Morgunblaðið - 17.02.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. FEBRÚAR 2015
✝ ÞórhallurBjörnsson
fæddist á Húsavík
2. júlí 1948. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans 7.
febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Björn
Friðgeir Þorkels-
son, f. 9. maí 1914,
d. 8. febrúar 1981,
og Kristjana Þór-
hallsdóttir, f. 14. janúar 1925, d.
24. nóvember 2011. Bræður
Þórhalls eru: Þorkell, f. 10. apríl
1950, og Arnar, f. 22. maí 1958.
Þórhallur kvæntist seinni
konu sinni, Sigríði Björgu
Sturludóttur, f. 29. september
1960, hinn 11. júlí 2000, dóttir
Sigríðar er Árný Eva, f. 6. jan-
úar 1979.
Fyrri kona Þórhalls var Sess-
elja Kristín Steinarsdóttir, f. 26.
okt. 1950. Börn þeirra eru: 1.
Ágúst, f. 27. október 1972, eig-
inkona hans er Jenný Ýrr Bene-
Samvinnuskólanum á Bifröst
1968. Að loknu námi hóf hann
störf sem skrifstofustjóri hjá
Mjólkursamlagi KÞ á Húsavík
og starfaði þar til margra ára.
Hann bjó um tíma á Akureyri og
vann hjá Hafspili hf. og Kaup-
félagi Eyfirðinga. Árið 1996
fluttist hann til Kópavogs þar
sem hann hefur búið síðan.
Hann vann ýmis störf eftir að
hann flutti suður, m.a. skrif-
stofustjóri hjá Fiskmarkaði
Hafnarfjarðar og hjá Eðalfiski.
Hann lauk prófi sem löggiltur
leigumiðlari á árinu 2006 og
starfaði við leigumiðlun og fast-
eignasölu m.a. á Viðskiptahús-
inu og einnig sjálfstætt starf-
andi. Hann var virkur í félags-
málum og var m.a. formaður
Verslunarmannafélags Húsa-
víkur á árum áður auk þess að
sitja í stjórnum hinna ýmsu fé-
laga og félagasamtaka. Hann
hafði mikinn áhuga á tónlist,
var góður söngmaður og lék
m.a. á básúnu með Lúðrasveit
Húsavíkur í mörg ár á sínum
yngri árum. Þá var hann einn af
meðlimum Karlakórs Kópavogs
og söng með honum til æviloka.
Útför Þórhalls fer fram frá
Lindakirkju í Kópavogi í dag,
17. febrúar 2015, kl. 13.
diktsdóttir, f. 30.
apríl 1974. Börn
þeirra eru Kolbrún
Elma, f. 9. október
2003, og Magni
Leon, f. 12. október
2013. 2. Björn, f.
18. nóvember 1977,
sambýliskona hans
er Íris Traustadótt-
ir, f. 26. september
1978. Fyrri sam-
býliskona Björns
var Sigurlaug Eva Stef-
ánsdóttir, f. 3. október 1980,
börn þeirra eru Lára Kristín, f.
3. október 2000, og Stefán
Darri, f. 7. febrúar 2005. Börn
Írisar eru Ólafur Trausti, f. 23.
mars 2008, og Anna Katrín, f.
26. mars 2010. 3. Hanna María,
f. 5. október 1979.
Þórhallur ólst upp á Húsavík.
Meðfram skólagöngu hóf hann
snemma að vinna með föður sín-
um að sjósókn en hann hafði
alla tíð mikla ánægju af sjó-
mennsku. Hann útskrifaðist frá
Kaldan dag í nóvember síðast-
liðnum fengum við systkinin þær
hræðilegu fréttir að pabbi hafði
greinst með krabbamein. Við
reyndum að nýta tímann sem
best og eiga sem flestar stundir
saman en baráttan við þennan
illvíga sjúkdóm var töpuð fyrir-
fram því krabbameinið var kom-
ið á lokastig þegar það upp-
götvaðist og tíminn til að kveðja
varð allt of stuttur.
