Morgunblaðið - 10.04.2015, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. APRÍL 2015
✝ Helgi Eysteins-son fæddist í
Reykjavík 30. maí
1925. Hann lést á
Eir 31. mars 2015.
Helgi var sonur
Matthildar Helga-
dóttur frá Flateyri
við Önundarfjörð, f.
1886, d. 1959, og Ey-
steins Jakobssonar
frá Hraunsholti,
Garðahreppi, f.
1891, d. 1981. Alsystur Helga
eru Helga, f. 1921, d. 2001, og
Fanney, f. 1924. Systkini sam-
mæðra eru Soffía, f. 1906,
Ágúst, f. 1908, Karl, f. 1909,
Magnús, f. 1912, Eiríkur, f. 1915,
Sólveig, f. 1917, eru þau öll látin.
Eftirlifandi er Camilla, f. 1918.
Samfeðra eru Gunnar, f. 1917 og
Helgi, f. 1918, þeir eru báðir
látnir.
Helgi giftist Kristínu Jóns-
dóttur, f. 1923. Foreldrar henn-
ar voru Guðleif Ólafsdóttir, f.
1893, d. 1977 og Jón Pálsson, f.
1886, d. 1950. Börn Helga og
Kristínar eru: 1) Jóna, f. 1942.
Eiginmaður var Svavar Krist-
insson, f. 1936, d. 2000. Sonur
þeirra er a) Þórhallur, f. 1960.
Dóttir hans er Sigurveig, f.
1986, barnsmóðir er Ásta Ingi-
björg Pétursdóttir. Eiginkona
Sigurðsson, f. 1954. Börn þeirra
eru a) Sigurður Elí, f. 1978. Eig-
inkona er Kristín Ögmunds-
dóttir, f. 1978. Sonur þeirra er
Haraldur Elí, f. 2010. b) Kristín
Þóra, f. 1982. Eiginmaður er
Kári Allansson, f. 1982. Börn
þeirra eru Emil Björn, f. 2009,
og María Karítas, f. 2012. c)
Hildur Karen, f. 1990. Sambýlis-
maður er Gunnlaugur Karlsson,
f. 1989.
Að lokinni skólagöngu hóf
Helgi störf hjá versluninni
Geysi. Hann starfaði þar í 53 ár,
og síðustu áratugina sem fram-
kvæmdastjóri. Helgi var áber-
andi í Kvosinni og setti svip á
borgarbraginn. Þeir Reykvík-
ingar, sem nú eru komnir á efri
ár, kannast því eflaust margir
hverjir við Helga í Geysi. Ungur
að árum hóf hann að leika knatt-
spyrnu með Víkingi og lék fjölda
leikja fyrir félagið. Helgi lék
landsleik árið 1949. Hann átti
sæti í landsliðsnefnd KSÍ á ár-
unum 1960-1962. Helgi sat í
sóknarnefnd Bústaðakirkju.
Hann var gjaldkeri sókn-
arnefndar allan þann tíma sem
kirkjan var í byggingu. Helgi
var mjög stoltur af því enda
stórhuga framkvæmd á þeim
tíma. Helgi starfaði í Lions-
klúbbnum Baldri og var félagi í
Frímúrarareglunni frá 1959.
Útför Helga fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 10. apríl 2015,
og hefst athöfnin kl. 13.
Þórhalls er Agnes
Ólöf Thorarensen,
f. 1966. Börn
þeirra eru Jóna
Kristín, f. 2004,
Svandis Ósk, f.
2004 og Anna Lísa,
f. 2005. 2) Ey-
steinn, f. 1948. Eig-
inkona er Kristín
Rútsdóttir, f. 1947.
Börn þeirra eru: a)
Kristín Björg, f.
1972. Eiginmaður er Ólafur Ar-
inbjörn Sigurðsson, f. 1971.
Dætur þeirra: Karolína, f. 1997,
Lovísa, f. 2002 og Elísabet, f.
2007. b) Helgi Ingólfur, f. 1976.
