Ægir - 01.07.2005, Blaðsíða 30

30
Á S J Ó N U M
maður svaf því ekki dúr. Fyrstu
vikuna var maður því ansi rauð-
eygður. Einu sinni lenti ég í því í
landi að fá bölvanlegt þursabit í
bakið og gat mig ekki hreyft. Ég
ákvað þó að fara út á sjó í næsta
túr, en sagði kokkinum þegar ég
kom um borð að ég yrði trúlega
ekki til stórræðna. Ég fór beint í
koju, en viti menn, daginn eftir
var ég orðinn stálsleginn. Svo
virtist sem titringurinn frá skrúf-
unni hafi virkað eins og nudd á
mig og gert mér þannig gott.“
Ásgrímur rifjar upp að hann
hafi verið á sjó yfir jólin á Harð-
baki. „Þetta var merkileg upplif-
un. Það var skreytt um borð, það
vantaði ekki, en það vantaði
vissulega eitthvað að vera ekki
með sínum nánustu. Ég man eftir
því að þegar ég var á frívaktinni
settist ég niður í klefann minn og
lét hugann reika.
Við vorum í þessum túr að
veiða fyrir sölu í Grimsby og fór-
um út á milli jóla og nýárs. Við
gerðum mjög góða sölu, metsölu
í þá daga, ef ég man rétt.“
Af sjónum í ljósmyndunina
Þetta leiðir hugann að því hvort
ekki hafi verið bærilegt upp úr
sjómennskunni að hafa? „Jú, jú
launin voru fín. Ég hafði aldrei
haft annan eins pening og á þess-
um tíma.
Í einni inniverunni hringdi í
mig ljósmyndari í Reykjavík, sem
hafði raunar kennt mér í Ljós-
myndaskólanum syðra og ég var í
nokkru sambandi við. Þessi ágæti
ljósmyndari, Óli Páll Kristjáns-
son, sem nú er látinn, sagði mér
að nú væri illt í efni, því hann
hefði fengið kransæðastíflu og
yrði að hætta rekstri ljósmynda-
stofu sinnar. Þess vegna vildi
hann bjóða mér hana til kaups.
Ég fór í næsta túr og hugsaði mig
vel um hvað ég ætti að gera. Nið-
urstaðan var sú að við hjónin
ákváðum að slá til og þá hætti ég
á sjónum og fór suður og tók við
rekstri stofunnar. Stofan hét Ljós-
myndastofa Óla Páls Kristjáns-
sonar, en ég skírði hana upp og
kallaði Ljósop. Þetta var í sept-
ember og ég fór einn suður því
við höfðum ekkert íbúðarhúsnæði
syðra. Fljótlega fékk ég nóg af
öllu malbikinu í Reykjavík og
öllum R-númerunum á bílunum
og ákvað að pakka saman í des-
ember 1972 og flytja stofuna
norður til Akureyrar og opnaði
Norðurmynd þann 16. mars
1973. Allar götur síðan hef ég
rekið Norðurmynd, lengst af í
Glerárgötu og nú síðustu árin að
Hafnarstræti 90.“
Ómetanleg reynsla
Ásgrímur segist ekki geta sagt að
sjómannasamfélagið hafi komið
sér á óvart. „Nei, út af fyrir gerði
það það ekki. Ég var tiltölulega
fljótur að samlagast þessu lífi og
varð einn af strákunum. Á frí-
vöktum gerðu strákarnir töluvert
af því að spila bridds og ég man
eftir því að Ólafur Kristjánsson,
skákmaður, var eitt sinn um borð
og tefldi blindskák við áhöfnina
og hafði betur í öll skiptin, þótt
þrír til fimm grúfðu sig yfir taflið
til að sjá við Óla, en allt kom fyr-
ir ekki.
Eftir á að hyggja gæti ég trúað
því að ég hefði verið lengur á
sjónum ef mér hefði ekki boðist
að kaupa Ljósmyndastofu Óla
Páls Kristjánssonar. Það var
ómetanleg reynsla að vera um
borð í Harðbaki og ég hefði ekki
fyrir nokkurn mun viljað missa af
því. Á tímabili var það svo að
maður hlakkaði til að komast aft-
ur út eftir stutta inniveru. Ég get
alveg skilið þá menn sem hafa
verið á sjó alla sína ævi. Það er
eitthvað við sjóinn sem togar í
mann. Það er erfitt að skýra það
út, en svona er það samt.“
Ásgrímur var duglegur að taka
myndir um borð í Harðbaki þá
mánuði sem hann var þar, eins og
sjá má af þeim myndum sem
birtast með þessari grein. Og
hann nefnir einnig að hann hafi
verið sérlegur útsendari Náttúru-
gripasafnsins á Akureyri og varð-
veitt ýmislegt merkilegt úr
greipum Ægis fyrir safnið.
Finnur Björnsson og Óskar Leifsson í góðum gír.