Morgunblaðið - 16.04.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. APRÍL 2015
✝ Ingeborg EideGeirsdóttir
fæddist á Húsavík
6. október 1950 .
Hún lést á Land-
spítalanum 6. apríl
2015.
Hún var dóttir
hjónanna Paule
Hermine Eide Eyj-
ólfsdóttur, f. 26.
ágúst 1911, d. 4.
febrúar 1979, og
Geirs Benediktssonar, f. 19. júní
1907, d. 16. desember 1962.
f. 12. september 1953, maki
Helga Möller, f. 3 október 1950.
Börn Benedikts, Runólfur Geir
og Bergrún Elín.
Ingeborg ólst upp á Húsavík
til 9 ára aldurs, síðan flutti hún
að Skálatúni í Mosfellssveit. Ár-
ið 1982 flutti Ingeborg til
Reykjavíkur á sambýli í Siglu-
vogi og ári síðar í Auðarstræti
15, þar sem hún bjó til æviloka.
Ingeborg vann frá 1978 þar til
síðasta haust í Þvottahúsi ríkis-
spítalanna. Ingeborg var áhuga-
söm um lestur, orti ljóð, sótti
matreiðslunámskeið og hafði
gaman af því að ferðast. Henni
var mjög umhugað um sína nán-
ustu ættingja.
Ingeborg verður jarðsungin
frá Háteigskirkju í dag, 16. apríl
2015, kl. 15.
Systkini hennar eru
Hlíf Geirsdóttir, f.
18. maí 1949, maki
Stefán Ásgeirsson,
f. 9. júlí 1947. Börn
Hlífar eru Margrét
Herborg, Arnar
Geir og Sigurður
Sveinn. Ólína
Geirsdóttir, f. 24.
nóvember 1951,
maki Sveinbjörn
Björnsson, f. 9. júní
1942. Börn Ólínu eru Kristín
Ólöf og Geir. Benedikt Geirsson,
Elskuleg systir mín Ingeborg
er látin. Hún var næstelst í fjög-
urra systkina hópi. Hún fæddist
bæði andlega og líkamlega fötluð.
Ingeborg var oft ein langdvölum
frá fjölskyldunni, það sett mark
sitt á hana og á okkur öll.
Á níunda ári fluttist Ingeborg
að Skálatúni í Mosfellssveit á þeim
tíma var ekki nægilegan stuðning
að fá frá hinu opinbera til að gera
fötluðum kleift að búa heima, því
miður. Þegar Ingeborg kom í Ská-
latún var Gréta Bachmann for-
stöðumaður heimilisins, hún
reyndist systur minni afar vel.
Frá 1983 hefur Ingeborg búið í
Auðarstræti 15 í Reykjavík í sjálf-
stæðri búsetu með stuðningi. Hún
hafði íbúð út af fyrir sig og naut
þess að eiga sitt eigið heimili.
Vinum og kunningjum fannst
þeir þekkja hana í gegnum sam-
veru við okkur ættingja og frá-
sagnir af henni, þeir sem kynntust
Ingeborgu gleyma henni aldrei.
Systir var ákveðin kona það verður
oft vitnað í tilsvör hennar því hún
var orðheppin, minnug á ártöl, haf-
sjór af fróðleik, og fór sínar eign
leiðir. Ingeborg tók þátt í öllum
viðburðum með okkur bæði í gleði
og sorg. Hún hafði ánægju af því
að gefa gjafir, allir biðu spenntir
eftir gjöfum frá Ingeborgu.
Hún var fróðleiksfús, las og orti
ljóð, kom fram opinberlega og las
upp úr ljóðum sínum.
Ingeborg hafði gaman af að
ferðast, síðasta utanlandsferð var
vikuferð til Parísar sumarið 2010.
Af öllum ferðalögum hennar held
ég að hún hafi notið þeirrar ferðar
best. Þegar við systkinin stofnuð-
um fjölskyldur eða frá 1970 hefur
Ingeborg eytt öllum hátíðum með
okkur ásamt því að koma í sum-
arheimsóknir.
Í tvo áratugi hafa hjónin Guð-
rún og Davíð á Arnbjargarlæk í
Borgarfirði tekið Ingeborgu til sín
í sumardvöl, þar leið henni vel.