Margar góðar minningar rifj-
ast upp þegar við hugsum til
baka, fyrst og fremst var pabbi
ótrúlega skemmtilegur og lífs-
glaður. Hann hafði gaman af því
að veiða og það eru ófáar minn-
ingarnar sem við eigum um lax-
veiði í Reykjadalsá eða rjúpna-
skytterí uppi á fjöllum. Hann
hafði gaman af tónlist, hann
hafði fallega rödd, söng í Karla-
kór Kópavogs og spilaði á bás-
únu í mörg ár á sínum yngri ár-
um. Hann var uppátækjasamur
og til að nefna eitthvað þá vorum
við systkinin ásamt honum eitt
sinn að horfa á Jón Pál krafta-
karl gera ýmsar kúnstir í sjón-
varpinu hjá Hemma Gunn, ein
þrautin var að rífa símaskrá í
tvennt. Pabbi sagði að þetta gæti
nú ekki verið mikið mál, hljóp
niður og sótti símaskrána og reif
hana í tvennt við mikinn fögnuð
okkar systkinanna. Hrifning
mömmu varð samt aðeins minni
þar sem tíma tók að útvega aðra
símaskrá í þá daga. Pabbi var
með stórt hjarta, hann talaði
aldrei illa um nokkurn mann og
kom fram við alla eins og jafn-
ingja. Hann gat alltaf fundið eitt-
hvað jákvætt við allar aðstæður
og hafði það einstaka viðhorf að
hvergi væri leiðinlegt að vera ef
maður væri skemmtilegur sjálf-
ur. Samverustundirnar okkar
einkenndust af mikilli hlýju og
gleði og oft var kátt á hjalla og
gert vel við sig í mat og drykk
hjá honum og Siggu konunni
hans. Hann var aldrei kjaftstopp
og mjög hnyttinn í svörum ásamt
því að vera frábær sögumaður.
Hann eignaðist fjölmarga vini á
sinni lífsleið og naut þess að vera
í góðra vina hópi og var þar
hrókur alls fagnaðar. Hann var
mjög skipulagður, vandvirkur og
alltaf duglegur í vinnu, sennilega
væri hægt að telja veikindadaga
hans yfir ævina á fingrum ann-
arrar handar.
Pabbi var alltaf heilsuhraust-
ur, stór og sterkur maður sem
fékk í minningunni aldrei svo
mikið sem kvef. Fréttir af
krabbameini á lokastigi voru því
gríðarlegt áfall fyrir okkur
systkinin, pabbi tók þessum
fréttum af miklu æðruleysi og
bar sig vel í veikindunum. Síð-
ustu ævidagana dvaldi pabbi á
líknardeild Kópavogs, þar kom
svo vel í ljós hve margir stóðu
honum nærri og komu margir
langt að til að kveðja hann. Pabbi
var stoltur af barnabörnunum
sínum fjórum og fylgdist vel með
þeim og augljóst var hversu
rosalega vænt honum þótti um
þau.
Í dag kveðjum við þennan
yndislega mann sem við vorum
svo heppin, þakklát og stolt að
eiga fyrir pabba, við munum
sakna þín sárt, við elskum þig.
Ágúst, Björn og
Hanna María.
Ég kynntist Þórhalli fyrir
tæpum tuttugu árum. Fljótlega
varð mér ljóst að bak við hóg-
værð hans bjó einstakt ljúfmenni
með stórt hjarta og mikla kímni-
gáfu. Okkur fjölskyldunni þótti
alltaf svo vænt um að koma í
Engihjallann til þeirra Siggu.
