Húnavaka - 01.05.1978, Qupperneq 24

BJORN BERGMANN:
um
öxl
Síðan bílar konni hingað í sýslu eru liðin 55 ár, en fram að þeim
tíma gátu Húnvetningar ekkert flutt á landi annað en það, sem
liestar báru eða drógu og menn lögðu á sitt eigið bak. Þá voru ísi-
lagðar ár og vötn mikilvægar flutningaleiðir á vetrum og hjarngadd-
ur einnig. Svipaða sögu var að segja um land allt, aðeins fárra ára
munur á því, hvenær menn fengu akvegi og vélknúin farartæki.
Hér verður lítið eitt litið um öxl og rætt við Lárus í Grímstungu
um flutningamál.
— Það vœr 'i fróðlegt að heyra hvað pú segir um flutninga þegar pú
manst fyrst eftir pér og á fyrri hluta búskaparára pinna.
— Það var nú náttúrlega erfitt með flutninga þá, þegar maður
þurfti að búa upp á hvern liest og fá heppilegt efni í livern bagga af
þeirri vöru, sem maður var með, en lnin var oft ákaflega misjöfn
bæði að fyrirferð og þyngd og einnig var misjafnlega vandfarið með
hana. Venjan var að flytja mikið af kaupstaðarvöru heim á vorin því
það var mjög algengt að búandi menn pöntuðu vöruna upp í júní-
mánuði og jrá var hún tekin strax og hún kom til Blönduóss. Þá var
pantað nægilegt magn til ársins af mjölvöru, kaffi, sykri og sem sagt
flestum tegundum, sem maður þurfti til búsins. Seinna kom pant-
vara líka á haustin og eftir áramót til Blönduóss.
— Hvernig var viður búinn upp á hest?
— Allur lengri viður var fluttur í drögum, borðviður negldur
saman og kaðalsili settur um borðin nálægt öðrum endanum og
hengdur á klakkinn. Hinn endinn dróst við jörð og oft var einn
borðendinn tekinn lengra aftur úr til jress að dragan mæddi á hon-