Morgunblaðið - 14.04.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. APRÍL 2015
✝ VilhjálmurÓlafsson fædd-
ist 19. janúar 1930
á Grænumýri á Sel-
tjarnarnesi. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 6. apríl
2015.
Foreldrar hans
voru hjónin Ingi-
björg Eiríksdóttir
húsfreyja, f. á
Króki í Garði 30.
mars 1894, d. 14. febrúar 1973,
og Ólafur Jónsson, gjaldkeri hjá
Kveldúlfi, f. í Eyjarkoti í Vind-
hælishreppi, A-Hún., 28. desem-
ber 1874, d. 12. nóvember 1949.
Þau bjuggu á Grænumýri, Sel-
tjarnarnesi, frá 1925.
Systkini Vilhjálms eru Ing-
ólfur, 1916-2012, Jón Jason,
1918-2011, Eiríkur, 1919-1989,
Ásta María, 1921-1947, Ásgeir,
1923-1927, Magnús, 1925-1941,
og Ásgeir, 1928-2014.
Vilhjálmur kvæntist 1958
Nonný Unni Björnsdóttur, 1938-
vinsdóttir, f. 1942, og áttu þau
soninn Ólaf, f. 1981. Þau bjuggu
í Simrishamn í Svíþjóð, í Hafn-
arfirði og Innri-Njarðvík. Þau
skildu.
Vilhjálmur ólst upp á
Seltjarnarnesi og gekk þar til
starfa eftir skólagöngu í Mýr-
arhúsaskóla og Ingimarsskóla.
Hann vann ásamt Ásgeiri bróð-
ur sínum við byggingarvinnu,
m.a. við byggingu sænsku
húsanna svokölluðu í Skjól-
unum, og þeir voru einnig
vinnumenn á Bessastöðum. Vil-
hjálmur gerðist ungur sjómað-
ur, fyrst 14 ára á síld á Reyni frá
Eyjum, síðan á togaranum Þór-
ólfi og svo á ýmsum bátum og
skipum, m.a. Helgunni, Ögra og
Vigra, Öskju og Skeiðsfossi.
Hann settist í Stýrimannaskól-
ann veturinn 1963-64 og lauk
þaðan fiskimannaprófi. Hann
sigldi frá Svíþjóð í fimmtán ár,
1979-1994, á ferjum, flutn-
ingaskipum og olíuskipum. Vil-
hjálmur hætti störfum árið
2001, settist þá að í Jökulgrunni
við Hrafnistu og fluttist síðan
þangað inn í árslok 2012 þegar
heilsunni var farið að hraka.
Útför Vilhjálms verður gerð
frá Neskirkju í dag, 14. apríl
2915, og hefst athöfnin kl. 13.
2009, og bjuggu
þau lengst af á
Seltjarnarnesi. Þau
skildu. Dætur
þeirra eru: 1)
Linda, f. 1958,
sjúkraliði og rithöf-
undur, eiginmaður
hennar Mörður
Árnason íslensku-
fræðingur. 2) Haf-
dís, f. 1960, fram-
kvæmdastjóri,
dætur hennar Vera, f. 1981,
kvikmyndaleikstjóri (faðir Sölvi
Ólafsson), dóttir hennar Saga, f.
2014, og Sara Björk, f. 1989, há-
skólanemi (faðir Martin Regal),
dóttir hennar Ronja, f. 2011. 3)
Ásta, f. 1962, klæðskeri og
kennari, sambýlismaður hennar
Steinþór Birgisson kvikmynda-
gerðarmaður, dætur hennar
Þórhildur, f. 1992 (faðir Krist-
ján Steingrímur Jónsson), og
Katla Steinþórsdóttir, f. 2003.
Síðari eiginkona Vilhjálms
var Guðmunda Guðrún Björg-
Það var alltaf eins og einhver
selta væri í loftinu kringum Vil-
hjálm Ólafsson. Kvikur í hreyf-
ingum, reffilegur, hæfilega fínn í
tauinu, glaður í bragði, snareyg-
ur, hress.
Hann var sjómaður allt sitt líf,
fæddur og uppalinn í útgerðar-
byggðinni á Nesinu, fór fyrst á
sjóinn 14 ára, á síld með gamla
norska laginu, og var unglingur á
kolatogaranum Þórólfi – sem
sigldi til Hamborgar rétt eftir
stríð þegar íslenskir sjómenn
buðu svöngu börnunum í mat um
borð – og var svo á hverskyns
fiskveiðum og farskipum. Á
sænskum farskipum hálfan annan
áratug um öll heimsins höf, og
enn á sjóinn og í fiskverkun þegar
heim kom.
