Morgunblaðið - 10.04.2015, Qupperneq 27

harðlokað fyrir afkomendur og
tengdafólk Helga. Í mótinu er
keppt um gula jakkann, sem
reyndar er gamall og þröngur far-
arstjórajakki af sonarsyni hans og
alnafna. Að loknum golfleik í HE
Open bauð sá gamli allri fjölskyld-
unni til kvöldverðar og verðlauna-
afhendingar. Krissa mín var afa
sínum oft innan handar við und-
irbúning og skipulagningu móts-
ins og heyrði ég hana margoft lofa
honum að halda áfram að skipu-
leggja mótið eftir hans dag og það
er ég viss um að hún muni gera.
Við skipulagningu mótsins var
Helgi „eigandi mótsins“ og Krissa
„yfirvaldið“. Ég heimsótti Helga
líka stundum til þess að horfa á
enska boltann. Helgi var mikill
áhugamaður um knattspyrnu, var
Víkingur og hélt með Manchester
United. Þótti Helga skondið að ég
héldi með Fulham, en reyndi samt
að sýna því skilning. Það var gam-
an að vera með Helga. Honum var
umhugað um hag okkar Krissu og
dætranna. Hann spurði alltaf af
áhuga út í gengi okkar og hvað við
værum með á prjónunum. Hann
spurði mig líka alltaf, og alveg
undir það síðasta, hvort ekki væri
nóg að gera í vinnunni og hvort
mig vantaði ekki aðstoðarmann.
Hann hafði kímnigáfu hann Helgi.
Í gegnum þann áhuga sem Helgi
sýndi okkur fann ég að hann var
stoltur af okkur. Það var og er
notaleg tilfinning sem mun fylgja
okkur. Hvíl í friði vinur.
Ólafur Arinbjörn Sigurðsson.
Helgi Eysteinsson er látinn í
hárri elli. Ég ætla að minnast
hans með nokkrum orðum.
Þegar ég var ungur og dagur
bjartur gekk ég í knattspyrnu-
félagið Víking. Þar hitti ég fyrir
röska stráka á ýmsum aldri. Þeir
voru líkir um sumt, ólíkir um ann-
að en allir vildu þeir sýna hvað í
þeim bjó og vera maður með
mönnum.
Fótboltinn – sá galdrakarl –
töfraði okkur til sín með skemmt-
un, samkennd og manndómi svo
sem hæfði mannlegu eðli. Þá átti
ég því láni að fagna að ég eign-
aðist marga félaga og góða vini.
Einn þeirra var tápmikill piltur að
nafni Helgi Eysteinsson. Leik-
gleðin lagði grunn að tengslum
okkar Helga til frambúðar. Vin-
fengi af þessum toga bilar ekki
jafnvel þótt samfundir verði stop-
ulir er fram líða stundir.
Helgi reyndist Víkingum góður
liðsauki. Hann gerði sitt til að efla
félagið í leik og starfi svo lengi
sem honum var unnt. Árum sam-
an lék hann í meistaraflokki Vík-
ings og gat sér gott orð sem lyk-
ilmaður í vörninni. Hann hafði
gott höfuð, glöggt auga, styrkan
fót og í ofanálag bragðvísi. Um
skeið spilaði hann með landslið-
inu.
Helgi var heilsteyptur per-
sónuleiki. Hann var ekki gefinn
fyrir að brjóta af sér og hef ég
ekki orðið var við umtalsverða
bresti í fari hans. Hins vegar voru
mannkostir hans bersýnilegir.
Hann var heiðarlegur, haldinorð-
ur og sómakær. Hægur í fasi og
yfirlætislaus en þéttur í lund þeg-
ar honum þótti sér misboðið.
Knattspyrnunni fylgdu ferða-
lög. Þrívegis fórum við til útlanda,
Þýskalands, Danmerkur og Fær-
eyja, og var þá Helgi í essinu sínu,
hýr og kíminn í vinahópi. Hann
var ánægjulegur ferðafélagi.
Vert er að segja frá því að 12
miðaldra Víkingar efndu til fé-
lagsskapar sem nefndist Postul-
arnir. Komu þeir saman mánaðar-
lega ár eftir ár og helguðu sig
málefnum Víkings og tilverunnar.
Í framhaldi af því tóku þeir sér
sitthvað fyrir hendur til að gleðja
hug og hjarta. Helgi naut sín.
Tveir af þessum félögum eru á lífi.
