Saga: missirisrit - 01.12.1927, Qupperneq 64

196 . SAGA
gullin sín séu lifiö sjálft—æösta takmarkiö og kóróna
fullkomnunarinnar.—
Rödd jarfnaðarstcfnunnar er boöskapur hrópandans
í eyðimörkinni um þann tíma, sem koma á og í vændum sé
ef rétt er stefnt. En hvorki jafnaðarstjórn, Jesú sjálfur
eða Jehóva faðir hans, gæti stjórnað okkur svo, sem nú
lifum, að viS værum allir ánægöir með það—af þeirri ein-
földu ástæðu að við erum enn þá börn, ,sem getum ekki
stjórnað okkur sjálf. En með sæmilegu samúðaruppeldi á
næstu þúsund árum, ef þau margfalda afrek sín ei.ns vel
og siðustu áratugirnir,—og þau afrek snerust öll til
heilla—þá ættum við að vera komnir svo langt á leið, að
við sæjum inn til hins fyrirheitna lands, sem ætlað er
þeim ofurmennum, sem framtíðin geymir í skauti sér,
þegar börnin vitkast og verða stór í öllu góðu.
Áhrif stríðsins mikla vara enn við lýði á næstu ára-
tugum og skemma margt, en þrátt fyrir það verða flestar
breytingar til bóta í aðalatriðunum, þegar til heildarinnar
kemur, á þessum byltingarríku árum. Hver mannsæfin
er eitt augnabliksbrot í lífssögu mannanna, og því ekki
að undra þótt langur 'sé ómagahálsinn á þessari uindra
skepnu jarðarinnar, og tæpast við því að búast að hver
nútíðarmaðurinn sjái hann styttast mikið um tímabil sinna
fáu lífsára. Og samt er það þó svo, að mér, sem hefi ei
lifað hálfa öld á jörðunni, finst eg sjái næstum eins
marga Prómóþeusa í samtíð minni, sem mönnum sækja
eld frá guðunum, þó kosti það fjör eða fangavist, og öll
sagan sýnir að baki mér, eins og eg get lesið hana bezt
með því að stikla á stærstu steinunum. En það getur ef
til vill stafað af því, að eg tel ekki píslarvotta trúarinnar
með píslarvottum frelsisins.
Mér er það trú, og hefir lengi verið, að breytingar
þær, isein mannkynið tekur, færi það smátt og smátt á