Dagrenning - 01.10.1946, Qupperneq 24

upprunalegu hebresku ritningunni, og er all-
miklu meira en hundrað árum eldri en Sjö-
tíu manna þýðingin og var aldrei í nokkru
sambandi við Egyptaland.
Sagnaritarinn Jósef var prestur í Gyðinga-
landi og uppi á sömu öld og Kristur. í for-
málanum að Antiquities oi the Jews segist
hann hafa fengið fræðslu sína úr hebresku
ritningunum og eigi að síður ber tímatali
þessu, frá flóðinu til daga Abrahams, því nær
í öllum atriðum saman við gríska textann í
Sjötíu manna þýðingunni, og sést af því, að
á dögum Krists var enginn efnismunur á
henni og upprunalega hebreska textanum.
Síðari hebreska textanum, Massoretatextan-
um, sem enska Biblían var þýdd eftir, ber
ekki sarnan við eldri textana, hinn hebreska
eða gríska, og sýnir það að þar er rangt skýrt
frá aldri ættfeðranna, og athugum vér töl-
urnar, sem sýndar eru hér á töflunni, þá sjá-
um vér augljós merki þess, að þær liafa að
yfirlögðu ráði verið færðar úr lagi; því að hér
um bil alls staðar hefir tímabilið, sem á við
hvern einstakan ættföður, verið stytt um ná-
kvæmlega Iiundrað ár í Massoreta-textan-
um.* Auk þessa voru til, bæði fyrir og eftir
að Massoreta-textinn var gerður, á 6. öld e.
Kr., hebresk afrit af Ritningunni, fleiri en
Samarita-textinn, sem tilgreindu lengri, þ. e.
réttu tímabilin, hjá ættfeðrunum eftir flóðið.
Kennicott segir: Á fjórðu öld voru til nokkur
af hebresku afritunum, sem tilgreindu hærri
töluna, og önnur voru til fram til ársins 700,
eftir því sem Jacobus Edessanus segir (Re-
marks on Select Passages in the Old Testa-
ment, bls. 17). Það vill nú svo vel til, að vér
höfum ákveðnar sögulegar heimildir um
þessar rangfærslur upprunalega textans, og
af hverjum þær voru gerðar og hvers vegna,
en vér bíðum með þau atriði, þangað til vér
* Þessi sami texti er lagður til grundvallar að
íslenzku þýðingunni.
förurn að athuga tímabilið fyrir flóðið, því
að tölur þær, sem tilgreina aldur ættfeðranna
á þeim tíma, eru einnig falsaðar í hebreska
textanum frá síðari tímum.
Þarf nú ekki frekari skýringu um neitt
atriði í tímabili ættfeðranna, sem uppi voru
eftir flóðið, nerna um æfiskeið Kenans, sem
getið er um í grísku Sjötíu manna þýðing-
unni, en hvorki í Massoreta- né Samarita-
textanum. Þeir, sem halda að þessi síðari
Kenan hafi óvart verið settur inn í Sjötíu
manna þýðinguna, í Móse I 11. 12—13,
vegna klaufsku afritarans, ættu í fyrsta lagi
að taka vel eftir því, að í sama texta er þessi
Kenan einnig nefndur í næsta kapítula á
undan (Móse I. 10. 24). Það er og staðfest,
bæði með Nýja testamentinu og Eagnaðar-
áiabók Gyðinga, sem rituð var á hebresku
og er allmiklu eldri en Nýja testamentið,
að tímatal Kenans er ófalsað. í þriðja kapí-
tula Lúkasar guðspjalls eru hinir fornu ætt-
feður taldir í röð og ber þeirri ættarskrá al-
veg saman við þá, sem er í Sjötíu manna
þýðingunni, og telur því að Kenan hafi verið
næstur eftir Arpaksad og næstur á undan
Sela. (Lúk. 3. 35—36.) Undantekningarlaust
allar fornar þýðingar, sem til eru, liafa þetta
þannig og sannar það að nafn Kenans á að
vera í 3. kap. Lúkasar guðspjalls 36. versi.
Þá er og enn ein sönnunin í Fagnaðarbók
Gyðinga. Þar segir: „Arpaksad tók sér konu,
hét hún Rasueja dóttir Elams, og hún fæddi
honum son á þriðja ári, í þessari viku, og
hann nefndi hann Kainam. Og sonurinn óx
og faðir hans kenndi honum að skrifa, og
hann fór og leitaði sér staðar, þar sem hann
gæti unnið sér borg. Og hann fann skrift,
sem fyrri (kynslóðir) höfðu rist á klettinn
og hann las það, sem þar var ritað, og hann
skrifaði það upp og syndgaði þess vegna, því
að það var kenning varðanna (föllnu engl-
anna), samkvæmt hverri þeir voru vanir að
athuga tákn á sólu, tungli og stjörnum í
22 DAGRENNING