Morgunblaðið - 14.04.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. APRÍL 2015
✝ Málfríður AnnaGuðmunds-
dóttir kennari fædd-
ist í Sveinungsvík í
Þistilfirði 30. nóv-
ember 1929. Hún
lést á Landakoti 1.
apríl 2105.
Foreldrar Mál-
fríðar Önnu voru
Sigurbjörg Björns-
dóttir, húsmóðir í
Sveinungsvík og á
Raufarhöfn, f. 25. nóvember 1906
og Guðmundur Eiríksson, bóndi í
Sveinungsvík og kennari og
skólastjóri á Raufarhöfn, f. 11.
maí 1898. Bræður Málfríðar Önnu
voru Jón, f. 1931, d. 2006, Þor-
bergur, f. 1932, d. 2011, Björn, f.
1933, d. 1998, Gissur, f. 1936, d.
1943, og Eiríkur, f. 1941, d. 2012.
Maki var Sæmundur Kjart-
ansson læknir, f. 27. september
1929 í Eystri-Garðsauka í Hvol-
hreppi, d. 21. september 2014.
Þau skildu. Foreldrar Sæmundar
voru Ingunn Sæmundsdóttir hús-
móðir, f. 30. júní 1902 og Kjartan
1967, maki Eiríkur Sigurðsson
skipstjóri, f. 4.12. 1961. Dætur
þeirra eru a) Málfríður Anna, f.
27.9. 1997; b) Hlín, f. 12.6. 2000;
c) Arna, f. 14.9. 2002; og d) Bryn-
dís, f. 7.10. 2005.
Málfríður Anna varð stúdent
frá Menntaskólanum á Akureyri
1951 og cand. phil. frá Háskóla
Íslands 1952. Hún lauk kenn-
araprófi frá Kennaraskóla Ís-
lands árið 1969. Málfríður Anna
vann á skrifstofu hjá Síldarverk-
smiðjum ríkisins á Raufarhöfn á
sumrin frá 1946 til 1952 og í
Reykjavík 1951 og 1952. Hún
vann á dagheimili í Minneapolis
árið 1964. Málfríður Anna
kenndi við Austurbæjarskóla
1969 til 1979 og við Seljaskóla
1979 til 1998, auk þess sinnti hún
forfallakennslu í Æfingadeild
Kennaraskólans, Fossvogsskóla
og Rimaskóla. Málfríður Anna
var húsmóðir í Reykjavík frá
1952 til 1957, á Kópaskeri og
Raufarhöfn 1957 til 1960, í Min-
neapolis 1960 til 1966 og í
Reykjavík frá 1966. Helstu
áhugamál hennar voru samvera
með fólki, lestur, ættfræði og að
spila brids.
Málfríður Anna verður jarð-
sungin frá Háteigskirkju í dag,
14. apríl 2015, og hefst athöfnin
kl. 15.
Ólafsson, útgerð-
armaður í Vest-
mannaeyjum, f. 23.
maí 1905. Börn
þeirra: 1) Ingunn
verkfræðingur, f.
19.3. 1953, maki
Elías Gunnarsson
verkfræðingur, f.
17.1. 1953. Synir
þeirra eru a) Sæ-
mundur, f. 12.7.
1977, maki Guðrún
Soffía Viðarsdóttir; b) Kjartan, f.
29.10. 1983, maki Ann Marie Wa-
versik, sonur þeirra er Alexand-
er, f. 15.2. 2015; og c) Elías Ingi,
f. 12.5. 1990. 2) Guðmundur,
verslunarmaður, f. 11.9. 1956,
dáinn 18.11. 2009. 3)Sigurbjörg
verkfræðingur, f. 25.3. 1962,
maki var Hafsteinn Helgason
verkfræðingur, f. 9.8. 1960. Synir
þeirra eru a) Helgi Jason, f. 3.6.
