, og “stórum bíl-
um og jeppum“ eins og segir stundum í
hádegisfréttunum. Og dugir ekki alltaf til.
Sá sem ætlar á bíl úr höfuðstaðnum norður
í land að vetri til verður að lúta óviðráðan-
legum duttlungum lægða suðvestan úr hafi -
og halla jarðmöndulsins - og getur átt von á
að komast í blöðin vegna þess að hann mátti
dúsa í skafli á Holtavörðuheiði í átján tíma
án annars viðurværis en pakka af suðu-
súkkulaði. Nema hann eigi jeppa. Og sá sem
á ættingja t.d. á Vopnafirði og þorir ekki upp
í flugvél, hann gerir alla jafna rétt í að gleyma
óskum sínum um að hitta þá í skammdeginu.
Nema hann eigi jeppa. Og dugir heldur ekki
alltaf til.
Það þarf reyndar ekki svona langt.
Hugsum okkur Gunnu gömlu frænku í
Breiðholtinu sem getur ekki að því gert að
hún á stórafmæli í janúar og það er búið að
baka sjö Hnallþórur og panta tvö hundrað
snittur. En fyrr en varir skellur á land-
synningshvellur með blindahríð og allt verð-
ur ófært; strætó þversum í Þönglabakka, út-
varpsþulurinn grátbiður Reykvíkinga að
halda sig innan dyra og Hjálparsveit skáta
bjargar fermingarstúlku sem hefur bundið
trefilinn sinn utanum ljósastaur og hangir í
honum, nánast lárétt. En hver bjargar af-
mælisveislunni? Nema Siggi í kjallaranum
sem á rosa jeppa með læstu drifi að aftan og
framan, spili, talstöð, síma og miðunartækj-
um og er búinn að bíða eftir ófærð í allan
vetur. Og kemst nú aldeilis í feitt; sækir alla
afmælisgestina, sem klára snitturnar og fara
langt með Hnall- þórumar og fylgjast
spenntir með útvarpinu og veðrinu allt
kvöldið, og svo skilar hann öllum til síns
heima, þeim síðasta klukkan að ganga fimm
um morguninn og er búinn að aka tvö-
hundruðogfimmtíu kílómetra í lága drifinu í
brjáluðu veðri og bullandi ófærð og er alsæll
og kófsveittur.
EN JEPPAR ERU EKKI BARA nytsamleg-
ir. Þeir em líka kyntákn og stöðutákn. Þeir
lýsa af karlmennsku eða auðsæld, nema
hvort tveggja sé. í þeim efnum eru til jeppar
fyrir hvers manns smekk þarfir: Þeir sem
kosta hátt í tvær milljónir og renna spegil-
fægðir eftir skraufþurm malbikinu meðan
eigendurnir bíða eftir vetrinum, og hins veg-
ar þeir sem áttu sitt fegursta blómaskeið á
fimmta og sjötta áratugnum, en skúffan orð-
HAFIÐI í RAUNINNI tekið eftir því hvað
það eru margir jeppar á götunum? Þeir em
alls staðar. Stórir og smáir, gamlir og nýir,
háir og lágir. Og þegar ófærðin loksins kem-
ur spretta þeir fram líkt og ópemkór sem
hefur falið sig bak við leik- tjöldin.
ÓFÆRÐIN ER BLÓMATÍÐ jeppakallanna,
kaðlinum er sveiflað út í hvem þann skafl þar
sem bíll situr fastur; kannski er þar hjart-
veikur maður sem má alls ekki fara út að ýta,
og frúin í rusli, - eða einhver asni á sumar-
dekkjum. Best er að vera tveir saman og
bölsótast yfir þeim síðamefndu.
En það er alltof sjaldan ófærð á suðvestur-
horninu, oftast eilífur útsynningur með
rigningarskúmm og ekkert við að vera nema
aka um auðar götur og láta sig dreyma. Þá
verða líka til draumamir um að það þurfi að
hækka jeppann um nokkrar tommur og
kaupa stærri og grófmunstraðri dekk og allt
það. Þeir draumar kosta sitt og reyna enn
frekar á langlundargeðið eftir ófærðinni.
En þetta er spumingin um fjallið og Mú-
hameð; láti ófærðin bíða eftir sér má reyna
að leita hana uppi. Og því er það að á meðal
okkar eru þrautseigir jeppakallar sem við
fréttum af á fullri ferð í djúpum lausasnjó
uppi á Hofsjökli, með alla athyglina á
59