Þar tók iðulega á móti okkur ilm-
andi lykt af steiktu læri eða öðr-
um kræsingum. Þórhalli þótti
ótrúlega vænt um sína og var
mjög stoltur af barnabörnum
sínum. Honum fannst mjög gam-
an að fylgjast með þeirra tóm-
stundaiðkun, sérstaklega fót-
bolta. Einnig hafði hann mikla
gleði af því að horfa á afastelp-
urnar sínar spila á þverflautu
eða að syngja á alls kyns uppá-
komum því sjálfur hafði hann
spilað á sínum yngri árum á bás-
únu í lúðrasveit og var á sínum
seinni árum meðlimur í Karlakór
Kópavogs. Þórhallur hafði mjög
gaman af því að segja sögur.
Hann var mjög vel máli farinn
maður og sagði skemmtilega frá.
Heiðarlegri mann er erfitt að
finna eða duglegri til vinnu. Það
er óhætt að segja að Þórhallur
var ein af þeim manneskjum sem
maður kynnist á lífsleiðinni sem
gerir mann og alla aðra í kring-
um hann að betri manneskjum
við það eitt að þekkja hann.
Elsku Þórhallur, þín verður
sárt saknað.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hvíl í friði.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Þín tengdadóttir
Jenný Ýrr.
Andlát bróður okkar kom ekki
á óvart. Aðdragandinn var að
vísu skammur, 18. nóvember
greindist hann með sjúkdóminn
sem dró hann til dauða.
Það var ekki fyrr en bróðir
okkar gat varla stígið í fæturna
að hann leitaði til læknis enda
ekki kvartsár. Þegar læknirinn
sagði honum að staðan væri al-
varleg tók hann þeim tíðindum
með jafnaðargeði. Aldrei gafst
hann upp og barðist berhentur
við óvættinn. Fullir aðdáunar
horfðum við bræður á hann taka
baráttuna með æðruleysi og
jafnaðargeði. Hann kvartaði
aldrei, féll með reisn umvafinn
sínum nánustu.
Hann var vinamargur og það
kom best í ljós á lokasprettinum,
gamlir vinir og félagar höfðu
samband við fjölskylduna og
heimsóttu hann á líknardeildina í
Kópavogi. Æskuvinur hans gerði
sér ferð frá Húsavík til að vaka
yfir honum. Skömmu fyrir and-
látið sagði þessi vinur: „ég held
að Þórhallur hafi ekki átt sér
neinn óvildarmann“.
Sem ungur drengur á Húsavík
drakk hann í sig dásemdir nátt-
úrunnar og hvarf oft sporlaust á
vit ævintýranna sem gátu leynst
í veiðiferð með pabba út á Skjálf-
anda, lontuveiði í hyl Skógar-
gerðislækjar eða bara marhnúta-
veiði við bryggjuna.
Þórhallur var snemma vakinn
og sofinn yfir velferð okkar
bræðra. Oggi minnist þess þegar
hann var 8 ára og var að leik á
Reykjaheiðarvegi 6. Hann var að
bjástra við þungan planka, hvar í
var rekinn nagli eigi smár og
ryðgaður vel. Svo ólánlega tókst
til að drengur missti plankann úr
höndum sér og hann féll á rist
hægri fótar og gekk saumurinn í
gegnum ristina. Arnar var ekki
fæddur og því ekkert gagn að
honum. Svo ógurlega veinaði
drengur af kvölum að Þórhallur,
staddur órafjarri, gekk á hljóðið.
Hann skynjaði skarpt vanda-
málið, þreif bróður sinn í fangið
og kom drengnum á timburhjól-
börur föður okkar. Stefnan var
tekin á sjúkrastofu Daníels Daní-
elssonar læknis. Þegar þangað
kom tók hann bróður sinn á öxl-
ina, snaraðist inn og gaut augum
á fjölsetna sjúkrastofuna og um
leið og hann opnaði dyrnar á
móttökustofunni sagði stundar-
hátt: „þetta er neyðartilfelli“.
Þetta er lýsandi dæmi um
ábyrgð hans og hve vel hann axl-
aði það að vera elstur okkar
bræða.
Við kveðjum ástkæran bróður,
vin og félaga sem hafði ætlað að
fara með Siggu sinni til Kanar-
íeyja í vor. Sigga sér á eftir sín-
um besta vini sem bróður okkar
þótti svo vænt um enda stóð hún
þétt við bakið á honum alla tíð.
