Bæjarins besta - 18.12.2008, Blaðsíða 12

FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 200812
fiski undir hamarinn til þess
að gefa okkur bræðrunum,
enda héngum við þar í lengri
tíma þegar vetur stormaði fyrir
utan.“
Minjunum sópað burt
„Nú er þetta allt horfið. Ég
finn litla tengingu við Súg-
andafjörð nútímans enda búið
að sópa burt flestum minjum
um forna tíð. Minningin ein
verður því að duga mér nú og
í framtíðinni til að rifja upp
bernskubrekin ásamt uppeld-
isfélögum mínum. Ég hef
stundum velt því fyrir mér
hvort ekki hefði verið betra
að geyma eitthvað af þessu
fyrir komandi kynslóðir að
sjá, svona svipað og gert er
hér víða í Evrópu. Fólk hér er
stolt af fortíðinni. Auk þess
skapar það ágætar tekjur að
sýna ferðamönnum hvernig
lífið var fyrrum og hver bak-
grunnur þessara þjóða er.
Ljósmyndarar og málarar
nútímans flykkjast til gömlu
bæjanna á Ítalíu og Spáni til
þess að fanga í nýju ljósi það
sem áður var. Ég er ekki að
segja að Súgfirðingar ættu að
taka á móti gestum í skinn-
klæðum, frekar að velta því
upp hvort hægt hefði verið að
fara aðra leið en að sópa öllu
burt.
Þetta á svo sem einnig við
um flesta aðra staði á landinu
okkar góða. Vonandi skapast
þær aðstæður við þetta mikla
áfall sem Íslendingar hafa nú
orðið fyrir, að fólk fari að meta
betur fortíðina. Við eigum að
vera stolt af henni og ekkert
annað. Núna þegar Ísland
skelfur sem aldrei fyrr finnst
mér vanta skilning á því gamla
sem var og hvernig eldri kyn-
slóðir unnu baki brotnu við
að koma fótum undir þjóðina
við erfið skilyrði. Gæti verið
að nokkrar trébryggjur, eld-
smiðjur og saltfiskreitir, svo
dæmi séu tekin, myndu minna
okkur á að það er ekkert gefins
í lífinu?“
Vann öll störf
í frystihúsi
Áður en Egill fór í flugið
vann hann lengst af í Fiskiðj-
unni Freyju á Suðureyri. Þar
byrjuðu krakkarnir að vinna
um tólf ára aldur, eins og áður
segir.
„Þegar ég lít til baka blasir
við að ég hef unnið öll störf
sem unnin eru í frystihúsi, þ.e.
sem starfsmaður á plani, við
kassaþvott, ekið lyfturum,
hengt upp skreið, unnið í salt-
fiski, verið í útskipunum, plokk-
að orma, og allt þar á milli.
Á Ísafirði vann ég í rækj-
unni með Menntaskólanum
og síðar vann ég í Rækju-
vinnslunni í Hnífsdal. Um
tíma vann ég hjá Pólstækni á
Ísafirði. Það var mjög skemm-
tilegur tími og eftir á að hyggja
er hreint ótrúlegt að þannig
fyrirtæki hafi risið upp á Ísa-
firði. Nálægðin við miðin
skipti þar miklu máli en þó
meira eldhugurinn sem bjó að
baki, að mínu viti. Vonandi
verður þetta öðrum til eftir-
breytni í framtíðinni.“
Knútur Þór Friðriksson, Davíð Björn Ólafsson flugmenn ásamt Agli í Dubai eftir flug frá Thailandi fyrir Loftleiðir 2008.
„Ég hef haldið mig við
myndavélina síðan og ekki
skrifað meira“, segir Egill.
„Frá unga aldri hef ég verið
að taka myndir. Listmálun hef
ég stundað í seinni tíð og ætla
mér meira á því sviði þegar
fluginu sleppir.
Ef mér hefði boðist listnám
á Vestfjörðum þegar ég var
að alast upp hefði ég líklega
ekki farið í flugið. Sennilega
væri ég þá bara krútt á kaffi-
húsi í Reykjavík núna. En að
öllu gríni slepptu, þá fer þetta
allt einhvern veginn, og flug-
leiðin hefur verið fjölbreytt
og skemmtileg fram að þessu“,
segir Egill.
En hverfum nú aftur að
fluginu heima á sínum tíma.
Lengi býr að fyrstu gerð.
Flogið eftir
hyggjuviti
„Flugið á Vestfjörðum var
oft erfitt en þó miklu frekar
skemmtilegt. Ég er mjög
þakklátur fyrir að hafa fengið
að taka þátt í því. Vestfjarða-
flugið var það sem menn í
bransanum kalla „bushfly-
ing“. Slíkt flug er enn stundað
víða, t.d. í Alaska og Afríku,
en þá er meira flogið á hyggju-
viti og staðháttaþekkingu en
eftir bókum. Millilandaflug á
þotu er þá algjör andstæða
þess, þó að hyggjuvitið sé auð-
vitað alltaf notað líka.