Eiginkona er Ása Björg
Tryggvadóttir, f. 1981. Börn
þeirra eru Eysteinn Ari, f. 2007,
Ásdís María, f. 2010, og Ásgeir,
f. 2014. c) Helga Rut, f. 1981,
Eiginmaður er Guðjón Guð-
mundsson, f. 1977. 3) Matt-
hildur, f. 1950. Eiginmaður er
Tómas Óli Jónsson, f. 1948. Börn
þeirra eru: a) Þórný, f. 1975.
Eiginmaður er Torben Hempel,
f. 1975. Dóttir þeirra er Sarah
Jónina, f. 2006. b) Helgi, f. 1978.
Eiginkona er Guðlaug Björg
Ingólfsdóttir, f. 1986. c) Jónína,
f. 1987. Eiginmaður er Andre
Schorn, f. 1985. 4) Guðleif, f.
1956. Eiginmaður er Haraldur
„Hann var eins og klettur i
vörninni.“ Þannig var Helga
tengdaföður mínum lýst. Hann
varð ungur afreksmaður í knatt-
spyrnu, Víkingur í húð og hár alla
sína tíð.
Og sem klettur var hann svo
lengi sem ég hef þekkt hann.
Við klettana er gott að leita
skjóls. Við Guðleif vorum í raun
unglingar þegar við kynntumst,
vorum ástfangin og okkur fannst
þá stefnufesta í lífinu engin sér-
stök dygð! Helgi var traustur og
ráð hans voru holl, sniðugur að
finna hjálplegar lausnir.
Klettar eru bjargfastir. Helgi
var ákveðinn og trúr sínu hlut-
verki. Hann vann alla sína starfs-
ævi í versluninni Geysi, byrjaði
ungur sem sendisveinn, enda al-
inn upp í fátækt. Í Geysi vann
hann sig upp til forstjóra og var
farsæll í því hlutverki. Hann fékk
að reyna mótlæti, Geysir brann en
var reistur úr rústum af Helga
eins og við var að búast.
Bústaðakirkja var stórhuga
framkvæmd á sínum tíma, þar
hélt Helgi utan um peningamálin
af festu og bjartsýni, kristin trú
hans var byggð á bjargi.
En við klettana getur á tímum
verið sviptivindasamt. Þessi
dagfarsprúði maður var ákveðinn
í besta skilningi þess orðs. Og ef
vindaði hafði hann lífsförunaut til
75 ára sem mildaði allt. Kristín
tengdamóðir mín er og hefur ver-
ið yndisleg með sinn léttleika,
gleði og jafnaðargeð, sem gerði
heimili tengdaforeldra minna að
fallegum og eftirsóknarverðum
samverustað.
Þau hjónin voru heimsfólk. Þau
keyrðu Evrópu þvera og endi-
langa þegar viðlíka ferðalög voru
ekki algeng. Sátu í bestu óperu-
húsum heimsins. Þau heimsóttu
börnin sín oft bæði austan hafs og
vestan, sjálfstæð og veitandi gleði.
Helgi varð gæfumaður, hann
þurfti ekki að standa yfir moldum
afkomenda sinna. Hann kveður
sem foringi, fer á undan sínu fólki.
Samfylgd hans er þökkuð.
Hann var Guðleifu yndislegur fað-
ir, mér góður tengdafaðir, börn-
unum og barnabörnum okkar hlýr
afi og langafi, öðrum var hann
flekklaus með öllu.
Guð blessi minningu hans.
Haraldur Sigurðsson.
Við fráfall tengdaföður míns
Helga Eysteinssonar koma upp í
hugann margar góðar minningar.
Fyrstu minningar mínar um
fjölskylduna í Steinagerði 11 má
rekja til samtals frænku minnar
Ebbu Sigurðardóttur við foreldra
mína, þar sem hún sagði með hlýj-
um orðum frá kynnum sínum af
Kristínu og Helga Eysteinssyni.
