Tímarit Máls og menningar - 01.11.1985, Qupperneq 40

Tímarit Máls og menningar
Þessi fáu orð voru sítekin upp; ef ég á að lýsa því, var það nærri
einsog þegar lúður og fjárpípa (skálmey) hljóma saman.
Eg varð meir en forvitin; ég fór með kellingunni inní kofann, og
beið ekki eftir hún byði mér innar. Það var farið að rökkva. Allt var
dáindis þrifalegt, nokkrir bikarar stóðu þar á hillu, fáránleg ker á einu
borði, ofurlítið gljáandi búr hékk út við gluggann með fugli í, og það
var hann, og enginn annar, sem var að syngja vísuna. Kelling var að
mása og hósta, það var einsog hún gæti ekki náð sér aftur; ýmist
strauk hún hundinum eða talaði við fuglinn, en hann svaraði henni
því sem hann var vanur að syngja; ekkert gaf hún sig um, þó ég væri
viðstödd. Meðan ég var að virða hana fyrir mér, kom einatt geigur í
mig, því hún var alltaf að gretta sig og riðaði með höfðinu einsog það
væri elli-rið, svo ekki var að hugsa til að sjá hvurnig hún leit út í raun
og veru.
Þegar hún var orðin afmóð, kveikti hún ljós, breiddi á ofurlítið
borð og setti þará kvöldmatinn. Síðan litaðist hún um eftir mér og
sagði ég skyldi taka mér þar einn af riðnu tága-stólunum. A honum
sat ég rétt á móti henni og ljósið á millum okkar. Hún lagði saman
kræklurnar og las hátt, og var alltaf með gretturnar sömu, svo mér lá
aftur við að hlæja; en ég sat á mér það sem ég gat, svo hún yrði ekki
vond.
Þegar við vorum búnar að borða, las hún í annað sinn, og vísaði
mér síðan til sængur í ofurlitlum kofa; hún lá í stofunni. Eg vakti
skamma stund, því ég var orðin lémagna af þreytu, en um nóttina
vaknaði ég að öðruhvurju, og þá heyrði ég kellinguna hósta og tala
við hundinn; þarámilli heyrði ég til fuglsins, það var einsog hann
væri að dreyma og söng ekki úr vísunni nema orð á stangli. Þetta
hvurutveggja og þotið í birkinu rétt fyrir utan gluggann, og náttgala-
söngur býsna langt að, blandaðist allt svo undarlega saman, að mér
fannst alltaf, einsog ég væri ekki vakandi, heldur færi mig aftur að
dreyma annan undarlegri draum.
Um morguninn vakti hún mig, og vísaði mér þegar til vinnu; ég
átti sumsé að spinna, og nú var ég fljót að læra það, þaraðauki átti ég
líka að sjá um hundinn og fuglinn. Ég fór skjótt að kunna við
búskapinn, og kynnast öllu sem í kringum mig var; mér fannst einsog
allt yrði svona að vera: mér hætti öldungis að koma til hugar, að
kellingin væri neitt kynleg, og húsið stæði á undarlegum stað, eða
438