Morgunblaðið - 31.03.2015, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 31. MARS 2015
Mig dreymdi að ég stæði við
veisluborð að velja mér eitthvað
á disk. Ég man að allt var frekar
óljóst í draumnum annað en að
ég var í fjölskylduboði. Ég
heyrði mömmu tala við einhvern,
sem ég held að hafi verið Ólöf
frænka. En svo heyrði ég rödd-
ina þína og þar stóðst þú fyrir
aftan mig og horfðir á mig með
þeim svip að ég sá að þú fannst
til með mér og vorkenndir mér.
Þessi stund var mér ekkert
óskýr, ég sá þig lausa við
krabbamein, Ég sá þig með ljós-
ar krullur í gráum bol, með bæði
fögru augun og slétta í framan.
Ég tók utan um þig hágrátandi
og sagði: „Ég vissi að þú myndir
jafna þig.“ Ég fann þegar ég hélt
utan um þig að þér leið vel og þú
skeinst af hamingju. Þegar ég
vaknaði vissi ég að þegar kæmi
að því myndir þú jafna þig og
fara á góðan stað. Þarna varst
það þú sem fékkst að vorkenna
mér en ekki ég þér. Elsku Aldís
frænka, þú varst og munt alltaf
vera einstakur demantur. Ég
elska þig að eilífu.
Ég spyr þig hvað þessi demantur
tákni,
þú segir að hann sé kærleikur og frið-
ur.
Þá finn ég frið fylla anda minn og líf,
fullvissan um að allt fari vel.
Þegar ég stend upp
veit ég að þú sérð um mig.
Ég er í þinni hendi, sama hvernig fer
á ég alltaf þig til að halla mér að.
(Elfa 2004)
Aðalheiður Ísold Hoffmann.
Mikið er það óraunverulegt að
sitja hér og skrifa minningar-
grein um þig, elsku Aldís mín.
Þú þessi yndislega og kraftmikla
manneskja fallin frá langt fyrir
aldur fram.
Mér verður hugsað til þess
þegar við kynntumst fyrst fyrir
25 árum síðan þar sem leiðir
okkar lágu saman í prentsmiðju
DV. Þar unnum við saman stutt-
an tíma en um leið kynntist ég
einstakri manneskju. Þegar þig
vantaði einhvern til að passa
frumburðinn, hann Anton Örn
meðan þú varst að vinna og ég
sjálf í fæðingarorlofi, tók ég
hann að mér þar til hann komst
inn á leikskóla. Upp frá því urð-
um við óaðskiljanlegar vinkonur.
Þið Ívar bjugguð í næstu götu
við okkur og því var samgang-
urinn mikill og eftir að þið flutt-
uð gátum talað saman í síma svo
lengi að fjölskyldumeðlimir
spurðu gjarnan „ertu að tala við
Aldísi?“ en þau vissu að það gat
tekið einhvern tíma. Undanfarna
daga hefur mig oft vantað að
taka upp símann og hringja í þig,
elsku vinkona.
Þú varst alltaf til staðar og
boðin og búin til að rétta fram
hjálparhönd, þrátt fyrir veikind-
in. Krafturinn og dugnaðurinn
hefur alltaf einkennt þig. Mér er
það sérstaklega minnistætt þeg-
ar ég var að undirbúa ferming-
arveislu dóttur minnar og þú
vildir fá að hjálpa til. Ég sagði
við þig að ég réði vel við verk-
efnið þó svo að ýmislegt væri
ógert, því ég vildi auðvitað hlífa
þér. Þá sagðir þú svo eftir-
minnilega „ég er með tvær hend-
ur og tvo fætur en bara með eitt
auga“. Húmorinn var aldrei
Aldís Katrín
Guðlaugsdóttir
✝ Aldís KatrínGuðlaugsdóttir
fæddist 3. júní 1969
í Reykjavík. Hún
lést 17. mars á líkn-
ardeild Landspít-
alans eftir löng og
erfið veikindi.
Jarðarför Aldís-
ar fór fram frá
Grafarvogskirkju
30. mars 2015.
langt undan hjá
þér.
Þér var ýmislegt
til lista lagt og fal-
lega skartið sem þú
gerðir til að hafa
eitthvað fyrir stafni
í veikindunum ber
þess glöggt merki.
