Morgunblaðið - 27.03.2015, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. MARS 2015
hafi samveran alltaf verið sam-
felld. Hefur okkur alltaf þótt jafn
gaman að hittast og rifja upp
þann góða grunn minninga sem
við eigum frá Vestmannaeyjum
og víðar og fyrir það þökkum við
hér.
Nú kveðjum við þig, kæri vin-
ur, og þökkum góða samferð.
Við sendum innilegar samúð-
arkveðjur til allra aðstandenda.
Henrý og Egill.
Árgangsmótum árgangs 1950,
sem fæddist og óx upp í Vest-
mannaeyjum fjölgar eftir því sem
árin líða og væntumþykja skóla-
félaga, sem muna góðu daga upp-
vaxtaráranna, eykst að sama
skapi.
Gísli Ásmundsson, einn af ár-
gangsfélögunum, er fallinn frá
eftir langa baráttu við illvígan
sjúkdóm. Hann kom á mótin þeg-
ar heilsa hans gaf tilefni til og tók
þátt í gleðinni og samverunni af
heilum hug. Hann var hlýr í sam-
skiptum og kátur. Það var alltaf
gaman að hitta hann á góðum
stundum.
Við sendum samúðarkveðjur
til fjölskyldu og vina Gísla. Hans
verður saknað.
F.h. árgangs 1950,
Erna Jóhannesdóttir,
Kristín Þóra Magnúsdóttir.
Mig langar að minnast Gísla í
fáeinum orðum ef slíkt er mögu-
legt. Við vorum bekkjarfélagar
frá 1.bekk í Barnaskóla Vest-
mannaeyja þar til að við lukum
prófi úr unglingadeild Gagn-
fræðaskólans eða 2. bekk, þá
skildu leiðir.
Ég fór í landspróf og MA en
hann fór í Verzló. Við vorum eng-
ir englar sem nemendur en um
þverbak keyrði í 5. bekk er okkur
Gísla ásamt Einari Gylfa Jóns-
syni var kennt um allt sem úr-
skeiðis fór og fannst okkur kenn-
arinn leggja okkur í einelti,
kannski áttum við mest af því
skilið!
Sammæltumst við þá um að
sýna þessum kennara að við vær-
um nú engir vitleysingar og um
vorið urðum við hæstir í D bekk
og hækkaðir upp í E bekk sem
var elítan í þá daga. Ein vinkona
mín segir að bekkurinn hafi aldr-
ei borið sitt barr eftir það.
Gísli ólst upp austur í bæ en
ég í miðbænum, Lautinni, þar
sem var nú ýmislegt brallað og
margir svonefndir villingar á
ferli.
Þannig var svo að ég flutti 13
ára austur á Urðarveg 37. Hélt
ég þá að ég væri kominn í vernd-
að umhverfi úr villinga-miðbæn-
um og Lautinni. En annað var nú
uppi á teningnum. Á milli mín og
Gísla var bara tún, svona 50
metrar. Eitt fyrsta verk hans var
að heimsækja mig en það var á
bíl, Skoda Oktavia Combi Station
eins og Gísli kallaði hann. Hann
flautaði fyrir utan og spurði
hvort ég kæmi ekki á Urðarrúnt
með honum.
Ég hélt það nú. Varð þetta
mjög vinsæl iðja hjá okkur og ef
ég varð ekki var við Gísla þá kall-
aði móðir mín á mig og sagði að
Gísli væri kominn, ekkert mál.
Næstu tvö ár terroriseruðum við
svæðið og oftar en ekki voru með
í för áðurnefndur Einar Gylfi
Jónsson og Egill Ágústsson. Eitt
okkar vinsælasta atriði var að
láta vörubílinn hans Kjartans á
Hrauni renna eftir Heimagöt-
unni niður á bryggju eða þangað
til að Kjartan náði mynd af okkur
undir stýri.
Hann heimsótti foreldra Gísla
og var þá látið af þessari iðju.
Þetta var nú bara brot af því sem
í raun gerðist.