Ég þakka Kristínu, eftirlifandi
eiginkonu Helga, samfylgd og
gestrisni á liðnum árum og sendi
henni og fjölskyldu samúðar-
kveðjur.
Undarlegt er stríð lífsstunda.
Helgi fallinn, Melavöllur grafinn
og minningar á hrakhólum.
Bjarni Guðnason.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. APRÍL 2015
✝ Ebba IngibjörgEgilsdóttir Ur-
bancic kennari
fæddist í Reykjavík
10.7. 1933. Hún lést
á Landspítala,
Landakoti, 31.3.
2015.
Foreldar Ebbu
voru Egill Sigur-
geirsson hæstarétt-
arlögmaður í
Reykjavík, f. 21.12.
1910, d. 14.3. 1996, og Ásta Jó-
hanna Dahlmann húsmóðir, f.
27.5. 1914, d. 26.10. 1980. Systk-
ini Ebbu eru Agla Sigríður
hjúkrunarfræðingur, f. 4.6.
1939; Ingibjörg Ásta húsmóðir,
f. 30.7. 1940; Jón Axel kvik-
myndagerðarmaður, f. 4.10.
1944; Guðrún starfsmaður á
Landspítala, f. 25.6. 1947, og
Ásta lífeindafræðingur, f. 15.8.
1950.
Ebba giftist hinn 21.9. 1957
Pétri Marteini Páli Urbancic,
fv. bankamanni, leiðsögumanni,
löggiltum skjalaþýðanda og
dómtúlki, f. 4.7. 1931. Foreldrar
hans voru dr. Viktor Jóhannes
Urbancic hljómlistarmaður, f.
9.8. 1903, d. 4.4. 1958, og dr.
móttökuritari, f. 21.10. 1966,
gift Gísla Guðna Hall hæstarétt-
arlögmanni, f. 5.3. 1972. 5)
Óskírður drengur, f. og d.
30.12. 1970. 6) Elísabet Sigríður
byggingarverkfræðingur, f.
1.11. 1972, gift Kjeld Lose
byggingarverkfræðingi, f. 10.4.
1947. Börn: a) William Ari, f.
4.5. 2007, b) Christian Mar, f.
24.6. 2010.
Ebba ólst upp í Vesturbænum
í Reykjavík. Hún lærði snyrt-
ingu, andlitsböð, fótaaðgerðir
og líkamsnudd hjá Jean de
Grasse í Reykjavík 1950-51 og
sótti framhaldsnámskeið í
snyrtingu í Kaupmannahöfn.
Hún rak Snyrtistofu Ebbu og
Svövu ásamt Svövu Hanson
1951-54. Ebba stundaði nám í
Húsmæðrakennaraskóla Íslands
1954-56 og útskrifaðist sem
húsmæðrakennari 1956. Hún
vann síðan við verslunar- og
þjónustustörf til 1960. Ebba var
heimavinnandi húsmóðir til árs-
ins 1978, þegar hún hóf nám við
öldungadeild MH. Hún varð
stúdent frá MH árið 1982 og
stundaði nám í lögfræði og
dönsku við HÍ 1982-84. Hún hóf
kennslu við Hagaskóla árið
1986 og kenndi þar til ársins
2000. Eftir starfslok í Haga-
skóla sat hún yfir í prófum í Há-
skóla Íslands.
Útför Ebbu fer fram frá
Kristskirkju, Landakoti, 10.
apríl 2015, kl. 15.
Melitta Urbancic
kennari, f. 21.2.
1902, d. 17.2. 1984.
Börn Ebbu og
Péturs: 1) Ásta
Melitta landfræð-
ingur, f. 9.10. 1958,
gift Tómasi Óskari
Guðjónssyni líf-
fræðingi, f. 19.8.
1959. Börn: a) Pét-
ur Marteinn laga-
nemi, f. 9.8. 1991,
b) Jóhannes Bjarki líffræði-
nemi, f. 6.6. 1993, c) Sigrún
Ebba nemi, f. 5.3. 1995, d) Guð-
jón Páll, f. 19.11. 2000. 2) Vikt-
or Jóhannes bílasali, f. 24.2.
1961, kvæntur Gunnhildi Úlf-
arsdóttur flugfreyju, f. 6.1.
1962. Börn: a) Marteinn Pétur,
nemi í markaðsfræði, f. 5.7.
1993, b) Tómas Ingi atvinnu-
maður í fótbolta, f. 13.11. 1996.