Og nú er skartið
sem ég á eftir þig
ómetanlegt og mér
þykir svo óskaplega
vænt um það, eitthvað sem
minnir mig á þig hvern einasta
dag.
Þú kenndir mér að njóta
augnabliksins, lifa hvern einasta
dag til fullnustu, njóta líðandi
stundar með fjölskyldunni og
vinum, fyrir það er ég þér þakk-
lát. Það var mér mikil hvatning
að sjá hvernig þú hlúðir að fjöl-
skyldunni, hvattir drengina þína
áfram í lífinu. Það er ekki sjálf-
gefið að fá að kynnast demöntum
eins og þér, elsku Aldís mín, þó
að samferðartíminn hafi verið
allt of stuttur.
Traustari vinkonu er ekki
hægt að hugsa sér og það eru
kostir eins og þú hafðir að bera
sem maður leitar að í fari vina
sinna.
Ég er þakklát og ríkari að
hafa átt þig fyrir vinkonu. Sökn-
uðurinn er mikill en minningin
um þig mun lifa í huga mér að ei-
lífu.
Ég held í þá minningu um
faðmlagið og kossinn sem ég
fékk frá þér rétt áður en þú fórst
frá okkur og fingurkossinn sem
þú sendir mér kvöldið sem ég sá
þig síðast. Það eru ekki til þau
orð til að lýsa því hversu mikið
ég sakna þín en um leið er ég
þakklát fyrir að hafa fengið að
verða þér samferða í lífinu.
Minningarnar eru margar og
góðar og verða ekki af okkur
teknar.
Elsku Ívar, Anton, Hlynur og
aðrir ástvinir. Hugur okkar er
hjá ykkur og fjölskyldum ykkar.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ég vona að minningar um ein-
staka, dásamlega og lífsglaða
konu hjálpi ykkur í gegnum
þessa erfiðu tíma.
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Addbjörg og fjölskylda.
Hvar skal byrja? Það er af svo
mörgu að taka en það er ljóst að
saumaklúbburinn verður aldrei
samur. Aldís okkar er farin,
hetja sem laut í lægra haldi fyrir
þeim illvíga sjúkdómi sem
krabbamein er.
Við eigum fullt af minningum
eftir 20 frábær ár saman í saum-
klúbbnum sem fékk nafnið Fugl-
arnir. Nafn sem okkur þótti svo
við hæfi enda mikið talað og hátt
svo hljómaði eins fuglabjarg
þegar við komum saman. Við
höfum átt margar góðar stundir
saman, búið til fullt af minning-
um og verið til staðar hver fyrir
aðra í gegnum súrt og sætt.
Þegar við setjum niður og
minnumst góðrar vinkonu leið-
um við allar hugann að ótal
mörgum sumarbústaðaferðum
sem Fuglarnir fóru í. Þar réði
gleðin ríkjum, mikið hlegið og
brallað. Við minnumst fyrstu
ferða okkar þegar allar áttu að
koma með eitthvað, það voru
fimm brauð, sex smjörstykki og
fjórir kaffipokar. Það sem við
gerðum grín að okkur.
Við vorum duglegar að hafa
leiki í þessum ferðum, þema-
kvöld og klæða okkur í furðu-
dess. Makar okkar hafa fengið
að koma með í nokkrar svona
ferðir. Fyrir eina slíka var
ákveðið að við myndum mæta í
sparifötunum. Það var frábær
hugmynd nema afleggjarinn að
bústaðnum var ófær þannig að
makarnir urðu að ýta í lakks-
kónum sem var óborganleg sýn.
Köppunum tókst að koma okkur
í hús og áttum við stórskemmti-
lega helgi, Fuglar og makar
saman. Það er hægt að skrifa
margar blaðsíður af minningum
en látum staðar numið hér.
Aldís var mikill húmoristi, gat
gert grín að sjálfri sér, einlæg,
yndisleg og góð vinkona. Við
höldum minningu hennar á lofti
og látum þetta vera lokaorðin „
na na na na na na na na … ekki
trufla ég er að telja.“ Elsku Ívar,
Anton, Hlynur og aðrir aðstand-
endur við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð.
Saumaklúbburinn Fuglarnir:
Adda, Anna Helga, Erla,
Eyrún, Guðný, Katrín
(Kata), makar og börn.