Öllum sem hafa komið að þjón-
ustu við systur mína þakka ég af
alhug, ég þakka hjúkrunarfólki á
deild 33c á Landspítala fyrir alúð
sem þau sýndu bæði systur minni
og okkur ættingjum á meðan hún
dvaldi þar.
Elsku systir, frá því um miðjan
janúar hrakaði heilsu þinni mjög
hratt, þú gafst okkur til kynna að
það væri komið nóg og þú vildir
fara til pabba og mömmu. Ég vil
trúa því að nú hafi þau fengið
stúlkuna sína til sín og leiði þig sér
við hlið um alla eilífð, einnig vil ég
trúa því að Ólöf frænka sé þér ná-
læg og þú fáir nú að njóta um-
hyggju hennar eins og við systkini
þín fengum í svo ríkum mæli en þú
ekki vegna fjarlægðar.
Jesús vakir yfir öllum.
Þegar litlu börnin sofa koma litlir englar
og vaka yfir þeim.
Guð vakir yfir börnunum í nótt og engl-
arnir vernda börnin.
Guð og englarnir láta börnin
dreyma fallega drauma.
Jesús passar börnin í rúmunum sínum í
nótt.
(Höf. IEG.)
Nú er síminn hljóður klukkan
hálfníu á kvöldin og engin sem
býður mér góða nótt en til margra
ára hringdir þú alltaf á sama tíma
til að bjóða góða nótt.
Við elskuðum þig öll, þú auðg-
aðir líf okkar með nærveru þinni,
hvíl þú í friði, engillinn minn.
Þín systir,
Meira: mbl.is/minningar
Hlíf Geirsdóttir
og Stefán Ásgeirsson.
Systir mín var einstök mann-
eskja og margs er að minnast. Við
litlar heima á Húsavík að leika
okkur. Litlu fötluðu fæturnir
hennar í sérsmíðuðum skóm með
spelkum sem náðu upp að hnjám.
Það var ekki létt að hreyfa sig og
fylgja okkur systkinunum eftir í
leikjum en samt var hún ótrúlega
dugleg að bjarga sér. Við fórum
saman í barnaskólann en fljótt
kom í ljós að hún fylgdi okkur ekki
eftir í námi. Hún fór á Skálatún 9
ára, langt langt í burtu fannst okk-
ur, langt frá ástvinum sínum. Hún
lærði að lesa og skrifa og varð
sjálfbjarga að mestu leyti. Hún
var mjög sjálfstæð og vissi hvað
hún vildi og var mörgum góðum
gáfum gædd. Allt lífið hennar var í
föstum skorðum, ákveðnar stundir
notaðar til lesturs ævintýra sem
voru í mestu uppáhaldi og ort ljóð
sér til yndis. Hún trúði á álfa og
huldufólk og átti sér þar vini sem
hún hitti að hennar sögn. Hún var
mjög lagviss, kunni gömlu söng-
lögin og texta þeirra.
Við áttum margar eftirminni-
legar stundir saman. Jólaböllun-
um á Kópahvoli mátti hún ekki
missa af, hún varð alltaf að komast
á jólaball, syngja, dansa og ekki
síst að spyrja jólasveininn spjör-
unum úr.
Við tókum flugið saman 1980 til
Kaupmannahafnar og keyrðum
þaðan til Stokkhólms. Það var
sungið alla leiðina í bílnum. Við
saman í bústaðnum mínum, mikið
talað saman, göngutúrar á litlu
stígunum, stoppað við litla lækinn,
hlustað á nið hans og fuglasöng.
Skoðuðum nýútsprungin blóm og
hún gladdist yfir fegurð náttúr-
unnar. Hún var mikið náttúru-
barn.
Fyrir nokkrum árum spurði
hún mig af hverju hún færi sjaldan
til útlanda. Ég spurði á móti, hvert
langar þig að fara? Nú til Parísar.
Og hvað viltu gera í París? Jú ég
vil fara upp í Eiffelturninn, sjá
Mónu Lísu og fara á kaffihús. Þar
með var það ákveðið. Við systurn-
ar þrjár fetuðum í fótspor „Linnéu
í garði Monet“ eftir að hafa lesið
bókina og séð mynddiskinn um
hana og garðyrkjumanninn vin
hennar sem fóru til Parísar og
fóru einnig að heimili listamanns-
ins Monet fyrir norðan París. Við
gerðum allt eins og Linnéa gerði,
sáum þökin í kvöldrökkrinu, skor-
steina og ketti hlaupa eftir þak-
skeggjum húsa bera við himin.