1987, maki Guilia Remonda; b)
Guðmundur Steinn, f. 14.6. 1989,
maki Ása Dögg Aðalsteinsdóttir;
og c) Sæmundur, f. 28.1. 2000. 4)
Guðrún lyfjafræðingur, f. 12.6.
„Sæll elskan mín, mikið er
gaman að sjá þig, hvað má bjóða
þér?“ hljómar í eyrum mér þegar
ég hugsa til tengdamóður minnar.
Með þessum orðum hefur mörg-
um sem heimsóttu Barmahlíð 39
verið heilsað. Æskuheimili Mál-
fríðar hafði verið gestkvæmt og
gestrisnin fylgdi henni alla tíð.
Málfríður var elst sex systkina frá
Bakka á Raufarhöfn, átti fimm
bræður en Bakkabræður eru nú
allir látnir. Ég umgekkst Málfríði
í hartnær 50 ár og fékk því að
kynnast bræðrum hennar, afkom-
endum þeirra og öðrum skyld-
mennum að norðan en Málfríður
var einskonar ættarhöfðingi
þeirra í Reykjavík og sú sem allir
leituðu til með stórt og smátt.
Árið 1966 flutti fjölskylda Ing-
unnar heim frá Minnesota þar
sem þau höfðu búið meðan Sæ-
mundur faðir hennar var í sér-
námi. Tveimur árum síðar skildu
Málfríður og Sæmundur, þessi
þáttaskil voru henni áfall og komu
töluverðu róti á líf fjölskyldunnar.
Málfríður hafði ekki verið á vinnu-
markaði og þurfti að finna út úr
því hvernig best væri að fóta sig,
en þá kom stúdentsprófið frá Ak-
ureyri sér vel. Hún var tæplega
fertug einstæð móðir með fjögur
börn þegar hún skellti sér í kenn-
aranám og lagði þar með grunn-
inn að afar farsælu ævistarfi,
fyrst sem kennari við Austurbæj-
arskóla og síðar Seljaskóla. Þegar
við Ingunn urðum kærustupar
þótti mér strax vænt um Málfríði,
það er góð tilfinning að finna að
maður er velkominn og finna þá
hlýju sem ég upplifði frá fyrstu
tíð. Málfríður var með afbrigðum
þolinmóð, sveigjanleg og skipti
bókstaflega aldrei skapi. Hún var
vel lesin, víðsýn og fordómalaus.
Hún kom mikið við líf vinahópsins
á menntaskólaárunum og hafði
þroskandi áhrif á alla, hvort sem
það var við spilaborðið, aðstoð við
námið eða bara spjall um daglegt
líf hvers og eins. Heimili hennar
stóð okkur opið og öllum leið vel í
návist hennar. Hún nöldraði ekki
yfir næturlangri spilamennsku
heldur var með í slag, spjallaði við
unga fólkið og dekraði við okkur.
Oftar en einu sinni þegar brids-
sveit Ingunnar var með æfingu í
Barmahlíðinni tók Málfríður sig
til löngu eftir miðnætti og eldaði
heilan kassa af humri handa
hópnum, átti alltaf nóg í frysti-
skápnum á árunum sem Baddi
bróðir hennar var á sjó. Hún var
skemmtileg kona og mikill húm-
oristi. Árin liðu og barnabörn
Málfríðar urðu tíu. Hún hefur
verið stór hluti af lífi þeirra allra,
kenndi þeim að lesa og lærði með
þeim, natin og þolinmóð.
Þó flestar minningar tengist
Málfríði á heimavelli þá eru mér
sérstaklega minnisstæðar ferðir
okkar til Raufarhafnar, en einnig
til Berlínar, Flórída, Kaupmanna-
hafnar og Minnesota, þá kom enn
í ljós hvað Máfríður var bráð-
skörp og áhugasöm um mannlífið.
Á seinni árum jókst yndi hennar
af ættfræði, það varð næstum eins
og keppni að finna skyldleika, lesa
sér til og flétta úr tengslum.
Málfríður var einstök kona,
sterk og mjúk í senn. Hún hafði
mikil áhrif á líf mitt, á menntun
mína og lífsviðhorf með hvatningu
og jákvæðni, hún var mér góð
tengdamóðir. Hún myndi kveðja
mig með orðunum „bless elskan
mín, farðu varlega og líttu við
fljótlega“.
Elías Gunnarsson.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku amma, þú ert best af öll-
um. Ég hef alltaf átt heima í sama
húsi og þú og notið þeirrar gæfu
að fá að vera með þér frá því ég
fæddist. Við höfum gert svo ótal-
margt saman. Ég verð alltaf litla
gullið þitt þó að það séu mörg ár
síðan ég varð hærri en þú. Ég
sakna þín og mun alltaf muna eft-
ir þér og öllum skemmtilegu
stundunum með þér. Elsku amma
mín ég þakka þér fyrir allt.
Þinn
Sæmundur Hafsteinsson
(Sæmi „litli“).
Elsku amma. Það eru svo
margir fastir liðir á hverju ári sem
við tengjum við þig og eigum svo
góðar minningar um. Þú varst
vanaföst og á ákveðnum tímum
gat maður stólað á að öll fjölskyld-
an hittist hjá þér, hvort sem það
var sprengidagur eða áramót, þú
varst límið í fjölskyldunni.
Það sem við minnumst helst
eru allar heimsóknirnar. Þér
fannst alltaf of langt síðan maður
kom síðast, jafnvel þótt það hafi
verið fyrr sama daginn, og eins
var maður kvaddur með spurn-
ingu um hvenær maður kæmi
næst.
Það var ómögulegt að ætla sér
að kíkja inn án þess að fá sér að
borða eða í það minnsta að taka
með sér kókómjólk eða sun lolly í
nesti, ef maður væri á svo mikilli
hraðferð. Þú varst með eindæm-
um gestrisin og það var alltaf
hægt að reiða sig á heitt á könn-
unni í hádeginu og þá oft að þar
sátu gestir við eldhúsborðið að
borða og fletta blöðunum.
Við bræðurnir eigum margar
sameiginlegar minningar um þig
en ofar öllu eru það allar stund-
irnar sem við sátum við borðstofu-
borðið að læra að lesa og skrifa.
Þú varst svo þolinmóð að kenna
okkur og það var alltaf góð stund
milli lærdómsstríða að spila við
þig rommí eða rússa.
Enn til síðasta dags varst það
þú sem hélst okkur barnabörnun-
um saman og bauðst okkur alltaf
út að borða, við útskriftir, afmæli
eða þegar Helgi var á landinu.
Þótt þú sért farin úr þessum
heimi verður þú alltaf hluti af okk-
ar daglega lífi, í hug okkar og
hjarta.
Elías, Kjartan og Sæmundur.
Það er stundum sagt að enginn
viti hvað átt hefur fyrr en misst
hefur. Það var ekki þannig með
ömmu, hún hafði svo mikla ást og
umhyggju að gefa að nánast á
hverjum degi skynjaði ég hversu
heppinn ég væri að hafa hana á
hæðinni fyrir neðan mig. Nánast
frá því ég man eftir mér fór ég
varla úr húsi án þess að líta inn
hjá ömmu og sama átti við þegar
ég kom aftur heim. Þegar farið
var að lengja eftir mér heimafyrir
var það sjaldnast svo að ég hefði
skilað mér seint heim, oftar en
ekki sat ég þá niðri hjá ömmu að
spjalla, spila eða fá mér að borða.
Ömmu þótti fátt skemmtilegra en
að taka á móti fólki og bjóða því
upp á eitthvert góðgæti, hjá mér
var eplapæið hennar í sérstöku
uppáhaldi.
Annað sem amma hafði sér-
staka ánægju af var að hjálpa
barnabörnunum við lærdóminn
og nýtti ég mér það til hins ýtr-
asta.