Elsku hjartans Aldís mín.
Ég þakka þér fyrir ómetan-
lega vináttu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Já, það var sannarlega mín
gæfa að kynnast þér – og fá að
hlæja með þér í gegnum árin
okkar saman. Vináttan dýrmæt
og einlæg.
Ljúfar og góðar minningar
hafa hlaðist upp í huga mér und-
anfarna daga. Stundir sem aldrei
gleymast, tíminn vel nýttur þeg-
ar við hittumst og símtölin alltaf
löng. Við kynntumst fyrst í
krabbameinshópnum í sundlaug-
inni á Grensási þar sem við hlóg-
um meira en allir hinir hóparnir
samanlagt. Það er svo hollt að
hlæja og gera smágrín.
Þú hafðir einstakt lag á að
láta öðrum líða vel í kringum þig
og vinahópurinn var stór. Það
var aldrei neitt mál að aðstoða
aðra, bjóða í mat eða hvað sem
var. Fjölskyldan og vinirnir voru
þér allt, enda velkomnir til ykkar
alla daga og Ívar löngu hættur
að kippa sér upp við mannfjöld-
ann í kringum þig.
Mér finnst eins og við höfum
alltaf þekkst. Kannski af því að
við áttum mjög margt sameig-
inlegt og það var óútskýranleg
tenging á milli okkar sem kom
okkur oft á óvart. Mér þykir t.d.
mjög vænt um að við skyldum
eignast syni í sömu vikunni og
látið skíra þá báða Anton. Þá
þekktumst við ekki neitt.
Vel hefur greinilega tekist til
hjá ykkur hjónum í uppeldinu,
því þeir Anton og Hlynur eru
ótrúlega flottir bræður, duglegir
í öllu sem þeir taka sér fyrir
hendur og yndislegir.
Hugur minn er hjá þeim og
Ívari, foreldrum þínum, systkin-
um og öðrum aðstandendum og
vinum. Þvílík barátta og styrkur
sem þið fjögur, fjölskyldan hafið
sýnt okkur hinum undanfarin ár.
Aðdáunarverð samheldni stór-
fjölskyldu og vina einnig. Slíkt er
ómetanlegt og það hefur verið
gott að vita af þér í veikindun-
um, umvafin ástvinum alla daga.
Hafi þeir þökk fyrir.
Alltaf varstu fyrst til ef það
þurfti að gera einhverjum greiða
og ekki taldir þú það eftir þér.
Margir hafa dáðst að dugnaði
þínum og baráttuþreki, enda
ekki annað hægt. Bjartsýni og
jákvæðni einkennir það þrek og
alltaf hafðir þú að leiðarljósi að
verra gæti það nú verið. Styrkur
þinn var magnaður, ár eftir ár.
Einstök lífsgleðin togaði þig
áfram, þegar öll sund virtust lok-
uð.
Ég ber með miklu stolti
marga af fallegu skartgripunum
sem þú bjóst til. Ófáar ferðirnar
fór ég í Hafnarfjörðinn eftir
skarti sem þú annaðhvort hann-
aðir handa mér á staðnum, af
einskærri natni og nákvæmni –
eða ég sótti pantanir til gjafa,
sem nostrað hafði verið við og
bera handbragð þitt með sóma.
Nú er komið að ótímabærri
kveðjustund. Við viljum alltaf
hafa fólkið okkar nærri og einu
sinni enn er hoggið skarð í litla
sundhópinn okkar.
Ég þakka yndislega samfylgd
og kveð þig með kveðjunni sem
þú kenndir mér.
Túrilú, þín
Steinunn og Anton Ingi.
Elsku Aldís okkar.
Það er svo erfitt að trúa því að
þú sért farin og að við eigum
ekki eftir að hitta þig aftur,
elsku vinkona. Það var alltaf svo
gaman að vera í kringum þig. Þú
varst alltaf svo kát og glöð og
með húmorinn í lagi. Þrátt fyrir
veikindin skein alltaf í brosið. Þú
varst algjör hetja, það orð lýsir
þér best.
Við erum ríkari að hafa fengið
að kynnast þér og eiga með þér
yndislegar stundir. Þessar minn-
ingar geymast í hjörtum okkar.
Elsku Aldís alla kætti
með yndislegri nærveru.
