Reykjalundur - 01.06.1958, Síða 13

,Jíg skyggndist vandlega um-------‘
tók að hausti aftur, kom yfir mig feiknarleg
vatnshræðsla og ég hrúgaði grenilimi og
ýmsu dóti á jörðina yfir leiðslunum. Síðan
bætti ég við gömlum dívönum og horfði nú
björtum augum til vetrarins.
En dag nokkum fyrir skömmu síðan, þeg-
ar nístingskalt var orðið, varð ég snögglega
skelfingu lostinn — því að þá fann ég ákveð-
inn stað, þar sem frostið kynni að ná leiðsl-
unum, þrátt fyrir greni og legubekki. En
hvað átti ég að láta þar?
Utast á lóðinni var stærðar haugur af
mold og mér fannst þjóðráð að nota hana.
Það gerði ég og bar nú mold í sveita míns
andlitis — og þá var það, að ég gerði hræði-
lega uppgötvun undir haugnum. Þar rakst
ég á nokkra planka, sem lágu hlið við hlið
eins og gólfborð — og virtist holt undir. Og
rétt var það: í runna til hliðar var op undir
plankana, sjálfsagt gert af krökkum.
Ég lyfti upp tveimur — þremur plönkum
og stóð augliti til auglitis við lík.
Fyrsta hugsun mín var sú, hversvegna í
ósköpunum það þurfti endilega að lenda á
mér að verða fyrir þessu.
Síðan komu nokkur augnablik, sem ég var
Reykjalundur
algerlega sljór og einhver þrúgandi óhugn-
aður lagðist yfir mig. En allt í einu datt mér
í hug, að börnin mættu alls ekki sjá þessi ó-
sköp.
Ég skyggndist vandlega um ,en það var
engin sála nálæg.
Maðurinn hafði sýnilega ekki legið þarna
lengi, í hæsta lagi fáeina daga. Hann lá þama
beinfrosinn og starði á mig brostnum aug-
um. Ég greip í plankana til þess að hylja
hann. En þá sá ég, að þarna lágu fleiri lík,
þrjú eða fjögur — eða jafnvel fleiri, ég veit
það ekki . Ég lagðist á hnén og hamaðist með
plankana, þar til mér tókst að fela þetta, sem
ég hafði séð.
Síðan mokaði ég mold og snjó yfir og
staulaðist svo inn í húsið.
Nú mundi ég, að börnin voru í bíó. Þeirra
var ekki von heim, fyrr en orðið væri skugg-
sýnt. Ur eldhúsinu heyrði ég söng — og úti
á þjóðveginum gekk prúðbúið fólk. Allsstað-
ar var friður og ró! Smáfuglar börðu nefjum
í gluggann í von um brauðmola, rotturnar
héltu líka upp á sunnudaginn á loftinu —
þær léku sér að gömlum dagblöðum.
Ég sá allt í móðu. Ég vissi, að landið var
11