Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.02.2015, Blaðsíða 52

fyrsti maðurinn til að gera þetta. Var Jón
Gnarr til dæmis orginal sem borgarstjóri?
Nei, hann var að leika. Fyrst Jón Gnarr
mátti leika borgarstjóra, hvers vegna má ég
þá ekki leika götusópara?“
Svari nú hver fyrir sig.
Réði ræningjana í vinnu
Hvernig atvikaðist það að þú varðst götusóp-
ari?
„Ég hef komið víða við um dagana. Var í
kvikmyndabransanum og vann um tíma í
banka. Var til dæmis að vinna í Landsbank-
anum þegar hann var rændur. Þegar strák-
arnir sem það gerðu sluppu út réði ég þá til
starfa á Óðali, sem ég rak á þeim tíma. Þeir
hafa verið miklir vinir mínir síðan. Einn
þeirra var svo myndarlegur að þegar ég
setti hann í dyrnar á Óðali fylltist staðurinn
um leið af kerlingum. Ég var lengi í veit-
ingarekstri og einn daginn fékk ég einfald-
lega nóg. Seldi allt draslið. Veitingarekstur
er í eðli sínu mannskemmandi, maður verður
á endanum þræll. Ég átti nokkrar eignir og
gat ferðast í fimm ár. Þá varð ég blankur.“
Og byrjaðir að sópa.
„Það má segja það. Það byrjaði þannig að
ég hringdi í Hrólf Jónsson hjá framkvæmda-
sviði Reykjavíkurborgar og spurði hvort
hann vantaði ekki starfskraft. Ég gæti
hreinsað borgina betur en krakkarnir í ung-
lingavinnunni. Hrólfur féllst á að fá mér
verkefni í Norðurmýrinni. Hverfið var í
klessu en það tók mig ekki nema einn og
hálfan mánuð að laga til. Og hér hef ég verið
síðan, ætli það séu ekki einhver sjö ár, og
hef gengið í öll möguleg störf.“
Ertu bara að vinna fyrir borgina?
„Nei, nei. Ég vinn fyrir ýmsa aðra, ríkið
og einkaaðila. Ég er verktaki og leysi stíflur
og hvað sem er. Ég er með fimm sérhæfða
tækjabíla og hef meira en nóg að gera. Þarf
ekki einu sinni að auglýsa mig. Ef ég þyrfti
þess myndi ég líklega segja að ég væri næst-
bestur í þessu fagi.“
Á eftir hverjum?
„Ég hef ekki fundið hann ennþá en vona
að hann sé til. Það er kalt á toppnum.“
Hann hlær.
Persónulegt samband
„Að öllu gríni slepptu þá gengur þetta
mjög vel. Ég er sanngjarn, vinn vel og er
með góða þjónustulund. Þess vegna leita
menn til mín. Ég einbeiti mér líka að per-
sónulegu sambandi, er ekki með tölvu og
ekki tölvupóst. Ég er að vísu með píptæki
og fax en það er ekki mikið álag á þeim
græjum í seinni tíð. Sumir skilja þetta
ekki, segjast vinna allt rafrænt. Þá segi ég
þeim einfaldlega að ég geti ekki unnið með
þeim.“
Og hvað segja menn þá?
„Flestir beygja sig undir mína sérvisku.“
Hann glottir.
Voru það ekki mikil viðbrigði að fara úr
veitingarekstri í götusópun?
„Þú getur rétt ímyndað þér. Til að byrja
með var ég líka með brynju. Skammaðist
mín hálfpartinn fyrir starfið. Fljótlega eftir
að ég byrjaði hitti ég róna, sem drukkið
hafði á barnum hjá mér, og hann rak upp
stór augu. „Er þetta ekki Örn?“ spurði hann.
Jú, sagði ég. „Hvað í ósköpunum ertu að
gera hér?“ Nú voru góð ráð dýr, ég varð að
finna leið til að halda virðingu minni and-
spænis rónanum. Og Guð er til, ég fann þá
leið. Heyrðu, vinur minn, hvíslaði ég að hon-
um. Ég er í samfélagsþjónustu. Róninn ljóm-
aði allur og ég sá að virðing hans fyrir mér
hafði aukist. „Frábært hjá þér, félagi. Stattu
þig! Um hálfu ári síðar rakst ég aftur á
þennan sama róna og þá sagði hann: „Ertu
ennþá í þessu, Örn minn? Rosalega hefurðu
fengið þungan dóm.“
Dátt er hlegið.
„Annars hef ég bara gaman af því þegar
fólk vorkennir mér og toppurinn er þegar
það býður mér að borða. Ég hef bæði verið
ógeðslega ríkur og ógeðslega fátækur. Núna
er ég þarna mitt á milli og hef það bara
ljómandi gott.“
Aldrei verið frjálsari
Hvað er best við starfið?
„Frelsið. Ég hef aldrei verið frjálsari. Þarf
hvorki að vinna með neinum né undir nein-
um. Það fipar mig ekkert að vera rekinn.
Það er bara verst fyrir vinnuveitendur mína.
Ég geri aldrei þjónustusamninga, þá yrði ég
bundinn, og ræð alfarið mínum vinnutíma. Á
sumrin vinn ég stundum á nóttunni, ef það
hentar mér betur, og þegar veðrið er vont
fer ég ekki að vinna.“
Nú blandar vertinn sér eldsnöggt í sam-
talið. Býður okkur drykki og spyr Örn
hvernig honum lítist á sumarið.
„Ég veit það ekki. FH-ingarnir hafa verið
að kaupa eins og motherf***erar. Þeir verða
erfiðir viðureignar.“
Hvernig kom það til að þú fórst að hreinsa
veggjakrot?
„Það er bara partur af því að halda borg-
inni hreinni. Ég hef tæki til að hreinsa
veggjakrot en það er gert á marga vegu. Ég
hreinsa það með efnum, sandblæs, rappa og
mála yfir, svo dæmi séu tekin. Það má ekki
hreinsa krotið en skilja vegginn eftir í sár-
um. Mitt mottó er að skila veggnum eins
góðum og hægt er.“
Þekkirðu orðið handbragð krotaranna?
„Já, margra. Ég er ekki í stríði við þá,
væri þvert á móti í vondum málum ef þeir
hættu iðju sinni. Ég hlífi kroti líka eins lengi
og ég get ef myndirnar eru fallegar og bæta
umhverfið frekar en hitt. Það er til dæmis
einn sem gerir afar smekklegar litlar dúfur
og kisur víða um bæinn. Auðvitað væri auð-
velt fyrir mig að horfa fram hjá gæðum
krotsins og þrífa það bara, ég fæ greitt fyrir
hvert verk. En ég er ekki í þessu vegna pen-
inganna og þess vegna hlífi ég myndum sem
mér þykja fallegar. Svo lengi sem ég er ekki
beðinn um að fjarlægja þær.“
Þetta eru væntanlega sömu veggirnir aft-
ur og aftur?
„Já, blessaður vertu. Ég er með marga
áskriftarveggi.“
Hann brosir.
Talar eins við alla
Hvernig hefur þér verið tekið í borgarkerf-
inu?
„Ég hef mætt góðu viðmóti þar. Ég hef
Málverk eftir Jackson Pollock? Nei, vélarhlífin á vinnubíl Arnar Karlssonar götusópara.
Margra grasa kennir í bílnum, þar er til dæmis forláta þrýstidæla sem Örn grípur reglulega til.
Árvökul augu Arnar skima
eftir kroti í miðbænum.
Hreinlæti
52 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14.2. 2015