Eins og áður var greint frá
skildu leiðir snemma og má segja
að þær hafi ekki legið aftur sam-
an fyrr en hann veiktist. Ég hitti
hann síðast fyrir um ári á sjúkra-
hótelinu þangað sem hann sagð-
ist stundum fara til að hvíla sig,
þá mátti sjá hversu langt leiddur
hann var.
En það verður held ég að telj-
ast með ólíkindum hversu lengi
hann lifði.
Takk fyrir, Gísli, að hafa feng-
ið að kynnast þér. Ég mun alltaf
segja að skemmtilegri og hress-
ari mann hef ég ekki enn hitt á
lífsleiðinni og er af mörgum að
taka.
Einar Friðþjófsson.
Góður drengur er fallinn frá
og það gerist allt of snemma fyrir
okkur. Hann var hrókur alls
fagnaðar og ljúfur maður í alla
staði. Gísli var skólabróðir minn
og leikfélagi allt frá bernsku og
ég kveð hann núna með þökk fyr-
ir samfylgdina, gleðina og góð-
mennsku. Í Filippíbréfinu segir
Páll við heimamenn: „Ljúflyndi
yðar verði öllum mönnum kunn-
ugt.“ Það er í þeim anda sem ég
rita þessi fátæklegu minningar-
orð að við minnumst þess núna
sem einkenndi Gísla. Þetta var
hans allra besti veikleiki. Hann
var boðinn og búinn að hjálpa
öðrum og veita stuðning.
Á Landspítalanum varð hann
að ambassador í landi kærleikans
af því að hann hafði ekki fyrr
frétt af nýjum sjúklingi á deild-
inni þar sem hann lá sjálfur en
hann stikaði þangað til að púrra
hann upp og alla aðstandendur.
Hann var þar kominn að telja
kjark í heilu fjölskyldurnar og
minna á kærleikann í verki eða
tala um lífið í staðinn fyrir sjúk-
dómana. Það er líka eftir orðum
postulans í sama bréfi: „Verið
ávallt glöð í Drottni … verið ekki
hugsjúk um neitt.“
Gísli starfaði lengi í fisk-
vinnslu í Vestmannaeyjum og
víðar við land og er óhætt að
segja að hann hafi verið ástsæll
verkstjóri og farsæll. Allir hænd-
ust að honum og hann gaf af sér í
öllum samskiptum. Hann vildi
öllum vel og greiddi úr hvers
manns vanda ef það var á valdi
hans á annað borð. Og stefnan
var alltaf fram á veg. Hann seild-
ist bókstaflega eftir því sem var
framundan.
Ég þakka samfylgdina og
votta aldraðri móður hans og
fjölskyldunni allri samúð mína og
bið þeim blessunar. Bið ég góðan
Guð að blessa minningu Gísla.
Magnús Kristinsson
Vestmannaeyjum.
hann námskeið í listmálun með
góðum árangri, og hafði
ánægju af því að fást við mál-
verkið.
Það var Ragnari mikill miss-
ir þegar Jenný eiginkona hans
féll frá fyrir 12 árum, en hann
komst yfir það á sinn hátt, þar
kom vinnusemin sér vel, alltaf
eitthvað til að hverfa að. Ragn-
ar hélt heimili einn eftir fráfall
Jennýjar þar til í apríl 2014, er
hann fluttist á Ljósheima á Sel-
fossi þar sem lífsgæði hans
höfðu skerst af völdum Park-
insonsjúkdómsins.
Minningin um heilsteyptan
og jarðbundinn mann mun lifa
áfram.
Sigurður Grétarsson.
Elsku afi, við kveðjum þig í
dag með hjartað fullt af góðum
minningum.
Afi í kartöflugarðinum, afi í
bílskúrnum, afi að leggja sig
eftir matinn, afi að rækta blóm
í öllum gluggum, afi að baka
jólakökur, afi uppi í stiga að
laga húsið, afi að mála, afi og
ættfræðin.
Afi var svo iðinn, alltaf eitt-
hvað að brasa. Gera við bíla úti
í skúr, vesenast í garðinum og
príla upp í stiga til að tæma
þakrennurnar. Það var ekkert
sem afi gat ekki gert. Sama
hvert verkefnið var hentaði
ávallt að leysa það með derhúfu
og í gömlu mjólkurbúsklossun-
um.