Þegar ég hóf störf hjá Herði
Guðmundssyni voru allar flug-
brautir á Vestfjörðum malar-
brautir, fyrir utan 300 metra
kafla á vestari enda Ísafjarð-
arflugvallar. Með árunum
voru síðan Þingeyrarflug-
völlur, Bíldudalsflugvöllur,
Hólmavíkurflugvöllur og Patr-
eksfjarðarflugvöllur malbik-
aðir. Það fannst manni bylting.
Svo voru brautarljós sett niður
á Bíldudal og Patreksfirði og
þá var bara nokkuð þægilegt
að fara inn á þessa staði í myrkri,
en það var örlítið flóknara
áður. Mig minnir að ljós hafi
verið sett niður á Hólmavík
og Þingeyri, en það gæti raun-
ar hafa gerst eftir að ég fór.
Nú er búið að loka flug-
brautinni á Patreksfirði að
meginhluta. Ég vona að menn
spýti í lófana og opni hana
aftur, enda hefur býður svæðið
upp á mikla möguleika í fram-
tíðinni sem ferðamannastaður.
Nóg var nú lagt í veisluhöld
hjá Flugmálastjórn við að
skála fyrir malbikuninni á
þessum stöðum, svo ég tali
nú ekki um partíið sem var
haldið þegar brautarljósin
voru tendruð til þess að þessar
brautir fengju að lifa.
Svona til gamans má nefna,
að því var mótmælt á Íslandi
þegar leggja átti peninga í
sundlaugar á sínum tíma, enda
kunni enginn að synda og til
hvers þá að vera að opna sund-
laugar? Þannig er það einnig
með flugbrautir, að það er ekki
hægt að nota þær nema þær
séu opnar og tilbúnar fyrir
flugumferð. Það veit enginn
hvernær skilyrði skapast fyrir
ferðamannastraum, en þegar
hann er að fæðast má hann
ekki stranda á aðstöðuleysi.
Sjáðu hvernig sjóstangaveiðin
er að hefja sig til flugs á Vest-
fjörðum. Hver veit nema hún
sé enn í fæðingu.“
Brautarljósin
bremsuljós
„Flugið hjá Flugfélaginu
Erni var fjölbreytt og ótrúlegt
til þess að hugsa að svo öfl-
ugur flugrekstur hafi verið á
Ísafirði. Daglegt póstflug á sex
staði var meginuppistaðan í
fluginu þegar ég starfaði þar.
Á öllum stöðum kynntist mað-
ur fjölbreytilegum hópi gæða-
fólks, sem enn lifir í minning-
unni og mun gera það sem ég
á eftir ólifað.
Sjúkraflug var töluvert út
frá Ísafirði og mest flogið til
Patreksfjarðar og Hólmavík-
ur, en farið var á marga aðra
staði, t.d. Búðardal, jafnvel í
myrkri. Þá var bílum stillt upp
við sinn hvorn brautarendann
með bremsuljósin upp í vind-
inn. Þegar maður svo flaug
yfir bílinn við nærendann dró
maður af og beið, enda brautin
kolsvört og ómögulegt að ná
mjúkri lendingu við svona að-
stæður. Ég veit ekki hvað
pappírsdýrin í Brüssel segðu
við svona flugi í dag, en þetta
var bara pjúra „bushflying“
og sjálfsagt „ekki hægt að gera
svona“, en þá gleyma menn
staðháttaþekkingunni.
Talsvert var líka um leigu-
flug frá Ísafirði. Mitt fyrsta
millilandaflug fór ég til Fær-
eyja með Herði Guðmunds-
syni á Cessnu 404. Það var
ótrúlega gaman.“
Otterinn eins og
landbúnaðarverkfæri
Sögur, ljóð og myndir
Egill hefur alla tíð verið
hneigður til lista og sköpunar.
Bráðungur skrifaði hann sög-
ur og ljóð og nokkur birtust í
skólablaði Menntaskólans á
Ísafirði. Vorið 1986 þegar leið
að stúdentsprófi héldu nokkrir
skólabræðurnir ljóðakvöld og
frömdu gjörning í Sjallanum,
og má þar nefna auk Egils þá
Jakob Fal Garðarsson og Rún-
ar Má Jónatansson. Í kjölfarið
birtust limrur frá þeim í Vest-
firska fréttablaðinu.
Eftir Cargoflug til New York 2003 ásamt Elvu Dögg.