Tímarit Máls og menningar - 01.03.1978, Side 63

Heilsaði bún mér drottningin
öll eru lauf hans
eyru grænlituð;
sefur nú Selfjall
og svarta teygir
skuggafingur
af Skeiðum fram.
Hvað er það er eg heyri? —
Hljómur ástfagur
og blíðlátt bergmál
í brjósti mínu.
Eru það orð
unnustu minnar
eður sælla
söngfugla kvak?
Hins vegar Heine:
Sterne mit den goldnen Fiis2chen
wandeln droben bang und sacht,
das2 sie nicht die Erde wecken,
die da schlaft im Schos2 der Nacht.
Horchend stehn die stummen Wálder,
jedes Blatt ein griines Ohr!
und der Berg, wie tráumend streckt er
seinen Schattenarm hervor.
Doch was rief dort? In mein Herae
dringt der Töne Widerhall.
War es der Geliebten Stimme,
oder nur die Nachtigall?
Nokkur munur er þegar fólginn í orðavali og orðskipan, sem hjá Jónasi
er hvorttveggja í stíl hins forna bragarháttar. Stjörnurnar heita þar Ijósin
uppsala, og koma sem frumlag ekki fyrr en síðast í fyrstu setningu ljóðs-
ins, í fjórðu Ijóðlínu. En fyrsta orðið í ljóði Heines er Steme. Jörðina
kallar Heine blátt áfram die Erde; en Jónas nefnir hana á skáldamáli
foldina fögru. Að öðru leyti er mál Jónasar svo hispurslaust sem hans er
vandi, þegar hann yrkir undir fornum háttum. Þó verður stíllinn nokkru
umsvifameiri en í þýzka ljóðinu. Að nokkru leyti kann það að stafa af
því, að ljóðstafir íslenzkra fornhátta eru býsna vandfýsnir um orð sín og
merkingu þeirra. Ef til vill liggja þar að nokkru rætur örnefnanna í þýð-
51