Seinni árin var farið að hægja
svolítið á ömmu og fannst mér
gott að geta gefið smá til baka af
þeirri ótrúlegu umhyggju sem
hún sýndi mér alla tíð. Ég skutl-
aðist með hana hingað og þangað,
í búð, bókasafn, banka eða hin
ýmsu mannamót. Hvort sem það
var til að spila brids, hitta gamla
skólafélaga eða vikulega kaffi-
húsaferðin með vinkonum sínum.
Stundum fékk ég það á tilfinn-
inguna að hún lifði virkara fé-
lagslífi heldur en meðal-ungling-
ur, enda var hún vinmörg.
Þannig var amma einstaklega
góð og alltaf ánægjulegt að vera í
hennar félagsskap.
Guðmundur Steinn.
Málfríður, eða Gógó eins og
hún var ævinlega kölluð innan
fjölskyldunnar, var sannarlega
einstök kona.
Það var alltaf gott að kíkja til
hennar í kaffi og spjall og yfirleitt
kom maður aðeins fróðari út auk
þess sem hún var einstaklega lag-
in við að rekja úr manni garnirn-
ar.
Hún var mjög áhugasöm um
fólk, sérstaklega fólk sem tengd-
ist ættinni eða heimahögunum, og
hafði frá mörgu að segja. Hún
hafði sérstaklega gaman af því að
tala um æskuárin á Raufarhöfn og
menntaskólaárin á Akureyri og
hafði oft orð á því hversu margir
af gömlu félögunum væru horfnir
á braut þótt hún upplifði þá alltaf
jafnunga og þeir voru fyrir ára-
tugum.
Gógó var sú síðasta til að
hverfa frá úr systkinahópnum sín-
um og alla tíð fylgdist hún með öll-
um sínum afkomendum og afkom-
endum bræðra sinna þannig að
maður fann að hún bar raunveru-
lega umhyggju fyrir þeim öllum.
Það leyndi sér aldrei að hún var
ákaflega stolt af sínu fólki og sam-
gladdist innilega þegar vel gekk
hjá einhverjum sem hún kannað-
ist við. Hún lá heldur ekkert á
skoðunum sínum og lengi vel var
það viðkvæðið þegar velja átti
nafn á nýjan meðlim í ættinni að
gaman yrði að heyra viðbrögð
hennar við nafninu því á þeim
hafði hún oftast sterkar skoðanir
og vildi helst halda í hefðbundin
íslensk nöfn og nafnahefðir.
Félagslyndi hennar og um-
hyggja fyrir ættmennum skilaði
sér greinilega til baka því aldrei
stoppaði maður hjá henni án þess
að síminn hringdi og að minnsta
kosti tveir aðrir gestir kíktu við
hjá henni á sama tíma. Það var
fólk úr öllum áttum sem átti er-
indi til hennar og gaf sér tíma til
að fá sér smá kaffisopa. Það var
alltaf eitthvað um að vera í eld-
húsinu hjá henni og fannst börn-
um sérlega gaman að heimsækja
hana. Það var ekki að ástæðu-
lausu því hjá Gógó var allt leyfi-
legt. Börnin mín muna enn eftir
heimsókn sem þau fóru í til henn-
ar fyrir margt löngu og það var
nammi í skálum um allt hús og
þau máttu smakka það allt og fá
svo kókómjólk til að skola því nið-
ur. Það var einhver friður og ró í
andrúmsloftinu í Barmahlíðinni
og stundum var eins og tíminn
stæði þar í stað. Þangað voru allir
velkomnir og þrátt fyrir allan
gestaganginn leið manni alltaf
eins og húsfreyjan sæi á eftir
hverjum gesti sem kvaddi.
Gógó var kennari af guðs náð
og var menntun henni mjög hug-
leikin. Hún naut þess að sjá börn
taka framförum og spurði mikið
um nám þeirra og áhugamál. Það
er ekki í hverri heimsókn sem
börn finna fyrir jafnmiklum
áhuga á sínu lífi eins og Gógó
sýndi og hún vildi svo gjarnan að
þeim liði vel.