Megi Guð og góðir englar
gæta þín að eilífu.
Elsku Ívar, Anton, Hlynur og
fjölskyldur.
Megi Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Hugur okkar er hjá ykkur.
Erla Guðrún, Hulda,
Elísabet og fjölskyldur.
Elsku Aldís mín ég sakna þín
svo mikið.
Við kynntumst fyrst í gegnum
Öddu, sameiginlega vinkonu
okkar, fyrir rúmum 20 árum, síð-
an byrjaði Aldís með okkur í
saumaklúbb sem heitir Fuglarn-
ir. Við höfum brallað ansi margt
saman sem er ekki allt prent-
hæft. Aldís var mikill húmoristi
og áttum við það sameiginlegt að
hafa frekar grófan húmor og
gengum við stundum aðeins of
langt og náðum að hneyksla hin-
ar stelpurnar í saumaklúbb í
okkar árlegu sumarbústaðar-
ferðum það fannst okkur ennþá
fyndnara.
Aldís var mjög vandvirk og
það sem hún gerði var gert 110%
eins og t.d. allir skartgripir sem
hún bjó til, þá var hún mjög
smámunasöm. Í mörgum sum-
arbústaðarferðunum gerði hún
skartgripi fyrir okkur vinkon-
urnar á færibandi og það varð
allt að vera pottþétt enda ofur-
fallegir skartgripir sem hún
gerði.
Ég var svo heppin að fá að
eyða miklum tíma með Aldísi
síðustu mánuðina sem hún lifði.
Þar fékk ég að eyða heilum dög-
um með henni og hjálpaði henni
eins og þurfti. Ég sagði oft við
hana hvað ég væri þakklát henni
að vilja hafa mig og treysta mér
fyrir þessu verkefni, en hún
skildi ekkert í þessu hvað „við
nenntum að hanga yfir henni“
eins og hún sagði, en ég benti
henni á að hún myndi gera ná-
kvæmlega það sama ef ég væri
veik. Þetta verkefni var eitt af
því allra erfiðasta sem ég hef
gert en einnig það allra mest
gefandi.
Elsku Aldís mín, ég veit að
það hefur verið tekið vel á móti
þér og þú ert laus við „skrímslið“
eins og við kölluðum oft krabba-
meinið. Þú sagðist ætla að hafa
upp á foreldrum mínum og
knúsa þau frá mér. Ég hef trú á
að þau hafi tekið vel á móti þér.
Ég kveð þig með sömu setningu
og ég kvaddi þig þegar ég fór frá
þér á daginn: „Við heyrumst, ég
elska þig út í geim og til baka.“
Elsku Ívar, Anton, Hlynur og
aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur mínar dýpstu samúð.
Anna Helga.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku vinkona, og ekki hægt að
lýsa hversu mikið ég mun sakna
þín og þíns dillandi hláturs, Aldís
mín. Þú ert tekin alltof fljótt frá
okkur öllum. En ég veit og
hlakka til þegar við hittust á ný
þegar minn tími kemur. Þín síð-
ustu orð til mín voru: „Við
sjáumst“ og þú kreistir hönd
mína.
Aldís mín, þú varst ekki bara
skemmtileg með óborganlegan
húmor sem ég mun sakna mikið
heldur líka svo góður hlustandi
og svo gott hvað þú gast oft
komið með nýtt sjónarhorn á
málefni og það sem var stundum
að hrjá mann. Þrátt fyrir þín
veikindi og já, líka áður en þú
veiktist, því þú hefur alltaf verið
þessi góðhjartaða persóna. Þú
fékkst mig oft til að fá nýja sýn á
málin og róast. Aldís mín, þú
varst svo réttsýn og góð í gegn
þó að stutt væri í prakkarapúk-
ann í þér haha … mjög stutt, ég
mun sakna hans. Einnig hvað
gaman var að missa sig á dans-
gólfinu með þér og velja lög sem
voru stundum heavy og út úr kú,
hvort sem var á stofugólfinu
heima hjá ykkur Ívari eða í bú-
stað. Þú tókst líka móðurhlut-
verkið alvarlega og af ástúð. Og
með honum Ívari þínum sem þú
elskar svo heitt ertu búin að ala
upp fyrirmyndarherramenn, þá
yndislegu Anton og Hlyn, sem
þú varst svo stolt af og munt
halda því áfram og fylgjast með
þeim frá þínum fallega stað og
vísa þeim veginn.