Síðustu dagar Þórhalls voru
okkur bræðrum lærdómsríkir.
Við fengum þá tækifæri til að
rifja upp gamlar og góðar
bernskuminningar. Hann hélt
áfram að vera sá sem fór fyrir
hópnum, æðruleysi hans, kurt-
eisi og tillitssemi kenna okkur að
meta það sem mestu skiptir.
Reyndu aldrei að vera annar en
þú ert. Við eigum eftir að orna
okkur við margar góðar minn-
ingar og hlæja að mörgum sög-
um þínum. Hann kunni þá list að
segja sögur, húmorinn var alla
tíð í farteskinu hjá honum.
Kærar þakkir til þess yndis-
lega fólks sem annaðist bróður
okkar á Landspítalanum og á
líknardeildinni.
Vertu sæll, bróðir, kær með
þökk fyrir að vera eins og þú
varst.
Bræður þínir
Þorkell og Arnar.
Elsku afi minn. Þú varst besti
afi í heiminum. Ég get ekki hugs-
að lífið án þín. Alltaf þegar ég
kom í heimsókn til þín stóðst þú í
dyragættinni og bauðst mig vel-
komna með opnum faðmi. Það
var alltaf gott að koma til þín í
vinnuna og til ykkar Siggu í læri
og margt fleira. Takk fyrir að
vera svona frábær, fallegur, góð-
hjartaður, skemmtilegur og
fyndinn afi. Hvíl í friði, afi minn.
Við eigum minningar um brosið bjarta
lífsgleði og marga góða stund,
um mann sem átti gott og göfugt
hjarta
sem gengið hefur á guðs síns fund.
Hann afi lifa mun um eilífð alla
til æðri heima stíga þetta spor.
Og eins og blómin fljótt að frosti falla
þau fögur lifna aftur næsta vor.
(Guðrún Vagnsdóttir)
Þín
Kolbrún Elma.
Á þeirri stuttu vegferð sem
við mannfólkið eigum hér á jörð-
inni verðum við samferða fólki
sem hefur áhrif á líf okkar með
einum eða öðrum hætti.
Þannig var með Þórhall
Björnsson sem borinn er til graf-
ar í dag. Ég varð þeirrar gæfu
aðnjótandi að tengjast honum
fjölskylduböndum síðastliðin 28
ár.
Þórhallur var afskaplega ljúf-
ur og góður maður, auk þess að
vera gæddur mikilli kímnigáfu.
Síðustu 2-3 mánuðir voru erfiðir
Þórhalli og fjölskyldu hans.
Hann greindist með krabba-
mein 18. nóvember síðastliðinn.
Ég var viðstödd þegar læknirinn
tjáði honum tíðindin.
Það var með ólíkindum að
fylgjast með hvernig hann tók
þessum örlögum sínum með
æðruleysi og stillingu. Þannig
var hann til dauðadags. Hann
kvartaði aldrei og reyndi að hlífa
sínum nánustu við áhyggjum af
sér.
Þórhallur hafði til að mynda
mikinn áhuga á fasteignakaupum
sem ég stóð í á dögunum, enda
var hann „gamall“ fasteignasali
sjálfur. Þegar ég leit inn hjá hon-
um klukkan átta einn morguninn
vildi hann drífa í að hringja í
fasteignasala og redda málunum
samstundis.
Þegar ég spurði hann hvernig
hann hefði sofið þá um nóttina
var það algert aukaatriði því það
þurfti að snúa sér að fasteigna-
kaupunum.
Sigga kona Þórhalls og börnin
hans þrjú stóðu þétt við bakið á
honum á þessum erfiðu tímum.
Ég er ríkari manneskja eftir að
hafa fengið að taka þátt í þessum
lokaspretti hans þann tíma sem
hann dvaldi á Landspítalanum.