Uppáhaldsstaðurinn hans afa
í húsinu var eldhúskrókurinn,
þar sat hann og las blöðin og
spekúleraði í jólakökuupp-
skriftum. Hann fékk nefnilega
æði fyrir jólakökubakstri á
tímabili, var alltaf að leita að
hinni fullkomnu uppskrift. Þeg-
ar hún var fundin þá var ekkert
gaman að baka lengur. Það var
alltaf svo gaman að spjalla við
afa í eldhúskróknum, hann lá
ekki á skoðunum sínum og
fylgdist vel með okkur barna-
börnunum. Honum fannst allt
sem við sögðum honum svo
merkilegt og svaraði okkur yf-
irleitt með því að segja: „þú
segir ekki!!“. Afi hafði líka
skemmtilega svartan húmor og
gat maður alltaf talað við hann
eins og jafningja.
Elsku afi, þín verður sárt
saknað, nú ímyndum við okkur
að við kyssum þig á kinnina í
kveðjuskyni og þú blæst hana
út eins og þú gerðir alltaf og
segir á móti blessblessbless-
blessblessbless.
Guðbjörg Þóra og Ragnar.
Kæri frændi.
Í minningu barnsins varstu
Raggi frændi á Selfossi, móð-
urbróðir, sem bara varst þarna
einhvers staðar.
En á sólríkum sumardegi
breyttist sýn mín á þér.
Stelpuskottið orðin kaupa-
kona í sveitinni hjá ömmu og
Sigga frænda með öllum þeim
gæðum sem því fylgdu, við
frændi í heyskap úti á flöt þeg-
ar þú rennir í hlaðið og mín
fyrsta hugsun er sú, jæja Raggi
frændi komin, sá fyrir mér
hallarbyltingu þar sem ég yrði
sett aftur á hrífuna og hann
myndi rúlla um á traktornum
mínum.
En ekki var það reyndin, áð-
ur en ég vissi varstu kominn á
fullt með hrífuna í annarri og
heykvíslina í hinni.
Held að þú hafir bara verið
stoltur af stelpunni á traktorn-
um.
Takk fyrir að vera þú.
Sólveig Antonsdóttir.
Að kynnast Ragnari Her-
mannssyni á upphafsárum bíla-
dellunnar hefur sennilega verið
mesta gæfa í lífi mínu. Stund-
irnar og viðkomurnar í bíl-
skúrnum á Tryggvagötunni
voru margar og minnisstæðar.
Sú ótrúlega þolinmæði sem
vinur minn Raggi hafði til þess
að sinna þessum óvirka, málóða
sveitadreng voru með ólíkind-
um, sama hvenær maður kom
við, alltaf hafði hann tíma. Enn
í dag þegar sprautun á bílum
ber á góma, minnist ég alltaf
bílskúrsins á Tryggvagötunni,
sem var svona heill heimur út
af fyrir sig, allt út um allt en
allt samt á réttum stað. Smá
ryk á dósum en það skaðaði
ekki listaverkin sem út úr
skúrnum komu. Svo mörg voru
handtökin sem hann rétti mér
að móral fengi ég, færi ég að
reyna að telja þau upp.
Ekki get ég annað en minnst
á drottninguna sem stóð honum
við hlið í gegn um lífið, og færði
honum tvær dætur. Nei, þær
voru eiginlega þrjár þó svo að
yngsta prinsessan væri afa- og
ömmustelpa.
Ég talaði um drottninguna
hana Jenný. Maður sá það þeg-
ar árin liðu hvílíkt umburðar-
lyndi og þolinmæði hún hafði,
hann í skúrnum á kvöldin og
um helgar, og þegar við komum
inn í kaffi fann maður aldrei
annað en hlýju og elskulegt við-
mót. Maður sér það í dag
hverskonar heimilisfriðarspillir
maður var. Ég veit að mér
verður fyrirgefið og ég veit líka
að núna þegar leiðir þeirra
liggja saman á ný , þá leggur
hann bílaviðgerðir á hilluna og
leggst frekar í listsköpun og
nýtur nærveru Jennýar sinnar.
Samúðarkveðja. Holli.
Þorvaldur Guðmundsson.
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist í
Göngustaðakoti í
Svarfaðardal 20.
júlí 1930. Hún and-
aðist á hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
Brákarhlíð í Borg-
arnesi 14. mars
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Ágústa
Guðmundsdóttir
húsfreyja, f. 4.8. 1909, d. 12.1.
1985, og Jón Björnsson, húsa-
smiður og byssusmiður, f. 16.10.
1907, d. 7.1. 1991. Albræður Sig-
ríðar voru 1) Hjálmar Örn, f.
10.11. 1932, d. 2.1. 2012, og 2)
Hermann Heiðar, f. 27.3. 1935,
d. 30.6. 2007. Hálfsystkini sam-
mæðra eru 1) Elísabet, f. 11.8.
1938, d. 15.3. 2009, 2) Sæmund-
ur Heimir, f. 13.4. 1940 og 3)
Ragnheiður Guðmunda, f. 2.2.
1947. Hálfsystkini samfeðra eru
1) Brynjar Hreinn, f. 18.9. 1935,
2) Rafn Birnir, f. 25.1. 1940, 3)
Bragi Jóhann, f. 28.2. 1941, 4)
Gunnar Jón, f. 22.4. 1946, 5)
Ágústína Guðrún, f. 2.5. 1949, 6)
Auður Guðný, f. 27.4. 1950 og 7)
Rúnarsdóttir, f. 27.11. 1968.
Dóttir Þorsteins og Báru Kjart-
ansdóttur er Elva Brá, f. 1990,
börn Þorsteins og Guðrúnar
eru: a) Sunneva, f. 1997 og b)
Andri Hrafn, f. 1999. 5) Andvana
fædd dóttir 1965.
Sigríður ólst upp á Hólmavík.
Hún gekk í barnaskóla á Hólma-
vík og unglingaskóla á Drangs-
nesi. Hún var einn vetur í Hús-
mæðraskólanum Ósk á Ísafirði
og stundaði einnig nám við
Myndlista- og handíðaskólann í
Reykjavík um nokkurt skeið.
Sigríður fór ung í vist til Reykja-
víkur og Noregs. Hún starfaði
við ýmis störf en vann lengst af
við iðjuþjálfun á Dvalarheimili
aldraðra í Borgarnesi. Hún var
virk í félagslífi í Borgarnesi, var
félagi í Svannasveitinni Fjólum í
mörg ár og í Kvennaklúbbi Rót-
arý í Borgarnesi, Keðjunum.
Sigríði var margt til lista lagt,
eftir hana liggja mörg handa-
vinnuverkin. Hún hafði gaman
af að skrifa og samdi sögur og
ljóð. Hún skrifaði barnabók og
gaf út ljóðabók með ljóðum sem
hún hefur samið í gegnum árin.
Hún hefur einnig samið nokkur
lög við ljóðin sín.
Útför Sigríðar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag, 27. mars
2015, og hefst athöfnin kl. 14.
Sigurgeir, f. 27.11.
1955.
Sigríður giftist
Þorsteini S. Theo-
dórssyni árið 1955.
Foreldrar hans
voru Þóra Árna-
dóttir, f. 24.2. 1899,
d. 7.9. 1982 og
Theodór N. Sig-
urgeirsson, f. 22.9.
1895, d. 4.8. 1983.
Sigríður og Þor-
steinn skildu. Börn Sigríðar og
Þorsteins eru: 1) Ágústa Jóna
lífeindafræðingur, f. 13.3. 1956.
2) Birna tónlistarkennari, f.
27.7. 1957. Dætur hennar og
Þorvaldar Heiðarssonar eru: a)
Anna Sigríður, f. 1977, gift
Hrafni Ásgeirssyni f. 1978, b)
Theodóra Lind, f. 1980, synir
hennar eru Eirik Haki, f. 2008
og Ethan Arn, f. 2010. 3) Theo-
dóra tónlistarskólastjóri, f. 7.8.
