Morgunblaðið - 25.03.2015, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. MARS 2015
höfð að leiðarljósi. Amma kenndi
mér margt og er mér og börnum
mínum fyrirmynd í svo mörgu,
einkum þó því að njóta líðandi
stundar og hafa jákvæðnina og
lífsgleðina sem drifkraft í lífi og
starfi.
Blessuð sé minning elskulegrar
ömmu minnar.
Guðmunda Smáradóttir.
Minningar um Guðríði ná jafn-
langt aftur og minni mitt, því hún
bjó ásamt Sæmundi á hæðinni fyr-
ir neðan okkur á Baldursgötu 7a
frá því löngu áður en ég fæddist.
Hún var litla systir pabba og milli
þeirra náin systkinabönd, enda
talsverður aldursmunur á þeim og
eldri systkinunum. Ég byrjaði að
brölta niður stigann að heilsa upp
á frænku mína jafnvel fyrr en ég
hafði getu til, ein ferðin endaði
þannig að ég missti tönn þegar
jafnvægið brast. Ég var alltaf au-
fúsugestur á neðri hæðinni, þáði
þar veitingar og leit reglulega til
afa míns og ömmu sem þá voru í
hárri elli, eða til Jóns Gunnars
frænda míns. Á báðum hæðum bjó
fólk við nokkuð þröngan kost, með
litla skólagöngu en góða alþýðu-
menntun og ákveðin grunnprinsíp
á hreinu; heiðarleika, sannsögli og
trúmennsku. Illmælgi um aðra var
bönnuð en reynt að halda því frek-
ar til haga, sem jákvætt var og
gott.
Guðríður var einstaklega vel
gerð, bæði líkamlega hraust alla
ævi og ákaflega glaðsinna í sínu
eðli. Ég sá Guðríði sjaldan skipta
skapi og á seinni árum, þegar elli
kerling sótti á og sjón var hulin
myrkri, var þó ávallt stutt í hlát-
urinn út af ýmsu sem gladdi.
Sennilega er slík skaphöfn mikil-
vægur þáttur í því langlífi sem
henni var úthlutað og sem hún
nýtti til fulls. Guðríður fylgdist
alltaf vel með öllu, bæði í þjóðmál-
um og því sem var að gerast í fjöl-
skyldunni, og hjá henni fengust oft
fyrstu fréttir af nýjum fjölskyldu-
meðlimum eða öðru sem máli
skipti.
Við þessi tímamót vil ég nota
tækifærið og þakka Guðríði fyrir
samfylgdina og þann félagsskap,
stuðning og kærleik sem hún
sýndi móður minni síðustu sam-
búðarár þeirra á Baldursgötunni
eftir að þær voru báðar orðnar
einar og ekkjur.
Ég sendi börnum Guðríðar,
Þórhildi, Jóni Gunnari og Smára,
og öðrum ástvinum samúðar-
kveðjur. Gengin er góð kona sem
lifði löngu og farsælu lífi, hélt
reisn sinni og andlegu atgervi allt
til hins síðasta og kvaddi fallega – í
svefni eins og hún óskaði sér.
Blessuð sé minning hennar.
Árni Þórðarson.
 Fleiri minningargreinar
um Guðríður Jónsdóttir bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝ Sigurlína Ingi-mundardóttir
fæddist í Gili í
Austur-Fljótum í
Skagafirði 1. sept-
ember 1917. Hún
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimil-
inu Grund 16.
mars 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhanna
Arngrímsdóttir úr
Fljótum í Skagafirði, fædd
1880 og dáin 1932, og Ingi-
mundur Sigurðsson frá Höfða-
strönd í Skagafirði, fæddur
1882 og dáinn 1941. Systkini
Sigurlínu voru: Sigurður Ant-
on, f. 1907, d. 1924, Sigur-
björg, f. 1909, d. 2003, Einara,
f. 1911, d. 1998, Arngrímur, f.
1912, d. 2008, Ástríður Ingi-
björg, f. 1915, d. 1999, Krist-
inn, f. 1920, dáinn sama ár,
Kristín Oktavía, f.
1922, d. 1997, og
Sigurður Ragnar,
f. 1924, d. 2003.