Ég kveð Þórhall með kvæði
eftir góðan vin okkar beggja um
leið og ég sendi eiginkonu, börn-
um og öðrum aðstandendum
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Mannlífsins bratta bára
ber okkur milli skerja.
Víðfeðmar okkur velur
vegleiðir stundu hverja.
Markandi mannsins tíma
meitlandi spor í grundir,
mótandi margar götur
misjafnar ævistundir.
Lokið er vöku langri,
liðinn er þessi dagur.
Morgunsins röðulroði
rennur upp nýr og fagur.
Miskunnarandinn mikli
metur þitt veganesti.
Breiðir út ferskan faðminn,
fagnandi nýjum gesti.
Nú er vík milli vina
vermir minningin hlýja.
Allra leiðir að lokum
liggja um vegi nýja.
Við förum til fljótsins breiða,
fetum þar sama veginn
þangað sem bróðir bíður
á bakkanum hinum megin.
(Hákon Aðalsteinsson)
Kristjana Helgadóttir.
West Ham hefur misst einn
fremsta stuðningsmann sinn á
Íslandi, við fjölskyldan höfum
misst ennþá meira. Þórhallur,
eða Tóti okkar, kvaddi 7. febrúar
eftir stutt veikindi og erfitt er að
sjá á eftir svona ljúfum og góðum
manni. Ég kynntist Tóta eftir að
hann tók saman við mágkonu
mína, hana Siggu, og var alltaf
gaman að hitta þau í Engihjall-
anum eða á Akureyri þegar þau
áttu leið norður. Minningarnar
hrannast upp þegar ég hugsa til
Tóta og það sem stendur upp úr
er þegar við fórum saman til
Portúgals 1994 og Tóti vildi endi-
lega að við færum á hákarlaveið-
ar. Ég lét til leiðast og sigldum
við langt út á Atlantshafið þar
sem að við veiddum litla hákarla
og hefur þetta oft verið rifjað
upp þegar við hittumst enda frá-
bær ferð í alla staði og eftir
stendur ein skemmtilegasta
minning mín með svila mínum.
Það blundaði veiðimaður í Tóta
og töluðum við oft um silungs-
veiði, rjúpnaveiði og alls konar
fiskveiðar, sögurnar hans voru
oftar en ekki frá Húsavík og ég
sagði honum veiðisögur frá mín-
um veiðiferðum sem hann hafði
mikinn áhuga á. Við töluðum
einnig mikið um enska boltann,
hann var alltaf með á hreinu
hvaða liði ég og synir mínir héld-
um með og bar þau lið yfirleitt
saman við sitt lið, West Ham.
Sigga og Tóti voru mjög sam-
stiga og samrýnd hjón. Þegar við
fjölskyldan vorum að koma suð-
ur var yfirleitt blásið til veislu og
það voru eldaðar kræsingar og
við meðhöndluð sem kóngafólk.
Maður upplifði sig ávallt svo vel-
kominn og börnunum mínum
sýndi hann ætíð mikinn áhuga,
hlýju og kærleik og fyrir það er
ég mjög þakklátur.
Það er sárt að hugsa til þess
að samverustundirnar verða ekki
fleiri, sögustundirnar ekki held-
ur en eftir stendur óendanlegt
þakklæti fyrir þau forréttindi að
hafa kynnst Tóta og átt hann að
öll þessi ár. Hann var öðlingur og
hans verður sárt saknað en
minningarnar munu ylja okkur.
Elsku Tóti, hafðu þökk fyrir allt.
Elsku Sigga, Ágúst, Björn,
Hanna Mæja, Arnar og fjöl-
skyldur, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar allra.
Þinn svili,
Jón Víðir.
Í dag kveðjum við kæran vin
og skólabróður, Þórhall Björns-
son frá Húsavík.
Á fögrum haustdegi í byrjun
október haustið 1966 kom 34
manna hópur ungra og glaðsinna
ungmenna saman á Bifröst í
Borgarfirði þar sem hefja skyldi
nám við Samvinnuskólann.