1958, gift Olgeiri Helga Ragn-
arssyni, f. 29.3. 1966. Dætur
þeirra eru: a) Sigríður Ásta, f.
1994 og b) Hanna Ágústa, f.
1996. 4) Þorsteinn Þór húsa-
smiður, f. 2.2. 1963, sambýlis-
kona hans er Guðrún Ingibjörg
Elsku mamma mín, komið er að
kveðjustund. Það eru margar
hugsanir sem hafa flogið í gegnum
hugann síðustu dagana og einnig
þakklæti. Þakklæti fyrir að eiga
þig fyrir mömmu. Þakklæti fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Þú hefur alltaf verið minn stóri
stuðningur í lífinu, þú hefur alltaf
hvatt mig og stutt mig í því sem ég
hef tekið mér fyrir hendur og þú
hefur alltaf verið til staðar fyrir
mig og mína. Það var alltaf hægt
að leita til þín og þú hafðir alltaf
ráð.
Þegar ég var í náminu, ýmist
hér heima eða í útlöndum, varstu
alltaf tilbúin að hvetja mig til dáða.
Ég hringdi í þig þegar mér fannst
mér ekki ganga vel og alltaf varstu
tilbúin að spjalla og hressa mig
við. Þú gafst mér alltaf allan þann
tíma sem ég þurfti til að tala. Það
var svo gott að tala við þig og þeg-
ar símtalinu lauk var ég tilbúin að
halda áfram, miklu bjartsýnni. Ég
áttaði mig ekki á því þá en veit
núna að stundum varstu að elda
mat þegar ég hringdi og allt var að
sjóða uppúr eða brenna við, en
aldrei fann maður að þú hefðir
ekki tíma til að hlusta. Þú varst
einstök.
Þér var margt til lista lagt, þú
saumaðir margar flíkurnar á okk-
ur systkinin og síðan barnabörnin,
þú varst svo natin í garðinum með
rósirnar þínar og sólberin. Þú
varst fljót að setja saman vísur og
líka lög. Ef mig vantaði vísu við er-
lent lag raulaði ég lagið fyrir þig
og vísan var tilbúin eftir smá-
stund.
Þú kenndir okkur systkinunum
svo margt, þú kenndir okkur allt
sem prýða á góðan mann. Þú
kenndir okkur að meta tónlist, þú
kenndir okkur mörg, mörg söng-
lög, stundirnar í stofunni á
fimmtudagskvöldunum voru okk-
ur svo ótrúlega mikils virði, þú
með gítarinn og við öll að syngja
saman. Eftir að ég flutti aftur
heim í Borgarnes og fór að starfa
við Tónlistarskólann varstu mér
og skólanum mikill styrkur, takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
tónlistarskólann okkar.
Þú hefur verið okkur fjölskyld-
unni ómetanleg, elsku mamma,
við höfðum alltaf aðgang að þér,
þú hafðir alltaf tíma til að passa
stelpurnar, þú hafðir alltaf tíma til
að létta undir með okkur. Syst-
urnar eiga svo margar góðar
minningar um ömmu Siggu, það
var dýrmætt fyrir þær að fá að
vera mikið með þér þegar þær
voru litlar og margt brölluðuð þið
saman.
Þú hugsaðir alltaf um aðra á
undan sjálfri þér, þú hugsaðir allt-
af hlýlega til allra. Eitt af falleg-
ustu ljóðum þínum er einmitt ein-
kennandi fyrir hve þú fannst það
góða í öllum. Ég læt það fylgja hér
með.
Lestir finnast flestum hjá,
fáir vinna allra hylli.
En sjá það best er sérhver á
sannarlega er lífsins snilli.
Ég vil þakka konunum í blokk-
inni sem hafa verið mömmu svo
góðar.
Sérstakar þakkir fær starfs-
fólkið á Brákarhlíð fyrir einstaka
umönnun, sem mamma var svo
þakklát fyrir.