3) Anna María viðskiptafræð-
ingur, f. 26.6. 1965, gift Finni
Árnasyni rekstrarhagfræðingi.
Börn: a) Árni Grétar, laganemi,
f. 14.5. 1990, b) Ebba Katrín,
nemi í iðnaðarverkfræði, f. 7.4.
1992, c) Oliver Páll, nemi, f.
21.9. 1995, d) Viktor Pétur, f.
26.10. 1999. 4) Linda Katrín
Elsku mamma, á tæplega 50
ára samfylgd okkar er sjóður
minninga orðinn stór og mikill.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
endalausa hvatningu þína og trú
ásamt því að vera stoð mín og
stytta. Þið pabbi hafið alltaf ver-
ið til staðar fyrir mig og okkur
öll. Í hugann koma nokkur minn-
ingabrot af okkar samleið.
Mamma að baka súkku-
laðiköku. Mamma að mála í nýju
íbúðinni í Goðheimum. Mamma
með Lísu systur nýfædda í fang-
inu. Mamma með okkur í berja-
mó og að drekka úti í Steina-
sveit. Mamma að sauma kjóla á
okkur Lindu og á dúkkurnar
okkar í stíl. Mamma á sunnu-
dagsmorgni að undirbúa sunnu-
dagssteikina í hádegismat.
Mamma að spila við mig vist.
Mamma að horfa á eftir okkur út
um svefnherbergisgluggann þeg-
ar við gengum út götuna.
Mamma vakandi fram á nótt á
Þorláksmessu við að undirbúa
jólin. Mamma að láta mig hafa
þrjá strætómiða svo ég komist
heim ef einn þeirra skyldi óvart
glatast. Mamma að stumra yfir
mér á nóttunni ef ég var lasin.
Mamma með okkur í sundi, hvar
sem var á landinu. Mamma að
baka pítsur löngu áður en þær
urðu þekktar á Íslandi. Mamma
að kenna mér að standa á hönd-
um við hurðina í borðstofunni.
Mamma að prjóna lopapeysur á
alla fjölskylduna. Mamma sælleg
og brún eftir ferðalögin sem hún
hafði svo mikið yndi af. Mamma
glöð og stolt með stúdentshúfuna
sína. Mamma að segja okkur frá
leikritinu sem hún var nýbúin að
sjá. Mamma með mér í heilsu-
átaki. Mamma ánægðust með
pabba og okkur krakkana og síð-
ar barnabörnin í kringum sig.
Mamma vinkona í búðar- og
kaffihúsaferðum. Mamma bros-
andi og stolt yfir hverju fram-
faraskrefi barnabarnanna hvort
sem það var að missa tönn, spila
á tónleikum eða keppa íþrótta-
leik. Mamma, alltaf umhugað um
fólkið sitt og spurði tveimur dög-
um fyrir andlátið hvers dóttir
mín óskaði sér í afmælisgjöf nú í
apríl.
Besta mamma.
Anna María.
Það var sólríkur morgunn og
við hjónin stödd í Portúgal í
páskafríi þegar pabbi hringdi í
mig með þær sorgarfréttir að
ástkær móðir mín væri látin. Ég
settist niður á rúmstokkinn og
það hrundu stanslaust niður tár-
in hjá mér, enda var móðir mín
mér mjög mjög kær. Á erfiðum
stundum sem þessum streyma
upp í hugann minningar um þau
rúmu 48 ár sem ég fékk með
henni. Mínar helstu minningar
eru þegar mamma labbaði með
mig í Selmuskóla á Laugarásvegi
þegar ég var fimm ára gömul. Á
hverjum einasta degi upp frá því
stóð mamma á tröppunum og
veifaði mér og horfði á eftir mér
þangað til ég gekk fyrir hornið –
þannig hefur hún ávallt fylgt
mér.
Ég hugsa líka til verð-
launanna sem mamma leyfði mér
að kaupa fyrir að sækja yngstu
systur mína á Holtaborg í nánast
hverju hádegi. Í vikulok var það
rúsínubrauð, gult að innan með
bleikum glassúr. Það var topp-
urinn í þá daga.