Þarna var hópur ólíkra einstak-
linga sem komu úr öllum lands-
hlutum með mismunandi bak-
grunn og ólíka sýn á lífið og
tilveruna. Margir voru að hleypa
heimdraganum í fyrsta skipti, yf-
irgefa „hótel mömmu“ og þurftu
að standa á eigin fótum á nýjum
stað.
Einn í þessum hópi var Þór-
hallur Björnsson.
Hann var hógvær og dagfars-
prúður að eðlisfari, ekki mikið
fyrir að trana sér fram eða láta
mikið á sér bera, en var að sama
skapi ljúfur og góður félagi.
Hann hafði næma kímnigáfu og
hafði gott lag á að segja gam-
ansögur sem hittu í mark á
staðnum og stundinni.
Þórhallur var samviskusamur
námsmaður og sinnti náminu vel
en tók einnig virkan þátt í fé-
lagsstörfum í skólanum. Á góð-
um stundum vitnaði hann gjarn-
an í kenningar úr
menningarsögunni og eins rifjaði
hann oft upp fleygar setningar
úr þýskunni á gamansaman hátt
eins og honum var lagið. Snar
þáttur í skólalífinu var að þjálfa
nemendur í ýmsum félagsstörf-
um s.s. ræðumennsku, blaða-
mennsku, tónlist, leiklist og fleiri
þáttum. Haldnar voru kvöldvök-
ur um helgar þar sem nemendur
sáu um dagskrána. Snemma
komu í ljós þeir fjölmörgu hæfi-
leikar sem Þórhallur var gædd-
ur. Hann átti auðvelt með semja
og skrifa í skólablöðin, var lið-
tækur í að koma fram í leikþátt-
um á kvöldvökum, ágætur söng-
maður og greip í að spila á
hljóðfæri í viðlögum.
Hann var virkur í klúbbastarfi
skólans. Seinni veturinn var
hann m.a. formaður útvarps-
klúbbsins sem sá um að útvarpa
skemmtidagskrá um skólann eft-
ir að vistum var lokað á kvöldin.
Eftir útskrift frá Samvinnu-
skólanum vorið 1968 skildi leiðir
og samfundir urðu sjaldnar.
Að loknu Samvinnuskólaprófi
réðst Þórhallur til starfa hjá
Mjólkursamlagi KÞ á Húsavík
og vann þar um árabil á skrif-
stofu. Á þeim árum átti ég und-
irritaður oft leið til Húsavíkur og
þá var yfirleitt eitt af fyrstu er-
indunum að fara í heimsókn á
skrifstofuna til Þórhalls, fá sér
kaffibolla og spjalla um lífið og
tilveruna.
Þórhallur sinnti ýmsum fé-
lags- og trúnaðarstörfum á
heimaslóð. Spilaði m.a. í Lúðra-
sveit Húsavíkur og sat þar í
stjórn. Þá sat hann í stjórn
starfsmannafélags KÞ um árabil
og var formaður í Verslunar-
mannafélagi Húsavíkur.
Þórhallur hafði ánægju af úti-
vist og veiðiskapur var honum í
blóð borinn. Hann hafði á ung-
lingsárum kynnst sjómennsku
hjá föður sínum og starfað við
fiskvinnslu í landi. Þá stundaði
hann skotveiði, einkum sjófugla-
og rjúpnaveiði og sagði oft
skemmtisögur úr þeim veiðiferð-
um.
Að leiðarlokum viljum við
bekkjarsystkinin í útskriftarár-
gangi 1968 frá Samvinnuskólan-
um á Bifröst þakka áratuga vin-
áttu og ánægjulega samfylgd.
Við sendum Sigríði Björgu,
börnum, barnabörnum og öðrum
aðstandendum innilegar samúð-
arkveðjur og biðjum þeim guðs
blessunar á erfiðum tímum.
Þórir Páll Guðjónsson.
Þórhallur
Björnsson
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM