Tímarit Máls og menningar - 01.03.1978, Síða 62

Tímarit Máls og menningar
Durch den Wald im Mondenscheine
sah ich jiingst die Elfen reuten;
ihre Hörner hört’ ich klingen,
ihre Glöckchen hört’ ich láuten.
Ihre weiszen Röszlein trugen
giildnes Hirschgeweih und flogen
rasch dahin; wie wilde Schwáne
kam es durch die Luft gezogen.
Láchelnd nickte mir die Kön’gin,
láchelnd im Voriiberreuten.
Galt das meiner neuen Liebe,
oder soll es Tod bedeuten?
Þýðing Jónasar er yfirleitt nákvæm að efni. Sá munur kynni helzt að
skipta máli, að hjá Jónasi hlcer álfadrottningin að skáldinu, og hleypir
síðan á skeið; en hjá Heine brosir hún til hans, um leið og hún ríður hjá.
Svo má virðast, sem mynd þessarar veru sé fyrir bragðið enn tvíræðari hjá
Heine sjálfum, og túlki því betur þá samfylgd ástarinnar og dauðans, sem
þessum skáldum var einatt svo ofarlega í hug.
Kannski mætti hafa það til marks um mikilvægi ljóðforms, hvílíkum
stakkaskiptum kvæðið Næturkyrrð hefur tekið í meðförum Jónasar, enda
þótt þýðingin hljóti að teljast all-nákvæm að efni til. Jónas þýðir á forn-
yrðislag, og verður kvæðið fyrir bragðið allt annað en það þýzka. Það er
svo að sjálfsögðu smekksatriði, hvoru menn kunna betur. Eg fyrir mitt
leyti vil helzt ekki bera þessi tvö ljóð saman; í minni vitund eru þau bæði
snilldarverk, hvort á sína vísu; og ég vildi við hvorugu hagga. Jónas segir:
Ganga gullfætt
um götur bláar
og læðast léttfætt
Ijósin uppsala;
varast smástjörnur
að vekja sofandi
foldina fögru
faðmi næmr í.
Hlustar hinn dimmi
Dalaskógur,
50