Reykjalundur - 01.06.1958, Qupperneq 45

aðra hönd sína, svo að hann gæti kysst hana
að skilnaði.
Og þá, vitanlega — hvernig í ósköpunum
datt þér það í hug — opnast dyrnar og brúð-
guminn æðir inn, leiður og afbrýðisamur
vegna hinnar löngu biðar.
Á sama augnabliki fékk Helena kveðju-
kossinn á hönd sína — og John Delaney vatt
sér út um gluggann og þaut niður brunastig-
ann, með Afríku á heilanum.
Ofboðlítil dauf hljómlist, ef þú vilt gjöra
svo vel, daufir fiðlutónar, örlítill klarinett-
kliður og rétt snertur af cellóleik. Hugsaðu
þér sviðið. Frank, hvítglóandi, hrópandi eins
og dauðsært dýr. Helena æðir á móti honum,
grípur í hann dauðahaldi og reynir að út-
skýra. Hann tekur hranalega utan um hend-
ur hennar og rífur þær af öxlum sínum —
einu sinni, tvisvar, þrisvar, og hristir hana,
svona og svona — leiðbeinandinn getur sýnt
þér hvernig — og hrindir henni ruglaðri, yf-
irbugaðri og kveinandi á gólfið.. „Aldrei“,
æpir hann, „vil ég líta þig augum framar“,
og æðir burt úr húsinu, framhjá gestaskar-
anum ,sem starir gapandi af undrun..
Og svo — af því hér er um sjálft lífið að
ræða — verða áhorfendurnir að hverfa út á
ganga raunveruleikans og giftast, deyja,
verða gráhærðir, ríkir, fátækir, glaðir eða
hryggir, í hléinu, sem tekur tuttugu ár, unz
tjaldið er aftur dregið frá.
Frú Barry erfði húsið og verzlunina. Hún
var nú þrjátíu og átta ára, en hefði leikandi
getað sigrað flestar átján ára stúlkur í feg-
urðarsamkeppni. Þeir voru nú orðnir fáir,
sem mundu eftir brúðkaupi hennar, en hún
gerði samt ekkert til þess að afmá minning-
una um það, sem þá gerðist.. Hún gerði sér
hvorki far um að grafa það í gleymskunnar
djúp, né heldur að halda því á lofti.
Dag nokkurn kom vel stæður lögfræðing-
ur inn í búðina hennar. Hann var vanur að
kaupa af henni blek og skjalapappír, en nú
gerði hann sér lítið fyrir og bað hennar yfir
búðarborðið. . .
„Þér eruð alls góðs verður af mér“, sagði
hún hýrlega, „en fyrir tuttugu árum giftist
ég manni, sem hagaði sér eins og gæs frem-
ur en maður, en það er svo skrítið, að ég held
REYKTAjLUNPUR
ég elski hann enn. Kg hef ekki séð hann síðan
en svo sem hálftíma eftir giftinguna. Var það
fjölritunarblek eða bara venjulegt blek, sem
þér ætluðuð að fá?“
Lögfræðingurinn hneigði sig yfir búðar-
borðið með gamaldags hofmannlegri kurteisi
og þrýsti virðuiega kossi á handarbak henn-
ar. Helena andvarpaði. Kveðjuathafnir, jafn-
vel ástrænar, geta verið allt of hátíðlegar.
Hér stóð hún nú, þrjátíu og átta ára gömul,
fögur og dáð, en af aðdáendunum virtist
henni ekkert í té látið nema brigzlyrði og
kveðjur. Verst var þó, að þarna hafði hún
líka misst viðskiptavin
Verzlunin fór minnkandi, svo að hún tók
sig til og auglýsti herbergi til leigu. Tvö stór
herbergi á þriðju hæð voru útbúin í því
skyni. Leigjendur komu og fóru aftur með
söknuði, því hús frú Barry var bústaður
hreinlætis, þæginda og smekkvísi.
Dag nokkurn kom Ramonti, fiðluleikarinn
og tók fremra herbergið á leigu. Hávaðinn
og skvaldrið inni í borginni hafði orðið of-
raun hinum viðkvæmu eyrum hans. Og þá
fann vinur hans einn honum þessa vin í eyði-
mörk hávaðans.
Ramonti var enn unglegur, dökkur yfirlit-
um, skeggið stutt en snúið á útlenda vísu,
hárið nokkuð tekið að grána, virðuleiki í
svip og fasi. Hann var glaðlyndur, nokkuð ör
í skapi og öll vitnaði framkoma hans um
listamannslund. Bauð maðurinn af sér góðan
þokka, enda var hann kærkominn leigjandi í
gamla húsinu við Abingdon Square.
Helena bjó á hæðinni uppi yfir búðinni.
Húsaskipun var mjög einföld. Anddyrið var
mjög stórt og næstum ferningur að lögun.
Við einn vegg þess lá opinn stigi upp á loft-
ið. Að öðru leyti var vistarvera þessi útbúin
setustofa og skrifstofa í senn. Þar var skrif-
borð frúarinnar og við það skrifaði hún við-
skiptabréf sín. Á kvöldin sat hún fyrir fram-
an arininn og las eða saumaði við bjart rautt
ljós. Ramonti kunni svo vel andrúmslofti
þessa staðar, að hann sat þar tíðum og lýsti
fyrir frú Barry dásemdum Parísarborgar, en
þar hafði hann numið fiðluleik hjá nafntog-
uðum kennara.
Hinn leigjandi frúarinnar var laglegur
43