Ég minnist einnig allra ferð-
anna með foreldrum mínum út á
land, fyrst í VW-bifreið sem
pabbi leigði þar sem farangrin-
um var hlaðið á toppinn. Sum-
arbústaðaferðir fjölskyldunnar í
leigubústaði á vegum bankans
voru fjölmargar og ákaflega
skemmtilegar, sú síðasta sem ég
fór í með mömmu og pabba var í
fyrrahaust. Mömmu fannst gott
að fá mig í heimsókn og grilla
fyrir þau gömlu. Ég minnist líka
sérstaklega ferðar okkar hjóna
með mömmu og pabba í Stykk-
ishólm og Flatey sumarið 2013,
þar sem við áttum ljúfar stundir
í nokkra daga. Það væri enda-
laust hægt að telja upp. Einnig
finnst mér ógleymanleg minning
að hafa verið heima hjá foreldr-
um mínum í Goðheimunum á að-
fangadagskvöld síðustu jól, þar
sem mamma kom í sjúkrabíl til
að vera heima með pabba.
Mamma var þannig gerð að
hún vildi öllum vel. Hún var ein-
stök og góð húsmóðir, ól upp
okkur fimm systkini. Aldrei
kvartaði hún né blés úr nös og á
fimmtugsaldri settist hún á
skólabekk, og setti okkur börn-
um létt heimilisverk til að halda
heimilinu gangandi. Ég gleymi
heldur aldrei hversu vel mamma
og pabbi reyndust mér er ég
undirgekkst erfiða krabbameins-
meðferð fyrir rúmum áratug. Ég
er handviss um að án stuðnings
þeirra, annarra í fjölskyldunni
og vina hefði ég ekki komist í
gegnum þá raun.
Mamma þurfti að glíma við
hin og þessi veikindi á lífsleið-
inni. Það var ekki í hennar orða-
bók að gefast upp, hún reis alltaf
á fætur á ný. Í þetta sinn var það
ekki hægt! Ég verð að minnast á
þátt læknanna Ólafs Skúla Indr-
iðasonar, Gests Þorgeirssonar,
Tómasar Guðbjartssonar og
Ragnars Danielsen og sam-
starfsfólks þeirra því þau reynd-
ust mömmu og okkur aðstand-
endum ótrúlega vel. Móðir mín
stóð alltaf eins og klettur með
mér sem og öðrum börnum í
hverju sem við tókum okkur fyr-
ir hendur og hvatti okkur til
dáða. Hún var hjálpsöm í alla
staði og með fallegt og gott
hjarta. Ég bið algóðan guð að
geyma okkur öll í fjölskyldunni
og styrkja í sorginni. Bið engl-
ana sérstaklega um að vaka yfir
mömmu og passa upp á pabba
minn sem er nú að missa maka
sinn til 63 ára. Hvíl þú í friði
elsku fallega mamma mín, ég
sakna þín mjög sárt!
Þín dóttir
Linda K. Urbancic.
Amma var svo góð við okkur
barnabörnin. Hún beið alltaf
spennt eftir nýjustu fregnum af
okkur og var svo áhugasöm um
það sem við tókum okkur fyrir
hendur. Henni tókst að láta
manni líða eins og hin smávægi-
legustu afrek væru stór. Okkur
er það minnisstætt þegar Guðjón
leysti gestaþraut á heimili þeirra
og sýndi ömmu. Hún var himin-
lifandi yfir árangrinum, þótt lítill
væri. Þannig var hún amma.
Þrátt fyrir langvarandi veikindi
hennar var alltaf svo hlýtt og
gott að koma til ömmu og afa í
Goðheimana. Amma bar sig svo
vel og það var alltaf stutt í hlát-
urinn hjá henni. Hún hafði gam-
an af því að vera með fjölskyld-
unni og hittumst við reglulega,
m.a. uppi í sumarbústað. Pétri er
það minnisstætt að í einni af
þessum ferðum kenndi hún hon-
um líklega um tug kapla og kann
hann marga þeirra enn þann dag
í dag. Landakotskirkja var stór
partur af lífi hennar. Hún átti
þar marga vini sem sóttu kirkju-
kaffi eftir messu. Okkur er það
öllum minnisstætt þegar við hitt-
um ömmu í kirkjukaffinu eftir
fermingarfræðslu og aðrar sam-
komur. Hún gaf sér alltaf tíma til
að spjalla við okkur börnin og
gott var að hafa kunnuglegt and-
lit hennar meðal fólksins.
Við söknum elsku ömmu okk-
ar. Hún verður alltaf í okkar
minnum. Hún hvíli í friði.
Pétur Marteinn,
Jóhannes Bjarki, Sigrún
Ebba og Guðjón Páll.