Líklega átti sjómannslífið við
hann. Fjölbreytileiki og ævintýr
við veiðar og í siglingum en regla
og föst hrynjandi í daglegum
háttum, við verkin um borð, mat-
artímarnir, frívaktirnar. Vil-
hjálmur tók svo fiskimannaprófið
kominn nokkuð á fertugsaldur og
vildi halda áfram í Stýrimanna-
skólanum en til þess voru aðstæð-
ur ekki hagfelldar fjölskyldu-
manni og þriggja dætra föður.
Ég kynntist Villa tengdaföður
mínum ekki fyrr en hann var far-
inn að reskjast. Hann hafði
flækjulausa lífssýn og heims-
mynd, sótti sinn rétt og studdi sitt
fólk í lífsbaráttunni en lagði mest
upp úr björtu hliðunum eins og
lengi hefur einkennt íslenskan al-
þýðuaðal, hlýr og glaður í tónlist
og dansi, lék á hljómborð, sund-
maður. Hélt fullri tryggð við
Kveldúlf Thorsaranna og föður
síns en hreifst í Svíþjóð af Palme
og sósíaldemókrötunum: Þeir
stjórna svo vel.
Síðustu árin slóst senuþjófur-
inn alzheimer í för með Villa.
Honum var ekki alltaf ljóst
hversu tíðindum vatt fram eða
hvað ætti til bragðs að taka, en þá
hjálpaði brosið og augun stóru.
Hann hlustaði á plöturnar sínar
– ekki síst á músíkina hans Magga
frænda. Fletti bókum um gamla
tíma og skoðaði myndir af fjöl-
skyldunni, vinum og kunningjum.
Þessi! Og þessi! Og hér er víst Vil-
hjálmur! – Taldi fuglana sem flugu
hjá eða kroppuðu á túnum. Og
hjalaði við litlu afabörnin sem
skildu hann líklega miklu betur en
við sem þóttumst vera nær í aldri.
En nú heldur áfram lífsins sipp
og hoj án Vilhjálms Ólafssonar.
Dæturnar þrjár, Óli bróðir og að-
standendur aðrir hafa eftir minn-
ingar um hlýjan vin og góðan
dreng.
Mörður Árnason.
Afi minn var töffarakarl. Fáir
trúðu því hversu gamall hann var.
Hann hugsaði um heilsuna, tók
sundsprett í Laugardalslaug á
hverjum degi og fór í langa
göngutúra um götur Reykjavík-
ur. Oftar en ekki lá leið hans frá
Hrafnistu þar sem hann bjó niður
í gamla Vesturbæ til að heim-
sækja þá sem honum þótti vænt
um, okkur. Hann er einn hraust-
asti maður sem ég hef kynnst og
margir höfðu orð á hversu mynd-
arlegur afi væri. Vel snyrta,
skjannahvíta yfirvaraskeggið
gerði hann enn afalegri. Börn
hændust að honum enda hafði
hann góða nærveru og öllum leið
vel í návist hans. Hann var lífs-
glaður, góðhjartaður maður sem
var alltaf til í ævintýri með yngstu
fjölskyldumeðlimunum. Þegar afi
var áttræður plataði Katla litla
systir mín hann með sér í eina
stærstu sundrennibraut landsins.
Þar fékk ég endanlega staðfest-
ingu á afa töffara. Katla og afi
voru miklir félagar og ég sé margt
líkt með þeim, eins og prakkara-
skapinn í þeim báðum og áhuga
þeirra á harmonikkuleik.
Afi upplifði merka tíma í sögu
heimsins og Íslands. Hann átti
margar góðar sögur í pokahorn-
inu sem hann deildi með okkur til
skemmtunar.
Hann fór ungur á sjó og á
langri starfsævi sigldi hann um
heimsins höf og kom í margar er-
lendar hafnir, lenti í sjávarháska
og ýmsum ævintýrum. Rétt eftir
seinni heimsstyrjöld hjálpuðu afi
og áhöfn togarans Þórólfs stríðs-
hrjáðum börnum í Þýskalandi og
gáfu þeim mat að borða. Á togar-
anum Víkingi bjargaði afi skipi
frá því að sökkva í hramma
Grænlandshafs og við Kýpur-
strendur var töffaraskapurinn
ekki sparaður. Hann var á
sænskri bílaferju og vaknaði eina
nóttina standandi í kojunni sinni.