Þetta var nokkru eftir að hún
flutti í Bústaðahverfið. Ekki átti
ég þá von á að ég ætti eftir að
tengjast þessu góða fólki. Eftir
nær 50 ára samleið með Helga og
Kristínu er mér ljóst að hún
frænka mín tók ekki of sterkt til
orða. Fjölskyldan tók mér afar vel
og hefur reynst mér og mínum
frábærlega. Það var alltaf gott að
koma í Steinó þar sem Helgi og
Kristín bjuggu með Eysteini,
Möttu, Guðleifu og afa Eysteini.
Afi Eysteinn bjó hjá þeim í yfir 20
ár og naut alla tíð einstakrar um-
hyggju hjá Helga, Kristínu og
börnunum.
Helgi starfaði hjá versluninni
Geysi allan sinn starfsaldur.
Fyrst sem sendill, þegar Geysir
var í Fálkahúsinu við Hafnar-
stræti, en síðar í Aðalstræti 2. Við
fráfall Sigurðar Guðjónssonar 31.
mars 1975 tók hann við sem fram-
kvæmdastjóri og gegndi því starfi
þar til húsið var selt og verslun
hætt 1992.
Helstu eiginleikar Helga voru
snyrtimennska og agi, hann vildi
hafa allt í röð og reglu. Heimilið,
garðurinn og bílarnir báru þess
merki. Sama var að segja um allt
hans umhverfi í Geysi.
Helgi var einstaklega mikill
höfðingi, góður fjölskyldufaðir,
vinur og frábær ferðafélagi. Því
fengum við að kynnast í mörgum
heimsóknum þeirra hjóna fyrst til
Kaupmannahafnar og síðar til
Belgíu og Þýskalands.
Helgi var gjaldkeri sóknar-
nefndar Bústaðasóknar þegar
undirbúningur og bygging kirkj-
unnar stóð sem hæst. Þar var
hann öflugur fjáröflunarmaður en
jafnframt mjög aðhaldssamur
með útgjöldin.
Á yngri árum var Helgi góður
knattspyrnumaður og alla tíð mik-
ill Víkingur. Árið 1952 fékk hann
tækifæri til að fara á íþróttaskóla
hjá Sepp Herberger í Köln, en
hann gerði síðan Þjóðverja að
heimsmeisturum 1954. Okkur
sem búum í Þýskalandi, þar sem
Herbergers er enn minnst með
mikilli virðingu, er ljóst að það
hefur verið mikill heiður fyrir
æskufélaga Helga, Gunnlaug Lár-
usson og Karl Guðmundsson, að
vera undir leiðsögn þessa mikla
meistara.
Á seinni árum þegar aldurinn
fór að færast yfir og heilsunni að
hraka hjá Kristínu og Helga gát-
um við ekki hlúð að þeim sem
skyldi vegna búsetu erlendis. Þau
nutu einstakrar umhyggju Ey-
steins og Kristínar, Guðleifar og
Haraldar og barna þeirra. Þetta
metum við mikils og þökkum af
heilum hug.
Að leiðarlokum kveð ég kæran
vin og bið Guð að blessa hann.
Tómas Óli.
Í dag kveð ég elskulegan
tengdaföður minn eftir 45 ára við-
kynningu. Ekki er ég viss um að
honum hafi litist á blikuna þegar
einkasonurinn, borgarbarnið,
kynnti hann fyrir stúlku austan úr
Vík í Mýrdal. Ef tilgáta mín
reyndist rétt fór hann vel með það
eins og hans var von og vísa og
fljótt urðum við hinir mestu mát-
ar. Þau hjón tóku mér fljótlega
eins og einni úr fjölskyldunni.
Gegnum tíðina reyndist hann mér
og mínum einstaklega vel, alltaf
tilbúinn að hjálpa okkur og gæta
elstu dóttur okkar sem bað í tíma
og ótíma um að fá að gista hjá afa
og ömmu í Steinó og alltaf var það
auðsótt mál.
Mér eru minnisstæðar heim-
sóknir tengdaforeldra minna til
okkar þegar við bjuggum í Banda-
ríkjunum. Margt var gert og mik-
ið ferðast. Helgi naut sín vel enda
mjög áhugasamur um marga
hluti. Íþróttamaðurinn Helgi
hafði gaman af því að sjá ólympíu-
leikvanginn í Los Angeles og
heimsborgarinn Helgi naut sín vel
í New York. Þá vílaði hann það
ekki fyrir sér í einni heimsókninni
að taka yfir heimilið með tengda-
mömmu, hann keyrði börnin út
um allar trissur og sá til þess að
allt væri með felldu í fjarveru okk-
ar, þó á erlendri grundu væri.
Helgi var alla tíð afar örlátur
við mig, sem hann kallaði alltaf
Kristínu tengdadóttur, og mátti
ég aldrei af landi brott fara nema
hann gaukaði að mér nokkrum
seðlum, ég skyldi kaupa mér eitt-
hvað fallegt eða eitthvert gott
krem. Hann hélt þessari gjafmildi
allt til síðasta skiptis sem við
heyrðumst í síma 10 dögum áður
en hann lést, en þá sagði hann mér
að fara á fínasta veitingastaðinn
sem við gætum fundið í Florida, í
hans boði að sjálfsögðu. Þakklæti
hans fyrir aðstoð við þau hjónin
síðustu árin var augljóst.
Ég þakka þér samfylgdina
elsku tengdapabbi. Hvíl í friði, við
lofum að hugsa vel um tengda-
mömmu.
Kristín Rútsdóttir.
„Komdu sem oftast, það er svo
gaman þegar þú ferð.“ Með þess-
um orðum kvaddi afi mig daginn
áður en hann dó. Betri kveðjuorð
er ekki hægt að hugsa sér, svartur
húmorinn leiftrandi allt til hinsta
dags. Ég var svo heppin að fá að
eyða miklum tíma með ömmu og
afa í æsku. Ég þurfti aldrei að bíða
lengi eftir því að afi spyrði: „Viltu
fara út í sjoppu?“ Afi vildi Cadbu-
ry’s með hnetum og rúsínum
ásamt Hershey’s með heslihnetum
en amma Lionbar. Ég mátti svo
kaupa mér allt sem ég vildi. Ég
vildi helst alltaf vera í Steinó, þar
var mér pakkað inn í æðardúninn,
tekið utan af appelsínum fyrir mig
og dekruð endalaust.
Þegar ég var 11 ára fékk ég sím-
tal frá afa: „Kanntu að hella upp á
kaffi?“ Ég hélt það nú. Hann var
að bjóða mér vinnu, ég mátti koma
og vaska upp eftir hádegismatinn í
Geysi og undirbúa kaffistofuna
fyrir þrjúkaffið. Þess á milli taldi
ég mig gera gagn í búðinni. Á þess-
um árum áttaði ég mig á því
hversu mikill fagmaður og séntil-
maður hann afi minn var. Öllum
sem komu í búðina var tekið fagn-
andi, ávörp eins og „sæll höfðingi“
eða „hvernig hefur frúin það?“
voru einkennandi fyrir hann. Ég
fylgdist af aðdáun með því hvernig
hann stjanaði við viðskiptavinina
með aðstoðarmenn allt í kring.
Enginn fór tómhentur út úr Geysi
ef afi var að afgreiða! Snyrti-
mennska og agi einkenndu stjórn-
unarstíl afa, árin í Geysi voru gott
veganesti inn í framtíðina.
Ég ferðaðist mikið með afa og
ömmu. Afi og amma, órjúfanleg
heild, bæði svo ungleg og glæsileg.
Ég var alltaf stolt í fylgd þeirra og
hafði gaman af þegar haldið var að
þau væru foreldrar mínir. Við fór-
um í hótelferðir innanlands, m.a. á
Bifröst og KEA, en einnig oft til
útlanda. Eitt skiptið fórum við til
Skotlands að heimsækja Guðleifu
og Halla. Úr þeirri ferð minnist ég
þess helst þegar afi var á litlum
beinskiptum Vauxhall að taka af
stað í snarbrattri og blautri
brekku í Glasgow. Bílferð við þess-
ar aðstæður með manni sem hafði í
áratugi einungis setið undir stýri á
sjálfskiptum amerískum drossíum
gat bara endað á einn veg; við
skildum hálfa Glasgow eftir reyk-
mettaða, í megnri gúmmílykt.
Íþróttamannsins Helga Ey-
steinssonar má ekki láta hjá líða að
minnast, hann lék lengi með Vík-
ingi og var meðal fyrstu leikmanna
félagsins sem valdir voru í landslið
Íslands í knattspyrnu, ásamt því
að sækja íþróttaakademíu í Þýska-
landi. Fjölskyldan fylgdi í fótspor
afa og gekk til liðs við Víking. Á
eftir afa pabbi, svo við systkinin og
nú spila dætur mínar með félaginu
sem fjórðu kynslóðar Víkingar. Af
þessu hafði afi gaman. Snerpa afa
og gott líkamlegt atgervi kom líka í
ljós þegar hann hóf að spila golf á
efri árum, hálfblindur í þokkabót
gaf hann hinum yngri ekkert eftir
og náði fínum tökum á íþróttinni.
Ég kveð afa minn Helga Ey-
steinsson með stolti og þakklæti,
þakklæti fyrir að vera frábær fyr-
irmynd og að vera meðal minna
bestu vina. Vertu viss, yfirvaldið
passar nöfnu sína.
Hvíl í friði afi minn.
Kristín Björg Eysteinsdóttir.
Þegar ég hugsa um afa Helga er
mér þakklæti efst í huga. Þakklæti
fyrir að hafa átt svona yndislegan
afa í heil 40 ár, það er alls ekki
sjálfsagt. Einnig þakklæti fyrir að
hafa náð að vera í góðu sambandi
við hann fram á síðasta dag, þrátt
fyrir að við hefðum ekki búið í
sama landi í 32 ár.
Afi og amma voru alltaf dugleg
að heimsækja okkur og fylgdust
alltaf vel með okkur og því sem við
vorum að gera. Við töluðum reglu-
lega saman í síma og áttum við
margar góðar stundir, bæði í
Þýskalandi og hér á Íslandi. Þær
voru nú ófáar ferðirnar okkar í
Kringluna eða Smáralindina síð-
ustu árin þegar við vorum á Íslandi
og alltaf enduðu þær með góðri
tertusneið og kaffibolla sem hon-
um fannst alveg „meiriháttar“ eins
og hann sagði svo gjarnan. Þessa
hressingu átti hann meira en skilið
því að þá var hann oftast búinn að
reyna að koma Söruh Jónínu dótt-
ur minni úr öllum leiktækjum
Kringlunnar og var það ekkert
smá mál, enda daman ansi ákveðin
á yngri árum! Fyrir vikið kallaði
hann hana alltaf bara bæjarstjór-
ann eða yfirvaldið. Afi gamli var
frekar fljótur að fatta að Sarah
væri ekkert hrifin af þessum leik-
tækjum þegar þau færu í gang
þannig að hann gekk um og setti
pening í tækin sem fóru þá strax af
stað. Sarah var þá fljót að koma
sér úr þeim og aðrir krakkar nutu
góðs af. Ég, afi og amma gátum
haldið áfram okkar búðarölti.
Óháð því að við hefðum sest að í
Þýskalandi hafði afi sjálfur alltaf
sterk tengsl til landsins en þar
hafði hann dvalið í nokkrar vikur
gegnum fótboltann á sínum yngri
árum. Þá ferðaðist hann mikið um
landið og eignaðist þýska kunn-
ingja, m.a. Sepp Herberger, þjálf-
ara þýsku heimsmeistaranna árið
1954. Hann hafði gaman af því að
tala smá þýsku við okkur og alltaf
þegar ég kom með einhvern glaðn-
ing til hans sagði hann: „Vielen
Dank meine Liebe.“
Nú er komið að mér: „…vielen,
vielen Dank für alles lieber Opa
Helgi! Ruhe in Frieden.“
Þórný Tómasdóttir Hempel.