Lautarferð, farið í sumarkjóla,
sandala og settir upp stráhattar,
rauðvín, orange, baguette og ostar
í körfu. Síðan skoðaður garðurinn
hans Monet, vatnaliljurnar, brúin,
báturinn og húsið hans. Ógleym-
anleg ferð og oft rifjuð upp. Við
nutum virkilega lífsins.
Systir mín vann nánast alla sína
ævi í þvottahúsi Ríkisspítalanna,
var mjög hraust og bjó í sinni íbúð.
Það er mikill söknuður í fjölskyld-
unni, hún auðgaði líf okkar allra.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana að sem systur. Nú er hún
komin til pabba og mömmu eins og
hún óskaði sér.
Hann Svavar er góður
að gefa mér fallega rós
að gjöf
og ég gaf honum líka rós að gjöf
frá mér.
Og dásamlega fallega á litinn.
Hún er rauð á litinn með gulan
hnapp inn í krónu sinni
og brosir líka á sólina
og himininn líka.
Hún er falleg að sjá hana.
Og þú réttir út hendi
á móti henni og þessi ilmur
er í henni.
Að hún skuli hafa svona
góðan lit á sér
og hann fer inn í hjartað
á okkur báðum
og við erum bæði ástfangin
þú og ég.
En hún, rósin líka?
(Ingeborg, 1972.)
Hvíl í friði, elsku systir mín.
Ólína.
Elskuleg systir mín hefur kvatt
þetta jarðlíf. Fyrstu minningar
mínar tengjast einmitt Goggu
systur og því hversu erfitt skap
hún átti í æsku. Oft gekk mikið á
við að reyna hemja hana. Líklega
má rekja þessar skapsveiflur til
þroskaskerðingar, einhverfu og
fötlunar á fótum, en hún fór ekki
ganga fyrr en seint og um síðir.
Ekki bætti úr skák að fyrstu árin
varð hún oft að dveljast á Land-
spítalanum, fjarri foreldrum og
systkinum á Húsavík, sem hefur
verið henni þungbært. En læknum
spítalans tókst það vel upp að hún
losnaði við fótaspelkur og varð
hinn mesti göngugarpur með ár-
unum.
Á níunda ári fór Ingeborg í
Skálatún, þar sem hún fékk
umönnun fagfólks sem kom henni
til meiri þroska. Á Skálatúni lærði
hún að lesa og skrifa, varð lestr-
arhestur mikill og orti ljóð sem
hún skrifaði samviskusamlega hjá
sér. Þegar ég fluttist suður undir
tvítugt, kynnist ég systur minni
fyrir alvöru. Strax varð mér ljóst
hve miklu máli skipti fyrir hana að
vera í miklu sambandi við okkur
systkinin og systkinabörnin.
Það voru ófá skiptin sem farið
var í Skálatún á þjóðhátíðardag-
inn. Hátíðahöldin þar líða seint úr
minni, svo vel var að þeim staðið.
Ingeborg var orðin 32 ára þegar
hún fluttist frá Skálatúni í sambýli
við Sigluvog og ári síðar í sambýlið
við Auðarstræti og svo í sjálfstæða
búsetu á sama stað. Bæði þessi
heimili hafa verið rekin af Ási
styrktarfélagi af miklum myndar-
brag og umhyggju. Vinnan sl. 36 ár
hjá Þvottahúsi ríkisspítalanna var
Ingeborgu mikils virði. Daglega
fór hún með strætó upp á Tungu-
háls, fyrst úr Mosfellsbæ og síðar
frá Hlemmi.
Árið 1993 fór Ingeborg fyrst í
sumardvöl að Arnbjarnarlæk í
Borgarfirði, þar sem hjónin Guð-
rún og Davíð hafa annast hana
nær öll sumur síðan, en svo vel lík-
aði henni dvölin að ekki kom annað
til greina en að eyða hluta sum-
arfrísins hjá þeim.
Ingeborg var mikið fyrir hvers-
kyns veislur og viðburði í fjölskyld-
unni og lét vita að hún myndi mæta
hvort sem henni var boðið eða
ekki, t.d. þegar um minniháttar við-
burði var að ræða. Sjálf hélt hún
upp á sextugsafmælið með bravör
og ekki dugði minna en salur í
Turninum í Kópavogi. Hún var
mjög dugleg að fara í göngutúra og
gekk um miðbæ Reykjavíkur nær
allar helgar, fór á kaffihús, í Kola-
portið, sótti listsýningar o.fl. Ræk-
ist ég á hana á göngu og byði henni
far, þáði hún ekki boðið og benti
mér ákveðin á að hún væri í göngu-
túr. Í ágúst sl. hætti hún að vinna í
þvottahúsinu. Færni hennar hafði
hrakað smátt og smátt hin síðari ár
og hún átti orðið erfitt með fín-
hreyfingar. Þetta var mikil breyt-
ing fyrir hana og hefur líklega átt
þátt í því að hún veiktist nú í jan-
úar. Talið var að hún hristi veik-
indin af sér sem fyrr, en því miður
varð raunin önnur.
Að eiga Ingeborgu að systur
hefur verið ómetanlegt og hefur
þroskað mig og aðra sem kynntust
henni. Það er undarleg tilfinning að
sjá á bak henni og þurfa að kveðja,
en trúin á langþráða endurfundi
hennar og foreldra okkar á himni
gleður vissulega. Það gerir minn-
ingin um hana líka.
Benedikt Geirsson.
Það er ekki jafnt gefið, þegar
spilum eða gæðum lífsins er dreift
milli okkar mannfólksins.
Ingeborg mágkona mín var ekki
meðal þeirra heppnu og þurfti að
lifa lífi bundnu þroskahömlun og
einhverfu, en gerði sannarlega það
besta úr því, með hjálp góðs fólks.
Hún var send barnung að heim-
an á heimili fyrir þroskaskerta,
eins og tíðkaðist í þá daga og syrgði
það alltaf að hafa ekki fengið að
vera heima eins og systkini hennar.
En Ingeborg var dugleg. Þegar
hún óx úr grasi hafði hún reglu á
hlutunum og skipulagði daga sína
vel. Allt hafði sinn tíma. Hún fór í
gönguferðir og heimsóknir á viss-
um tíma á vissum dögum, hún
borðaði á tilsettum tíma, horfði á
sjónvarp ákveðinn tíma á dag og
fór að sofa á sama tíma á kvöldin. Í
sumarfríinu fór hún í sömu sveitad-
völina, ár eftir ár. Hún sótti vinnu
og hélt eigið heimili síðustu 30 árin,
í sambýli við vini og kunningja og
með dyggri aðstoð og elsku góðs
starfsfólks sem bar hag íbúa húss-
ins fyrir brjósti. Hún naut þess að
heimsækja systkini sín, ekki síst
þegar eitthvað ljúffengt var í boði
og auðvitað helst þegar ekki þurfti
að bíða lengi eftir kræsingunum.
Hún var spennt fyrir nýjum börn-
um sem bættust í fjölskylduna og
vildi láta taka mynd af sér með þau
í fanginu. Hún hafði einstaklega
gott minni og gat talið upp dagsetn-
ingar á flestu markverðu og jafnvel
lítilfjörlegu sem á daga hennar og
fjölskyldunnar hefur drifið.
En svo fór að halla undan fæti,
draga úr getu og hæfni. Hún þurfti
að hætta að vinna í ágúst s.l. og
skipulag daganna riðlaðist. Það
vissi ekki á gott og ekki leið á löngu
áður en bæði hugur og líkami
sýndu þess merki. Hún kunni þó að
meta fólkið sitt og umhyggju þess á
nýjan hátt, – þáði að haldið væri í
höndina á henni, vildi gjarnan fá
faðmlag og koss á kinn, nokkuð
sem hún hafði ekki verið spennt
fyrir áður. Hún taldi lífið vera að
taka enda og hún óskaði sér að
komast til mömmu sinnar og
pabba.
Og það hefur hún nú gert. Lífs-
spili Ingeborgar Eide Geirsdóttur
er lokið og miðað við það sem hún
fékk á höndina, tapaði hún ekki,
heldur spilaði vel úr sínu og lagði
svo sátt frá sér spilin, umvafin ást
og umhyggju fólksins síns.
Helga Möller.
Það er ljóst að fráfall föðursyst-
ur okkar mun skilja eftir sig stórt
skarð þar sem dagleg samskipti
okkar systkinanna við hana voru
mun meiri og tíðari en við eigum
við flesta aðra fjölskyldumeðlimi.
Þessi daglegu samskipti voru flest í
formi símtala frá Ingeborg þar sem
hún bauð okkur eða öðrum fjöl-
skyldumeðlimum góða nótt. Þessi
símtöl voru bæði nákvæm í orðavali
og ávallt á sama tíma. Allir heim-
ilismenn og reyndar einnig heim-
alningar vissu hver þarna var á
ferð og líka hvert erindið væri.
Símtölin voru það regluleg að þeg-
ar þau bárust ekki þá glöddumst
við því Ingeborg var þá að öllum
líkindum á ferðalagi eða í heim-
sókn þar sem símaaðgengi var
takmarkað. Nú þegar símtölin
verða ekki fleiri þá finnum við að
daglegum venjum okkar hefur
verið raskað og því fylgir óneit-
anlega bæði söknuður og tómleiki.
Ingeborg átti það oft til að sjá
hlutina í öðru ljósi en við hin og
hún var ekkert að fara í kringum
hlutina með óþarfa orðalenging-
um. Ingeborg gekk oftast beint til
verks og spurningar eins og
„Hvers vegna átt þú ekki mann?“
„Hvers vegna átt þú ekki börn?“
og jafnvel „Hver ert þú?“ var
hennar leið til þess að skilja oft
flókið umhverfi sitt. Þessi bein-
skeyttu samskipti gátu komið flatt
upp á fólk en þau báru vitni um
það að Ingeborg var að reyna að
fylgjast með því sem fram fór í
kringum hana. Frænka var til að
mynda ávallt með það á hreinu
þegar nýr fjölskyldumeðlimur
bættist í heiminn og var hún oftast
með þeim allra fyrstu til að koma í
heimsókn til að sjá og mynda
þennan nýja fjölskyldumeðlim.
Ingeborg var líka dugleg að mæta
í afmælisveislur og aðra fjöl-
skyldufagnaði. Hún var reyndar
oftast einnig sú fyrsta til að fara
úr þessum mannfögnuðum, en
þannig vildi hún einfaldlega hafa
þetta og allir höfðu skilning á því.
Það voru í raun mikil forrétt-
indi fyrir okkur systkinin að alast
upp með Ingeborg frænku. Strax
frá upphafi kynntumst við fram-
andi og skemmtilegum stöðum og
fólki sem við hefðum að öllum lík-
indum aldrei kynnst ef ekki væri
fyrir hana frænku. Minningar frá
glæsilegum 17. júní hátíðarhöld-
um á Skálatúni, fjörugum afmæl-
isveislum í Auðarstræti og frá-
bærum jólaböllum eru bæði
skemmtilegar og dýrmætar. Þetta
eru minningar og lífsreynsla sem
við metum mikils og mun hún
Ingeborg frænka ávallt eiga sér-
stakan stað í hjarta okkar og fjöl-
skyldum okkar.
Bergrún, Runólfur
og fjölskyldur.
Elsku Ingeborg okkar. Þakk-
læti er okkur efst í huga þegar
kemur að hinstu kveðju; þakklæti
fyrir að við fengum að kynnast
þér, svona yndislega fallegri
manneskju. Margar góðar minn-
ingar skjóta upp kollinum þegar
við setjumst niður og rifjum upp
farinn veg. Efst eru okkur í huga
öll skemmtilegu tilsvörin þín t.d.
þegar manni varð á að spyrja
kjánalegra spurninga, þá kom
svar um hæl sem yfirleitt var fylgt
eftir með „auðvitað“. Ein af okkar
fyrstu minningum um þig var að
þú mundir alla afmælisdaga og ár-
töl og ekki stóð á svari og aldrei
þurfti að efast um hvort það væri
rétt. Það hefur verið okkur mikill
heiður að fá að verja með þér
skemmtilegum stundum í gegnum
tíðina.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Við kveðjum þig með sárum
söknuði.
Arnar Geir, Elínborg, Birkir
Örn og Hjörvar Daði.
Nú er hún Ingeborg okkar far-
in frá okkur og eftir sitjum við
með margar góðar minningar um
yndislega og litríka persónu.
Ingeborg flutti í sambýlið Auð-
arstræti 15 árið 1983 og bjó fyrstu
tíu árin í herbergi en flutti síðan
ein í íbúð í kjallaranum og var það
mikið gæfuspor fyrir hana, þar
sem hún hefur alltaf viljað ráða
sér sjálf og hafa hlutina eins og
hún vildi, rétt eins og allir aðrir.
Ingeborg var mjög sjálfstæð, hún
eldaði matinn sinn sjálf að mestu
leyti og þvoði sinn þvott. Hún
kærði sig ekki um að hafa starfs-
fólk inni hjá sér nema þegar hún
óskaði eftir því, t.d. til að horfa á
fréttir með sér en svo átti viðkom-
andi að fara um leið og fréttirnar
voru búnar.
Ingeborg bjó yfir hreinum
hafsjó af fróðleik um hina ótrúleg-
ustu hluti og var óspör á að ræða
lífið og tilveruna. Hún mundi alla
afmælisdaga og eins var hún með
á hreinu hvenær þessi og hinn
starfsmaðurinn byrjaði að vinna í
Auðarstræti og hvenær hann
hætti.
Ingeborg hafði óbilaðan áhuga
á öllu mögulegu, vissi til dæmis
allt um hagi starfsmanna, því hún
spurði þá í þaula og mundi allt
sem svarað var.
Ingeborg bjó sér til mjög fasta
rútínu og lifði eftir klukkunni. All-
ar daglegar athafnir höfðu sinn
fasta tíma og það átti alltaf að
sjóða kartöflurnar í 20 mínútur,
hvort sem þær voru litlar eða stór-
ar. Hún lagði mikið upp úr stund-
vísi og ef einhver kom mínútu
seinna en umtalað var, fékk við-
komandi tiltal.
Ingeborg var afkastamikið
ljóðskáld og byrjaði að yrkja ljóð
um leið og hún lærði að skrifa.
Hún samdi ljóð alla virka daga en
tók sér sumarfrí og jólafrí frá
skáldskapnum. Ingeborg talaði
alltaf um hluti eins og persónur,
það kom sterkt fram í ljóðunum
hennar, sem fjölluðu um allt
mögulegt, svo sem blóm, fugla,
sólina, tunglið og stjörnurnar,
sem öðluðust líf sem persónur í
ljóðunum hennar. Ingeborg orti
mörg ljóð um fólkið í kringum
hana, meðal annars vögguvísur.
Snemma á níunda áratugnum var
ljóð eftir hana birt í Þjóðviljanum
og var hún mjög stolt af því. Inge-
borg hafði gaman af söng og hélt
sérstaklega mikið upp á sálminn
„Í bljúgri bæn“ og kunni textann
utanað.
Við eigum eftir að sakna mikið
þessarar yndislegu konu með lit-
ríka persónuleikann sinn og
geymum minningarnar um hana í
hjörtum okkar meðan við lifum.
Að lokum viljum við minnast
Ingeborgar með þessum tveimur
ljóðum eftir hana sjálfa:
Stjörnurnar
Á himninum skína stjörnurnar á nóttinni
tært.
Ein stjarna er fallegust á himninum.
Það er Betlehemstjarnan.
Hún er skær og falleg á litinn en hinar
stjörnurnar eru líka fallegar.
Á kvöldin þegar stjörnurnar skína á
himninum,
er sjálfur Guð að bjóða okkur góða nótt
og Jesú vakir yfir okkur og englarnir.
Lækurinn
Á veturna liggur ís yfir læknum
Á vorin fer ísinn af læknum,
þá rennur hann eftir jarðveginum,
svo syngur hann sumarlagið sitt.
Hann er glaður þegar sólin skín á hann.
Á sumrin rennur hann niður í sjó svo að
allir fuglarnir geta synt í sjónum.
Lækurinn rennur hratt.
(IEG)
Við vottum systkinum og öðr-
um aðstendendum innilega samúð
okkar.
Fyrir hönd starfsfólks og íbúa
Auðarstrætis 15,
Agnes Jensdóttir.
Ingeborg Eide
Geirsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ingeborg mín. Það var
gaman að tala við þig. Þú
varst alltaf svo hress og
kát. Það var gaman að þú
komst í heimsókn til systur
minnar upp á Skálatúni.
Það var gott að kynnast þér
og við áttum heima saman í
Auðarstrætinu í nokkur ár.
Við Aldís töluðum þá oft við
þig um daginn og veginn.
Nú ert þú farin, góða
stúlka. Ég vona að þér líði
vel þar sem þú ert núna. Ég
á erfitt með að trúa því að
þú sért farin. Ég sendi öll-
um ættingjum og vinum
samúðarkveðjur.
Stefán sendill.