Dagrenning - 01.08.1948, Blaðsíða 21

að þessi tilgáta sé nærri lagi og sést þá best
hve fráleitt það er að telja þessar 30 þús-
undir af Júdaættkvísl, sem eftir verða, ísraels-
lýð, en leita einskis fróðleiks um þær 200 þús-
undir Judamanna, sem herleiddar voru til
Assvriu, til viðbótar hinum 10 ættkvíslum,
sem áður höfðu verið herleiddar þangað.
Þessar 30 þúsundir, sem eftir urðu í Jerú-
salem um 700 f. Kr., eru svo rúmum 100 ár-
um síðar herleiddar til Babylonar, þó flýr
nokkur liluti til Egyptalands og annarra hér-
aða umhverfis Palestínu. Þetta brot, sem til
Palestínu er flutt, dvelur þar í 70 ár og er
þá leyft að fara heim aftur. Nokkur hópur
fer heim, en flestir verða þó eftir í Babylon,
og blandast ýmsum kynflokkum austur þar.
Þessar leifar, sem heim fara frá Babýlon,
reisa Jerúsalem og ýmsar aðrar borgir í Júdeu
og Galileu úr rústum undir forustu Esra og
Nehemia og þetta brot dvelst svo í Palestínu
fram til ársins 70 e. Kr., er Rómverjar eyða
enn Jerúsalem og tvístra Júðunum þar út
um allar jarðir.
Þegar Júðar koma úr herleiðingunni frá
Babylon voru fyrir í landinu þjóðflokkar þeir,
sem Assyriumenn höfðu flutt þangað og
þeim blönduðust þeir ísraelsmenn, sem eftir
höfðu orðið úr báðum herleiðingunum, og
nú blönduðust Gyðingar (en svo hafa Júðar
þeir verið kallaðir á íslenzku er komu aftur
heim) þeir, er heim komu, einnig þessum
heiðnu þjóðflokkum og em í Biblíunni
greinilegar frásagnir um baráttu forráðamann-
anna gegn þessari blöndun og þeim skaðlegu
áhrifum, sem hún hafði á trúarlíf og menn-
ingu Gyðinganna.
Það er þessi blanda, sem enn í dag er köll-
uð Gyðingar í hinum nálægu austurlöndum.
Frá þessum herleiðingum báðum er sagt
í bók próf. Á. G. eins og vera ber og em nú
ártölin, sem hann notar, svo að kalla alveg
rétt, enda erfitt að koma getgátum við því
glöggar heimildir eru fyrir þessum atburðum.
En prófessorinn gerir sig sekan um hið
sama og flestir aðrir svonefndir lærðir menn
hafa gert um margar umliðnar aldir. Hann
gengur út frá því, í öllum síðari hluta bókar
sinnar, að hinar litlu leifar Júda og Benja-
míns, sem eftir urðu í Jerúsalem, séu hinn
fomi ísraelslýður. Á hina er alls ekki minnst
í bókinni frekar en sá hluti ísraels hefði al-
drei verið til. Þessi kórvilla er því óskilj-
anlegri bæði hjá próf. Á. G. og öðmm lærð-
um mönnum, sem þeir viðurkenna brott-
flutninginn til Assyríu og þeim hlýtur því
að vera ljóst, að hinn eiginlegi ísraelslýður
var fluttur buitu úi Palestínu fyríi aldamótin
700 f. Kr. og hefii aldiei síðan þangað komið.
Hver maður sem vildi skrifa sögu ísraels-
þjóðarinnar hlaut því að spyrja sjálfan sig
fyrst af öllu: Hvar er þetta fólk allt nú niður
kornið eða afkomendur þess? Er engin leið
að iekja spoi þess. Því það er þetta fólk sem
er hinn sanni ísraelslýður, ef það eða af-
komendm þess ei til nokkuis staðai á
jaiðríki?
Fram hjá þessum mikilvæga sannleika
ganga flestallir svonefndir fræðimenn og vís-
indamenn og þá fyrst og fremst prófessorar í
guðfræði. Þeir snúa sér beint að hinu litla
broti Júda-, Benjamíns- og Leví-ættkvíslar
—■ prestanna — sem eftir er skilið í Jerúsalem
og segja með spekingssvip: Þið emð ísrael!
Þið eigið fyrirheit Bibílunnar, sem ísrael
voru gefin! Þið eru þjóð Guðs! Um annan
ísrael er ekki að ræða!
Þessi rangsnúningur á jafn augljósum stað-
reyndum og hér er um að ræða, verður að
hætta. Hann er búinn að leiða af sér ósegj-
anlegar villur og bölvun fyrr og síðar og er
nú við það að steypa mannkyninu á ný út
í stórfelldustu styrjöld allra tíma.
Þessir fræðimenn skeyta engu þeim sögn-
um og upplýsingum sem til em úr fornum
ritum um ísraelsmenn þá, sem fluttir voru
til Assyriu og „týndust“ þar. öll fræði-
DAGRENNING 19