Dagrenning - 01.08.1948, Blaðsíða 31

Framburður Cagliostro sjálfs, fyrir réttin-
um í Frakklandi, var á þessa leið: „Mér er
hvorki unnt að skýra nákvæmlega frá því
hvar ég er fæddur né hverjir foreldrar mínir
eru. Ég hefi af fremsta megni reynt að graf-
ast fyrir það en árangurinn hefur ekki orðið
annað en óljós gmnur um að ég sé af tign-
um ættum. Ég man fyrst eftár mér í borginni
Medinu í Arabíu.“
„Þar var ég í bemsku og var kallaður
Acharat og því nafni hélt ég síðan á ferðum
mínum um Afríku og Asíu.
í Medinu átti ég heima hjá múftanum
Salaliaym, sem var æðsti maður Muhameds-
trúarinnar. Þar voru fjórir menn hafðir til
þess að annast um mig: Kennari um sex-
tugt og hét hann Althotas, og þrír þjónar,
einn þeirra hvítur maður, sem var herbergis-
þjónn minn, og tveir svertingjar, sem höfðu
stöðuga gát á mér.
Kennari rninn sagði mér að ég hefði misst
foreldra mína er ég var þriggja mánaða,
hefðu þeir verið kristnir og af aðalsættum.
Meira vildi hann ekki segja mér.
Jafnvel nú get ég ekki nefnt nafn Altho-
tasar án þess að komast í geðshræringu. Hann
var mér betri en faðir. Hann var kennari
minn í alls konar vísindum og var frábær-
lega vel að sér í þeim. Mestum framförum
tók ég i grasafræði og efnafræði. Hann
kenndi mér að óttast Guð, elska náunga
minn og bera virðingu fvrir lögunum.
Kennari minn sagði mér einnig til í Aust-
urlandamálum. Hann talaði við mig um
pýramidana í Egyptalandi og dásemdir
þeina, unz löngun mín til þess að sjá þessi
mannvirki varð svo sterk að mér tók að leið-
ast dvölin í Medinu. Þegar ég var korninn
á tólfta árið, sagði Althotas mér loks að
við ættum að leggja af stað í ferðalög. Við
kvöddum múftann, sem saknaði okkar, og
héldum á braut með úlfaldalest til Mekka.
Cagliostro lýsti síðan dvöl þeirra í höll
æðsta höfðingjans í Mekka og för sinni það-
an til Malta. Síðan hélt hann frásögninni
áfram á þessa leið:
„Þar bauð Pinto, stórmeistari Maltariddar-
anna, mér til hallar sinnar og lét mig búa
rétt hjá efnarannsóknarstofu sinni. Ég hef
ástæðu til þess að halda að stórmeistaran-
um hafi verið kunnugt um ættemi mitt.
Hann talaði oft um höfðingjann og minntist
á borgina Trebizond en aldrei neitt ýtar-
lega, en hann gerði mér alltaf allt til heiðurs
og lofaði mér skjótum frama ef ég léti vígj-
ast í reglu þeirra. Ég var of hneigður til ferða-
laga og læknisstarfa til þess að þekkjast hið
göfugmannlega boð hans.
Þama á eyjunni andaðist Althotas kenn-
ari minn og bezti vinur. Þá bað ég stór-
meistarann um fararleyfi. Hann veitti mér
það með tregðu og samkvæmt fyrirmælum
hans fylgdi d’Aguino riddari mér fyrst til
Sikileyjar, .síðan til Grikklands og loks til
Napole og Rómaborgar.
Þar komst ég í kynni við hans hágöfgi
Orsini kardinála, sem bauð mér iðulega til
miðdegisverðar og kom mér í kynni við
marga kardinála og rómverska prinsa, eink-
um Ganganelli kardínála, sem síðar varð
páfi og valdi sér nafnið Clement XIV. Mér
veittist nokkrum sinnum sá heiður að tala
einslega við Razzonico páfa.
Árið 1770 var ég á tuttugasta og öðru ári.
Þá kynntist ég ungri hefðanney, Lorenzu
Seraphinu. Fegurð hennar kveikti í mér
þann eld, sem sextán ára hjúskapur hefir
ekki fölskvað."
Cagliostro lauk vamarræðu sinni með því
að hrekja allan óhróðurinn, sem de Lamotte
greifafrú hafði borið á hann. Hann sagði
meðal annars:
„Kuklari er orð, sem ég hefi oft heyrt,
án þess að mér sé fullkomlega ljóst hvað við
er átt. Ef það á við þann, sem ekki hefir
lækningar að lífsstarfi, en getur eigi að síð-
DAGRENNING 29