„Komið aftur sem fyrst, það er
svo gaman þegar þið farið,“ sagði
hann við okkur fjölskylduna þegar
við kvöddum hann daginn áður en
hann féll frá. Svona kveðja aðeins
góðir vinir.
Mætur maður sagði eitt sinn:
Vinur sem skilur þig skapar þig.
Minningin um afa er minning um
vin og félaga sem kom fram við
mig sem jafningja, dæmdi hvorki
né drottnaði og kenndi mér svo
margt. Hann var sterkur persónu-
leiki sem þurfti ekki að segja hvað
honum fannst, það fór ekkert á
milli mála. Hann var fyrirmynd
sér yngri manna hvað varðaði
snyrtilegan klæðaburð, gildi þess
að standa fast á sínu, smekklegt
val á íþróttafélögum, kurteisi og
fágaða framkomu. Stöku sinnum
varð ég þó vitni að því þegar minna
bar á kurteisinni. Þeir sem fengu
að finna fyrir því hefðu nú mátt
segja sér hvað væri í vændum og
hafa nú væntanlega lært sína
lexíu.
Minningin um afa er minning
um mann sem gat alltaf slegið á
létta strengi, jafnvel við drama-
tískar aðstæður, eins og fram hef-
ur komið. Í síðasta skipti sem ég
kom að honum á fótum, mér að
óvörum, sagðist hann vera nýkom-
inn úr fjallgöngu. Sama dag
kvaddi hann Eystein Ara með
handabandi en gat ekki stillt sig
um að kremja lófann á honum
þrátt fyrir þverrandi kraft.
Nokkrum dögum áður sagðist
hann vera á leið á Ólympíuleikana
og setti stefnuna á kraftlyftingar.
Allt frá fyrstu tíð minnist ég þess
að hann hafi gert góðlátlegt grín
að sjálfum sér og öðrum við hvert
tækifæri og þess vegna minnist ég
hans með bros á vör. Kaldhæðni
örlaganna réð því svo að tilkynn-
ing um andlát hans birtist í fjöl-
miðlum hinn 1. apríl. Í ljósi reynsl-
unnar er erfitt að halda því fram
að þar hafi tilviljun ráðið för.
Á þessari stundu er mér líka of-
arlega í huga þakklæti fyrir það að
börnin mín hafi fengið tækifæri til
að kynnast langafa sínum og upp-
lifa nammiskálarnar, bláu seðlana,
brandarana og stríðnina með
sama hætti og ég gerði sjálfur í
barnæsku.
Elsku afi minn, þú gafst mér
svo margt. Það verður sár sökn-
uður að góðum félaga, dyggum
stuðningsmanni, fyrirmynd og
gleðigjafa. Það er því vel við hæfi
að kveðja eitt stórmenni með orð-
um annars:
„Góðar eru gjafir þínar, en meira þykir
mér verð vinátta þín og sona þinna“
(Gunnar á Hlíðarenda)
(í Fljótshlíð, ekki Öskjuhlíð)
Helgi Ingólfur Eysteinsson.
„Þetta er auðurinn, Kristín mín,
þetta er auðurinn,“ sagði afi minn í
nánast hvert skipti sem ég kom
með börnin mín í heimsókn. Hann
átti að sjálfsögðu við þau, börnin,
fjölskylduna. Þetta eru vísdóms-
orð sem við vitum öll en stöðugt
þarf að minna sig á í lífsgæða-
kapphlaupinu.
Það er dýrmætt veganesti fyrir
barnabarn að heyra afa sinn segja
þessi orð af jafnmikilli sannfær-
ingu og lífsreynslu og hann gerði.
Þau setjast á hjartaræturnar og
munu fylgja mér út ævina. Hann
sagði þau ekki bara, hann lifði
þau, sérstaklega síðustu ár. Hann
undi sér best þegar allir voru sam-
ankomnir.
Hans verður sárt saknað. Við
sem eftir sitjum yljum okkur við
góðar minningar og þökkum fyrir
góðar stundir. Þökkum fyrir auð-
inn að hafa átt hann í lífi okkar.
