Tímarit Máls og menningar - 01.03.1978, Blaðsíða 94

Tímarit Máls og menningar
segja flogið í hug undir eins og fréttist af uppgötvun fjörefnanna, að hægt
yrði að prjóna úr þeim nærföt. Honum fannst vera trúlegt að fjörefni í nær-
fötum vekti ekki kláða, eins og ullin, heldur ljúfan ástarfiðring. Honum
þótti ekki heldur ólíklegt að gallabuxur hrintu frá sér óhreinindum væri
vítamíni blandað í vinnugallaefnið við framleiðsluna. Og hann gat sér til
að glerrúður hrintu frá sér grjóti krakka, eða glerið hlypi saman óðar en
það brotnaði, bætti verksmiðjan bætiefni í það. Aron vildi einnig bæta
þorskanet með bætiefnum.
Það var siður Arons að fletta gömlum hjólbörðum, sníða skósóla úr
gúminu, og sauma síðan yfirleður úr seglastriga. Þetta fannst fólki vera
léttir og þægilegir sumarskór á börn. Skórnir voru einnig ágætir á grýtt-
um fiskreitum. A veturna gengu allir á gúmítotum eða klossum. Klossar
með kósum þóttu sæma strákum, enda gerðu kósarnir lappirnar vígalegri.
Það var engu líkar en fómnum væri að vaxa spegilfögur horn eða vængir.
Kósalausir klossar voru hinsvegar stelpuskór, því að þeir voru með kringl-
ótt og lítil meyjarleg op.
Aron aronseraði einnig klossa. Hann negldi á táhetmna einslags körtur
eða vörmr, en undir sólana sló hann járn. Aronseringin gerði klossana
ekki einungis endingarbetri á grjóti, heldur jók þessi ábúðarmikli fóta-
búnaður sjálfstraust, vígahug og karlmennsku í brjósti stráka. Fengi eitt-
hvert uppáhald kennara spark þannig klossa í bossann, sat raggeitin ekki
róleg yfir heimadæmunum næsm vikurnar nema á púða.
Hús gamla mannsins var vírahöll, náma gjarða og brúsa. Einhver ei-
lífðarvél stóð úti í horni kjallarans og átti að geta stöðvað tímann, svo
fólk missti ekki af honum, svo dísilvélin drifi tímann ekki áfram í æði,
svo fólk stæði ekki eftir gáttað með óbrúklegan heilann í höndunum.
Aron grunaði að fólk fengi engan svefnfrið í framtíðinni fyrir gargi í vél-
um, tæki tækið hans ekki í taumana. En eitt sinn sagði Aron við krakk-
ana og glotti:
Ja, undarleg eru í mér blessuð augun. Haldið ekki að sjónin hafi nýlega
tekið upp á þeim rækarls sið að reyna að flýta sér um sex mínútur á dag.
Sjónin virtist hafa þann sið að ana áfram einkum í svefni, og sagðist
Aron sjá þegar hann vaknaði talsvert fram í tímann, einna helst eins og
í anda. Venjulega var hann þá með mikinn fjörfisk í augunum. Þegar
hann hafði sagt frá þessu, kvaðst hann ætla að leggja reikningsdæmi fyrir
skólakrakka.
X
80