Dagrenning - 01.12.1958, Blaðsíða 5

JÓNAS GUÐMUNDSSON:
VIÐ ÞÁTTASKIL
„Mig langar að sá enga lýgi par finni,
sem lokar að siðustu bókinni minni.“
Þ. E.
Nú er það fullráðið, eins og ég gat um
í síðasta hefti, að Dagrenning hætti að
koma út nú um áramótin, a. m. k. í þvi
formi, sem verið hefir til þessa.
Það er mér ekki með öllu sársauka-
laust að skiljast nú við Dagrenningu,
sem hefir verið hugstæðasta viðfangs-
efni mitt um þrettán ára skeið. En
svona verður það nú að vera. Ég finn
líka, að ég er orðinn dálítið þreyttur,
og hefi því ekki þau tök á að skrifa hana
svo vel sem ég vildi, og svo sem vera
þyrfti, til þess að hún geti valdið því
hlutverki til fulls, sem ég upphaflega
ætlaði henni.
Þegar ég nú við þessi tímamót legg
frá mér pennann, þykir mér rétt að gera
stuttlega grein fyrir viðhorfum mfnum til
helztu atriðanna, sem lesendur Dag-
renningar munu ætlast til að ég minnist
nú á, er vegir skiljast.
HINN VESTRÆNI HEIMUR
ER ÍSRAEL.
í fyrsta hefti Dagrenningar, sem kom
út í apríl 1946 gerði ég grein fyrir því
hvert ætti að vera meginhlutverk rits-
ins og ástæðunum fyrir því, að ég tók
að gefa það út. Ég hafði þá öðlast nokk-
urn skilning á spádómum Biblíunnar,
sérstaklega að því leyti, sem þeir taka til
ísraelsþjóðarinnar, og þar sem þetta mál-
efni var með öllu óþekkt hérlendis ákvað
ég að kynna mér það enn betur, og skýra
opinberlega frá meginatriðum þeirra at-
hugana, sem ég þannig gerði, og í þeim
tilgangi hóf ég útgáfu Dagrenningar.
Samkvæmt þeim skilningi, sem ég hafði
öðlast, voru íslendingar ein greinin á
hinum mikla meiði ísraelsþjóðarinnar.
Um þetta atriði segir svo í formála
fyrsta heftis:
„Þó að ísland sé minnsta, sjálf-
stæða þjóðin í ísraelsþjóðahópnum,
er ekki víst að þjónustuhlutverk
hennar sé minna en annarra við komu
hins nýja dags. Það á að vera hlutverk
Dagrennnigar að vekja íslendinga til
umhugsunar um það vandasama
hlutverk, sem bíður þeirra í því efni,
og ekkert mundi mér kærara en það,
að kaupendur Dagrenningar yrðu
svo margir, að mér yrði kleift að láta
af öllum öðrum störfum til þess að
eyða því sem eftir er ævinnar, eða
starfstfma hennar, til þess að flytja
þjóð minni þennan boðskap, sem hef-
ur orðið sjálfum mér til hamingju og
gjörbreytt lífi mínu.“
DAGRENNING 3