Dagblaðið Vísir - DV - 04.07.2008, Síða 46

föstudagur 4. júlí 200846 Ferðir DV
Á ferðinni
Fyrsta helgin í júlí
fyrsta helgin í júlí er ein stærsta ferðahelgin
á sumrin. Þegar ákveðið er hvert á að fara,
huga margir að hvar besta veðrið sé. Veð-
urspáin er fín um helgina, þó best á austur-
landi. Munum að pakka í töskur miðað við
veður og vinda. gott er að vera búinn að
athuga hvort tjaldið eða fellihýsið sé í góðu
standi frá því í fyrra.
uMsjón: Ásgeir jónsson asgeir@dv.is
Ævintýralegt
ferðalag
Íslenskar ferðaskrifstofur bjóða ekki upp á beint flug til Egyptalands. haukur Árni
hjartarson ásamt fimm vinum sínum leitaði til egypskrar ferðaþjónustu til að láta
draum sinn rætast.
„Það er alveg ólýsanlegt að
reyna að segja frá því hvernig var
að vera hjá pýramídunum. Þetta
hefur verið svo langt í burtu frá
manni og svo stendur maður fyr-
ir framan þá,“ segir Haukur Árni
Hjartarson. „Þeir voru talsvert
minni en ég hélt en samt alveg
risastórir,“ segir hann ennfremur.
Haukur Árni fór ásamt fimm
vinum sínum í ævintýralega ferð
til Egyptalands í desember á síð-
asta ári. Þau pöntuðu ferðina í
gegnum egypska ferðaskrifstofu
og kostaði hún hundrað og fimm-
tíu þúsund krónur á mann.
„Það hljómaði mikið í fyrstu
en það var allt innifalið í verðinu,
flugið, gisting á fimm stjörnu hót-
elum og allar ferðir sem við fór-
um í,“ segir Haukur „Við settum
okkur í samband við ferðaskrif-
stofuna og sögðum þeim hvað
okkur langaði að skoða og hvað
við ætluðum að vera lengi. Síðan
fengum við ferðaáætlun sem þau
höfðu búið til fyrir okkur.“
Í ferðinni skoðuðu þau margt,
líkt og Svingsinn, þjónustugraf-
hvelfingar, stífluna í Aswan og
Dal konunganna. „Í þjónstugraf-
hvelfingunni var þjónustufólk-
ið grafið. Það var pínulítið en við
gátum samt séð hvernig vinna var
lögð í þetta. Það kom mér á óvart
hvað Svingsinn var lítil stytta en
samt er gaman að geta sagst hafa
séð hana. Það var allt einhvern
veginn minna en maður var bú-
inn að ímynda sér,“ segir Haukur
Árni.
„Kárahnjúkastífla er pínkulítil
miðað við stífluna í Aswan,“ seg-
ir Haukur, „en sú stífla er næst-
stærsta stífla í heiminum. Stíflan
stíflar fljótið Níl.“
Egyptaland er að mörgu leyti
frábrugðið Íslandi. „Þegar við
komum á flugvöllinn í Kaíró
sáum við að það var verið að selja
notaða ísskápa í stað sælgætis,“
segir Haukur og hlær, „og um-
ferðin er alveg gríðarleg. Það var
ekki nægilega mikið pláss fyrir
alla bílana á götunni og allir að
flauta hver á annan og engin þol-
inmæði í fólkinu.“
Í Egyptalandi er allt talsvert
ódýrara en á Íslandi og snúast kaup
á vörum mikið um að prútta. „All-
ar búðirnar seldu eins minjavör-
ur. Það tekur mjög langan tíma að
versla. Þeir vilja að maður setjist
niður og fái sér te og prútti, þótt
maður væri bara að kaupa eina
styttu,“ segir Haukur Árni. „Ég mæli
hiklaust með að fólk fari til Egypta-
lands. Þetta var ekkert smá mik-
ið ævintýri. Mikið að sjá, mikið
að skoða og mikil upplifun,“ segir
Haukur Árni. berglindb@dv.is
Eftirminnilegt ferðalag til Suðureyrar:
á biluðum pallbíl
„Við vorum rétt komin frá Hólmavík upp
á Steingrímsfjarðarheiði þegar bíllinn gafst
upp. Við fundum ekki hvað var að og á þess-
um tíma var ekkert GSM-símasamband
þarna svo við gátum ekki hringt á hjálp,“ seg-
ir söngkonan Heiða sem starfar um þessar
mundir í Popplandinu á Rás 2.
Hún og félagar hennar keyrðu fyrir nokkr-
um árum til Suðureyrar í glampandi sólskini
til að leika fyrir dansi. Eins og oft er með
tónlistarfólk á Íslandi höfðu þau ekki mik-
il fjárráð og fengu því lánaðan pallbíl hjá afa
hennar Heiðu á Hólmavík og héldu af stað.