Það er svo erfitt að rita þessi
orð. Erfitt að horfast í augu við
að þurfa að kveðja elsku ömmu
okkar í síðasta sinn. Erfitt, því
að þessi orð verða aldrei meira
en aum tilraun til þess að lýsa
hlýju hennar og hugulsemi. Við
áttum svo margt eftir ósagt við
elsku ömmu.
Amma kvaddi þennan heim að
morgni þriðjudagsins 31. mars
eftir erfið veikindi. Þetta var
ekki í fyrsta sinn sem amma
lagðist inn á spítala en ávallt
hafði hún gengið þaðan út eins
og ekkert væri. „Hún er algjör
nagli hún amma ykkar,“ var
mamma vön að segja við okkur
vegna þess að amma lét aldrei
neitt á sig fá. Aldrei leið okkur
eins og nokkuð gæti komið fyrir
ömmu.
Amma var stolt af okkur
barnabörnunum og nýtti jafnvel
hvert tækifæri til að monta sig af
okkur og fylgdist alltaf vel með.
Amma var með alla afmælisdaga
á hreinu, lét sig aldrei vanta í
boð og gaf sér alltaf tíma til þess
að spjalla. Heitasta ósk hennar
var að sjá okkur barnabörnin
vaxa úr grasi og takast á við lífið.
Amma og afi hafa alltaf sett fjöl-
skylduna í forgang og á stundum
sem þessum áttar maður sig á
því hversu mikilvægt það er að
tileinka sér þetta hugarfar
ömmu og afa og rækta fjölskyld-
una. Það hefur verið okkur ómet-
anlegt veganesti út í lífið að eiga
ömmu okkar sem fyrirmynd og
áhrifavald.
Sú hefð hefur skapast að
amma og afi hafa verið hjá okkur
í Lækjarberginu um hver ára-
mót. Þau hafa tekið þátt í öllu
fjörinu með okkur. Sagt sögur
við matarborðið, hlegið að
skaupinu og skálað eftir mið-
nætti. En á meðan flugelda-
sprengingarnar eru hvað mestar
hafa þau ávallt staðið á sama
stað fyrir utan húsið, haldið
hvort utan um annað og fylgst
með ljósadýrðinni. Minningin um
þau saman lifir sterkt í okkur.
Amma elskaði afa svo heitt og
hann hana og það var öllum aug-
ljóst.
Amma tók ávallt á móti okkur
með opinn faðminn og alltaf vor-
um við velkomin til ömmu og afa
í Goðheimana. Þegar kom að
kveðjustund voru þau vön að
standa í dyragættinni og veifa
okkur bless þangað til bíll
mömmu og pabba hvarf þeim úr
augsýn. Við veifuðum til baka út
um bílrúðuna og stundum gerð-
um við það okkur að leik að veifa
þeim alveg þangað til heim í
Lækjarberg var komið. Nú, rétt
eins og þá, vildum við ekki
kveðja elsku ömmu, en nú veif-
um við henni samt í síðasta sinn
og pössum afa fyrir hana.
Árni Grétar Finnsson,
Ebba Katrín Finnsdóttir,
Oliver Páll Finnsson,
Viktor Pétur Finnsson.
Í dag kveðjum við Ebbu
tengdamóður okkar, en hún lést
á Landakoti að morgni 31. mars
síðastliðins.
Ebba er af þeirri kynslóð
kvenna sem voru kjölfestan og
byggðu upp íslenskt samfélag á
síðustu öld. Hún var fædd fyrir
seinna stríð, elst sex systkina.
Hún þurfti því fljótt að sjá fyrir
sér og að hugsa um þá sem henni
stóðu næst. Átján ára kynntist
hún Pétri Urbancic, þau giftust
sex árum síðar og voru gift í 57
ár. Ebba lét barnauppeldi og
heimilið hafa forgang fram yfir
eigin frama og kom fimm börn-
um sínum til manns, en einn
drengur lést fullburða. Svo vel
voru börn þeirra gerð að við
lögðum okkur mikið fram um að
verða tengdabörn Ebbu og Pét-
urs.
Pétur og Ebba kynntust í
Þjóðleikhúsinu þar sem hún
vann, m.a. sem sætavísa, og Pét-
ur spilaði í hljómsveitinni undir
stjórn Victors föður síns. Leik-
hús, tónleikar, myndlist og
menning voru stór þáttur í lífi
þeirra hjóna alla tíð. Hún var
Reykjavíkurmær og þau voru
heimsborgarar í Reykjavík. Í
veikindum sínum síðustu mánuði
sárnaði henni að komast ekki að
sjá leikhúsverkin eða tónleikana
sem hún hafði ætlað sér að sjá.
