Dagrenning - 01.12.1958, Blaðsíða 4

er ég mikill forlagatrúar maður. — Það eru allir „spámenn“. Ég held
því, að æðri hönd stjórni að verulegu leyti lífi mínu — eins og allra
annarra — og að hún stýri nú lífsfleyi mínu í aðra átt, en ég hafði sjálf-
ur gert ráð fyrir. Mér er líka Ijóst nú orðið, að svo hefir oft einnig verið
áður. Og ég vil hlýða þessum „skipstjóra“ í þeirri trú og von, að það
sé mér fyrir beztu, og með því geti ég orðið að mestu liði það sem eftir
er ævinnar.
★
Sterk og traust hönd, sem ég finn svo oft í lífi mínu, hefir síðustu árin
leitt mig til starfa á þeim akri þessa þjóðfélags, sem einna minnst er
plægður, en þyrfti að brjótast bæði fljótt og vel. Ég á þar við hjálpar-
starfsemina meðal drykkjufólks. Ég finn að í því starfi hefur Drottinn
verið að verki með okkur, fáum og smáum, sem þar höfum lagt hönd að
nú um fimm ára skeið. Ég held að sú lireyfing, sem þar er á ferð, þurfi
nú um stund a. m. k., á mestöllum þeim starfskröftum að lialda, sem af-
gangs verða hjá mér frá daglegu lífsstarfi mínu. Ég liefi því ákveðið
að leggja því starfi lið mitt næstu árin, ef líf og heilsa leyfir. En samt
vona ég innst inni, að mér gefist einnig tækifæri til að halda að ein-
hverju leyti áfram spádómsathugunum mínum, þó þær komi e. t. v. aldrei
fyrir álmennings sjónir. En því eins og öðru ræður framtíðin, sem engu
svarar þó spurt sé, og við það sætti ég mig.
★
Þegar ég nú lýk við þessi formálsorð er nótt — ein af þessum kyrr-
látu og hljóðu næturstundum, sem komið geta til manns við og við, jafn-
vel í Reykjavík. Ég man það líka rétt, að fyrsta formála Dagrenningar
skrifaði ég um svipað leyti nætur, og svo var oft síðan. Nú þarf þess
ékki oftar, og því er það, ef til vill, sem mér finnst þessi næturstund
svo óvenjulega hljóð.
2 DAGRENNING