Hann fór upp á þilfar og sá að
skipið var að sökkva. Áhöfnin var
í uppnámi, allir drifu sig í björg-
unarbátana og sigldu eins langt
frá skipinu og hægt var. Þá var
afi Villi sallarólegur meðal Sví-
anna. Hann fór aftur niður í káet-
una sína, pakkaði niður öllum
eigum sínum og byrjaði að taka
myndir af slysinu. Myndirnar
voru notaðar í forsíðufréttir víða
um heiminn en hann var sá eini
sem datt í hug að mynda þennan
atburð, íslenski sjóarinn.
Í mínum augum er afi Villi
hetja sem ber að minnast með
brosi. Ég er þakklát fyrir allar
sögurnar, minningarnar, hlátur-
inn og tímana sem ég fékk með
þessum lífsglaða töffarakarli.
Þegar ég hugsa um afa Villa sé ég
hann fyrir mér á gangi upp Rán-
argötuna. Það er sumar, græn
laufin á trjánum og sólin skín á
andlitið. Hann er á leiðinni til okk-
ar í einum af fjölmörgum göngu-
túrum sínum.
Ég mun alltaf sakna þín elsku
besti.
Sjáumstumst.
Þórhildur Kristjánsdóttir.
Vilhjálmur
Ólafsson
HINSTA KVEÐJA
Villi vinur kær
í guðs hendi
ert þú nú.
Minningar um þig
gleðja alla
greiddir götu
allra í lífinu.
Guð blessi þig.
Guðs gjöf er
líf þitt.
Þinn vinur,
Grímur Marinó.
Elsku afi minn.
Það er bæði erfitt
og sárt að kveðja
þig. Á sama tíma er
ég þakklát fyrir all-
ar minningarnar
sem við eigum saman. Ég er líka
þakklát fyrir allt sem þú kenndir
mér. Þú kenndir mér að vinna fyr-
ir hlutunum, vera skynsöm og
hafa trú á sjálfri mér. Þú varst
alltaf stoltur af því sem ég afrek-
aði og það er ég þakklát fyrir.
Þegar ég kláraði mitt nám varstu
ánægður með afrek mín og líklega
Jóhann Indriðason
✝ Jóhann Indr-iðason fæddist
7.8. 1926. Hann
lést 2.4. 2015. Út-
förin fór fram 13.
apríl 2015,
hafði enginn jafn-
gaman af því að lesa
mastersritgerðina
mína. Þú sýndir mér
mikinn áhuga og
þegar ég kom í heim-
sókn voru málefni
líðandi stundar yfir-
leitt rædd og mitt álit
í hávegum haft. Þeg-
ar ég hugsa til baka
eru mér minnisstæð-
ar allar stundirnar
sem ég eyddi i Ljósheimunum hjá
ykkur ömmu að læra. Þá var mik-
ið haft fyrir mér og okkur krökk-
unum og þú varst alveg til í að láta
kapalinn í tölvunni bíða rétt á
meðan maður fékk að prenta út.
Að þínu mati var ég tölvumann-
eskjan í fjölskyldunni þó svo að
allir væru færir um að taka mynd-
ir út af myndavélinni þinni. Þetta
var mitt hlutverk og auðvitað var
beðið eftir mér til að klára mitt
verk. Þú ert fyrirmynd í lífi okkar
allra og ég er stolt af því að hafa
fengið að læra af þér, stolt af því
að hafa þig sem fyrirmynd en
fyrst og fremst stolt af þér.
Takk fyrir allt elsku afi minn.
Ég vona að pabbi sé að hugsa vel
um þig.
Þín
Hildur.
Elsku afi minn, nú hefur þú
kvatt okkur. Með sorg sit ég hér
og skrifa um þig minningarorð.
Það er sárt og erfitt en um leið
finn ég hvað hjarta mitt er fullt
þakklætis. Upp í hugann koma
margar góðar minningar um þig
og ömmu Helgu í Ljósheimunum.
Mínar fyrstu minningar um þig
eru þar sem þú sast í rauða
hægindastólnum þínum inni á
kontór. Þú reyktir pípu og last í
bók mjög einbeittur á svip og fátt
gat raskað ró þinni. Þú varst fróð-
ur á svo mörgum sviðum og alltaf
tilbúinn að miðla. Ég eyddi ófáum
stundum með þér við skrifborðið
inni á kontór þar sem þú hjálpaðir
mér í gegnum stærðfræðina í
menntaskóla. Í öllum prófa-
törnunum á mínum námsárum
settist ég að hjá þér og ömmu í
Ljósheimunum. Þar fékk ég frið,
ró, stuðning og alla þá þjónustu
sem þreyttir námsmenn þurfa.
