Dagrenning - 01.08.1948, Blaðsíða 20

uð að því leyti, sem tök eru á, og í þeirri
prófun er sjálfsagt að hafa það, sem sannast
reynist, en varast ber að varpa fyrir borð
frásögnum hinnar helgu bókar fyr en alveg
eru fyrir hendi óyggjandi sannanir fyrir því
að annað sé iéttara.
Það væri freistandi að taka margt fleira af
tilgátum og fullyrðingum bókarinnar til at-
hugunar en þetta verður að nægja, því enn
er eftir að minnast á þau atriðin sem mestu
skipta þegar ræða skal um sögu ísraelsþjóð-
arinnar.
V.
öllum þeim, sem hafa lesið eitthvað að
ráði um sögu ísraelsmanna er það kunnugt,
að Ísraelsríki skiptist eftir dauða Salomons
konungs. Ástæðan fyrir klofningnum var
deila milli tveggja aðalættkvíslanna, Júda-
ættkvíslar, sem konungarnir, Davíð og Salo-
mon, voru af, og höfðu veitt margskonar sér-
réttindi, og Jósefsættkvíslarnar, — Efraim og
Manasse, — sem taldi sig eiga að hafa a. m.
k. jafnræði við aðrar ættkvíslir og þó frekar
forræði fyrir þeim. Þessi skipting ríkisins fór
ekki fram þegjandi og hljóðalaust og verður
það ekki rakið hér. En hún endaði með því,
að Júdaættkvísl og Benjamínsættkvísl mynd-
uðu saman nýtt ríki — Júdaríkið — og héldu
höfuðborginni Jerúsalem, sem var í landi
Benjamínsættkvíslar, en allar hinar tíu ætt-
kvíslarnar héldu áfram hinu foma ísraels-
ríki og nafni þess.
Var það ríki auðvitað margfalt stærra og
fólks fleira en Júdaríkið. Konungar ísraels-
ríkis reistu veglega höfuðborg fyrir ríki sitt
og nefndu hana Samariu. Milli ríkja þessara
voru oftast viðsjár miklar og stundum beinn
ófriður. ísraelsmenn þeir, sem bjuggu í
Norðurríkinu — Ísraelsríki — urðu meir og
meir fráhverfir hinni fomu trú sinni og tóku
í verulegum atriðum upp trú og siðu þeirra
þjóðarbrota, sem fyrir höfðu verið í landinu,
eða bjuggu umhverfis Ísraelsríki. Má telja
að þjóð Norðurríkisins — ísraelsmenn — hafi
verið að fullu og öllu búnir að týna sínum
foma átrúnaði er Assyríumenn gerðu innrás
í Ísraelsríki árið 727 f. Kr. og lögðu allt land-
ið undir sig nema höfuðborgina Samariu.
Hún veitir viðnám fyrst í stað en er loks
unnin og Ísraelsríki líður undir lok árið 718
f. Kr. Allur blómi þjóðarinnar, unglingar,
fulltíða karlar og konur er flutt burtu alla
leið til Assyriu. Aðeins verða eftir óferðafær
gamalmenni, og ungböm og sjúkt fólk —
landið er tæmt. Allt þetta fólk — mörg
hundruð þúsundir manna — er flutt næstu
árin norður í héruðin sunnan við Kaspíahaf
og þar er það sett niður sem einskonar
þrælar. Þetta gerist á blómatíma Assyríu-
ríkis. En Assyríumenn létu hér ekki staðar
numið. Fáum árum síðar ráðast þeir einnig
á Júdaiíki og legg/a undir sig allt líkið nema
Jerúsalem. í II. Konungabók (18.13) seg'r:
„Á fjórtánda ríkisári Hiskia (710 f. Kr.) fór
Sanherib Assyríukonungur herför gegn öllum
víggirtum borgum í Júda og vann þær.“ Sam-
kvæmt minningaskránum vom alls her-
leiddar 200150 sálir úr Júdaríki einu, auk
allra þeirra, er herleiddir vom úr ísraelsríki,
og þessar 200 þúsundir af Júda- og Benja-
mínsættkvísl voru herleiddar til Assyríu eins
og hinir, sem herleiddir vom úr Norðurrík-
inu. Af þessum frásögnum, sem engum dett-
ur lengur í hug að véfengja, enda hægt að
færa fyrir margar fleiri sannanir en þær, sem í
Biblíunni eru, er ljóst að nálega öll ísiaels-
þjóðin var heileidd til Assyríu laust fyrir alda-
mótin 700 f. Kr. og sá hluti þjóðaiinnai kom
aldrei aftur úr útlegðinni.
Sjálfur kemst próf. Á. G. að þeirri niður-
stöðu, að vísu samkvæmt rannsóknum ann-
ars fræðimanns, að af sjálfri Júdaættkvísl hafi
aðeins um 30 þúsund manna verið eftir í
Jerúusalem þegar fyrri herleiðingin (701) var
um garð gengin (sjá bls. 256). Má líklegt telja,
18 DAGRENNING