Umhyggjan sem Gógó hafði
sýnt sínu fólki alla tíð var svo
sannarlega endurgoldin og hún
naut mikillar alúðar og ræktar-
semi barna sinna og barnabarna.
Svo uppsker hver sem sáir, þessi
orð sitja mér ofarlega í huga þeg-
ar ég hugsa um þessa yndislegu
konu sem naut þess að vera um-
vafin ástvinum allt til síðasta
dags. Ég naut lengi góðs af því að
eiga hana að og hennar verður
sárt saknað þegar leiðir liggja
framhjá Hlíðunum.
Það væri nefnilega svo gott að
geta kíkt við hjá henni í kaffi.
Petrína Soffía Eldjárn.
Eins og hvítir svanir fljúga dagar vorir á
brott
til vatnanna sem niða hinumegin:
af fjöðrum þeirra rýkur geislabrim
í kvaki þeirra ómar jarðarinnar þrá.
(Jóhannes úr Kötlum)
Kær vinkona mín og frænka,
Málfríður Anna Guðmundsdóttir,
Gógó, er fallin frá. Nú er hún
gengin inn í ljósið, land tekið
handan við „áttirnar og nóttina“.
Við Gógó komum frá Raufar-
höfn og settumst í 1. bekk í MA
haustið 1945. Við leigðum her-
bergi í Aðalstræti 17 hjá heiðurs-
hjónunum Soffíu Lilliendal og
Birni Grímssyni. Hjá þeim bjugg-
um við tvo vetur við afar gott at-
læti og nutum gestrisni þeirra æ
síðan.
„Þarna koma meyjarnar frá
nyrsta tanga landsins,“ sagði Sig-
urður Guðmundsson skólameist-
ari þegar tvær feimnar stelpur
gengu á hans fund til þess að
sækja um heimavist næsta vetur.
Í heimavistinni vorum við fjóra
vetur, alltaf saman í herbergi;
ýmist vorum við fjórar eða þrjár
fyrri tvo veturna, en í nýju vist-
inni bara tvær saman, í herbergi
nr. 13, Fríðutúni.
Gógó var greind og hyggin.
Mér er minnisstætt hve vel ís-
lenska og stærðfræði lá fyrir
henni. Samveran með sérlega
góðum félögum og kennurum í
menntaskólanum er ógleymanleg
og minningarnar margar og dýr-
mætar. Og enn er hópurinn sam-
heldinn og ræktar vináttuna.
Málfríður lauk kennaraprófi
1969 og hóf kennslu við Austur-
bæjarskóla. Við Seljaskóla kenndi
hún frá stofnun hans 1979 þar til
hún hætti kennslu árið 1999.
Hjalti Jónasson skólastjóri,
bekkjarbróðir okkar, var ánægð-
ur með að fá Gógó til kennslu við
skólann. „Málfríður er framúr-
skarandi kennari,“ sagði Hjalti
einu sinni við mig. Margir nem-
endur minnast hennar einnig með
þökk og virðingu.
Gógó las alla tíð mjög mikið. Í
veikindum sínum undanfarna þrjá
mánuði naut hún enn lesturs
góðra bóka.
Gógó var vinmörg og vinholl,
gestrisin og dugmikil, glaðvær og
skemmtileg. Hún var vel skapi
farin og átti auðvelt með að sjá
það skoplega í tilverunni. Hún var
ættrækin og elsk að sínu fólki,
unni mjög átthögunum í Svein-
ungsvík og á Raufarhöfn. Yfir vel-
ferð barna sinna og fjölskyldna
þeirra var hún vakin og sofin, ætíð
reiðubúin til að rétta hjálparhönd.
Hún bar mikla umhyggju fyrir
barnabörnum sínum og fylgdist
vel með skólagöngu þeirra.