Eitt sinn var amma að heiman og
þú tókst að þér að elda kvöldmat
fyrir mig. Stoltur og ánægður
kallaðir þú á mig í mat og er þetta
í fyrsta og eina skiptið sem ég hef
fengið soðna sperðla með tómat-
sósu og sinnepi.
Elsku afi, þú varst blíður, góð-
ur og umhyggjusamur afi og
langafi. Stelpurnar mínar, Júlía
Rósa, Laufey og Katla (Beta þín),
fengu að kynnast því og sakna þín
mikið. Við fjölskyldan eigum
margar yndislegar minningar um
þig sem eiga eftir að lifa með okk-
ur um ókomin ár. Ég þakka þér,
elsku afi, fyrir allt sem þú gafst
mér.
Kveðja
Helga Steinþórsdóttir.
Okkur langar að minnast afa
Jóhanns í nokkrum orðum.
Hann var fallegur, blíður og
hvers manns hugljúfi. Hann var
mjög vandvirkur í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur.
Þegar við keyptum okkar
fyrstu íbúð saman aðstoðaði hann
okkur með rafmagnið og eyddi
miklum tíma með okkur. Eitt
skiptið bilaði lampinn okkar og að
sjálfsögðu kom afi hlaupandi. Við
höfum oft hlegið að því að þetta er
dýrasti lampinn á Íslandi miðað
við vinnuna sem fór í hann.
Þegar amma og afi fluttu í
Mörkina var gaman að geta að-
stoðað þau við flutningana og að
koma sér fyrir. Yndisleg íbúð og
góður andi.
Elsku amma, pabbi og aðrir að-
standendur, innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku afi, við viljum þakka þér
fyrir allar samverustundirnar, all-
ar bústaðaferðirnar, allan tímann
með þér. Þú varst einstakur og
það er sárt að kveðja þig. Sökn-
uðurinn er mikill og við vonum að
þú sért kominn á betri stað.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Sigríður Rut og Ólafur Jafet.
Afi minn.
Það er alltaf mikil sorg sem
fylgir því þegar fjölskyldumeð-
limur eða vinur fellur frá. En það
sem huggar okkur á þessari
stundu er að afi minn lifði löngu
og afar hamingjuríku lífi. Afi hafði
svo marga kosti að það tæki mig
of langan tíma að lista þá alla upp.
Hann kenndi mér marga góða
hluti um ævina en eitt þeirra
stendur upp úr. Mig minnir að ég
hafi verið um sex ára þegar að afi
kenndi mér mannganginn í tafli.
Flestir afar leyfa kannski barna-
börnunum sínum að vinna sig á
meðan verið er að læra eitthvað
nýtt en ekki afi minn. Hann hrein-
lega pakkaði mér saman hvað eft-
ir annað og þegar ég var að gefast
upp á að reyna og sennilega að
fara að skæla þá kom viskusvipur
á gamla og hann sagði mér að ár-
angur í íþróttum eða í lífinu al-
mennt kæmi ekki nema maður
legði sig fram. Það myndi enginn
rétta mér árangur, ég þyrfti að
hafa fyrir honum. Þetta er nokkuð
sem hefur fylgt mér síðan og þá
sérstaklega á mínum íþróttaferli.
Ég man ennþá stundina sem mér
tókst að vinna hann í skák, ég held
ég hafi verið að nálgast 16 ára ald-
urinn, og þá brosti hann og óskaði
mér til hamingju.
Það myndu flestir segja að afi
hefði verið rólegur og afar hljóð-
látur maður en samt kölluðu börn-
in mín hann langafa hávaða. Það
var þannig tilkomið að áramóta-
veislan hjá okkar fjölskyldu var
yfirleitt haldin hjá ömmu og afa.
Síðan kom hávaðinn frá þessum
rakettum og sprengjunum frá öll-
um húsunum í kring. Einhverra
hluta vegna kenndu krakkarnir
langafa hávaða um þetta. Hann
bara brosti og bað þau afsökunar
á látunum. Það er yndislegt að
börnin mín eiga bara góðar minn-
ingar um góðan mann, sem og ég.
Ég veit að afi lagðist á koddann
fullan af góðum minningum.
Hann var mér svo góð fyrir-
mynd og verður sárt saknað.
Atli Rúnar.
Látinn er í hárri elli Jóhann
Indriðason rafmagnsverkfræð-
ingur og stofnandi Verkfræði-
stofu Jóhanns Indriðasonar. Það
er sárt fyrir okkur eldri starfs-
menn VJI að horfa á eftir okkar
gamla foringja og læriföður en
minningarnar eru eingöngu ljúfar
um hæfileikaríkan verkfræðing
sem gott var að vinna með.