„Bíllinn var kannski dálítið þungur því við
stöfluðum öllum græjunum á pallinn sem
var nú hreint ekki svo lítið,“ segir hún. Þeim
tókst að stoppa ferðamenn sem hjálpuðu
þeim að komast í símasamband: „Þá loksins
náðum við í pabba minn sem hjálpaði okkur
að koma bílnum á verkstæði á Hólmavík. Það
var risastórt gat undir bílnum en maðurinn
á verkstæðinu hafði ráð við því. Hann lokaði
gatinu með risastórri töng sem ótrúlegt en
satt hélt alla leiðina,“ segir hún en ferðalag-
ið tók dálítið lengri tíma en upphaflega var
áætlað. „Það gerði samt ekkert til því við spil-
uðum bílaskemmtileik alla leiðina og nutum
okkar í botn,“ segir Heiða.
heiða
fór á biluðum pallbíl til suðureyrar
Pýramídar ein af ástæðum
þess að fólk fer til egyptalands
er að sjá pýramída. Hauki Árna
fannst þeir ekki jafnstórir og
hann hafði búist við.
Hið raunveru-
lega útland
Það er ekkert í heiminum sem fær
mann jafnmikið til að finnast maður
vera staddur í útlöndum eins og að
standa á ráðhústorginu í Kaup-
mannahöfn. Það er ekki vegna þess
að Kaupmannahöfn sé neitt
sérstaklega fjarlæg eða framandi,
reyndar er önnur hver rödd sem
maður heyrir hér íslensk. Það er hitt,
að það er einmitt hér sem útlönd
byrja fyrir íslendingnum. fyrir
kynslóð foreldra minna var það
yfirleitt hingað sem fólk fór í fyrsta
sinn sem það fór til útlanda, fyrir
kynslóðina þar á undan jafnvel eina
útlandið sem fólk hafði komið til yfir
höfuð. ef útland skyldi þá kalla, því
sú kynslóð fæddist einmitt í danska
konungsríkinu. Það var hingað sem
öll rómantísku skáldin komu til að
yrkja um íslenska náttúru, fögur er
hlíðin jú úr fjarska, eða drekka sig í
hel. Það var hér sem jón sigurðsson
dvaldi stóran hluta ævinnar og bauð
gjarnan íslenskum stúdentum í kaffi
á meðan hann messaði yfir þeim um
sauðfjárrækt og þjóðernisást. Það
var hingað sem stuðmenn fóru til að
meika það, í sjálft tívolí í Með allt á
hreinu, enn ekki þótti þeim
jafnmerkilegt að vera staddir í ósló,
þar sem þeir fóru óvart úr
flugvélinni í misgripum. sem barn
hélt ég alltaf að orðið „tívolí“ væri
alþjóðlegt orð yfir skemmtigarða,
og brá þegar ég flutti til Bretlands
og enginn vissi um hvað var talað.
Meira að segja á norðurlöndunum
leikur tívoli ekki jafnstórt hlutverk í
huga fólks og það gerir á íslandi.
tívolí í Kaupmannahöfn er ef til vill
elst, en liseberg í gautaborg er
stærst.
Hér er heimili íslendingsins að
heiman, hér er að finna jónshús og
njálsgötu og íslandsbryggju. rétt
hjá þeim er Klakksvík, nefnd í
höfuðið á næststærsta bæ færeyja,
annarrar nýlendu stórþjóðarinnar.
og Kaupmannahöfn er einn af þeim
fáu stöðum þar sem þykir ekki
merkilegt að vera íslendingur, sem
getur verið mikill léttir þegar maður
er vanur því að það sé ávallt litið á
mann eins og geimveru. allajafna
búa hér líklega fleiri íslendingar en
nokkurs staðar annars staðar, ef frá
eru talin reykjavík og nágrenni,
Keflavík og akureyri. Hér er einnig
eini staðurinn í heiminum sem
íslendingur getur farið á djammið,
keypt bjór á skikkanlegu verði og
samt átt von á að hitta einhvern sem
hann þekkir.
og á einhvern hátt var það stór
stund í lífi íslensku þjóðarinnar
þegar jón Ásgeir keypti Magasinet.
Vissulega gögnuðust þau kaup, eins
og iðulega, örfáum. en samt fannst
okkur þetta til marks um að við
værum ekki lengur aðeins
fyrrverandi nýlenda, heldur
teldumst nú meðal „alvöru þjóða“.
Kaupmannahöfn er kannski ekki
lengur sú borg sem íslendingar fara
sjálfkrafa til þegar þeir fara til
útlanda. en hún er oft fyrsta stopp
áður en haldið er lengra. eða þá
síðasta stopp á leiðinni heim, staður
þar sem maður getur keypt íslensk
blöð og sest niður á ráðhústorginu
og heyrt óminn af íslendingum á
leiðinni í búðirnar eða á barinn.
Kaupmannahöfn er í senn alvöru
útland og heimili að heiman.
Valur gunnarsson skrifar
frá Kaupmannahöfn
UndUr egyPtalands svingsinn
var höggvinn úr kalkklöpp á staðnum.
Hann er í líki ljóns með kvenhöfuð.
Hann stendur fyrir framan Kafrapýr-
amídann.
ramses annar Hann var einn
mesti faraó egypta. ramses annar
komst til valda tuttugu og fjögurra ára
og var lengst allra faraóa við völd.
Hann var einn af fáum sem fóru í stríð
fremstir í flokki. ramses lét fólk búa til
líkneski af honum til að tilbiðja.