Dagblaðið Vísir - DV - 04.07.2008, Side 37

DV Helgarblað föstudagur 4. júlí 2008 37
lega allt öðruvísi amma. Ég er sjálf á
ferð og flugi, ekkert síður en barna-
börnin mín. Engu að síður eru það
sælustundir þegar ég fæ að hafa þau
í kringum mig heima á Krosshóli í
Reykjadal. Það er eins konar unaðs-
reitur sem tengir saman kynslóð-
irnar. Þetta var sumarhús foreldra
minna, þar sem þau áttu ófá handtök
við að græða uppblásna mela og að
rækta nýjan skóg. Þetta var sælureit-
ur barnanna minna. Þar komum við
saman núna, börnin mín og barna-
börnin, og njótum góðra stunda.
Ég er að vona, að hvíta klettaþorpið
við þetta bláa haf verði annar slíkur
sælureitur frá amstri hversdagsins,
en jafnframt vinnustaður okkar Jóns
Baldvins.“
Stolt
Bryndís er auðheyrilega stolt af
sínum. Aðspurð hvað hlýi henni sér-
staklega um hjartarætur úr fortíð-
inni segist hún hafa upplifað marg-
ar stundir, sem hafa fengið hana til
að gráta af gleði. „Allar konur þekkja
þá sælustund þegar nýfætt barn er
lagt við brjóst þeirra. Allir áfangar í
lífi barna og barnabarna vekja okk-
ur sem foreldrum og afa og ömmu
gleðitilfinningar - einhvers konar
sambland umhyggju og stolts.
Ég hef líka upplifað slíkar stund-
ir í mínu eigin starfi: sem dansari
við Þjóðleikhúsið, sem leikkona að
lokinni vel heppnaðri leiksýningu,
sem skólameistari við útskrift stúd-
entanna minna, sem ritstjóri, þegar
fyrsta tölublaðið var loksins kom-
ið úr pressunni eftir mikið amstur
og þungar áhyggjur - eða bara við
að heyra hlýleg orð þakklátra hlust-
enda eftir vel heppnaðan sjónvarps-
þátt. Samt er eins og stóru stundirn-
ar tengist sameiginlegri tilveru okkar
Jóns Baldvins.“
Stóru stundirnar með Jóni
Baldvini
„Ég gleymi því ekki hvað ég var
stolt þegar minn maður var kosinn
formaður Alþýðuflokksins í fyrsta
sinn haustið 1984. Á þeirri stundu
höfðu draumar ræst. Jón Baldvin var
auðvitað að taka við þýðingarmiklu
hlutverki sem frændi hans Jón Bald-
vinsson hafði gegnt í upphafi, sem
og faðir hans Hannibal. Móður-
fólkið mitt var líka nátengt Alþýðu-
flokknum. Móðurbræður mínir áttu
ófáar vinnustundir sem sjálfboða-
liðar við að byggja Alþýðuhúsið í
Reykjavík. Einn þeirra lagði fram
krafta sína til að verja heimili Ólafs
Friðrikssonar, þegar íhaldið sótti að
honum með rangsleitni. Þegar hann
var yfirheyrður af lögreglunni um
það, hvort móðir hans hefði vitað
af framferði hans, var svarið þetta:
hún mamma – hún sendi mig. Við
vorum þess vegna öll stolt á þess-
sari stundu.
Stóru stundirnar í lífi Jón Bald-
vins, sem ég hef auðvitað deilt með
honum – undirritun EES-samnings-
ins í Portúgal, heiðurborgaratil-
nefningin í Vilníus eða þegar vinur
okkar, Lennart Meri, forseti Eist-
lands, sæmdi hann heiðursmerki
í þakklætis skyni fyrir bróðurlegan
stuðning á erfiðum tímum, ekkert
af þessu hefði gerst nema af því að
örlögin höguðu því svo að Jón Bald-
vin tók við forystu íslenskra jafnað-
armanna, sem hann gegndi í tólf ár.
Það var hans þýðingarmesta hlut-
verk. Í Alþýðuflokknum var okkar
fólk,“ segir Bryndís stolt.
Eftirsjá
Bryndís Schram hefur miklu að
deila með blaðamanni sem gæti
spjallað við þessa lífsreyndu og já-
kvæðu konu mun lengur en þörf er
á fyrir þetta viðtal. Eftir glæstan fer-
il, sorg og sigra er Bryndís beðin um
að hugsa hvort hún hefði viljað fara
öðruvísi að í lífinu.
„Auðvitað er það ótal margt því
að svo lengi lærir sem lifir. Ég er ör-
lynd að eðlisfari og mér hættir til
að vera fljótfær. Auðvitað hefði ég
iðulega mátt hugsa mitt ráð bet-
ur. Margt af þessu skiptir svo sem
litlu máli þegar það er skoðað í fjar-
lægð tímans. En eitt situr eftir og
víkur ekki úr huga mér. Ég var ung
og skelfilega lítið lífsreynd þegar ég
eignaðist mitt fyrsta barn, dóttur
mína Aldísi. Við Jón Baldvin vorum
fátækir stúdentar og stóðum frammi
fyrir vali. Átti hann að hætta námi
og fara að vinna fyrir fjölskyldu sem
mundi kúldrast í kjallara í Reykjavík
við brostnar vonir hugsjónamanns-
ins um nám í útlöndum? Eða áttum
við að skilja? Ég var auðvitað full-
fær um að ala önn fyrir mínu barni
og að vinna fyrir okkur báðum. Við
vorum ráðvillt. Móðir mín tók af
skarið. Hún átti sjö börn og sagði
að sig munaði lítið um að bæta við
sig einu í viðbót. Hún sagði mér að
fylgja mínum manni. Við fórum að
hennar ráðum. Í sjö mánuði var ég
viðskila við dóttur mína þá á fyrsta
árinu. Þetta er það sem ég sé mest
eftir í lífinu.“
Framtíðin
„Í enskri tungu leynist sú hugsun
að aðeins tvennt sé þess virði að fyrir
því sé haft: teaching and scribbling.
Að kenna er nefnilega að læra og að
skrifa er að kenna. Þetta er nú eig-
inlega það sem við höfum verið að
gera allt okkar líf. Ætli við höldum
því ekki bara áfram,“ segir Bryndís
um framtíðina og þau verkefni sem
fram undan eru. „Að vísu hef ég nú
ekki hugsað lengra fram í tímann en
til haustsins, en þá er ég ákveðin í að
fara á flamengónámskeið í Granada.
Mig dreymdi um það þegar ég var
átján. Ætli ég láti ekki bara verða af
því núna,“ segir Bryndís að lokum og
kveður frá draumaveröld sinni í And-
alúsíu.
Ástfangin Bryndís og jón Baldvin,
eða jB eins og hún kallar hann, eru
óneitanlega flott par og hafa
greinilega verið dugleg að rækta
garðinn sinn.
Bjartsýn á framtíð kvenna „fer ekki heilsufarið
batnandi og lífslíkurnar hækkandi hjá minni kynslóð? Því
er spáð að fólk á mínum aldri, ekki síst við konur, getum
enn átt framhaldslíf fyrir höndum.“