Eftir að Jóhann kom frá fram-
haldsnámi í raforkuverkfræði í
Danmörku starfaði hann nokkur
ár hjá Rafmagnsveitum ríkisins.
Það var svo árið 1960 sem hann
hóf að starfa sem sjálfstæður ráð-
gjafi í eigin nafni. Það var þá sem
grunnurinn var lagður að Verk-
fræðistofu Jóhanns Indriðasonar,
ráðgjafafyrirtæki sem enn er í
blómlegum rekstri eftir 55 ára
samfelldan rekstur og ber fyrir-
tækið enn nafn stofnanda síns.
Á þeim árum sem Jóhann
stofnaði VJI var raforkukerfi
landsins veikt en þá var fiskiðn-
aðurinn að byggjast upp víða um
landið. Þessi iðnaður gerði kröfur
um að hægt væri að nota stóra
rafmótora til að drífa kælipressur
sem oft gat reynst erfitt á veiku
raforkuneti. Jóhann hafði víða að-
komu við að leysa þessi verkefni
og önnur er upp komu í raforku-
kerfinu víða á landinu.
Meðal verkefna sem Jóhann
kom að, þá oftast sem aðalhönn-
uður og ábyrgðarmaður á allri
rafkerfishönnun, má nefna bygg-
ingu Laxár-, Grímsár- og Bjarn-
arflagsvirkjunar, Kísilverksmiðj-
una við Mývatn, Riðbreytistöðina
á Keflavíkurflugvelli, uppbygg-
ingu Hitaveitu Suðurnesja við
Svartsengi, Búrfellsvirkjun, Sig-
ölduvirkjun og Landspítalann við
Hringbraut. Einnig kom hann að
fjölda annarra verka, stórum sem
smáum, bæði í orkudreifingu og í
byggingum.
Jóhann starfaði ávallt hjá VJI
eftir að hann stofnaði félagið,
lengst af sem framkvæmdastjóri.
Þegar árin fóru að færast yfir
hann tók Ólafur J. Sigurðsson raf-
magnstæknifræðingur, sem ný-
lega er látinn, við keflinu og bar
það áfram. Jóhann lét af stöfum
fyrir félagið þegar hann var kom-
inn á áttræðisaldri en lengi hafði
hann borð hér hjá okkur þar sem
hann hafði aðstöðu til að sinna
ýmsum störfum. Oftast var þar
um að ræða að hann var að hjálpa
félögum sínum í Oddfellow eða
öðrum félagsskap sem hann var
virkur í.
Jóhann var mikill fræðimaður
og ótrúlega vel að sér í raforku-
kerfum og ýmsum öðrum grein-
um rafmagnsverkfræðinnar. Við
starfsmenn VJI komum aldrei að
tómum kofunum þegar okkur
vantaði fagleg ráð og leiðsögn, Jó-
hann hafði alltaf góð svör á
reiðum höndum. Jóhann hafði líka
gaman að ýmsum þrautum og var
manna fljótastur að reikna í hug-
anum og áttum við ungu starfs-
mennirnir nýkomnir úr námi ekki
séns í kappann þar.
Jóhann var skemmtilegur og
mjög skapgóður maður. Þegar all-
ir þessi mannkostir þ.e. snjall ráð-
gjafi, skapgóður og skemmtilegur
koma saman í einum manni þá er
hægt að tala um afburðaráðgjafa
því ef samskiptafærnin er ekki til
staðar getur verið lítið gagn í mik-
illi þekkingu. Jóhann var afburða-
maður á sínu sviði, brautryðjandi
á okkar sviði enda lifir arfleifð
hans enn góðu lífi.
Við hjá VJI sendum Helgu,
börnum þeirra og öðrum ættingj-
um okkar bestu samúðarkveðjur.
F.h. starfsmanna VJI,
Magnús Kristbergsson
framkvæmdastjóri.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN SKAFTASON,
fv. yfirlæknir og prófessor,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 9. apríl í
faðmi fjölskyldunnar.
.
Maj Skaftason,
Hauður Helga Stefánsdóttir, Hafberg Þórisson,
Anna Marie Stefánsdóttir, Guðni Ragnar Björnsson,
Jóhann Stefánsson, Hanna-Maria Kauppi,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI GUÐJÓN BJARNASON
bryti,
Hringbraut 2a,
Hafnarfirði,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn 12. apríl.
Útför fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hrafnistu í Hafnarfirði.
.
Anna Kristjánsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.