Hún fylgdist ákaflega vel með og
gat ávallt rætt menn og málefni.
Veikindi hafa sett sitt mark á
líf Ebbu síðustu árin. Tengda-
móður okkar þótti ákaflega gam-
an að ferðast, innanlands sem ut-
an. Heldur dró úr ferðalögum
þeirra hjóna hin síðari ár, en
ítrekað tókst henni að rísa upp
með viljastyrkinn að vopni svo
aðdáun vakti.
Trúrækni kemur upp í hugann
þegar við hugsum til Ebbu. Hún
og Pétur voru í kaþólska söfn-
uðinum í Landakotskirkju.
Þangað sóttu þau messu hvern
sunnudag, en Pétur syngur
ennþá í kirkjukórnum og hefur
gert í áratugi auk annarra starfa
fyrir söfnuðinn.
Ebba hafði lokið hússtjórnar-
kennaraprófi, en eftir að börnin
komust á legg fór Ebba í öld-
ungadeild MH, lauk stúdents-
prófi og starfaði síðan sem kenn-
ari, lengst af við Hagaskóla. Hún
lét því drauminn um menntun
rætast, sem lýsir þrautseigju
hennar og dugnaði. Það var gott
að finna hve mjög velkomin við
tengdabörnin vorum ætíð á
heimili Ebbu og Péturs í Goð-
heimum 8. Fáum duldist að hún
var smekkmanneskja í hvívetna.
Hún var mjög stolt af fjölskyldu
sinni og hafði yndi af því að fylgj-
ast með lífi og starfi barna sinna
og barnabarna. Ebba var á
heimavelli þegar kom að mat-
seld. Enginn stóðst henni snún-
ing í eldhúsinu og líklega eru
purusteikin og gæsin, með sínum
óviðjafnanlegu sósum, það sem
stendur upp úr í okkar huga.
Við viljum þakka fyrir þann
tíma sem við fengum með Ebbu.
Fjöldi minninga sækir á hugann
og fráfall hennar er til marks um
hve tíminn líður hratt. Á þessari
kveðjustund hugsum við til Pét-
urs tengdaföður okkar, sem
misst hefur sína ástkæru eigin-
konu, barna hans og barnabarna
og biðjum Guð að styrkja þau í
sorginni. Blessuð sé minning
góðrar konu, tengdamóður okk-
ar.
Tómas Óskar Guðjónsson,
Gunnhildur Úlfarsdóttir,
Finnur Árnason,
Gísli Guðni Hall,
Kjeld Lose.
Ebba Urbancic kenndi hús-
stjórn við Hagaskóla um árabil.
Hún var hógvær og látlaus í allri
framkomu, heiðarleg, stundvís
og vandvirk. Komst vel frá hlut-
verki sínu. Hússtjórnartímarnir
voru langir og engar frímínútur
milli tíma, þá hefði eitthvað get-
að farið úrskeiðis í matseldinni.
Þess vegna kom hún sjaldnar á
kaffistofuna en við hin. Hún nýtti
sér tímann fyrir og eftir kennslu
til þess. Ebba var félagslynd og
þau hjón voru dugleg að mæta á
starfsmannasamkomur.
Allt hefur sinn tíma og nú er
jarðvist hennar lokið. Hún skilur
eftir sig ljúfar minningar.
Ég votta Pétri og fjölskyldu
innilega samúð og þakka árin
sem við áttum saman í Haga-
skóla. Hún hvíli í friði.
Einar Magnússon,
fyrrv. skólastj.
Lífið er fljótt;
líkt er það elding, sem glampar
um nótt,
ljósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.
(Matthías Jochumsson)
Þegar við minnumst skólaár-
anna kemur í hugann mynd af
ungri stúlku, broshýrri, bjartri
yfirlitum og glæsilegri. Þetta er
Ebba sem borin er til grafar í
dag. Langri og farsælli ævi er
lokið. Við söknum vinar í stað og
vottum Pétri og fjölskyldunni
allri okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Skólasystranna úr
H.K.Í.,
Ingibjörg Þórarinsdóttir.
Ebba Ingibjörg
Egilsdóttir Urbancic