Árið 1949 giftist
Sigurlína Skarp-
héðni Haraldssyni,
f. 1916, d. 1998.
Foreldrar hans
voru Haraldur
Einarsson, f. 1888,
og Guðlaug Andr-
ésdóttir, f. 1892.
Börn Sigurlínu og Skarphéð-
ins eru Sigrún, f. 1946, og
Hilmar, f. 1953. Börn Sigrúnar
eru Ann Sigurlín Lönnblad og
Skarphéðinn Sæmundsson.
Börn Ann Sigurlín eru Sunn-
eva, Íris og Bjarki Ingabörn.
Kona Hilmars er Helga Ólafs-
dóttir.
Útför Sigurlínu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 25. mars
2015, kl. 15.
Árið 1985 gekk ég fyrst inn á
heimili hjónanna Sigurlínu Ingi-
mundardóttur og Skarphéðins
Haraldssonar að Rauðalæk 11,
verðandi tengdadóttir. Mér leið
strax vel á þessu vel skipulagða og
fallega heimili. Málverk húsbónd-
ans, listmálarans og kennarans
Skarphéðins þöktu veggi og hönn-
un og smíði innréttinga og húsbún-
aðar báru handbragði hans fagurt
vitni.
Heimilisbragur á Rauðalæk var
ólíkur því félagslega umróti sem ég
hafði hrærst í árin á undan þar sem
hlutirnir áttu það til að fara úr
skorðum. Á heimilinu ríkti fullkom-
in reglusemi, gengið var fallega
um, farið vel með og þarna var hver
hlutur á sínum stað. Hjónin voru
hæglát í fasi og Lína tjáði sig lítið
um persónulega hagi og aldrei um
sín helgustu mál. Ég vissi að hún
bjó við fátækt í æsku og að sem
ung stúlka varð hún fyrir því áfalli
að ástvinur fór í sjóinn. Þau systk-
inin sem komust upp fluttu til
Reykjavíkur og vegnaði vel. Sigur-
lína og systur hennar stofnuðu
Matstofu Austurbæjar og ráku í
nokkur ár. Kostgangari þar var
Skarphéðinn, kominn úr Mýrdaln-
um til að mennta sig í myndlist og
kennslufræðum. Kaupsýsla lá til
systkinanna frá Siglufirði og nokk-
ur þeirra stunduðu verslunarrekst-
ur í Reykjavík á síðustu öld.
Í tíðum heimsóknum Línu á
heimili okkar Hilmars eftir að
Skarphéðinn féll frá fyrir 17 árum
gerðum við ítrekaðar tilraunir til að
fá að heyra af æskuárum hennar á
Siglufirði, en án árangurs. Við
fengum þó innsýn í að þegar hún
var telpa var hún í nánum
tengslum við fjölskyldu bíóstjórans
á Siglufirði. Hún gat séð kvik-
myndir að vild og það gaf henni
ríkulega þjálfun í myndmáli kvik-
myndanna. Lína var stemnings-
kona og til í að gera sér dagamun.
Við áttum margar ánægjustundir
yfir kvöldmatnum á laugardögum
og eftir mat færðum við okkur að
sjónvarpinu og horfðum saman á
gott efni, sem Hilmar reiddi fram
með hliðsjón af hennar smekk.
Hann fann gjarnan góðar klassísk-
ar myndir með stjörnum fyrri tíma,
og þær þekkti Lína iðulega betur
en við hin. Með hnignandi andleg-
um kröftum skipuðu stærri sess
stór tónlistarprógröm svo sem af-
mælistónleikar Ragga Bjarna og
opnunarhátíð Hörpunnar.
Lína stóð lengst af fast á því að
búa heima, þó vinkonur og jafn-
öldrur hyrfu inn fyrir dyr stofnana.
Þessi afstaða var farin að valda
henni sjálfri og aðstandendum erf-
iðleikum. Sakir hrörnunar sem
háum aldri fylgir var hún vart fær
um að búa ein með þeirri hjálp sem
henni stóð til boða. Með miklum
eftirgangsmunum var sú málamiðl-
un gerð að hún þægi hvíldarinn-
lögn á Dvalar- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund. Ekki hafði hún dvalið
þar nema fáeina sólarhringa þegar
hún fór að ýja að því hvort hún ætti
ekki kost á áframhaldandi vist og
það gekk eftir. Síðan eru rúm tvö
ár liðin. Á Grund leið henni vel í
umsjá þjálfaðs starfsliðs og unga
fólksins sem annaðist hana af mik-
illi elskusemi. Hún átti til að tregð-
ast við og hafna sjálfsagðri þjón-
ustu af þeirra hendi og nýtti sér
vigt síns virðulega aldurs, en öll
mál leystust á endanum í léttleika
og vinsemd. Á Grund er hugsað vel
um fólk og þar ríkir þekking á því
hvernig á að umgangast aldraða
með skerta getu. Níutíu og sjö ára
leið Sigurlínu vel og hún var engan
veginn södd lífdaga þegar örlögin
gripu inn í og lungnabólga lagði
hana að velli á örfáum sólarhring-
um.
Helga Ólafsdóttir.
Elsku amma mín.
Nú er komið að leiðarlokum.
Mig langar til að minnast þín í örfá-
um orðum. Ég er svo þakklát fyrir
að hafa fengið að alast upp hjá þér
og afa. Þú gafst mér kærleika, um-
hyggju, gleði og stuðning. Þú
kenndir mér dyggðir eins og kurt-
eisi, þolinmæði og reglusemi. Og þú
kenndir mér þakklæti. Að kunna að
meta það sem ég hafði. Þú varst
alltaf til staðar. Þú kenndir mér
einnig aga sem kom sér vel síðar í
námi. Þú gerðir þitt besta í að að-
stoða mig við heimalærdóminn.
Þegar ég var yngri varstu oft
mjög ákveðin og ströng. En ég er
þér svo þakklát fyrir þann skóla þó
mér hafi þótt hann nokkuð strang-
ur á þeim tíma. Þetta hefur stutt
mig mikið. Lagðar voru ákveðnar
reglur varðandi háttatíma, klæðn-
að, vini, lærdóm, mat og fleira. Sæl-
gæti var í lágmarki, lakkrísrör og
kók á sunnudögum.
Þú kenndir mér einnig að
prjóna, hekla, sauma, strauja og
baka dýrindis pönnukökur enda
búkona mikil og kattþrifin. Allur
matur var lagaður frá grunni og fín-
ustu matréttir reiddir fram á hverj-
um degi og fyrir það er ég þakklát.
Á árum áður naut Matstofa Austur-
bæjar þinnar góðu kunnáttu.
Gestrisin varstu með eindæmum
og þess nutu nágrannar, ættingjar
og vinir sem komu til þín í rjúkandi
heitt kaffi og dásamlegar nýbakaðar
kökur. Ég man sérstaklega eftir jóla-
kökunni, vínarbrauðinu og snúðun-
um gómsætu. Þá naustu þín og ljóm-
aðir. Við sérstök tilefni var boðið upp
á sérrí og mér fannst voða spennandi
að dýfa fingrunum í glas og smakka.
Og veislurnar sem við fórum í hjá
Sigga frænda og Dóru: Þar var mikil
gleði, tónlist og dans og þar varstu í
essinu þínu. Og kímnigáfan var sko í
góðu lagi, alltaf eitthvað fyndið að
detta upp úr þér.
Ég fékk mína fyrstu vinnu-
reynslu þegar ég fékk að vinna með
þér í fatabúðinni Drangey hjá Ástu
frænku og Svövu á Laugaveginum.
Ég sá hvað þér þótti gaman að
vinna þar.
Þú varst alltaf svo glöð og kát
þegar ég kom í heimsókn. Og svo
varstu mjög hrifin af barnabarna-
börnunum þínum, Sunnevu, Írisi og
Bjarka. Þú vildir alltaf fara með
okkur út á kaffihús eða gera eitt-
hvað skemmtilegt.
Þér fannst voða gaman að fara í
ferðalög. Við fórum í margar ferðir
til Þingvalla með afa og við fórum
einnig til Víkur í Mýrdal. En þú
fórst líka til útlanda með afa, m.a.
Þýskalands, Rússlands, Frakk-
lands, Ítalíu og Bretlands. Þið kom-
uð heim færandi hendi með ýmsar
gjafir. Ekki má gleyma stór-
skemmtilegu ferðinni sem við fór-
um saman til Flórída. Þar var mikið
hlegið með góðu fólki. Mér þótti
einnig mjög vænt um að þú komst
með Ásu, fyrrverandi tengdamóður
minni, í heimsókn til okkar Inga í
Svíþjóð. Þú vildir vita hvernig við
hefðum það, búsett í öðru landi.
Með hækkandi aldri mýktist þú í
hátterni. Þú faðmaðir mig oft og
kysstir og vildir fá marga kossa.
Þetta var þinn háttur á að sýna
kærleika. Svo vildir þú gefa og fá
kossa frá barnabarnabörnunum.
Ég og börnin mín minnumst þín
með hlýju og gleði í hjarta. Ég
elska þig, amma mín. Ég vona að
þú mætir afa Skarphéðni á ein-
hverjum fallegum stað þar sem sól-
in skín að eilífu.
Ann Sigurlín Lönnblad.
Kaldar hendur komu alltaf upp
um mig, ömmustrákinn sem var
ekki allra duglegastur að brúka
vettlinga og þesskyns plögg sem
fullorðnir voru síklínandi utan á
mann. Ég er ekki fyrr kominn inn
um útidyrnar hjá ömmu og afa en
hún spyr hvort ekki sé kalt úti. Ó,
hvað þér er kalt á höndunum! heyr-
ist svo þegar hún tekur hönd mína
milli lófa sér. Hún strýkur höndum
mínum með sínum. Hendur hennar
eru mjúkar og hlýjar.
Þegar hitastig handanna er orðið
ásættanlegt þarf að koma næringu í
kroppinn. Hjarta heimilisins slær í
eldhúsinu. Þar kunni amma þá list
að búa til hollan og bragðgóðan mat
handa matvöndu barni eins og mér.
Þar galdraði hún líka fram pönnu-
kökurnar og snúðana. Já, snúðarn-
ir! Ekkert vissi ég betra en þessa
litlu gómsætu snúða.
Heimur ungs manns stækkar
þegar hann áttar sig á því að pönnu-
kökurnar hennar ömmu eru ekki
hin platónska frummynd allra
pönnukaka fyrir öllu öðru fólki.
Annað fólk á jú aðrar ömmur sem
bökuðu aðrar pönnukökur sem því
fólki þykir eflaust bestar sinnar
tegundar. (Meira að segja ég átti
aðra ömmu sem bakaði aðrar
pönnukökur en ég ályktaði að mun-
urinn hlyti að skýrast af því að þær
voru voru bakaðar í öðrum lands-
hluta.) En ég vissi ekki til þess að
nokkur annar ætti ömmu sem bak-
aði svona einstaka snúða.
Tímninn bítur á okkur öll. Afi
fellur frá en amma er ávallt til stað-
ar og tekur á móti manni af sinni
stöku hlýju. Ellin hrifsar til sín
vandamenn og samferðamenn um
lífið. Líkamleg færni dvínar og
minnið verður gloppótt. Heimalag-
að bakkelsi víkur fyrir aðkeyptu,
heimaþjónustan tekur við elda-
mennskunni. Að því kemur að
meiri aðhlynningar er þörf og
amma fær að dvelja á Grund.
Heimur roskinnar konu minnkar.
Breytingar geta tekið á og sökn-
uður að hinni sjálfstæðu, drífandi
ömmu minni sem áður var gerði
skrefin þung að þessu nýja heimili
hennar. En lundin léttist á ný þeg-
ar hún sér mig og brosir breitt.
Tekur svo um hendur mér og spyr
hvort ekki sé kalt úti. Hún sem vildi
gefa mér allt átti fátt annað eftir en
hlýju og væntumþykju. Það er allt
sem þarf. Þá skipti ekki máli að
sömu samtölin væru endurtekin og
að oftsinnis þyrfti ég að fullvissa
hana um að mig skorti ekkert. Um-
hyggjan var hennar fyrsta við-
bragð. Hvaða máli skiptir að muna
ekki gærdaginn ef þú nýtur dags-
ins í dag? Og það gerði amma svo
sannarlega. Hún naut sín í fé-
lagsskap heimilisfólksins á Grund
þar sem harðduglegt og ósérhlífið
starfsfólkið sinnti henni af ást og al-
úð. Fyrir það eiga þau allt mitt
þakklæti.
Loks kemur að því að líkaminn
getur ekki meir, heimsóknirnar
verða ekki fleiri. Á dánarbeðinum
tekur hún um hönd mína. Ó, hvað
þér er kalt á höndunum! Hendur
hennar eru mjúkar og hlýjar. Svo
leyfir hún sér að biðja um koss.
Fleiri orð fara ekki okkar á milli.
Næstu nótt kveður háöldruð
kona heiminn í friðsemd og ró. Ég
held um hönd hennar uns andar-
tökin verða ekki fleiri. Kuldinn tek-
ur við en hendur mínar eru mjúkar
og hlýjar. Lífið heldur áfram og ég
er þakklátur fyrir að fá að eiga
svona góða að.
Skarphéðinn Sæmundsson.
Sigurlína
Ingimundardóttir
Við úrvinnslu minningar-
greina urðu þau leiðu mistök
að vitlaus mynd birtist með
minningargreinum um Guð-
rúnu Jónsdóttur sem jörðuð
var frá Akraneskirkju í gær,
24. mars 2015. Rétt mynd af
Guðrúnu er birt hér að ofan
og eru hlutaðeigendur beðnir
velvirðingar á þessum mis-
tökum.
LEIÐRÉTT
Guðrún Jóns-
dóttir (Rúna)
Okkar ástkæri
RAGNAR HERMANNSSON,
hjúkrunarheimilinu Ljósheimum,
áður Tryggvagötu 7,
Selfossi,
lést þriðjudaginn 17. mars.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju
föstudaginn 27. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast hans er
bent á Parkinsonsamtökin.
.
Anna Ósk Ragnarsdóttir, Ingvar Garðarsson,
Sólveig Sjöfn Ragnarsdóttir, Sigurður Grétarsson,
Ragna Björk Ragnarsdóttir, Kristján Helgason,
Anna S. Kjartansdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓFEIGUR PÉTURSSON
rafvirki,
lést á Landspítalanum í Fossvogi 16. mars.
Útför hans fer fram frá Garðakirkju
föstudaginn 27. mars kl. 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
.
Svanhvít Ragnarsdóttir,
Aðalheiður Ófeigsdóttir,
Guðbjörg Ófeigsdóttir,
Margrét Ófeigsdóttir, Magnús Jóhannsson,
Jakob Viðar Ófeigsson, Elfa Kristinsdóttir,
afabörn og langafabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SNÆBJÖRN PÁLSSON,
fyrrverandi slökkviliðsmaður
á Reykjavíkurflugvelli,
lést á Landspítalanum
miðvikudaginn 18. mars.
Útför hans fer fram frá Árbæjarkirkju
föstudaginn 27. mars kl. 15.
.
Magnús Snæbjörnsson, Ingibjörg Sigurðardóttir,
Páll Snæbjörnsson, Guðrún Dóra Gísladóttir,
Sigrún Birna Magnúsdóttir, Hörður Jóhann Halldórsson,
Daði Snær Pálsson,
Arna Pálsdóttir,
Halldór Máni Harðarson, Magnús Ingi Harðarson
og Jóhann Darri Harðarson.
Elsku maðurinn minn og Laugi okkar,
GUÐLAUGUR HEIÐAR JÖRUNDSSON,
Bollagörðum 57,
Seltjarnarnesi,
lést í faðmi fjölskyldunnar
á hjúkrunarheimilinu Sóltúni laugardaginn
14. mars.
Hann verður jarðsunginn frá Neskirkju fimmtudaginn
26. mars kl. 13.
.
Guðrún V. Haraldsdóttir,
Sif, Auður Edda og fjölskyldur.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Borgarneskirkju
föstudaginn 27. mars kl. 14.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Minningarsjóð Brákarhlíðar - sjá heimasíðu: www.brakarhlid.is.
.
Ágústa Jóna Þorsteinsdóttir,
Birna Þorsteinsdóttir,
Theodóra Þorsteinsdóttir, Olgeir Helgi Ragnarsson,
Þorsteinn Þ. Þorsteinsson, Guðrún I. Rúnarsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.