Þú verður alltaf með okkur,
elsku mamma. Minningin um ynd-
islega mömmu lifir. Takk fyrir
allt! Ég kveð þig með fallegu
kveðjunni sem þú kvaddir okkur
alltaf með.
Guð og englarnir veri með þér,
Þín
Theodóra.
Elsku amma, þegar við systur
vorum litlar var ég viss um að þú
vissir allt. Þegar ég spurði þá
sagðir þú að svo væri nú alls ekki
og sagðir að það væri enginn til
sem vissi allt. Þetta kom mér svo á
óvart því þú varst sannarlega klár
og alltaf með svör við öllum okkar
spurningum. Nú erum við orðnar
eldri og ég veit að ekkert okkar
veit allt en ég held að þú hafir
samt verið nær því en margir. Þú
gast alltaf gefið góð ráð sama hvað
bjátaði á og það var fátt betra en
að fara í heimsókn til þín og heyra
hvað þú hefðir að segja. Þú skildir
einhvern veginn allar hliðar máls-
ins og gast séð allt algjörlega for-
dómalaus. Þú bara vissir.
Ég á eftir að sakna þess að tala
við þig, amma. Ég á líka eftir að
sakna grjónagrautarins þíns,
hann var besti grjónagrautur í
heimi. Ég á eftir að sakna þess að
sofna á sófanum á meðan þú horfir
á fréttirnar eða lest. Ég á eftir að
sakna þess að halda í aðra höndina
þína á meðan hin strýkur mér um
ennið.
Ég á eftir að sakna þess að
heyra þig syngja, hlæja, brosa,
fara með vísur og bara þess að fá
að vera nálægt þér. Ég er samt
svo þakklát fyrir að eiga allar
þessar góðu minningar um þig og
fyrir allt það góða sem þú hefur
kennt mér. Ég veit að þú verður
alltaf hjá mér og vakir yfir okkur
systrum eins og þú hefur alltaf
gert. Elsku amma mín, ég elska
þig og ég bið Guð og englana og
allar góðar vættir að vera með þér
þar sem þú ert.
Þín
Sigríður Ásta.
Elsku amma, ég ætla að hefja
þessa grein á því að segja það
hreint út að þú ert blíðasta og
besta kona sem ég hef á ævinni
kynnst. Þú kenndir mér svo margt
og ég á þér líf mitt að þakka. Þú
varst alltaf tilbúin að hlusta. Þú
varst alltaf tilbúin að hugga mig
þegar mér leið illa og ég fékk alltaf
að tæma tárapokana hjá ömmu á
meðan þú straukst á mér bakið og
sagðir „svona, svona“. Þá hurfu
allar heimsins sorgir. Þú kenndir
mér að vera heiðarleg og bera
virðingu fyrir sjálfri mér. Ég væri
ekki sú manneskja sem ég er í dag
væri það ekki fyrir þitt tilstilli. Ég
er svo óendanlega þakklát að hafa
fengið að hafa þig hjá mér.
Mér þótti svo undurvænt um
gróðurhúsið þitt á Kjartansgöt-
unni. Þú varst einhvern veginn
svo töfrandi kona og allt blómstr-
aði sem þú komst nálægt. Hvort
sem það var fólk eða plöntur. Þú
varst svo gefandi og hjartahlý.
Elsku amma, mér þykir svo vænt
um þig. Ég geymi allar ljúfu minn-
ingarnar okkar innst í hjartanu
mínu og ég veit að þú ert alltaf hjá
mér. Þú skalt ekki hafa áhyggjur
af mér, amma mín, þó að heim-
urinn sé stundum harður, ég
spjara mig.
Við sjáumst aftur síðar, elsku
amma. Ég ætla að kveðja þig núna
eins og ég hef alltaf gert alveg síð-
an ég man eftir mér, ef ske kynni
að ég skyldi aldrei ná að kveðja
þig aftur.
Ég elska þig af öllu hjarta og
miklu, miklu, miklu, miklu, þús-
und-hundrað-milljón sinnum end-
urtekningarmerki meira.
Þín,
Hanna Ágústa.
Sigríður Jónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar