Dagrenning - 01.08.1948, Blaðsíða 27

GUÐ:
FRAMÞRÓUNIN:
Kirkjan boðar trú á persónulegan Guð,
nánast einskonar ofurmenni, að sjálfsögðu
karlkyns og fjörgamlan. Þó hefir trúarkerdd-
an um „þríeininguna“ umvafið þetta atriði
vonlausum þokuhjúp.
Vísindin fullyrða að þessar keningar séu
sprottnar af frumstæðum skoðunum og séu
gamlar goðasagnir, en enginn Guð sé til.
Dulfræðin heldur að sérhver hugmynd um
persónulegan Guð sé mannasetningar og að
Guð og lífið sé í raun og sannleika hið sama.
SÁLIN:
Kirkjan kennir að sérhver maður hafi sál,
en dýr og jurtir séu sálarlausar.
Vísindin fullyrða að engin sál sé til held-
ur sé aðeins um að ræða lífeðlislega (psyko-
fysiska) þróun í heilanum.
Dulfræðin heldur að allt líf, sem tekur á
sig ákveðna mynd, sé sál, og því sé einnig
um sál að ræða hjá dýrum og jurtum.
DAUÐINN:
Kirkjan kennir upprisu holdsins, en því
miður til þess eins, að flestir fari til glötun-
ar og eilífrar útskúfunar að upprisunni lok-
inni, en aðeins fáir útvaldir (að sjálfsögðu
áhangendur kirkjunnar) hljóti eilífa sælu,
en það hugtak er þó mjög óljóst.
Vísindin fullyrða að dauðinn sé endalok
hinnar efnafræðilegu sérþróunar líkamans og
með honurn sé öllu lokið, því sál hafi aldrei
verið til í líkamanum.
Dulfræðin heldur að líkaminn sé aðeins
verkfæri sálarinnar, sem hún yfirgefur þegar
dauðann ber að höndum, á líkan hátt og þeg-
ar rnenn hætta að nota slitin föt.
Kirjan kennir að um enga framþróun sé að
ræða eftir dauðann. Þegar maðurinn deyr eru
forlög hans fast ákveðin, annaðhvort útskúf-
un eða frelsi.
Vísindin fullyrða að um líkamlega fram-
þróun sé að ræða frá lægri lífsformum og
lífverum til æðri lífvera, og eigi þessi þróun
sér stað hjá jurtum, dýrum og mönnum, en
einungis hjá kynstofninum í heild, þar sem
líf hvers einstaklings sé svo stutt.
Dulfræðin heldur, að bókstaflega allt líf
þróist frá lægri formum til æðri þannig, að
hið ódauðlega líf þróist frá steinum til jurta,
frá jurtum til dýra, frá dýrum til manna og
frá mannlegum verum til ofurmenna.
SYNDIN:
Krikjan kennir að til sé synd, er þar um
að ræða bæði erfðasynd, sem samkvæmt
óskiljanlegum trúfræðikenningum er í sér-
hverjum manni, en auk þess synd, sem
orsakast af brotum á vissum, ákveðnum boð-
orðum.
Vísindin fullyrða, að engin synd sé til
heldur sé einungis um að ræða brot á reglum,
sem menn hafa sett, og sem hengt er fyrir
af mönnunum sjálfum.
Dulfræðin heldur að þar sem frelsi er, sé
einnig urn að ræða yfirsjónir, en engin yfir-
sjón sé svo rnikil, að fyrir hana verði ekki
bætt með nýrri reynslu og þekkingu.
ÚTSKÚFUN:
Kirkjan kennir eilífa útskúfun sem rétt-
láta hegningu, tildæmda af alvísum og kær-
leiksríkum Guði, fyrir yfirsjónir hins stutta
lífs vors, yfirsjónir, sem hinar ytri aðstæður
e. t. v. áttu sinn þátt í að drýgðar voru.
DAGRENNING 25