Það er auður að eiga góðan afa, al-
gjör lúxus að eiga svona myljandi
fyndinn afa. Hann var mikill húm-
oristi og hef ég ósjaldan sagt sög-
ur af hnyttnum tilsvörum og
áreynslulausum húmor afa míns
sem oft og tíðum var kolsvartur
og kaldhæðinn en aldrei illkvitt-
inn, þar á milli er hárfín lína sem
afi minn dansaði listilega á. Svo
ótrúlega skemmtilegur.
Konu sinni, Kristínu nöfnu
minni og ömmu, kynntist hann
ungur og saman fóru þau í gegn-
um lífið í 75 ár. Í meðbyr og mót-
byr gengu þau saman. Þau voru
ansi oft ósammála, ansi oft gerðu
þau stólpagrín hvort að öðru en
saman stóðu þau alltaf, einstak-
lega glæsileg og flott.
Það var um svipað leyti sem
sjón afa míns fór að hrörna veru-
lega að minni ömmu minnar byrj-
aði að beygja sig fyrir alzheim-
ersjúkdómnum. Í staðinn fyrir að
leggjast í volæði og vorkunn fóru
þau yfir spilin sem búið var að
leggja út, skiptust á trompum og
sneru vörn í sókn, hún sá fyrir þau
bæði og hann mundi fyrir þau
bæði. Þannig óðu þau út í búð, í
bankann, í göngutúr, heimsóknir,
matarboð, afmæli og barnaafmæli
hjá barnabarnabörnunum. Saman
voru þau sterkari og saman gátu
þau verið heima miklu lengur en
hvort í sínu lagi.
Í veikindum þeirra sá ég afa
minn í nýju ljósi, þá sá ég klettinn,
styrkinn, auðmýktina og þakklæt-
ið.
Nú naga ég mig í handarbakið
fyrir að hafa aldrei sagt honum að
ég dáðist að seiglunni og um-
hyggjuseminni, ég minnist þess
því nú og mun heiðra minningu
hans með að passa upp á auðinn
minn eins vel og ég get, í meðbyr
og mótbyr skal hausinn upp og
gengið áfram veginn, saman.
Missir ömmu minnar er mikill.
Ég bið algóðan Guð að vaka yfir
henni og styrkja.
Blessuð sé minning afa míns,
Helga Ingólfs Eysteinssonar.
Með innilegu þakklæti fyrir allt
og allt, hvíli hann í friði.
Kristín Þóra Haraldsdóttir.
Nú eru tímamót, tannhjól kyn-
slóðanna hefur færst fram. Hann
Helgi Eysteinsson er fallinn frá,
saddur lífdaga og búinn að skila
sínu. Þetta er víst gangur lífsins.
Helgi var afi konunnar minnar og
langafi dætra minna. Helgi hefur
verið partur af mínu lífi öll mín
fullorðinsár, því er rétt að staldra
við. Stuttu eftir að við Krissa mín
byrjuðum að vera saman kynnti
hún mig fyrir afa Helga og ömmu
Stínu. Þau voru þá nýflutt í íbúð
sína á Sléttuvegi 13, þá enn á
besta aldri. Mér var einstaklega
vel tekið af þeim hjónum og urð-
um við Helgi fljótt góðir vinir. Við
áttum til dæmis sameiginlegt
áhugamál í golfíþróttinni og lék-
um oftsinnis saman á meðan hann
hafði enn heilsu og sjón til. Seinna
meir eftir að sjóninni fór að hraka
lék hann sitt golf í gegnum aðra,
þá aðallega okkur drengina í fjöl-
skyldunni og Tigerinn. Eitt af því
sem Helgi var alveg með á hreinu
var að eftir góðan hring er við
hæfi að fá sér hressingu og fara
yfir stöðuna. Þeim sið hélt hann
allt fram á síðasta ár þegar hann
hélt í síðasta sinn árlegt golfmót
sitt, HE Open. HE Open er
reyndar ekki opið mót, eins og
nafnið gefur til kynna, heldur
Helgi Eysteinsson