Amma var alltaf nálæg.
Sorgin vitjaði Gógóar þegar
Guðmundur, sonur hennar, lést
skyndilega árið 2009. Það mark-
aði djúp sár í huga hennar og
hjarta. Þau höfðu haldið heimili
saman og áttu hvort annað að
hjálparhellu. Guðmundur var
einnig harmdauði systrum sínum,
mágum og systurbörnum. Hann
var einstakur bróðir, frændi og
vinur barnanna.
Vinkona mín var dul í skapi,
hörð af sér og kvartaði ekki.
Nokkrum dögum áður en hún lést
gat ég engan bilbug á henni fund-
ið. Nú átta ég mig á hve veik hún
var í raun orðin.
Minningin um Gógó mun lýsa
upp líf mitt og allra sem þekktu
hana. MA-stúdentar 1951 senda
fjölskyldu Gógóar innilegar sam-
úðarkveðjur. Ég kveð hana með
söknuði og þakka henni vináttuna
og öll góðu árin og stundirnar.
Fjölskyldu hennar bið ég styrks
og blessunar.
Blessuð sé minning Málfríðar
Önnu Guðmundsdóttur.
Meira: mbl.is/minningar
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Málfríði kennara kynntist ég
strax í upphafi kennsluferils míns.
Við vorum í hópi þeirra tíu kenn-
ara sem hófu störf við nýjan Selja-
skóla í Breiðholti haustið 1979.
Með fullri virðingu fyrir ágætum
lærimeisturum Kennaraháskól-
ans sem útskrifuðu mig þá fyrr
um vorið breyttust fljótt hug-
myndir mínar um árangursríkar
kennsluaðferðir við það að starfa
með Málfríði. Að öðlast viður-
kenningu hennar og umhyggju
reyndist mér góður skóli og gæfa
að eiga slíkan samkennara að vini.
Við Málfríður kenndum lengst af í
sama árgangi þau sjö ár sem við
störfuðum við sama skóla. Ég
kynntist þarna heilsteyptri mann-
eskju sem hlífði sér hvergi í er-
ilsömu starfi. Umsjónarnemend-
ur Málfríðar voru henni
undantekningarlaust kærir og um
þá ræddi hún af mikilli væntum-
þykju og metnaði. Málfríður var
frábær bekkjarkennari, sterkur
og litríkur persónuleiki sem nem-
endur og foreldrar kunnu vel að
meta. Fjölmargir nemendur
sýndu henni tryggð alla tíð með
kveðjum og heimsóknum. Í anna-
sömu kennarastarfi fannst okkur
fátt skemmtilegra en að taka í
brids í frímínútum og matartím-
um. Málfríður gætti þess líka að
hafa spilastokkinn meðferðis þeg-
ar við samstarfsfólkið skelltum
Málfríður Anna
Guðmundsdóttir
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
SIGURVEIG ANNA STEFÁNSDÓTTIR,
Gunnólfsgötu 8,
Ólafsfirði,
verður jarðsungin frá Ólafsfjarðarkirkju
föstudaginn 17. apríl kl. 14.
.
Aðalsteinn S. Gíslason, Júlía V. Valdimarsdóttir,
Gísli Gíslason, Anna S. Einarsdóttir,
Björn Valur Gíslason, Þuríður L. Rósenbergsdóttir,
Kristín Jónína Gísladóttir, Steingrímur B. Erlingsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir hlýhug og samúð við
andlát og útför systur okkar, mágkonu og
frænku,
MARGRÉTAR SIGVALDADÓTTUR,
Vesturbergi 50,
Reykjavík.
.
Sigríður Valdís Sigvaldad., Sveinbjörn Guðmundsson,
Kristján Sigvaldason,
Elísabet Friðriksdóttir,
Friðrik Helgi Vigfússon,
Sigríður Vigdís Vigfúsdóttir,
Lilja Margrét Möller
og fjölskyldur.