Reykjalundur - 01.06.1958, Síða 14

hvítt og bjart yfir öllu úti, en fyrir mínum
augum var myrkur og hætta í hverjum krók
og kima. Mér varð litið á bækurnar mínar.
Aldrei framar myndi ég hafa ánægju af að
líta í þær — lífið hafði útskúfað mér. Fyrir
augu mín hafði borið sýn, er ég myndi aldrei
gleyma.
Börnin komu heim — og ég bannaði þeim
stranglega að fara út aftur. Loks varð mér
ljóst, að ég yrði að taka eitthvað til bragðs —
það var skylda mín! Hjá því varð ekki kom-
izt. Eg yrði að gera hreppstjóranum aðvart.
Það var svo sem nógu slæmt að vera ekki
þegar búinn að því. — En þá yrði ég líka að
segja konunni minni frá þessu.
Ég fór fram til hennar og tjáði henni, hvað
ég hefði fundið. Ég sneri baki í hana, gat ekki
horft á hana. „Og nú verður þú að hafa böm-
in hjá þér“, lauk ég máli mínu, „meðan ég
hringi til hreppstjórans og skýri honum frá
fundi mínum“.
Ég hraðaði mér inn aftur og lokaði á eftir
mér, án þess að líta á hana. Hún hafði ekki
sagt aukatekið orð.
Þá var sem sagt komið að þvi að hringja.
Ég stóð lengi og starði á símatækið — betur
að við hefðum engan síma haft! Æ, þvætting-
ur — þá hefði ég mátt þramma langar leiðir
til þess að komast í annan síma.
Ég þreif tækið með frekju. „Má ég biðja
um hreppstjórann, er hann við?“
Það leið lítil stund. „Nei, það svarar ekki
á skrifstofunni!“
„Það hlýtur að vera!“ hrópaði ég. „Það
hlýtur, það verður að vera einhver á skrif-
stofunni!“....
„En það svarar enginn“.
„Það er glæpur“, stamaði ég. „Þér verðið
að hafa upp á hreppstjóranum; hann verður
að koma strax — það — það.... “
„Ég skal gera hvað ég get. En hvað hefur
komið fyrir?“
„Ég get ekki útskýrt það nánar. En það —
það — það — það er mesti glæpur, sem fram-
inn hefur verið í Noregi.... “
Ég skammaðist mín fyrir það, sem ég
sagði. Þessi venjulega upphrópun blaðanna,
sem jafnan er slegið upp með stóru letri,
þegar glæpur er framinn.... og auk þess var
engu líkara en ég væri að gorta af mikilleik
glæpsins. —
Miðstöð lofaði að gera allt sem unnt væri
til þess að ná í hreppstjórann. Ég lagði tæk-
ið á.
Mér sortnaði fyrir augum og eitthvert ó-
skapa máttleysi kom yfir mig.. ég varð að
komast út í garðinn aftur, já, varð....
Ég reikaði út og var svo æstur, að ég gat
varla gengið, komst einhvemveginn niður
tröppurnar og flýtti mér eins og ég gat út að
haugnum. Þarna var hann. Jú, moldinni var
hrúgað ofan á leiðsluna. Rétt var nú það. En
ég fann enga planka. Ég sparkaði í hauginn,
rótaði og gróf. En það vottaði hvergi fyrir
plönkum eða gjótu.
Ég þaut inn og hringdi eins og vitstola
maður í símstöðina. „Já, það er ég aftur.
Gjörið svo vel að hringja ekki til hrepp-
stjórans — þetta var misskilningur. Já, mis-
skilningur, segi ég! Æ, drottinn minn dýri,
er hann á leiðinni."
Ég missti tækið úr höndunum, en tók það
svo upp og lagði það á, rólegur eins og stein-
gervingur. Já! Ég varð að taka eitthvað til
bragðs!
I sama bili kom bíll á fleygiferð og stanz-
„Ég missli tickið tir hundunum-"
12
Reykjalundur