Ég er svo glöð að við náðum
mæðgurnar að eyða gæðatíma
með ykkur fjölskyldunni á Spáni
hér um árið. Þar töluðum við
mikið um að ég myndi flytja út
og þið yrðuð þá meira og minna í
heimsókn hjá okkur á Spáni. Því
miður náði það ekki að verða að
veruleika en okkur þótti alltaf
gaman að láta okkur dreyma um
þær heimsóknir í gegnum árin
og hvað við myndum borða og
drekka úti á veröndinni við
ströndina í sólinni, elsku vin-
kona. Kannski ert þú bara komin
þangað og svo sjáumst við þar
„one fine day“ eftir allt saman.
Eins og þú sagðir elsku vinkona:
„Við sjáumst“ – og ég ætla að
bæta við: já elsku vinkona þó síð-
ar verði.
Hvíl í friði, elsku Aldís mín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Elsku Ívar, Anton, Hlynur,
foreldrar Aldísar, systkini og
aðrir aðstandendur.
Góður Guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
Þín vinkona,
Guðný (fugla-saumó).
Þegar fundum okkar Aldísar
bar fyrst saman var hún aðeins
sextán ára. Þá kynnti Ívar bróð-
ursonur minn unnustu sína fyrir
fjölskyldunni. Í minningunni var
Aldís ljóshærð, há og grönn, með
fallega útgeislun og ljúfa nær-
veru. Strax við fyrstu kynni var
ljóst að hún var óvenju þroskuð
og víðsýn ung kona, sem hafði
ákveðna skoðun og tók afstöðu
til líðandi stundar.
Þó oft gæti liðið nokkuð á milli
samverufunda okkar, var alltaf
jafn gott og notalegt að eiga við
hana spjall, eða ef komið var
saman af ólíku tilefni. Aldís var
mikil fjölskyldumanneskja og
var heimili þeirra Ívars afar
notalegt og fallegt, hún var ein-
stök móðir, hlý og gefandi. En
vitað er að ástúðlegt uppeldi og
kærleikur eru besta veganesti
barna til að njóta hamingju í líf-
inu.
Síðasta áratug barðist Aldís
við illvígan sjúkdóm, sem tók
stóran toll af hennar lífsgæðum.
Í þessum erfiðu veikindum sýndi
Aldís hvað í henni bjó. Með já-
kvæðu hugarfari sýndi hún ótrú-
legan dugnað og þrautseigju í
baráttunni við sjúkdóminn sem
dró úr þreki hennar en ekki
kjarki. Veikindin reyndu mikið á
alla fjölskylduna, ekki síst Ívar
og synina Anton Örn og Hlyn
Vífil, sem stóðu sem klettur við
hlið hennar allt til síðustu stund-
ar.
Minningin um Aldísi mun ylja
okkur um ókomin ár, en minning
um góða eiginkonu og móður er
dýrmætt veganesti sem mildar
sorgina.
Elsku Ívar og fjölskylda. Við
sendum ykkur hugheilar samúð-
arkveðjur og biðjum algóðan guð
að styrkja ykkur á þessari sorg-
arstundu.
Kristín, Ulrich og
fjölskyldur.
Hjartans þakkir til allra sem auðsýndu
samúð, hjálpsemi og vinarhug við andlát og
útför
SALÓME JÓNSDÓTTUR
fyrrverandi húsfreyju í Hvammi
í Vatnsdal,
og heiðruðu minningu hennar.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Kríulundar, Hrafnistu í Kópavogi,
fyrir einstaka umönnun og elskusemi. Guð blessi ykkur öll.
.
Theodóra Reynisdóttir og fjölskylda,
Valgerður Reynisdóttir og fjölskylda.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu, móður, tengdamóður og ömmu,
GUÐJÓNU KRISTJÁNSDÓTTUR
hjúkrunarfræðings,
Jörundarholti 156,
Akranesi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki A-deildar Sjúkrahúss
Akraness fyrir einstaka alúð, hlýhug og elskuríka umönnun.
.
Björn Almar Sigurjónsson,
Kristín Björk Viðarsdóttir, Hrólfur Ingólfsson
og ömmubörn.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar